13,950 matches
-
o budincă delicioasă. —Poate mai târziu. James a zâmbit mohorât și și-a dres glasul. — Și cum s-a încheiat întâlnirea? Crezi c-o să deveniți prietene? Julia s-a uitat la el de parcă omul ar fi luat-o razna pe câmpii. —E puțin probabil! Nu după ceea ce mi-a spus. Cred că sunt mai multe șanse ca Israelul și Palestina să se piardă, mână în mână, înspre un apus de soare aninat la orizont, decât să ne vezi pe noi două
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
Susan și Nick se întorseseră de la balul de vară al firmei, care avusese loc la Kensington Roof Gardens și care, pentru Susan, reprezentase iadul. Trei sute de agenți imobiliari care vorbiseră neîncetat despre prețurile proprietăților, în vreme ce nevestele lor cu verighete bătuseră câmpii despre sistemul școlar și despre cum li se schimbase viața datorită site-ului Ocado.com. Era prima oară când Susan mergea la această petrecere cu Nick și-și dorise foarte tare să facă o impresie bună în rândul colegilor bărbatului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
De fapt, cred că și eu aș pleca pentru câteva zile. Hai cu mine! Susan vorbea cât se poate de serios. —Îmmmm, păi, să vedem! Ăăă... NU! Fiona a făcut o față de parcă Susan ar fi luat-o razna pe câmpii. — Dacă te duceai la spa-ul ăla, atunci mergeam cu tine fără să clipesc. Dar să bat Vietnamul pe o bicicletă pentru doi? Hai să spunem că sunt mai multe șanse ca Dale Winton s-o găsească pe femeia potrivită 1
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
a terminat. I-am spus-o aseară. Câteva secunde, celelalte trei prietene s-au holbat la ea. Pe fețe li se citea neîncrederea. Apoi, Fiona a luat cuvântul. —Deci, stai puțin! Cât am stai noi aici... cât eu am bătut câmpii despre Jake, iar Susan ne-a povestit despre părinții lui Caitlin... în tot timpul ăsta tu ai tăcut chitic și nu ne-ai spus nimic de vestea asta bombă? Alison a clătinat din cap amărâtă. —De ce Dumnezeu nu ne-ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]
-
unele lucruri. Am crescut pe un platou înalt, în ceea ce cred că încă se mai numesc Statele Unite sau, colocvial, Amerindia. Platoul era autonom - adică, producea toată hrana de care aveau nevoie axonii. Nici un axona nu coborâse vreodată de pe platou pe câmpiile din vale și, după câteva bătălii în care lumea cea rea a descoperit ce fortăreață inexpugnabilă era Axona, ne-a lăsat în pace. După câte știu eu, Prepelicarul a fost prima axonă care a vizitat câmpiile. Ea a fost cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
vreodată de pe platou pe câmpiile din vale și, după câteva bătălii în care lumea cea rea a descoperit ce fortăreață inexpugnabilă era Axona, ne-a lăsat în pace. După câte știu eu, Prepelicarul a fost prima axonă care a vizitat câmpiile. Ea a fost cu siguranță prima care le-a învățat limba celor de-acolo și a simțit o atracție deosebită sau o afinitate pentru ei. Ca s-o înțelegeți pe Prepelicar, trebuie să știți că noi, Prepelicarul și Joe-Sue, eram
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
între ei. După o lungă tăcere, în timpul căreia distanțele se întindeau ca universurile în toate direcțile, Prepelicarul a zis, cu vechiul ei simț practic agresiv: — Du-te acum, Joe-Sue, du-te în oraș. Așa că am coborât de pe platoul Axona către câmpia Demonilor învolburați, de care fusesem învățat să mă tem, dar micile vârtejuri care se stârneau pe câmpia aridă s-au dovedit curând a fi, așa cum spusese Prepelicarul, pur și simplu aer și nimic altceva, așa că am ajuns în oraș fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
a zis, cu vechiul ei simț practic agresiv: — Du-te acum, Joe-Sue, du-te în oraș. Așa că am coborât de pe platoul Axona către câmpia Demonilor învolburați, de care fusesem învățat să mă tem, dar micile vârtejuri care se stârneau pe câmpia aridă s-au dovedit curând a fi, așa cum spusese Prepelicarul, pur și simplu aer și nimic altceva, așa că am ajuns în oraș fără bătaie de cap, evitându-le cu grație. Am văzut automobile și spălătorii și tonomate și tot felul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
limbă, Virgil arătă căte orașul K. Odată ce Virgil își recăpătase puterile îdeși nu și vigoarea), ascensiunea muntelui nu le mai puse probleme iar acum Vultur-în-Zbor stătea lângă călăuza sa, chiar la marginea coastei împădurite, și își plimba privirea peste o câmpie surprinzător de întinsă. Era ca și cum în versantul Muntelui Calf ar fi fost tăiată o treaptă imensă. Vultur-în-Zbor contempla pentru prima dată adevărata înfățișare a muntelui se trezi imaginându-și un uriaș care folosește insula drept treaptă dinspre mare către cer
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
treptei se întindea orașul K, fixat în peretele reînnoit al muntelui. Pășunile ocupau restul terasei, unele cu cirezi de vite, altele cu oi. Pe altele creșteau grâul și alte cereale. Dar acum era noapte și lanurile stăteau nemișcate. Fermele împânzeau câmpia, strălucind ca licuricii într-o grădină. Deasupra orașului, pe o stâncă ieșind din munte, stătea cocoțată o singură casă. Pereții ei, în contrast cu varul alb, uniform, în care era zugrăvit restul orașului, erau negrii ca tăciunele. Acum nici nu se vedea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
vrea să-ți spun un lucru: noi toți suntem mai vulnerabili în fața celor pe care-i iubim. Vultur-în-Zbor îl asculta doar cu o ureche. Virgil continua să vorbească, timp în care se uita pierdut la ceața nopții, coborâtă ușor peste câmpie, ce-i dădea orașului un aer imaterial și incert. Mă refer la tine, spuse Virgil. Sper că n-o să ajungi să-mi pricinuiești durere. Sunt într-adevăr vulnerabil la orice rană mi-ai provoca. Asta, după părerea mea, înseamnă prietenie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
el printr-o rază de lumină de la ferestrele îndepărtate. Acasă vine marinarul, acasă de pe mări, acasă vine și vânătorul de pe deal. Vultur-în-Zbor se întorcea acasă, într-un oraș în care nu locuise niciodată. Se simțea acasă în ceața blândă de pe câmpii. Se simțea acasă în noaptea parfumată. Se simțea acasă în pietrele pavajului. Dar, mai presus de toate, acasă însemnau ferestrele, ferestrele închise, acești ochi închiși ai unei vieți în adăpost, strălucind de mulțumire. Vultur-în-Zbor s-a oprit un moment. Virgil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
imemorială a aristocrației indolente și sprijinindu-se cu cotul de zid. Lângă el se afla o masă scundă, pe care erau puse o butelcă de vin și o tabacheră de argint. Țigările nu conțineau tutun, dar cânepa indiană creștea pe câmpiile din K în cantități suficient de mari ca tutunul să devină inutil. Cerkasov își trăia cea mai mare parte a vieții cu o doză mai mult decât suficientă de marijuana curgându-i prin sânge, fapt care îi accentua expresia lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
dar nu încerca să-l întrerupă sau să-și antreneze și oaspeții în ceea ce lui Vultur-în-Zbor i se părea a fi un ritual privat. — Vremuri bune, spuse contele Cerkasov. Cavaleria atacă în dimineața de după bal. Fugărește cazacii de-a lungul câmpiei întinse. Saloanele Petersburgului, înțelepciunea bărbaților, frumusețea femeilor, vinul curgând șuvoaie și relațiile - nu toate din ele sociale, ha? Râse: ascuțit, nervos. — Aleksandr, zise într-un final Irina, dar ceea ce se voise a fi un reproș aducea mai mult a îngrijorare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
Era ea, sora și mama substitut, Prepelicarul însăși, în mărime naturală și tot pe-atât de naturală și ea. Nimic nu era ieșit din comun în K. Domnul Piatră era ocupat cu număratul, norul învăluia piscul muntelui, iar ceața învăluia câmpia. Vultur-în-Zbor a coborât de pe măgar lângă Casa Fiului Răsare. Voia iar să-l vadă pe Virgil. Lăsă măgarul priponit acolo, la marginea Drumului Pietruit, și se duse spre intrarea din față. Acolo stătea o femeie care se sprijinea de ușă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
de secundă, poate chiar numai în timpul care i-a trebuit ei ca să rostească cuvintele - că de fapt ea voise să spună că soțul ei le stătea în cale. A început s-o roage să-l însoțească în lungi plimbări pe câmpiile din K și, deși ea îi promitea vehement după fiecare plimbare că va refuza următoarea invitație, de făcut n-o făcea niciodată. în prima zi s-au oprit lângă un puț. Un bou îi dădea ocol agale, legat de o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
depins de asta. Și, într-un anumit sens, chiar așa și era. El a ținut-o în brațe și au rămas mult timp așa, lângă cadavrul Legilor din K. PATRUZECI ȘI OPT Pe locul unde Vultur-în-Zbor și Virgil priviseră peste câmpie cu o veșnicie de emoții în urmă se aflau acum patru morminte fără santinele la marginea pădurii, gropi proaspăt săpate în Valhalla.. Era o dimineață liniștită, cețurile ușoare se învolburau, iar muntele rămânea impenetrabil în spatele norilor discreți. Virgil, transpirat de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
răcoros. Peste tot se înălțau umbre, paznici imateriali ai urâțeniei nevăzute. Afară, porțiunile vizibile ale muntelui Calf se ridicau deasupra casei precum un al doilea tavan furtunos, ferind-o de lumina palidă a soarelui, filtrată de cețuri, care cădea peste câmpiile din vale. Casa lui Liv, cufundată în întuneric și lipsită de fundație, stătea indiferentă pe stânca posomorâtă, cu ușa strașnic zăvorâtă, unicul semn de viață din jur fiind un măgar priponit de cel din urmă copac al pădurii de pe povârniș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
Elena Marin Alexe pe căi neștiute mergând pe câmpii, dealuri și adâncuri de văi, Și mă regăsesc în marea-Ți iubire, nemărginită milă din ochii Tăi. Te caut pe aripi de vânt, printre nori, pe abruptele stânci sculptate-n granit Și mă regăsesc alinată de dor, de palmele Tale
Te caut by Elena Marin Alexe () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83278_a_84603]
-
să-l privească pe cel căzut lângă ea. În jurul său, oamenii În halate albe nu-și mai găseau locul și rostul. În dimineața zilei de duminică, Înainte de slujbă, o Întâmplare stranie tulbură peste măsură existența oamenilor dintr-un sătuc de câmpie. Astfel, aceștia descoperiră cu adâncă mirare că din biserica lor, zugrăvită cu divină măiestrie de ceva timp În urmă, unul dintre sfinți lipsea. Partea aceea de zid, conturând silueta unui om În mărime naturală, era goală acum, iar peretele arăta
Întâlniri cu Lola Jo - povestiri by Marius Domițian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1610_a_2999]
-
La Întoarcere, era mereu copleșit de un triumf aproape prostesc. 60 Mai Întâi, Îngrijea trandafirii proaspăt aduși, apoi călca țanțoș prin cameră, țopăia și râdea minute În șir. Florile erau culese din Grădina Mănăstirii, aflată undeva, la marginea orașului, dincolo de câmpie. O dată la șapte zile călătoria lui Într-acolo se transforma Într-o adevărată aventură. Era Înalt și slab, cu degetele nefiresc de lungi, fapt care Îi conferea o anume delicatețe În a apuca orice obiect. Locuia Într-o clădire veche
Întâlniri cu Lola Jo - povestiri by Marius Domițian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1610_a_2999]
-
mâna pe niște fonduri etice. Rod Îmi spune că are nevoie de un dosar al Fundației Salinger, dar nu poate intra În calculatorul meu. Are nevoie de parolă. —Ben Pampers. —Pampas? Nu știam că-ți plac argentinienii, Katie. —Ce? —Pampas. Câmpiile din America de Sud, da? —Nu, P A. M. P. E. R. S, e un tip de... ăăă... cosmetice. Când ați avut ultima dată timp să citiți o carte? a/ În ultima lună? b/ Nu În ultimele ... Telefonul din nou. E mama. Ești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
scumpo. Lenevind În pat ca doi agnostici Într-o duminică dimineață, eu și Richard am decis că atunci când vom avea copii, nu le vom oferi falsa consolare a unei vieți de apoi garantate. Fără Îngeri sau arhangheli, fără harpe, fără Câmpiile Elizee pline cu acei oameni cu Încălțăminte scâlciată pe care nu-i puteai suporta În colegiu. Hotărârea m-a ținut cam trei secunde după ce fiica mea a pronunțat prima dată cuvântul „a muri“. Cum aș putea eu, care nu i-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
Dar eu nu-s, copilă, decât un amor Ce arde-n o inimă jună, Un glas de pe buze aprinse de dor, O minte pustie, nebună Și dulce descânt Pe coarde de-argint, Când palida mea nebunie Învie. Dar am o câmpie ce undoe-n flori, Câmpia speranțelor mele. Acolo te-așteaptă rîzîndele zori Pletindu-ți coroană de stele. S-aduci prin amor De viață fior, În câmpul speranțelor vină, Ondină! {EminescuOpIV 35} LA O ARTISTĂ I Credeam eri că steaua-ți e-un
Opere 04 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295583_a_296912]
-
copilă, decât un amor Ce arde-n o inimă jună, Un glas de pe buze aprinse de dor, O minte pustie, nebună Și dulce descânt Pe coarde de-argint, Când palida mea nebunie Învie. Dar am o câmpie ce undoe-n flori, Câmpia speranțelor mele. Acolo te-așteaptă rîzîndele zori Pletindu-ți coroană de stele. S-aduci prin amor De viață fior, În câmpul speranțelor vină, Ondină! {EminescuOpIV 35} LA O ARTISTĂ I Credeam eri că steaua-ți e-un suflet de înger Ce
Opere 04 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295583_a_296912]