2,316 matches
-
Simte pe limbă, subit, un gust acru, de murături. Ciudat? Ba nu! Mai curând normal! Să așeze mai întâi borcanele. Locul lor este în bibliotecă, lângă peretele rămas liber, fără rafturi. Abia acum se poate lăsa pe un fotoliu, răsuflând ușurat. Fluieră ușor, privind admirativ cele zece recipiente frumos aliniate. Curios, n-a avut niciodată o mai puternică nostalgie a concretului de cum a avut astăzi, chiar de dimineață. S-a bucurat aproape copilărește când, bărbierindu-se, lama l-a ciupit puțin
Jucătorul by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1257_a_1933]
-
frământărilor sale. Ce pot pricepe femeile din chinurile creației? Fără îndoială, și nevasta îl va întreba tot de murături... Va răspunde afirmativ, ca să nu lungească discuția: oricum, n-ar duce la vreun rezultat. Însă, până unaalta, este singur! Oftează vădit ușurat. Începe să urmărească zilnic nivelul apei din cele zece borcanereviste. Va trebui să fie atent! Dacă operele au o viață proprie, apoi nici comentariile critice nu pot avea decât tot o existență specifică, poate chiar mai plină de curiozități. Așa că
Jucătorul by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1257_a_1933]
-
Trebuie totuși să recunosc că n-am mai pus piciorul pe cheiurile Parisului. Când treceam pe acolo, în mașină sau în autobuz, în mine se făcea tăcere. Cred că așteptam ceva. Treceam peste Sena, nu se întâmpla nimic și respiram ușurat. Tot pe atunci am avut și o seamă de neplăceri cu sănătatea. Nimic precis, o stare depresivă, dacă vreți, o anumită dificultate de a-mi regăsi buna dispoziție. Am fost la câțiva medici care mi-au prescris întăritoare. Eram un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85071_a_85858]
-
mai dat o cutie învelită în staniol auriu, dar îngerașul nu a mai avut timp să mai întrebe sau să se mai uite să vadă ce este înăuntru. Zbură iute către pământ, spre cămăruța de spital unde dormea Fabian. Răsuflă ușurat că a reușit să ajungă înainte să răsară soarele. Puse toate darurile pe noptiera lui și îl privea cum dormea cufundat în lumea viselor. La un moment dat, băiețelul se văită. Zâmbetul dispăruse. În schimbul lui apăru o grimasă de durere
Povestiri din Casa Nordului by Maria Doina Leonte () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91564_a_93001]
-
că Excelența Voastră nu se gândește că eu... — Domnia ta? Nu știu ce amestec ai putea avea În afacerea asta. Olivares făcu un gest neplăcut din mână, ca pentru a goni o idee nefastă, ceea ce readuse pe buzele lui Alquézar umbra unui surâs ușurat. La urma urmei, toată lumea știe că eu te-am numit secretar privat al Maiestății Sale. Te bucuri de Încrederea mea. Și deși În ultimul timp ai căpătat o oarecare putere, parcă nu-mi vine a crede că ai Îndrăzni să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1860_a_3185]
-
decât era cazul, vârsta, bat-o vina...), cu capul cât o bute și puțind de la o poștă a alcool dublu rafinat și se răstigni exemplar și de bunăvoie, în semn de mare recunoștință,la loc între filele romanului, care răsuflară ușurate de vreme ce își recuperaseră personajul principal. Romanul cu „r“ mare, Tristețea fagotului meu, o metaforă a zădărniciei vieții pe pământ, a vieții supuse vremurilor și propriilor ițe genetice, culturale, geografice, geopolitice, ajunsese la desăvârșire. Zilele în care proaspăta autoare de romane
Amintiri din casa scării by Laura Aprodu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1354_a_2721]
-
cațere ca mâțele. Inima-i bătea cu putere. Nu simțea nici urmă de frică. Numai grijă să nu fie zărit și să nu cadă. Vântul subțire, încărcat de parfumuri de iarbă uscată și cenușă, îi trecea prin păr. Sus, răsuflă ușurat. Se orientă orbește după direcția vântului, fără să ridice capul, și coborî ca-ntr-o fântână, în întunericul din cabina proiectoarelor. Conurile de lumină îndreptate spre scenă făceau de acolo, de jos, bezna de nepătruns. Se înălță întinzând gâtul și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1475_a_2773]
-
și un Raed Arafat înhămat la un „SMURD pentru vindecarea Bucureștilor“, cred că în mai puțin de un an blestemul orașului va fi exorcizat, cicatrizarea se va fi încheiat, iar bătrăna urbe valahă a plăcerilor&contrastelor va începe să răsufle ușurată. Volumul conceput de Mirela Duculescu se opune Diametralei Nord-Sud proiectate de Primăria Bucureștilor în totală ignorare și dispreț față de specificul socio economic și tradițiile profesional-culturale ale locului. Stelian Tănase definește trecutul zonei drept „Cartierul Latin al Bucureștilor“, cu un țesut
Ce mi se-ntâmplă: jurnal pieziş by Dan C. Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/580_a_1318]
-
marmura unei cruci: VASILE RĂGĂLIE (1955-1999). ȘEFUL BANDIȚILOR. Bănuiesc că nu doar a celor de cartier. Titulatura e prea mare. Mi-am luat o piatră de pe inimă și mă grăbesc să le-o iau și conducătorilor. De orice culoare. Răsuflu ușurată. Reînvie în mine dorința și cheful de viață. Bandiții au făcut armistițiu cu politicienii. Drumul spre UE și NATO e liber. Se cuvine în aceste condiții ca Răgălie să fie ridicat la rangul de erou. N-ar fi nici primul
Actualitatea by Marina Constantinescu () [Corola-journal/Journalistic/15662_a_16987]
-
vreme de iarnă// când a împărțit banca noastră/ așa cum indienii și fețele palide/ din Dr. Queen își delimitau teritoriile/ mi-a zis/ dacă vei trece de linia asta/ o să-ți aduci aminte toată viața/ dar am surprins-o zâmbind/ oarecum ușurată". Alegerea am făcut-o nu pentru că pomul acesta ar fi fost cel mai reușit, ci pentru că altele, precum mmm sau poemul lui ștefan au zone defectuoase și lungimi. Exemplu primul vers din mmm: "mă plimb prin cameră vs. Dumnezeu se
Actualitatea by Susana Georgiu () [Corola-journal/Journalistic/8456_a_9781]
-
auzi decât pe ei, nu-i vezi decât pe ei. Ce fel de sistem e acesta în care ești obligat să lași să-ți intre în viață oameni pe care nu i-ai invita în casă? Când părăsesc puterea, respirăm ușurați. Când abandonează politica, jubilăm. Problema e că sunt înlocuiți imediat, în cele mai multe cazuri, de alții încă și mai enervanți. De patruzeci de ani de când votez, schimbările de majoritate nu mi-au schimbat cu nimic viața și îmi închipui că lucrurile
O definiție a democrației () [Corola-journal/Journalistic/4155_a_5480]
-
lasă-mă să studiez problema... Sultana păru mai calmată și se lăsă trasă și împinsă spre ușa odăii și spre aceea a vestibulului, în pragul căruia se mai întoarse o dată, cu brațele către umerii lui Ioanide. Acesta G. Călinescu răsuci ușurat cheia, simțindu-se combătut de două senzații contrare: una de rușinea de a fi profanat spațiul său casnic, alta de voluptate. Indignat împotriva lui însuși, merse hotărât să caute pe Elvira spre a-i mărturisi leal accidentul, vindecîn-du-i indispoziția morală
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
Ce rost are? Nu văd G. Călinescu nimic scandalos. Ioanide e un arhitect cunoscut, foarte (aci ministeriabilul căută un termen mai slab) merituos, e cineva, nu-i un "ăsta", cum zici dumneata, Maman... Și cu această generozitate, Pomponescu se simți ușurat, aproape concepu posibilitatea de a conviețui în câmpul arhitecturii împreună cu Ioanide. Maman însă se arătă implacabilă: - Aici nu scrie că acest domn, căruia binevoiești a-i găsimerit, are și el o valoare, spune că e singurul arhitect român mare, face
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
obosit fabrica pietricele și acestea obturau căile respective. Conțescu căpătă, la ordinul medicului, apă minerală, în scopul de a se provoca diureza. După încă un accident prelungit și nemaipomenit de dureros, care necesită o injecție cu pantopon, Conțescu se simți ușurat. Atunci medicul socoti că a venit vremea de a hrăni mai abundent pe bolnav. . - În definitiv, la ce s-o fi cramponând așa de viață Conțescu? zise Gulimănescu. . - Nu e așa? consimți îndată la această întrebare și Gonzalv, care era
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
Relaxează-te, fiule, ce zici? Nu, nu se poate relaxa. Rima, hai să facem schimb de locuri. Pînă la urmă, vreau să stau cu McPake. O fi el gras, dar cel puțin reacționează. Schimbă locul cu Rima. Lanark se simți ușurat și jignit. Două-trei conversații se desfășurau în jurul lui, dar îi lipsea încrederea de a participa. Rima îi oferi o țigară. — Mulțumesc, zise el. Prietena ta e cumva beată? — Frankie? Nu, așa e ea de obicei. Nu e tocmai prietena mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
i-ar îndepărta unul de celălalt. Dorința lui neliniștită de a fi tandru cu cineva care avea nevoie de tandrețe dar o respingea îi stînjenea mîngîierile, pînă cînd ardoarea genitală îi goli mintea de orice gînd. După aceea se simți ușurat și ar fi dorit să doarmă. O auzi însă cum se scoală iute de lîngă el și începe să se îmbrace. — Ei? A fost distractiv? îl întrebă tăios. încercă să se gîndească puțin, apoi îi spuse sfidător: — Da. Foarte distractiv
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
Lanark o luă în vîrful picioarelor pe lîngă perete, căutînd figura din Correctio Conversio și privindu-l uneori pieziș pe Ozenfant. Profesorul fixa călușul chitării cu atîta delicatețe și concentrare, că nu se cuvenea să-l deranjezi. Lanark se simți ușurat cînd ridică tapiseria, se aplecă și intră în tunelul cu boltă joasă. Se așeză în cămăruță, lipindu-și spatele de curba caldă a peretelui. Singurele mișcări erau ale creaturii argintii care-și încleșta și descleșta mîna, iar singurul sunet era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
ca și cum luase cîteva kilograme în greutate, inima începuse să-i bată mai lent și aerul i se îngroșase în plămîni. Și gîndurile îi deveniseră groase și greoaie. La ceai, îi povesti tatălui despre interviu. — Slavă Domnului! zise domnul Thaw oftînd ușurat. — Da. Da, Slavă Domnului. Slavă Domnului. Da, într-adevăr, să-i aducem slavă Domnului. — Duncan, ce s-a întîmplat? Ce-i cu tine? — Nimic. Nimic. Lucrurile stau cît se poate de bine, cît se poate într-o lume ca asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
Thaw urcă repede dealul spre școală și trecu pe lîngă Marjory în holul de la intrare. O salută cu răceală, dar ea îl reținu, îi zîmbi și-i zise: — Unde-ai fost, Duncan? — Am dormit. — Vii la o cafea? Se simți ușurat și încîntat. Ea îi dădu mîna și merseră așa spre sala de mese. „E o lume interesantă“, își spuse el. CAPITOLUL 25. Despărțirea Luă Imperial Gazetteer of Scotland din 1875 din biblioteca tatălui său și citi: CANALUL MONKLAND, o cale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
E pentru hainele tale. Fereastra mată era puțin deschisă, iar el își aruncă privirea prin fantă, spre străzile din Blackhill. Soarele strălucea și copiii țipau. N-a durat mult, zise el. — Da, spuse taică-său lăsînd geamantanul jos. Mă simt ușurat acum. Cînd eu și Ruth or să urcăm pe Zermatt, or să știm că ești mai bine îngrijit decît acasă. Presupun că n-o să stau mult. Dacă aș fi în locul tău, Duncan, nu aș fi atît de nerăbdător să plec
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
le pot spune în prezența unui țînc. Vezi, femeile nu sînt ca noi. Sînt făcute din apă în proporție de șaptezeci și cinci la sută. Poți citi asta în Pavlov. Alexander își încleștă gingiile pe suzetă și începu să sugă. Lanark oftă ușurat. — Și bărbații sînt din apă, spuse el peste o clipă. — Da, dar numai șaptezeci la sută. Această diferență de cinci la sută e importantă. Femeile au noțiuni și sentimente la fel ca noi, dar sînt făcute și din valuri, valuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
că faci o treabă ca lumea. Dar l-am hrănit. I-am purtat de grijă. — Uf! Lanark se întinse pe pat urmărind-o. Acum era treaz, și o parte din vechea durerea de piept îi reveni, dar era recunoscător și ușurat în același timp. — Te-ai distrat bine la dans? o întrebă el după o vreme. — La dans? — Ai zis că te duci cu Frankie să dansați. — Așa am zis? Poate c-așa am spus. Oricum, am ratat-o pe Frankie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
afară începu să se deruleze cu încetinitorul. încetul cu încetul, motocicliștii urlînd zdrobiți erau zvîrliți în aer sau cădeau și se agățau agonizînd de capota mașinii, pînă cînd alunecau rînd pe rînd. Lanark împinse ușa de lîngă el și privi ușurat parcarea cu pietriș și un șir de motocase liniștite. — închide ușa, înghețăm, urlă Macfee. Lanark o închise fără chef. Corpurile încă se învîrteau ca într-un balet într-un vîrtej de praf. Două motociclete se zdrobiră provocînd o explozie uriașă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
ploaie caldă, torențială și rigolele se umplură rapid. Casele din jur îi erau necunoscute. Dădu colțul, ajunse la un grilaj și se uită în jos dincolo de cîteva niveluri de autostradă, la turnul întunecat și la fleșa strălucitoare a catedralei. Oftă ușurat, se cățără pe grilaj și coborî clătinîndu-se o pantă cu iarbă udă și lunecoasă. La marginea drumului, apa era de șaizeci de centimetri și curgea repede de-a curmezișul ca un pîrîu. Trecu prin ea pînă ajunse la benzi mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
a mă ajuta în situații dificile, spuse el Fetei Roșii. Vreau să vorbesc și cu Wilkins și cu tipul ăsta, Răutăciosul. Pe care dintre ei pot să-l văd mai întîi? — O, cu siguranță pe Nastler, zise fata roșie părînd ușurată. E invalid și oricine-l poate vedea cînd dorește. Dar nu vreți să vă beți cafeaua mai întîi? — Nu, spuse Lanark, și mulțumi morocănosului, pornind apoi după Fata Roșie prin mulțime. Weems și Monboddo încă dădeau mîna cu cei strînși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]