13,153 matches
-
s-o fac. La mai puțin de o lună de la sosirea mea, Harun a venit într-o seară să-mi bată la ușă, însoțit de încă trei locotenenți de-ai lui Barbă Roșie, printre care un turc pe care-l salutasem la Bougie în cortul corsarului. Iscoditorul era serios ca un cadiu. — Avem un mesaj pentru tine din partea Înălțimii Sale Victorioase al-Qaim bi-amrillah. Era titlul pe care-l primise ca răsplată Barbă Roșie după ce-i tăiase beregata emirului Algerului. Îmi cerea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
să coboare de pe cal și sultanul decăzut descălecă. Îi dezlegară mâinile, dar doisprezece soldați făcure pe dată cerc în jurul lui, cu sabia scoasă. Totuși, se vedea din atitudinea lui că n-avea de gând să fugă. Cu mâinile libere, a salutat mulțimea, care l-a aclamat cu curaj. Toate privirile, chiar și a lui, s-au întors atunci spre celebra poartă pe deasupra căreia un călău tocmai arunca o funie. Tumanbay păru surprins, dar zâmbetul nu-i pieri de pe buze. Doar privirea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
nu mai punem la socoteală ușa grea, încuiată pe dinafară cu lacăt. Zece zile mai târziu, am primit un oaspete. Văzând zelul politicos cu care-l întâmpinau gărzile, am priceput că era vorba de un apropiat al papei. M-a salutat cu respect și s-a prezentat. Era un florentin care răspundea la numele de messer Francesco Guicciardini, guvernatorul Modenei și diplomat în serviciul Sanctității Sale. I-am spus la rându-mi numele meu, titlurile și activitățile deosebite, neomițând nici o solie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
neplăcute: astfel, pentru a merge de la castelul Sant’Angelo la noul palat al cardinalului Farnese, situat la mai puțin de o milă, am avut nevoie de aproape două ceasuri, atât de mare era notorietatea companionului meu. Dacă unele personaje îl salutau în trecere, altele descălecau pentru a începe cu el o lungă discuție între patru ochi. Odată scăpat, florentinul se întorcea spre mine cu o vorbă de scuză: „Este un compatriot, de curând instalat la Roma“, sau: „Este un slujbaș la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
temniță. Cu toții, în afară de Giuseppe, care a refuzat cu îndârjire să mă recunoască și care a stat trei zile încheiate îmbufnat până să-mi spună pentru prima oară în viață: „Tată!“ Curând a sosit și Abbad de la Neapole spre a-mi saluta întoarcerea, dar și pentru a mă îndemna să părăsesc Roma fără zăbavă. Pentru mine, nici nu se mai punea problema. — Ești sigur că viitoarea dată când ai să vrei să pleci n-ai să fii iarăși închis la Sant’Angelo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
cu prim-ministrul, mulțimea știa totuși că fusese mult timp cel mai înverșunat dușman al său. Vorbea prea mult, fiind aclamat doar când pronunța cuvintele „În concluzie...“. În cele din urmă, îl prezentă pe premier, perorând pe marginea realizărilor lui, salutându-l ca pe un om al păcii, apoi ridicând brațul drept, pentru a semnala intrarea lui în scenă. Iar când acesta apăru, marea masă de oameni explodă. Aproape trei sute de mii de oameni își uniră forțele, aplaudând, bătând din picioare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
Câțiva dintre ei încă mai locuiesc într-un colțișor care va rămâne al lor. Altfel, clădirea aparține acum Statelor Unite. Se bâlbâia, o reacție masculină cu care Maggie era obișnuită. O ghicise în ochii lui Davis din momentul în care o salutase; surpriza inițială, urmată de repliere și de efortul concentrat de a se purta normal. Credea că acest lucru va înceta odată cu apropierea de patruzeci de ani, că nu va mai fi un magnet pentru bărbați. Dar fenomenul a continuat chiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
erau stânci abrupte, întrerupte doar de răzlețele rămășițe de mașini - vestigii ale vehiculelor militare, după cum îi spusese ofițerul de marină în ziua aceea, care acum părea să fi fost cu zece ani în urmă -, relicve ale războiului din 1948 care salutau crearea statului Israel. Se apropie, Uri. —Știu. — Ce naiba facem? Nu știu. Stai să mă gândesc. Era orbit de reflexia din oglindă, care părea să scalde întreaga mașină într-o lumină galbenă, iscoditoare. Uri acceleră, dar mașina din spate îi ajunse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
Îl văzu pe Miller scoțând telefonul mobil și vorbind în șoaptă cu cineva. Uri zise din nou: — Spune-i să facă din mână la cameră. Maggie simți siguranța din vocea lui Uri. —Haide, Bruce Miller, consilier politic al președintelui Statelor Unite, salută frumos lumea, strigă ea. Auzi două cuvinte de confirmare, chiar din gura lui Miller. Fuseseră rostite încet, dar sensul lor era dincolo de orice îndoială. —Sfinte Sisoe! Dumnezeu știe cum, dar Uri nu mințise. Într-adevăr îl avea pe Miller pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
așa să-i spui. S-o-nveți de bine. RECRUTUL: Da, mamă. MAMA (Îmbrățișându-l încă o dată.): Hai, du-te. (RECRUTUL își ridică valiza, și-o aruncă în groapă; așteaptă câteva clipe; se aude o bufnitură grozavă; satisfăcut, RECRUTUL mai salută o dată și se aruncă în groapă.) MAMA (Strigându-i din urmă.): Vezi ce faci! (MAMA se întoarce spre ieșire, dar apare AL DOILEA RECRUT; identic cu primul, AL DOILEA RECRUT se aruncă în brațele MAMEI, o îmbrățișează; apoi își aruncă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
era așezat Într-un fotoliu larg și mă privea cu o curiozitate calmă, decentă, aproape științifică. Nu se ridicase când am intrat, dar mă așteptase zâmbitor, cu mâna Întinsă. Primul lucru care mi-a sărit În ochi după ce ne-am salutat a fost acela că, deși În cameră era cald și plăcut, profesorul avea picioarele acoperite cu un pled viu colorat. Reumatismul, probabil... Încărunțise puțin și avea În plus numărul mediu de kilograme pe care depășirea vârstei de 50 de ani
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
am plusat fără jenă, animat de Îndrăzneala nepăsătoare a celui care nu are de pierdut decât lanțurile și robia, vorba tovarășului Marx: m-am trambalat pe coridoarele Centrului, am intrat chiar În câteva camere, simulând neglijent că greșisem destinația, am salutat cu tupeu În stânga și-n dreapta, ca și când aș fi cunoscut pe toată lumea, ba chiar am Încercat să intru În vorbă cu câteva persoane a căror fizionomie Îmi inspira oarecare Încredere. Ultima figură n-a prea ținut, amabilitatea locatarilor buncărului oprindu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
Întins la numele care Începeau cu litera Z, iar apoi luasem la rând toate prenumele bărbaților din subterană. Printre ele nu se găsea nici un fel de Zoran. Inspirația de a abandona onomastica În favoarea studiului fizionomiilor s-a dovedit a fi salutară. Poză cu poză, am parcurs cu privirea mutrele masculilor din fișier. Undeva, aproape de sfârșit, l-am descoperit, În fine, pe nesuferitul de Redford Charles, căruia, aveam să aflu ulterior, Îi plăcea să-și spună și să i se spună Zoran
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
Anderson, nu mai știu precis pentru ce o căutasem - În orice caz, era ceva legat de ultimul set de documente din dosarul SUA, am eu o problemă cu chestia asta, s-ar putea să greșesc, dar nu cred... Ne-am salutat, am schimbat câteva fraze convenționale și m-am retras: Întrerupsesem o discuție care Îi interesa pe amândoi deopotrivă, nu s-au ostenit nici măcar să schimbe vorba. Au tăcut, pur și simplu, sugerându-mi că deranjam, și eu am Înțeles aluzia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
Franța sau Anglia și împotriva Portugaliei. Napoleon s-a folosit de masonerie, prin Lannes și Junot, ambasadorii săi la Lisabona, ca să pregătească ocuparea fără luptă a țării. Iar când generalul Junot ajunge la porțile Lisabonei, în fruntea armatelor franceze, este salutat de o reprezentanță a lojilor masonice. Această comisiune declară că primirea făcută de țara întreagă și lipsa oricărei rezistențe, la intrarea armatei franceze în Portugalia, se explică datorită bunelor oficii ale masoneriei portugheze", scrie un cronicar contemporan, Fonseca Benevides. Ceea ce
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
oficiale. Dictatorul e palid și figura lui mongolică - ochii mici, oblici, depărtați, umerii obrajilor ieșiți în afară, mustață rară deasupra gurii - pare mai sinistră astăzi. Miniștrii și generalii îl înconjoară intimidați. Iar Don Carlos, după ce coboară și sărută mâna Reginei, salută și se întreține cu doamnele de onoare și curtenii, apoi spune lui Franco, urcîndu-se în landou, că e așteptat la Palat. Cortegiul regal pornește în pasul măsurat al cailor, traversând mulțimea aceea împietrită, care nu se putea încă dezmetici din
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
pe care Cehov și-o permite Într-o scrisoare din 3 august 1888 către sora sa, scrisoarea fiind publicată. Mătușa Praskovia sau mătușa Pașa - cum Îi spuneam noi - ne vizita deseori la Vira. Avea un mod fermecător de a ne saluta, dând buzna În camera copiilor și strigând tare „Bonjour, les enfants!“. A murit În 1910. Mama a vegheat la căpătâiul ei și ultimele cuvinte ale mătușii Pașa au fost: „Interesant! Acum Înțeleg. Totul este apă, vsio-voda“. Fratele mamei, Vasili, a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
la iveală din marea cutie de contrabas căptușită cu catifea, la Început nu beneficiam de asemenea mângâiere sau apărare: nu aveam nimic - doar lumina simbolică a candelabrului potențial strălucitoare din camera Mademoisellei, a cărei ușă, conform recomandărilor medicului familiei (Vă salut, domnule doctor Sokolov!) rămâne ușor Întredeschisă. Scânteierile lui verticale (pe care lacrimile de copil le puteau transforma În strălucitoare raze de compasiune) reprezentau ceva de care mă puteam agăța, Întrucât În bezna totală capul mi se Învârtea și mintea Îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
publicare. E cu două damicele. Pe una o cunosc, donșoara Țapu, gagistă la teatrul de pe scurtătură. Cealaltă, mai împlinită, cu o pălărioară de ațică, ascultă moleșită de interes vorbele lui Caraman. Ezit, în drum spre masa mea, dacă să-l salut sau nu. Mă observă și-mi face semn. Donșoara Țapu îmi zâmbește și ea, cealaltă mă scrutează profesionist, din cap până în picioare și din picioare până în cap, se răsucește apoi și își aprinde o țigară. Nu mă apropii totuși de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
-o într-o astfel de dimineață cum piere mistuită parcă de un gol al străzii, al aerului, al Lumii. Femeia celor o sută de pași. Aș putea să-i vorbesc. Uneori, țintuiți locului, ne privim, ne scrutăm ca și cum ne-am saluta, facem aproape simultan aceleași gesturi: privitul ceasurilor, de exemplu, sau răsucitul de pe un picior pe celălalt, sau ridicatul gulerelor (toamna poartă un fulgarin de culoarea vișiniu--sângerie a lunii mâncate de vârcolaci). Adeseori chiar zâmbim, surprinzându-ne făcând aceleași gesturi. De parcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
chip, trup, nume, rost pe Lume. Rostul de a fi scris... De câtva timp, mă întâlnesc în astfel de dimineți ale coborârii cu Pr. Lucrează pe aici pe undeva, pe Bulevard. Probabil tot pe la vreo firmă cu îndeletniciri secrete. Ne salutăm, dar nu ne mai vorbim. Cu indiferență, doar ne privim, facem un gest grăbit de recunoaștere și ne vedem de-ale noastre. Am aflat, la scurt timp după terminarea facultății, că fusese încadrat la Servicii. Ne-am întâlnit într-un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
să cobor la prima, la Universitate. Am mers în jos, până la Cișmigiu. „Vezi“, mi-a spus, „dacă ne mai întâlnim, nu-mi faci nici un semn, dacă nu te recunosc eu. Lucrez la Servicii și poate sunt în misiune. Dacă te salut eu, bine. Dacă nu, te faci că nu mă observi“. Mă amuza această conspirativitate dintre noi. Fuseserăm destul de apropiați în anii studenției. Într-o vreme chiar frecventam aceleași cercuri, dacă se puteau numi astfel grupurile noastre de pe la cafenele, cenacluri sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
ci pentru că erau proști, ordinari la modul fizic, târându-se mereu în coada turmei. Mă miram că Serviciile pot apela la astfel de indivizi. Am încercat să-i spun, atunci, lui Pr. că nu mă interesa ce face. L-am salutat doar pentru că mă bucuram să-l revăd și în virtutea anilor noștri tineri din cămin. „S-a schimbat viața“, a mormăit el. „Avem alte sarcini acum. Probleme. Ce știi tu... Dacă ar fi numai poeții pe lume, ce s-ar alege
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
gagiii de trotuar“. Un fel de berbanți ai Bulevardului, care ieșeau la agățat femeiuști și le scoteau la plimbare pe Cale. Traseul era de la Telefoane la Prefectura de Poliție. De câte ori treceau prin dreptul lui, vardistul lua poziția de drepți și îi saluta cu toată pompa: „Să trăiți, coane Jorj, cum vă merge afacerea?“. Sau: „Să trăiți, dom’ deputat, cum merge la deputăție? Da’ tare mai dați, coane, la opoziție!“. Era plătit de inși, să-i salute astfel, să le impresioneze companiile. „Aveam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
lua poziția de drepți și îi saluta cu toată pompa: „Să trăiți, coane Jorj, cum vă merge afacerea?“. Sau: „Să trăiți, dom’ deputat, cum merge la deputăție? Da’ tare mai dați, coane, la opoziție!“. Era plătit de inși, să-i salute astfel, să le impresioneze companiile. „Aveam tarif fix“, preciza el. „Un pol pentru coane, la prima tură, p-ormă cinci lei chipiu’ cu plecăciune. Doi poli escelența, suta pentru dom’ deputat și zece poli pentru dom’ ministru. Era și de-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]