2,784 matches
-
conformația fiind a unui octaedru neregulat. Fierul are 2 ioni : Fe și Fe, însă Fe nu poate lega O; legarea O se face și cu oxidarea de către oxigen a Fe la Fe, deci fierul trebuie să existe în forma de oxidare +2 pentru a lega oxigenul. La om hemoglobina are o conformație de tetramer, numită hemoglobina A, formată din 2 lanțuri α și 2 lanțuri β, formate fiecare din 141, respectiv 146 aminoacizi. Hemoglobina A se numerotează α1β2, subunitățile fiind legate
Hemoglobină () [Corola-website/Science/304450_a_305779]
-
în orbitali de antilegătură. Fe are de asemenea electroni neparticipanți. Toate aceste molecule au caracter paramagnetic și nu diamagnetic cum ar trebui în mod teoretic. Există două explicații pentru acest lucru: Spectroscopia electronica cu raze X sugerează că starea de oxidare a fierului este de aproximativ 3,2, spectrul în infrarosu a legăturii O-O sugerează un tip de legătură foarte asemănătoare cu configurațio ionului superoxid. Starea de oxidare corectă este +3 pentru fier și -1 pentru oxigen. Diamagnetismul acestei configurații
Hemoglobină () [Corola-website/Science/304450_a_305779]
-
pentru acest lucru: Spectroscopia electronica cu raze X sugerează că starea de oxidare a fierului este de aproximativ 3,2, spectrul în infrarosu a legăturii O-O sugerează un tip de legătură foarte asemănătoare cu configurațio ionului superoxid. Starea de oxidare corectă este +3 pentru fier și -1 pentru oxigen. Diamagnetismul acestei configurații este dat de electronii ionului superoxid care au o aliniere antiferomagnetică, în sensul opus alinierii electronilor de Fe, opțiune nefiind deloc surprinzătoare deoarece singletul oxigenului precum și larga separație
Hemoglobină () [Corola-website/Science/304450_a_305779]
-
cu monoxidul de carbon se comportă și ionii CN (cian), SO (monoxidul de sulf), NO (dioxid de azot), S (sulfit). Toți acești compuși manifestă afinitate crescută pentru ionul de Fe de care se leagă fără a-i schimba starea de oxidare, și mai grav neinhibînd legarea oxigenului, determinînd intoxicații grave. Oxidarea Fe la Fe determină conversia hemoglobinei la "hemiglobină" sau methemoglobină, compus care nu poate lega oxigenul. În sîngele normal hemoglobina este protejată printr-un sistem reducător de această transformare. Însă
Hemoglobină () [Corola-website/Science/304450_a_305779]
-
SO (monoxidul de sulf), NO (dioxid de azot), S (sulfit). Toți acești compuși manifestă afinitate crescută pentru ionul de Fe de care se leagă fără a-i schimba starea de oxidare, și mai grav neinhibînd legarea oxigenului, determinînd intoxicații grave. Oxidarea Fe la Fe determină conversia hemoglobinei la "hemiglobină" sau methemoglobină, compus care nu poate lega oxigenul. În sîngele normal hemoglobina este protejată printr-un sistem reducător de această transformare. Însă anumiți anioni de tipul oxidului nitros NO, sau dioxidului de
Hemoglobină () [Corola-website/Science/304450_a_305779]
-
din ser: lipide neutre, fosfoproteine, lipoproteine, colesterol și acizi grași liberi. Există o corelație între încărcarea glicogenică a ficatului anterioară șocului și capacitatea acestuia de a metaboliza lipidele; în cursul șocului, pe măsura epuizării rezervelor glicogenice hepatice, scade capacitatea de oxidare a radicalilor acetat și a acizilor grași, iar hepatocitul se încarcă cu lipide. Alterările metabolismului glucidic se manifestă prin variații importante ale nivelului glicemiei și prin inițierea acidozei din cauza metabolizării glucozei pe cale anaerobă. Glicemia se menține ridicată în fazele inițiale
Șoc (medicină) () [Corola-website/Science/301543_a_302872]
-
tisulare a piruvatului și mai ales a lactatului, produșii glicolizei anaerobe. Ficatul șocat fiind incapabil de a utiliza lactatul pentru gluconeogeneză, se ajunge la hiperlactacidemie. Deoarece reacția de transformare a acidului piruvic în acid lactic (catalizată de LDH, cu scopul oxidării NADH la NAD) este joncțiunea dintre procesele aerobe și cele anaerobe, lactacidemia controlează raportul dintre glicoliza anaerobă și procesele oxidative. Apariția unui exces de lactat corespunde unei creșteri a raportului NADH/ NAD, consecutivă hipoxiei. Excesul intracelular de acid lactic inhibă
Șoc (medicină) () [Corola-website/Science/301543_a_302872]
-
celulele mușchilor se formează niște proteine speciale, care le asigură contractilitatea. o dată cu biosinteza, în celule are loc și descompunerea substanțelor organice. În urma descompunerii se formează niște substanțe de structură mai simplă. Reacțiile de descompunere decurg cu participarea oxigenului (reacții de oxidare) și sunt însoțite de degajare de energie. Această energie se consumă în procesul activității vitale a celulei sub formă de energie chimică, termică, mecanică. Procesele de biosinteză și descompunere constituie metabolismul. Această proprietate a materiei vii este reprezentată prin capacitatea
Celulă (biologie) () [Corola-website/Science/302844_a_304173]
-
este de 1.47Å, rază ionică e de 0.07Å, iar volumul molar al niobiului este de 10.84./mol Rază covalenta este de 1.34Å. Configurația electronică a niobiului este 4d5s, iar cea mai comună și importanța stare de oxidare este +5. Niobiul este un element monoizotopic, cu toate că acțiunile de cercetare ale radionuclizilor originați de la formarea Sistemului Solar au condus spre izotopii Nb, Nb și Nb; abundență relativă ale acestor izotopi este foarte mică ; singurul său izotop stabil este Nb
Niobiu () [Corola-website/Science/304786_a_306115]
-
C, fiind rezistent la coroziunea amestecurilor de metale alcaline și a acizilor, incluzând aqua regia și acizii clorhidrici, sulfurici, nitrici și fosforici. Niobiul e atacat de către acidul fluorhidric și amestecurile de acizi fluorhidrici/nitrici. Deși niobiul are toate numerele de oxidare formale de la +5 la -1, în majoritatea compușilor, e găsit având numărul de oxidare +5. Caracteristic, compușii ce au numere de oxidare mai mici de +5 arată legătură Nb-Nb. Niobiul formează oxizi cu numărul de oxidare +5 (NbO), +4 (NbO
Niobiu () [Corola-website/Science/304786_a_306115]
-
regia și acizii clorhidrici, sulfurici, nitrici și fosforici. Niobiul e atacat de către acidul fluorhidric și amestecurile de acizi fluorhidrici/nitrici. Deși niobiul are toate numerele de oxidare formale de la +5 la -1, în majoritatea compușilor, e găsit având numărul de oxidare +5. Caracteristic, compușii ce au numere de oxidare mai mici de +5 arată legătură Nb-Nb. Niobiul formează oxizi cu numărul de oxidare +5 (NbO), +4 (NbO) și +3 (NbO), si de asemenea și cu numărul de oxidare mai rar +2
Niobiu () [Corola-website/Science/304786_a_306115]
-
Niobiul e atacat de către acidul fluorhidric și amestecurile de acizi fluorhidrici/nitrici. Deși niobiul are toate numerele de oxidare formale de la +5 la -1, în majoritatea compușilor, e găsit având numărul de oxidare +5. Caracteristic, compușii ce au numere de oxidare mai mici de +5 arată legătură Nb-Nb. Niobiul formează oxizi cu numărul de oxidare +5 (NbO), +4 (NbO) și +3 (NbO), si de asemenea și cu numărul de oxidare mai rar +2 (NbO). Cel mai des întâlnit este pentoxidul, precursor
Niobiu () [Corola-website/Science/304786_a_306115]
-
are toate numerele de oxidare formale de la +5 la -1, în majoritatea compușilor, e găsit având numărul de oxidare +5. Caracteristic, compușii ce au numere de oxidare mai mici de +5 arată legătură Nb-Nb. Niobiul formează oxizi cu numărul de oxidare +5 (NbO), +4 (NbO) și +3 (NbO), si de asemenea și cu numărul de oxidare mai rar +2 (NbO). Cel mai des întâlnit este pentoxidul, precursor al aproape tuturor compușilor și aliajelor niobiului. Niobații sunt generați prin dizolvarea pentoxidului în
Niobiu () [Corola-website/Science/304786_a_306115]
-
având numărul de oxidare +5. Caracteristic, compușii ce au numere de oxidare mai mici de +5 arată legătură Nb-Nb. Niobiul formează oxizi cu numărul de oxidare +5 (NbO), +4 (NbO) și +3 (NbO), si de asemenea și cu numărul de oxidare mai rar +2 (NbO). Cel mai des întâlnit este pentoxidul, precursor al aproape tuturor compușilor și aliajelor niobiului. Niobații sunt generați prin dizolvarea pentoxidului în soluții bazice de hidroxizi sau prin topirea să în oxizi ai metalelor alcaline. Exemple sunt
Niobiu () [Corola-website/Science/304786_a_306115]
-
de niobiu (V) pot fi produse prin procesele de depoziție de vapori chimici sau de depoziție de straturi atomice, în fiecare caz prin descompunerea termala a etoxidului de niobiu (V) la peste 350 °C. Niobiul formează halogenuri cu numerele de oxidare +5 și +4, precum și diverși compuși substoichiometrici. Pentahalogenurile () au centri de Nb octaedrici. Pentafluorura de niobiu (NbF) e un solid alb cu o temperatură de topire de 79.0 °C iar pentaclorura de niobiu (NbCl) e galbenă (vezi imaginea din stanga
Niobiu () [Corola-website/Science/304786_a_306115]
-
bilirubină are loc în ficat, măduva hematogenă și splină. Bilirubina ajunsă la ficat sub forma liberă transportată de globuline este glucuronoconjugată și eliminată prin bilă. In intestin sub acțiunea unor enzime bacteriene bilirubina se transformă în bilinogeni care prin auto oxidare dau stercobilina. O parte din acești produși se elimină iar o alta se reabsoarbe și ajunge la ficat realizând un circuit hepato-entero-hepatic. O mică parte ajunsă în circulația sistemică este eliminată sub formă de urobilinogen. Creșterea bilirubinei circulante peste 2mg
Diabetul zaharat gestațional - ghid clinic [Corola-website/Science/91975_a_92470]
-
unei colorații albăstrui a tegumentelor și mucoaselor denumită cianoză. Combinația labilă a hemoglobinei cu CO2 la nivelul grupurilor amino terminale constituie carbaminhemoglobina. Gazele respiratorii O2 și CO2 sunt transportate în sânge sub formă de oxihemoglobină și respectiv carbaminhemoglobină. In cazul oxidării hemoglobinei cu transformarea Fe2+ în Fe3+ ia naștere methemoglobina. Combinația hemoglobinei cu CO, față de care are o afinitate mult crescută comparativ cu O2, formează un compus mai stabil carboxihemoglobina. Pentru a desface această combinație este nevoie de administrarea de O2
Diabetul zaharat gestațional - ghid clinic [Corola-website/Science/91975_a_92470]
-
tromboglobulina, factori de coagulare, trombospondina, fibronectina) Principalul rol al trombocitelor este în hemostază Activitatea trombocitelor în hemostază se desfășoară în mai multe faze : aderare, activare, eliberare, stabilizarea agregatelor Un rol important în activarea trombocitelor îl au ADP și produșii de oxidare ai acidului arahidonic (TxA2 și PAF) Comportamentul plachetar poate fi influențat prin consumul de acizi grași polinesaturați, administrarea de aspirină în doze mici, evitarea fumatului și a consumului exagerat de grăsimi. 1.3.6.3.1.Caracteristici morfofuncționale Trombocitele sau
Diabetul zaharat gestațional - ghid clinic [Corola-website/Science/91975_a_92470]
-
tendință de sângerare severă. -activarea trombocitelor după aderare este urmată de creșterea masei acestora, modificarea formei lor (devin mai sferice), reorganizarea fosfolipidelor membranare, modificări citoscheletale, activarea proteinelor contractile. In activarea trombocitelor un rol important îl joacă ADP și produșii de oxidare ai acidului arahidonic eliberați chiar de trombocite alături de alți factori în cadrul reacției de eliberare. -reacția de eliberare duce la expulzarea conținutului diferitelor granule trombocitare prin intermediul sistemului canalicular deschis. Mecanismul acțiunii acestor factori după legarea de receptorii membranari, mai ales a
Diabetul zaharat gestațional - ghid clinic [Corola-website/Science/91975_a_92470]
-
de trombocite alături de alți factori în cadrul reacției de eliberare. -reacția de eliberare duce la expulzarea conținutului diferitelor granule trombocitare prin intermediul sistemului canalicular deschis. Mecanismul acțiunii acestor factori după legarea de receptorii membranari, mai ales a ADP și a produșilor de oxidare ai acidului arahidonic, implică participarea proteinelor G, a fosfolipazei C, a diacylglicerolului și a inozitol trifosfatului și creșterea Ca2+ intracelular. Ca2+ activează proteinele contractile și influențează reorientarea proteinelor citoscheletale care favorizează modificarea formei, contracția lor și eliberarea substanțelor. In plus
Diabetul zaharat gestațional - ghid clinic [Corola-website/Science/91975_a_92470]
-
pulmonară -perfuzia pulmonară -difuziunea alveolo-capilară -Etapa sanguină sau funcția respiratorie a sângelui realizează transportul oxigenului spre țesuturi și al bioxidului de carbon spre plămâni -Etapa tisulară sau respirația tisulară necesită un aport continuu de oxigen pentru ca celulele să poată realiza oxidarea substratelor necesară activității lor. Diferitele celule ale organismului au necesități variabile de oxigen fiind mai mult sau mai puțin sensibile la lipsa acestuia. Concomitent cu respirația mai au loc procese însoțitoare printre care pierderea de apă prin evaporare și pierderea
Diabetul zaharat gestațional - ghid clinic [Corola-website/Science/91975_a_92470]
-
la lipsa acestuia. Concomitent cu respirația mai au loc procese însoțitoare printre care pierderea de apă prin evaporare și pierderea de căldură. De cele mai multe ori prin respirație se subînțelege doar etapa pulmonară, celelalte etape fiind studiate la capitolul “Sânge” sau “Oxidarea biologică”. 2.1.Aspecte morfofuncționale ale plămânilor Plămânii sunt organe cavitare care conțin aer și sunt alcătuiți din mai mulți lobi, fiecare din aceștia primind ramificații ale căilor aeriene. Căile aeriene conduc aerul atmosferic până la alveole având rolul de a
Diabetul zaharat gestațional - ghid clinic [Corola-website/Science/91975_a_92470]
-
elimină prin urină . S- au observat numai urme de entacaponă nemodificată în urină . Cea mai mare parte ( 95 % ) din medicamentul excretat în urină este sub formă conjugată cu acidul glucuronic . Dintre metaboliții găsiți în urină , numai 1 % sunt produși prin oxidare . Caracteristici la pacienți Proprietățile farmacocinetice ale entacaponei sunt similare atât la tineri cât și adulți . Metabolizarea medicamentului este încetinită la pacienții cu insuficiență hepatică ușoară până la moderată ( clasele Child- Pugh A și B ) , ceea ce duce la o concentrație plasmatică crescută
Ro_213 () [Corola-website/Science/290972_a_292301]
-
(simbol Sm) este elementul chimic cu numărul atomic 62. Este un metal destul de tare și argintiu care se oxidează rapid în aer. Fiind un membru obișnuit al serie lantanidelor, samariul are de obicei starea de oxidare +3. Sunt cunoscuți, de asemenea, și compuși de samariu divalent, cei mai notabili dintre ei fiind monoxidul de samariu SmO, monocalcogenii de samariu SmS, SmSe și SmTe, precum și iodura de samariu (II). Cel din urmă este un agent reducător în
Samariu () [Corola-website/Science/305368_a_306697]
-
Samariul se dizolvă repede în acid sulfuric diluat pentru a forma o soluție ce conține ioni de samariu (III) de culoare galbenă-vernil , care există sub formă de complecși [Sm(OH)]: Samariul este unul dintre singurele lantanide care prezintă starea de oxidare +2. Ionii Sm sunt roșii-sângerii în soluție. Cel mai stabil oxid al samariului este sescvioxidul SmO. Ca mulți alți compuși ai samariului, oxidul se poate afla în câteva faze cristaline. Forma trigonală este obținută prin răcirea lentă după topire. Punctul
Samariu () [Corola-website/Science/305368_a_306697]