2,992 matches
-
chiar acolo unde o să fie intrarea în cort. Am văzut asta într-un episod din Ground Force. — Sună... nemaipomenit. — Și noaptea o să se aprindă niște luminițe, ca, atunci când vine momentul artificiilor... — Ce artificii? zic și mami se uită la mine uimită. — Becky, ți-am trimis un fax în care ți-am zis de artificii! Nu-mi spune că ai uitat. — Nu! Normal că nu! Mintea îmi zboară spre mormanul de faxuri pe care le-am primit de la mami, și pe care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
fost prea ușor! Nu, te rog, nu. A, spune Michael, părând surprins. Am vrut să spun că nu cred că e deloc simplu. Dumneavoastră, în Anglia... iar Becky și Luke fac nunta în... — Michael! zic disperată, și el ridică privirea, uimit. Oprește-te! El acoperă receptorul cu mâna. — De ce să mă opresc? — Mami. Nu... știe. — Ce nu știe? Îl fixez, în agonie. În cele din urmă, el revine la telefon. — Doamnă Bloomwood, îmi pare rău, trebuie să vă las. E o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
Înțelegi? — Luke... sigur că înțeleg, zic, sforțându-mă să nu las bucuria să mi se infiltreze în voce. Dacă tu asta vrei, eu sunt perfect de acord. Nu-mi vine să cred. Sunt salvată. Sunt salvată! — Vorbești serios? Mă fixează uimit. — Firește că vorbesc serios! Dacă tu vrei să contramandezi nunta, n-am de gând să mă opun. De fapt, știi ceva? Hai s-o contramandăm chiar acum! — Becky Bloomwood, ești o fată de milioane! Are glasul îngroșat de emoție. Să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
cu viteza fulgerului. OK. Trebuie să joc foarte atent cartea asta. Dacă fac mutarea greșită, s-ar putea să mă trezesc sub dărâmături. — Deci... mai vrei să facem nuntă, sau nu? Așa, în principiu. Firește că vreau! Luke pare sincer uimit. Becky, te iubesc. Chiar mai mult decât până acum. Adevărul e că nu te-am iubit niciodată cât te-am iubit acolo, în camera aia. Când ai acceptat să faci sacrificiul ăsta uriaș, fără măcar să clipești din ochi. — Poftim? A
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
o pușcă la porumbei sălbatici. Hoinărind pe coastele dimprejurul satului, am zărit un țăran, îmbrăcat în straie de sărbătoare. El nu mă vedea...deodată s-a aplecat și a sărutat pământul. L-a sărutat ca pe o ibovnică... scena ma uimit și mi s-a întipărit în minte...” Sora sa, Livia, i-a povestit o altă întâmplare din viața satului: o fată bogată, rămasă însărcinată se căsătorește cu un țăran sărac și leneș, după ce fusese făcută de râs în sat și
CONSTELAŢII DE SIMBOLURI ÎN PROZA LUI LIVIU REBREANU ŞI ÉMILE ZOLA by MARIA-TEODORA VARGAN () [Corola-publishinghouse/Science/673_a_1271]
-
tatăl său, neputând să‑l oprească, s‑a decis să‑l lase să de‑ prindă cât mai bine această artă pe lângă Domenico del Ghirlandaio, aducân‑ du‑l în atelierul acestuia: Michelangelo avea doar 13 ani. Odată cu trecerea timpului, Domenico rămânea uimit văzându‑l pe Miche‑ langelo pictând unele lucrări neobișnuite pentru un tânăr și i se părea nu nu‑ mai că acesta îi întrecea pe ceilalți ucenici, dar și că deseori, lucrările uceni‑ cului puteau sta alături de cele executate de el
Michelangelo Buonarroti / Mesajul biblic al operelor sale by Ioan Blaj () [Corola-publishinghouse/Science/442_a_987]
-
Sixtine în mo‑ mentul când a fost prezentată. Se desfăceau nu numai niște schele, se desfă‑ cea de fapt un vifor de astre și de voci fără de care astăzi ne‑am simți parcă mai mici și mai slabi: în fața privirilor uimite se desfășura o mulțime impre‑ vizibilă de eroi. Astfel putem spune că odată cu Michelangelo s‑a născut o lume nouă. Obiectiv privind, numai această boltă a capelei Sixtine comportă o muncă egală cu aceea a douăzeci de pictori la un
Michelangelo Buonarroti / Mesajul biblic al operelor sale by Ioan Blaj () [Corola-publishinghouse/Science/442_a_987]
-
răspunsul dat de Michelangelo madrigalului unui literar contemporan ca Gianbattista Strozzi 21, care elogia în versuri per‑ fecțiunea sculpturii în opera Noaptea, realizată în capela Medici din biserica San Lorenzo din Florența. Madrigalul lui Strozzi se adresa celui care privește uimit frumusețea statu‑ ilor: ,,La notte che tu vedi in si dolci atti Dormire, fa da un angelo scolpita In questo sasso; e perche dorme, ha vita; Destula, se na’l credi, e parlerati.” 21 Gianbattista Strozzi (1489‑1538) - bancher italian
Michelangelo Buonarroti / Mesajul biblic al operelor sale by Ioan Blaj () [Corola-publishinghouse/Science/442_a_987]
-
romanul, figura personajului frapează prin dimensiunea urieșească, atenuînd impresia forței prin blîndețea nefirească, muțenia calmă, inocența deplină. Deși Zahei plănuiește răzbunarea pe cîrciumarul care l-a "otrăvit", sortindu-l orbirii, acestea rămân doar vorbe ale nebuniei, rostite în chinurile deznădejdii uimite. Treptat, statura sa herculeană, întreaga făptură gata să ducă la propriu pietre de moară îl transformă într-o forță a locului unde poposește sau este aruncat: la bîlci, pentru a învîrti în locul cailor roata cea mare, pe moșia lui Lagradora
[Corola-publishinghouse/Science/1472_a_2770]
-
Patriarhiei, de data aceasta prin „spatele” acestuia, pe strada Patriarhiei. Două autoturisme BMW, oficiale, trec în mare viteză, apărute parcă de niciunde. Sirenă, faruri, flash-uri colorate. Coloana frânează brusc în fața barierei Jandarmeriei, apoi dispare ca un fum, sub ochii uimiți, întrebători și nedumeriți ai mulțimii aflate în rând. Două lumi care, de fapt, nu-și vorbesc și nu comunică niciodată, nici măcar acum, la pelerinaje. Vreau să mă odihnesc puțin, să-mi limpezesc privirea, așa că aleg să intru în Librăria Bizantină
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
un „dispozitiv de activare a mărcii”. Fete de la „sampling”, studente și ele, la fel ca și cele îmbrăcate în costume naționale din fruntea cortegiului, trag în jos de fustele lor prea scurte, mov, culoarea dominantă a locului, și se uită uimite și tăcute la vârtejul uman ce mătură acum întregul bulevard, în sunet de toacă și cântări bisericești. Tăcute sunt în acest moment și boxele de mari dimensiuni, de la scena din apropiere, acolo unde se desfășoară spectacolele din cadrul „Sărbătorilor Iașiului”. Fetele
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
curtea acesteia, dar nu prea reușesc din cauza mulțimii care a umplut până la refuz toate aleile. Se ridică de zor un ecran gigant din leduri, operatorii trag de lanțuri grele. Luminițe verzi-albastre, ale unui pupitru de comandă, sclipesc aleatoriu, sub ochii uimiți ai unei familii cu mulți copii, familie pe care o voi regăsi mai târziu, noaptea, dormind sub cerul liber, învelită cu o plapumă groasă, toți laolaltă. Lângă baldachinul plin de flori, „punctul zero”, pelerinajul funcționează la foc continuu, raclele strălucesc
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
aia încoace, dă-o până nu vin eu să ți-o iau din mână !”. Situația este complicată și plină de miez, în același timp, trebuie să iau o decizie rapidă. Cei din jur încep și ei să vocifereze, au priviri uimite și mânioase, trăiesc un fel de linșaj vizual soft. Spun repede, cu mirare prefabricată, că sunt din Brăila, fac fotografii pentru soție, ea nu a putut să vină la pelerinaj, să vadă cât de frumos este aici. Cuvântul „Brăila” își
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
rândul, atmosfera. Întâlnirea cu S.P., sociolog. Întâmplare sau nu, chiar mă întâlnesc cu un prieten, sociologul S.P. (doctorand în antropologie la o prestigioasă universitate occidentală), venit și el la Prislop în seara precedentă, însoțind un autocar de pelerini. Ne descoperim uimiți unul pe celălalt, ambii fiind „victimele” vigilenței unui agent privat de pază, un bodyguard ce nu putea să înțeleagă interesul nostru pentru o clădire interesantă din lemn, încununată cu o pălărie circulară de stuf - semăna cu căruța piticilor din poveste
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
al camerelor de luat vederi. În fruntea cortegiului se găsesc înalții ierarhi care au oficiat slujba religioasă, prapori și icoanele somptuoase ale Sfântului Ioan Botezătorul și Sfântului Ioan cel Nou. Îmi atrage atenția tânărul episcop Macarie al Europei de Nord. Uimit și bucuros de ceea ce vede în jur, binecuvântează mulțimea cu gesturi largi, are o lumină caldă în ochi, pare să fi intrat în comunicare directă cu masa de pelerini și privitori din jur. Nu mă pot opri să nu mă
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
Domnului Siriaca”, expune acum pe o măsuță de lemn și alte „pachete tămăduitoare”, după cum le denumește chiar el, ale unor sfinți foarte cunoscuți și apreciați. De altfel, nu ezită să le recite viața, un fel de pateric ad-hoc, în fața ochilor uimiți ai cumpărătorilor, virtuțile curative ale produsului fiind abil strecurate în lunga litanie. „Dacă vă troznește noaptea mobila în casă, tablourile se mișcă pe pereți, aveți temeri și frici nelămurite, nu mai există pace, înțelegere și bună rânduială în familie, Sfântul
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
minte. Au murit oameni prin infarct. Alții s-au sinucis. Aceste jertfe de sânge nu vor trece nescrise în cartea istoriei acestor ani și cineva va plăti pentru ele. Un spectacol mai tragic decât cutremurul din 1977 se înfățișează privirilor uimite ale trecătorilor. Ne întrebăm și-i întrebăm și pe sprijinitorii lui Ceaușescu: cum de se poate răbda așa ceva? Nu mai există în țara aceasta niciun om de bine? Oare tuturor le e frică că-și vor pierde bucățica de cozonac
Ultimul deceniu comunist: scrisori către Radio Europa Liberă by Gabriel Andreescu, Mihnea Berindei (eds) () [Corola-publishinghouse/Memoirs/619_a_1376]
-
analiză. Copilul devenise un bătrîn. Poate că atunci a înțeles definitiv diferența dintre om și om, dintre sublim și banal, dintre ceresc și infern. Două lacrimi căutau drum pe fețișoara unui copil și întîrziau să cadă în inexistență. Gheorghe privea uimit copilul și, încet, încet, își dă seama că a ucis un suflet de copil. Plîngi, dragul tatii? Mihăiță își ferește ochii și scrutează orizontul cu un interes nejustificat. Nu răspunde. Se ridică greoi, bătrî nește și cu o voce absentă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
de nu și-au băgat nasul comuniștii? Avocatul surîde. Ba și-au băgat. Bătrîna pe care am îngrijit-o nu provenea din neamul proprietarilor în mod direct. Dar din care familie provenea? Din a securistului care a devenit proprietar. Rămîn uimit. Nu atît de situație, cît de faptul că acesta n-a văruit casa, n-a reparat-o, n-a făcut nimic pentru a o face mai locuibilă. Povestea este încîlcită, continuă avocatul. Securistul era una din oile negre din ramurile
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
ating mîncarea și că ce este în farfurie este pentru generațiile viitoare. Mai beau o gură de cafea, mai scormonesc cu furculița în farfurie și, cînd îmi arunc ochii în farfuria fetei, văd că este goală ca o chelie accentuată. Uimit, dau să plec și mă opresc brusc cînd văd că fata pleacă din nou spre "cornul abundenței". Decid să nu mai plec și îmi pun în ceașcă încă o cafea. Fata vine cu aceeași farfurie cît roata carului, plină ochi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
ascunde 10 oameni, spune doctorul în gînd. Nu erau zece, dar era un om de culoare neagră, atletic, fioros, care iese din trunchi cînd doctorul era la 2-3 metri distanță. Cu un cuțit imens (maceta) se îndreaptă spre Modesto. Acesta, uimit, s-a oprit pe loc. Dă-mi tot ce ai, spune fiorosul bandit. Doctorul știa că acești oameni nu glumesc. Mai știa că îi va lua ceasul pe care și l-a cumpărat în Peru, pe cînd era medic acolo
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
ești, bre! Mă bucur de colocatarii mei, care de care mai curajos și mai mintos. Ca și stăpînul... pardon, ce stăpîn?! Adică, la fel ca și mine, egalul lor. Iguana neagră Cînd am intrat în casa bătrînului meșter am rămas uimit să constat că era aproape la fel mobilată ca o casă de pe la noi. Canapele, scaune, dulapuri, vitrine și chiar fotolii constituiau o adevărată avere prin aceste locuri socialiste. Într-o curte, pe o măsuță, este fixat un polizor acoperit de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
aberații, apoi profu’ a luat caseta, ia să vedem noi ce și cum. Nu vreți să vă vedeți? De ce, hai să vă vedeți! A lăsat să curgă imaginea, dar la un moment dat a întrerupt-o și am fost toți uimiți să vedem că, din timp în timp, făceam un gest care putea părea dezgustător. Cu o mișcare aproape imperceptibilă a limbii, ca un gest reflex, scoteam limba și ne lingeam buzele. Le umezeam. Era frig, undeva prin februarie, iar buzele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
și nevăzute. Ceilalți doi frați ai mei Lică și Sandu erau paralizați, galbeni și muți de frică, uitându-se deja la mine ca la un posibil beneficiar al serviciilor de pompe funebre. Boabe mari de lacrimi curgând din ochii lor uimiți și îndurerați atestau faptul că ei nu înțelegeau prea bine ce se întâmplă cu mine. Știau că sunt slăbuț, dar ceea ce vedeau acum depășea puterea lor de înțelegere. M-am ridicat anevoie, sprijinit insistent și afectuos de cei doi frați
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
mergând pe lângă cămila lui răbdătoare, prin soarele ucigător și furtunile orbitoare de nisip, ajunge în cele din urmă la limanul visat, care pune capăt suferințelor sale: OAZA. Antonia, colega ei de muncă și de suferință, la vederea mamei a rămas uimită. Rozalie, Rozalie! Cine te pune să faci acte de vitejie??! Copiii tăi n-au tată; vrei să rămână și fără mamă? De ce faci asemenea prostii? Pe timp de crivăț omul stă cuminte la casa lui. Nu iese nimeni din bârlog
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]