15,310 matches
-
ascunzând neatent jucării sub brad și, prin aceasta, furnizându-mi dovada de netăgăduit a mitului bărbosului subversiv. Am hotărât pe loc să nu mai cred în nimic altceva decât în om: tocmai văzusem că, grație rațiunii, el poate descifra orice mister, iar, datorită voinței, lumea însăși, în toate coordonatele sale, devine mai limpede și (de ce nu?) chiar mai bună. Fapt oarecum straniu însă, am reînceput să cred în bătrânelul fără talie șapte sau opt ani mai târziu, când, realizând că oamenii
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
noi de Nicolae Filimon, apare, în volum, abia în 1863. Desigur, înainte, existaseră nulitățile unor Mihail Kogălniceanu (Tainele inimii, 1850), V. A. Urechia (Coliba Măriucăi și Logofătul Baptiste Veleli, 1855), Dimitrie Bolintineanu (Manoil, 1855 și Elena, 1862), I. M. Bujoreanu (Misterele din București, 1862) etc. Câțiva istorici și critici literari consideră Istoria ieroglifică (1705) a lui Dimitrie Cantemir drept primul roman românesc. Document hibrid, simultan cronică, alegorie, fabulă, spectacol cu măști și prozopoem, scrierea prințului moldav este prea heteroclită pentru a
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
nu ezită să ne rezerve o surpriză: reînnodând o tradiție veche de milenii, simțul olfactiv revine în atenție. Înarmată serios cu descoperiri științifice impunătoare, pentru că simpla speculație filosofică nu mai mulțumește pe nimeni, noua mitologie a feromonilor încearcă să explice mistere până acum considerate insondabile, cum ar fi dragostea, punând, în locul săgeții transcendentale a lui Cupidon, o formulă chimică și zbânțuiala unor celule nervoase din așa-numitele organe vomeronazale. Succesul internațional al unei cărți ca Parfumul de Patrick Süskind se poate
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
comunității respective, se găsește angrenat. Cu alte cuvinte, cel dedat somnului interzis eșuează să răspundă așteptărilor pe care societatea le are cu privire la el. Probabil îmi spun tot aici trebuie căutată cheia care să-mi permită să luminez cât de cât misterul somnului japonez. Ce așteptări, altele decât în cazul nostru, are societatea japoneză de la membrii săi, dacă dormitul în asemenea situații nu este condamnat? Nu știu dacă aș fi avut mijloacele să răspund singură la această întrebare dacă, iată, nu mi-
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
nu-și pot lua concediu mai mult de patru-cinci zile pe an, dar ce-i împiedica pe acești bătrânei liberi, bogați și activi să se bucure în sfârșit de viață? Zâmbetul japonez drept răspuns, faimosul zâmbet de mască no, impenetrabil. Mister... Mai târziu am adunat o nouă piesă, de o valoare inestimabilă. Un întreg Weltanschauung se contura pe tabla de joc a puzzle-ului meu. Proiectul Oshima. Nume de cod: Insula vindecătoare. Participanți-cobai: un grup de cincisprezece japonezi, bărbați, femei, plus
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
de somn. Și, ar fi tare nevoie de el, că mâine am o zi deosebit de încărcată. Nu văd cum aș putea face față dacă nu mă odihnesc cum trebuie. O să arăt ca un cadavru care nu se știe prin ce mister, se mai mișcă încă. Iar în fața clasei n-ai voie să te prezinți altfel decât ca un om normal, stăpân pe el, perfect sănătos și care-și lasă problemele personale la poarta școlii. II. Tic ... Suntem un grup de părinți
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
Însă, mai presus de toate, sunt convins că eu sunt cel care aduce întunericul culorii pe pânză, eu sunt, cu sau fără voie, autorul acestui tablou... -tac... Așa este. Iată, cum înțeleg mult mai bine. Imaginea aceasta poartă-n ea misterul nestaticului, ea e mereu mobilă... ...tic-... Și nici nu e vorba de o pânză, de un tablou ca oricare altul. E o magie, un fapt unic și, totodată, repetat și repetabil de mii și milioane de ori. ...-tac... E copia
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
că ți-oi arăta eu ție! O să-ți iasă pe nas, n-ai nici o grijă!” Și s-a ținut de cuvânt, de aia a ajuns el unde a ajuns. Cine o fi fost dama, ce putere o fi avut ea...? Mister de nepătruns! Însă omul cu povestea cea mai teribilă era Toma Dumescu. La prima vedere - om ca toți oamenii. Totuși... Ca să ajungă devreme la oraș, ar fi trebuit să plece de seara, încet-încet căluții ar fi făcut, până dimineața, lungul
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
care m-a împins la drum. De fapt, cei de la XI-a C au apărut într-o fotografie cu cazmale, lopeți și târnăcoape în mâini, muncind, cum s-ar spune, vârtos. Ajuns pe șantier, aveam să aflu care era adevăratul mister al acestei poze. Liceenii din N au primit ordin să ia în mâini respectivele unelte într-o zi de odihnă și, mai ales, să se facă a munci acolo unde lucrările se încheiaseră de mult. O farsă? O eroare gazetărească
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
sărutul plin de har al Domnului. Aflarea nepotului în biserică n-a însemnat numai obligația de a le însoți pe cele două bunici și de a le împiedica să se certe în văzul lumii. Cu timpul, am început să pătrund misterul dumnezeirii, fiorul - inexprimabil în cuvinte - generat de contactul cu Creatorul. Mai târziu când am părăsit satul și am mers la liceu, slujba duminicală a început să-mi lipsească. Ar fi fost o soluție mersul la biserica aflată în apropierea școlii
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
rezolve problema, un alt subiect de carte pentru el. Din fericire, mîndria Verei prinse momeala. După ce Vera plecă spre părinții ei, pornind pe jos pe lungul drum pînă la capătul tramvaiului din Avenue Joffre, Jim constată că tot mai studia misterul acestei camere extraordinare. Decise să discute problema cu mama și tatăl său, dar, ca de obicei, ei erau prea absorbiți de știrile despre război ca să-l observe măcar. Îmbrăcați pentru petrecere, se aflau În biroul tatălui lui, ascultînd buletinul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
Cea mai apropiată epavă, o costieră cu un singur coș, zăcea În canalul cu apă adîncă la doar vreo sută de metri distanță de capătul debarcaderului funerar. Puntea ei ruginită, ca o pîine maronie sfărîmată, mai era Încă plină de mistere pentru el. Războiul, care schimbase atît de radical totul În viața lui Jim, părăsise de mult această epavă uitată, dar el era hotărît să se ducă la vasul acela. GÎndul de a-și regăsi părinții, de a se preda japonezilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
Londra Îl fascinau, ca parte a numelor magice pe care le descoperise În lagăr. Ce puteau Însemna oare nume ca Lord’s, Serpentine sau Trocadero? Erau atît de puține cărți și reviste, Încît un nume de marcă necunoscut conținea tot misterul unui mesaj din stele. După Basie, care avea Întotdeauna dreptate, avioanele americane de luptă, cu radiatoarele ventrale, care țineau sub foc aerodromul Lunghua se numeau Mustang, numele unui ponei sălbatic. Jim savura numele; faptul de a ști că avioanele erau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
Tu, un domn cu carouri imprimate în piele După perdeaua albă, luminată, te găsesc ascuns chiar dacă transparența te prinde atât de bine. Îmi șoptești îndrăzneț și timid, cu aceiași notă de mister ca și cum mi-ai destăinui cel mai mare secret...te iubesc! Azi am privit apusul împreună. Tu pe casa orașului Ploiești, eu prin iarba înghețată a Moldovei. Tu un domn cu carouri imprimate în piele, eu o domnișoară în așteptare. Momente
A doua oară unu by Lungu Andreea-Loredana () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91792_a_92926]
-
Mă năpădește bucuria, Misterul, iată, se destramă: Reiese din ce-a spus Ostap Că și-a făcut ucenicia Mâncând pastramă la proțap Printre butoaiele din cramă. Mergând „Cu Iașii mană-n mană” De la un capăt pân-la altul, Mă rog să-i dăruie Înaltul Măcar
La Costache Ostap by VASILE FILIP () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84175_a_85500]
-
care-mi vorbea și mă tot mângâia și căcat! e simpatic, dar nu te-ntinde, mai ales, ce naiba? hai la mare amândoi, vii? zice, așa, ca moșii? ne dăm întâlnire? nu trebuie să fie acolo o atracție, o dorință, un mister, o senzație de hău care să te cheme, să-ți ia mințile, să te conecteze în celălalt adânc, de să nu mai conteze altceva, să vină de undeva din carnea ta și a strămoșilor tăi cu senzația că el e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
asupra naturii a ceea ce, în miez de noapte, vine să se arate pe scenă. „What are you?” este și întrebarea pusă de Macbeth vrăjitoarelor din câmpia pustie, unde acestea îi apar, precum fantomele, ca niște forme ciudate și pline de mister. Nu se poate să nu remarcăm cu acest prilej exactitatea intuiției lui Craig, potrivit căreia prezența spectrului ne oferă nu numai cheia întregului univers dramatic al lui Shakespeare, ci și cheia teatrului ca artă1. „Cumplita grozăvie a nopții” - aceste cuvinte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
-al ierbii, Spre locurile-n care se-ascund cerbii 1. Evocarea unei vânători matinale nu face însă decât să dea și mai multă forță imaginii unei nopți care, chiar dacă se sfârșește în lumina soarelui, rămâne o noapte a spectrelor, a misterelor înfricoșătoare. Pădurea și ambivalența spațiilor alteritățiitc "Pădurea și ambivalența spațiilor alterității" Raportat la vânătoare 1, spațiul pădurii ca spațiu al alterității se caracterizează în Visul... prin aceleași ambivalențe ca și noaptea. Astfel, în actul al patrulea al piesei, strigătele, zgomotele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
artă idolatră prin excelență, care împinge până la ultimele limite confuzia dintre imitatio și animatio. Teatrul - artă demiurgică rivalizând cu creația, adică artă a materiei ce se însuflețește după chipul și asemănarea viului. Acesta este teritoriul magicianului shakespearian, inițiat în stranii mistere legate, în ultimă instanță, de marile întrebări ale vieții și ale morții. În dimensiunea sa magică, de „artă păgână”, teatrul lui Shakespeare se dovedește capabil nu numai să readucă morții printre cei vii, dar și să dea viață statuilor. Ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
ci și forța lor reală, irezistibilă. Ceea ce este de-a dreptul tulburător e faptul că pergamentul depus pe pieptul său nu se află acolo doar pentru a atesta miraculoasa vizită nocturnă a unor prezențe invizibile, ci și pentru a spori misterul: textul pergamentului, descifrat abia la sfârșitul piesei de către un prezicător, este deocamdată cu desăvârșire obscur. O aiureală absurdă sau ceva imposibil de explicat? Nu întâmplător, cuvântul rostit de Cymbeline atunci când prezicătorul își încheie interpretarea va fi același methought („așa s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
Ygraine și prin care se aude zgomotul prăbușirii trupului lui Tintagiles; porțile din Pasărea albastră, la fel ca și cele din Ariane și Barbă Albastră, care țin și ele sub lacăt teribile secrete. Îndărătul lor, în Palatul nopții stau ferecate mistere, pericole îngrozitoare, boli și fantome. Poarta cea mai înspăimântătoare nu este, cum am putea crede, cea a fantomelor, care, spune Maeterlinck, se plictisesc de când omul nu le mai ia în serios și care nu se mai arată decât de Sărbătoarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
dramaturgul propunea recursul la referințele artei teatrale antice, la măștile tragicilor greci, dar și apelul la acea sculptură „în legătură cu care începem să ne punem astăzi unele întrebări ciudate” și căreia îi prezice un viitor promițător, cu o încărcătură sporită de mister. Anunțându-l deja pe Craig, Maeterlinck se întreabă: „Oare ființa umană va fi înlocuită printr-o umbră, o proiecție simbolică, sau tot printr-o ființă, dar care doar va lăsa impresia că e vie, fără să aibă totuși viață în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
nevoie de această absență pentru a putea vorbi mai bine despre esența vieții. Paradox care nu-l prevestește doar pe Craig, ci și pe Kantor. Forța unui asemenea teatru ar izvorî din senzația de straniu, de tulbure, din impresia de mister produsă de vederea unui trup despre care nu se știe dacă e viu sau nu. Într-adevăr, iată ce scrie Maeterlinck în Mici conversații: „Se pare că orice ființă cu aparențe de viață, dar, de fapt, lipsită de viață recurge
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
sentimentul a ceva apăsător și înfricoșător totodată, dar greu de analizat, din pricina caracterului său efemer. Sugestia pare însă destul de limpede: spectacolul acestui „déjà-vu”, văzut cu ochii unui mort, dezvăluie- chiar dacă nu pe de-a-ntregul, căci rămân destule lucruri învăluite în mister - adevăruri crude, ca și cum, privită din perspectiva morții, viața ar căpăta, în sfârșit, înfățișarea ei reală ori ca și cum, trecută prin filtrul amintirii, realitatea s-ar arăta deodată în adevărata ei lumină. Când soția boiangiului din Casa arsă (principalul vinovat de minciuna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
defilării Îngerului călare, urmat de alaiul sufletelor din Purgatoriu? Uriașii sunt, desigur, niște tenebroase creaturi subpământene, dar nu evocă ei oare acea La Mesnie Hellequin 1 și tărăboiul pe care îl făceau toți membrii macabrei corporații, deseori prezentă în reprezentarea misterelor populare ale Evului Mediu francez? N-ar mai rămâne de spus decât că teatrul s-ar putea defini ca acel loc unde se regăsesc laolaltă actori, magicieni, manechine care prind viață, îngeri și fantome sau duhuri venite din străfundul pământului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]