3,245 matches
-
a pus diagnosticul (boala disperării), după care a analizat remediul și efectele sale (poezia), apreciind că universul bacovian "nu este unul ajuns la stadiul de totală încremenire, ci rămâne unul în agonie, în neputința de a muri cu adevărat, în perpetuă descompunere și prăbușire" (pag. 210). Negativul stilistic și existențial corespunde gradului zero al crizei omului european, autentică și profitabilă descoperire în plan estetic. Întâlnirea cu moartea (temeiul ontologic care transformă ființa umană) și solitudinea la care l-a condamnat dragostea
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
De altfel nu e o onoare că lumea întreagă trimite unde nu trebuie "nebunii". Drama e generală, iar Caragiale nu face decât s-o așeze în starea ei comică, dacă nu tragică. Noi trăim momentul și călărim într-o tranziție perpetuă pe cai de lemn. Numai așa e posibil ca "moftul" să fie "starea noastră de existență". Moftul s-a născut odată cu omul, dacă e să-l privim ca antiteză eșuată, dar important ar fi fost dacă și noi l-am
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
exemplele pot continua. Autorul eseului pune dispoziția scriitorului pentru această temă pe seama antiromantismului său. De altfel și alți autori consideră romantismul ca "vârstă a imaturizării", "minciună romantică", "romanticii sunt niște întârziați" (citând pe René Girard). Eroii romantici trăiesc într-un perpetuu "mimetism" (p. 119). Există aici o "transcendență deviată", exemplul lui Don Quijote fiind edificator. Copiii din schițele lui Caragiale nu sunt puși să-și trăiască "viața naturală" cum se întâmplă la Ion Creangă, ci sunt puși să se creadă "maturi" (Ionel
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
îl constituie "onoarea de familist" a lui Jupân Dumitrache sau Zaharia Trahanache (p. 148). Există o matrice estetică în măsură să justifice actele creatoare, să se motiveze asemănările și deosebirile. De la serbările dionisiace și până azi ne aflăm într-un perpetuu mimetism creator. De aceea spunem că Ion Creangă este "un Homer al nostru" (Garabet Ibrăileanu). D-l Codreanu vede la Caragiale un "homerism în oglindă" cu necesara precizare, că oglinda trebuie să deformeze, să caricaturizeze realitatea, ca în oglinzile sferice
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
stadiul degradării organice (adică ceea ce e perceput ca amuzament, joc și/ sau simulacru) este necesar în depășirea crizei de identitate (a schizoidului postmodern) și de luciditate. Cosmosul modernității pozitiviste, rigide (în termenii lui Vattimo) este înlocuit treptat de haosmos: "o perpetuă "deconstrucție", ca să mă exprim în jargonul postmodernist, adică eufemistic, iar de-a dreptul spus, e distrugere, descompunere, marș entropic către nimic" (p. 36-37). Numai că, la fel ca la Nietzsche, acel nimic este necesar reconstrucției. Este o firească supunere a
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
august 2014 EMINESCU ÎN CAPTIVITATEA "NEBUNIEI", CHIȘINĂU, EDITURA UNIVERSUL, 2011; IAȘI, EDITURA TIPO MOLDOVA, 2013 Alexandru Ovidiu VINTILĂ Theodor Codreanu "Eminescu în captivitatea "nebuniei"" Poate că, exasperat să asiste la spectacolul oferit de confruntarea de idei, care tindea să devină perpetuă, cu privire la momentul 28 iunie 1883, precum și la ultimii ani din viața celui care a fost numit de Noica "omul deplin al culturii românești" și hotărât să facă lumină într-o astfel de problematică, dominată de impulsuri inflamate, Theodor Codreanu ne
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
evident (în mod tot mai evident) evoluat exagerat exagerat (în mod atât de exagerat) excepțional excesiv exclusiv exclusiv (în mod absolut și exclusiv) exclusiv (în mod exclusiv și direct) exclusiv (în mod exclusiv și izolat) exclusiv (în mod exclusiv și perpetuu) exemplar exhaustiv experimental explicit explicit (în mod explicit și voit) expres expres (în mod expres sau tacit) extrem factual fals fatal fericit ferm fermecător (în mod captivant și fermecător) filosofic (în mod filozofic și nu confesional) firesc fizic fizic (în
[Corola-publishinghouse/Science/85011_a_85797]
-
mod) organic organizat organizat (în mod programatic și organizat) ostentativ paradoxal parșiv particular parțial (în mod cumulativ, integral sau parțial) pașnic penibil penibil (în mod penibil, ca să nu spun ordinar, mod) perfect periculos permanent permanent (în mod ocazional sau permanent) perpetuu perpetuu (în mod exclusiv și perpetuu) perseverent (în mod perseverent și intens) persistent personal pesedist (în cel mai pesedist mod cu putință) planificat plăcut plăcut (în mod atractiv și plăcut) plenar populist pozitiv pozitiv (în mod negativ cât și pozitiv
[Corola-publishinghouse/Science/85011_a_85797]
-
organic organizat organizat (în mod programatic și organizat) ostentativ paradoxal parșiv particular parțial (în mod cumulativ, integral sau parțial) pașnic penibil penibil (în mod penibil, ca să nu spun ordinar, mod) perfect periculos permanent permanent (în mod ocazional sau permanent) perpetuu perpetuu (în mod exclusiv și perpetuu) perseverent (în mod perseverent și intens) persistent personal pesedist (în cel mai pesedist mod cu putință) planificat plăcut plăcut (în mod atractiv și plăcut) plenar populist pozitiv pozitiv (în mod negativ cât și pozitiv) practic
[Corola-publishinghouse/Science/85011_a_85797]
-
programatic și organizat) ostentativ paradoxal parșiv particular parțial (în mod cumulativ, integral sau parțial) pașnic penibil penibil (în mod penibil, ca să nu spun ordinar, mod) perfect periculos permanent permanent (în mod ocazional sau permanent) perpetuu perpetuu (în mod exclusiv și perpetuu) perseverent (în mod perseverent și intens) persistent personal pesedist (în cel mai pesedist mod cu putință) planificat plăcut plăcut (în mod atractiv și plăcut) plenar populist pozitiv pozitiv (în mod negativ cât și pozitiv) practic precis precis (în mod clar
[Corola-publishinghouse/Science/85011_a_85797]
-
în chip atât de neașteptat) neașteptat (în chip uimitor și neașteptat) nebănuit necesar neconstituțional nediferențiat nefast nefericit negrăit neistoric nemijlocit nepermis nesănătos nesperat (în chip nesperat și eclatant) obiectiv obscur obscur (în chip obscur și imperios) obvios orbitor organic percutant perpetuu perspectivic pertinent plenar potențial potrivit precoce primejdios primitiv privilegiat proclamat (în chip radical și proclamat) proiectiv propriu providențial radical (în chip radical și proclamat) real (în chip real și ferm) regulat remarcabil rodnic scandalos (în chip șocant și scandalos) semnificativ
[Corola-publishinghouse/Science/85011_a_85797]
-
cetățeanului, au căzut În erori insurmontabile. Giorgio del Vecchio amintește individualismul extrem al hegelianului Max Stirner (Johann Caspar Schmidt) cu lucrarea Unicul și proprietatea Sa unde se afirmă: „Viața individuală și Statul sunt puteri inamice mortale, Între care nici o pace perpetuă nu este posibilă”. „Statul are totdeauna și numai scopul de a limita individul, de a-l supune, de a-l constrânge printr-o generalitate oarecare; el durează până la faptul ca individul să nu fie total integrat, și este numai limitarea
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]
-
Parisului, este prilej de savuroase și nu rareori savante călătorii spirituale prin cultura europeană și universală, punând în valoare o admirabilă inteligență asociativă. Nostalgia sintezei (1984) șlefuiește cu migală și rafinament viziunea din volumele anterioare: titluri precum Grecia, un prezent perpetuu, Între Septentrion și Hellada sau Roma, implacabilă și eternă vorbesc de la sine. Aflat în fața ruinelor grecești, estetul trăiește cu maximă intensitate plăcerea privirii care alunecă peste „calcarul marin căruia Pausanias îi spunea poros”, asumându-și statuile, templele și gândirea Antichității
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287420_a_288749]
-
deciși să nu părăsească apartamentele, pentru a nu-i da proprietarului ocazia să ne mărească chiria, care e deja foarte mare. Citesc din nou o scrisoare de la René, ca un remember al unui timp amintind despre geneza unei lumi în perpetuă autocreație. Stockholm, 8 mai 1974 Gabriela, mon cœur. Mă gândesc să-ți povestesc o istorie, pentru a te înveseli puțin. Am citit-o azi-noapte, căci nu puteam să dorm. Iat-o, marele șef apaș, Geronimo, mi-a povestit-o: „La
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
prizoniera unei stări de spirit care amenința să-mi distrugă echilibrul. Nu-l citisem încă pe Spinoza și nici pe Epictet sau pe ceilalți stoici greci. Poemul indian Gita mă ghida în adânc spre o iubire mai mare și căutarea perpetuă a unei stări de spirit luminoase. Singura persoană cu care puteam să comunic, nu prin sentimente, ci printr-o percepție intuitivă specială, Nichita, mă ura acum, devenise dușmanul meu. Deși eu făcusem totul ca să rămânem prieteni. Aveam impresia că vrea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
buneivoințe. Știu că o viață nu se construiește prin decrete à priori, și în practică fidelitatea intransigentă e refuzul existenței reale. Cred că e imposibil să trăiești à priori, fără program. Știu prea bine: mefiența vis-à vis de limbă, frica perpetuă de a fi rău înțeles și de a se imputa intenții pe care nu le aveai, dar pe care celălalt le descoperă în tine ca pe niște greșeli, sunt în fond în fiecare din noi, precum și certitudinea eșecului comunicării, ca
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
care se ocupa de copii, ea nesuportând prezența unui copil mai mult de două ore. „Après tout, je suis un écrivain”, spunea ea în mod natural. Nu joacă rolul bunicii acum. Văd în tot ce spune și face o tinerețe perpetuă, delicatețe, blândețe lucidă, mister inepuizabil. Am avut din nou sentimentul comunicării și comuniunii fericite. M-am dus dis-de-dimineață la bancă, pentru a mă explica în privința datoriilor. Coborând scările m-a întâmpinat vecina Ebba, felicitându-mă pentru ziua îngerului Gabriel. Asta
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
să moară. În cazul creatorilor, o dată cu iubirea și arta, rămânând de presupus o înnoire dureroasă. La artiști ca Picasso, de exemplu, iubirile l-au înnoit sublim pe maestru, lăsând „să moară” nu numai iubirile, dar și modurile artei, supraviețuind prin perpetuă înnoire admirabil. Mă întreb mereu, citind memoriile lui Chagall, cât de nocivă este critica, mai ales a celor mai apropiați. El scrie că ea distruge entuziasmul, care trebuie să fie prezent ca încredere în propriile forțe. Critica, chiar dacă e îndreptățită
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
în care prezența inorogului, fie el chiar împăiat, dădea magie celor mai absurde polemici și tensiuni din cuplul creator. Am vorbit apoi despre bătrânețea care ne apropie de starea adolescenței, atunci când te îndrăgostești de toată lumea, și iubirea e o stare perpetuă de încântare în plin vârtej al forțelor creatoare. Despre „gaura neagră” ce apare după scrierea fiecărei cărți, un fel de regres în puțul primordial, unde sunt toate elementele creației nedecantate. Despre criza lui Petru, când s-a găsit pe ape
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
același timp, limbile sunt în mișcare - măturând constant locurile comune, prea prostituate, aerisind, vindecând scleroza stilurilor devenite „exemple”, mode de urmat, canoane simplificatoare. Nu există reguli pentru scris (în afara celor individuale), dacă ar fi existat, ar fi fost imposibilă înnoirea perpetuă, apariția din haos a unor libertăți stilistice care vor rămâne strict individuale. Mă gândesc la Proust, Joyce, Virginia Woolf și alții. Mișcarea din tot ce există, animat sau inanimat, corespunde poate spiritului, care nu se complace vreodată în repaus. Creația
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
haos a unor libertăți stilistice care vor rămâne strict individuale. Mă gândesc la Proust, Joyce, Virginia Woolf și alții. Mișcarea din tot ce există, animat sau inanimat, corespunde poate spiritului, care nu se complace vreodată în repaus. Creația e mișcare perpetuă. Scriind, aștept mereu surprizele răscolitoare ale subconștientului, asaltul poeziei în conștient. Am aflat de moartea „frumoasă” a poetului Dan Deșliu. Moarte care ar putea concura numai cu moartea prozatorului Nicolae Velea, scufundat în somnul zăpezii. Dan fusese o persoană fascinantă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
numele "Austria" va fi sinonim cu "pacea". [22 aprilie/4 mai și 29 aprilie/11 mai 1870] NOTIȚĂ ASUPRA PROIECTATEI ÎNTRUNIRI LA MORMÎNTUL LUI ȘTEFAN CEL MARE LA PUTNA Dacă privim fierberea vieței noastre publice putem vedea lesne că neliniștea perpetuă din generațiunea ce e azi la ordinea zilei și frecările ei, atât din viața politică cât și din cea spirituală, nu-și au cauza lor pe - atâta în interese personale (precum o susțin unii), ci mai mult în profunda sciziune
Opere 09 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295587_a_296916]
-
stabilim în ce condiții s-ar putea spera această alianță, bine înțelegîndu-se că nu este vorba aici de acele carteluri trecătoare dintre guvern și guvern, pe care le rupe ziua de mâni, ci de un modus vivendi și o conlucrare perpetuă, solidară pe acest pământ al dușmăniei și răutății, în care popor pe popor caută să-l înghită și om pe om să nimicească. Este dar vorba dacă ungurii sunt destul de creștinați (căci pân - acuma se părea că numai pielea li
Opere 09 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295587_a_296916]
-
Napoleon I. Tocmai la 20 noiemvrie 1815 neutralitatea Elveției a obținut un caracter definitiv și solemn prin declarația subscrisă la Paris între Francia și cele patru mari puteri aliate care au garantat ca necesarie mănținerei ecuilibrului european, integritatea și inviolabilitatea perpetue a Confederației. Broșura termină astfel: Având deplină încredere în generoasa inițiativă și în justiția Europei, România invoacă în favoarea sa aceste antecedente diplomatice. Prin pozițiunea geografică această țară este chemată a juca un rol analog cu al Elveției între Francia, Italia
Opere 09 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295587_a_296916]
-
fericirea și progresul popoarelor. Tot ce am arătat e că puterea statului, domnia concretă a legei trebuie să fie mai tare decât tendențele claselor sociale și să le înfrîneze. Unde această putere a statului e în vecinică mișcare și lovită perpetuu în centrul său, acolo se naște despotismul unei caste și lipsa de drept a celorlalte clase sociale, se naște despotul personal, care nu respectează nici o lege și sfîrșăște rău, precum au sfârșit și despoții din istoria românilor. C-un cuvînt
Opere 09 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295587_a_296916]