12,407 matches
-
durata extraordinară. Inventarea comunicării prin simboluri grafice, apoi a scrierii a venit foarte târziu În evoluția omenirii și doar În câteva societăți, cu toate că s-a răspândit asemenea unei pete de ulei și a făcut progrese uluitoare În câteva milenii. Dacă omenirea a trăit În analfabetism aproape Întreaga sa existență, trebuie să ne obișnuim cu ideea că și religia ar fi putut avea un itinerar lung și fluctuant În interiorul perioadei Îndelungate a preistoriei. Un itinerar poate destul de Îndelungat Încât să implice și
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
o dezvoltare accelerată și diversificată, În cadrul căreia apar unele aspecte ideologice pe un fond moștenit de tradiții. Zone de acest tip bine studiate sunt bazinul superior al Eufratului, Anatolia, regiunile pontice și Balcanii. Este deci util să purcedem la descoperirea omenirii rurale, Începând cu Eurasia Occidentală. Chiar În inima acestui teritoriu se deosebesc recurențe și afinități sugestive Între leptolitic și neolitic. Din Ucraina până În Moravia, ne aflăm probabil În fața unor culturi cu o puternică permanență teritorială, a unor triburi unite În urma
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
literatura aparținând acestui timp și ambient, fuga de viață pare a fi unica scăpare: „Bătrâni și tineri spun: «O, de aș fi mort!». Copiii spun: «De nu aș fi fost chemat pe lume!»”2. Lui Khnumxe "Khnum", zeul care plăsmuiește omenirea la roata olarului, i se cere să se oprească. Iar unii spun despre moarte că este ca „Însănătoșirea pentru bolnav”, „ca dorința omului de a-și revedea casa după ce și-a petrecut mulți ani În Închisoare”3. Iar cel care
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
cer”. Trebuie adăugat și faptul că zeii mesopotamieni nu au fost niciodată concepuți, În sens strict, ca fiind veșnici, fără Început și sfârșit, ci doar ca nemuritori: mesopotamienii nu și-au pus problema unei origini a zeilor, comparabilă cu Începutul omenirii pornind de la un singur om (Lullûxe "Lullû" babilonian, Adamxe "Adam" din Bibile etc.). Abia mai târziu Începe să se pună problema teologico-filozofică a originii zeilor: acest lucru se Întâmplă, mai mult sau mai puțin, la sfârșitul mileniului al II-lea
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
o iluzie, după cum Îl avertizează zeul Șamaș și, mai ales, hangița Sidurixe "Siduri", pe care o Întâlnește În timpul călătoriei (tab. X, col. III, 1-5): Ghilgameșxe "Ghilgameș", unde fugi? Nu vei găsi viața pe care o cauți. Când zeii au creat omenirea, au hotărât pentru aceasta moartea, iar viața au păstrat-o În mâinile lor. Dar Ghilgameșxe "Ghilgameș" nu se descurajează și, după chinuri grele și mari pericole, reușește să ajungă la Utnapiștimxe "Utnapiștim", căruia Îi pune o Întrebare clară (XI, 7
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Veșmântul tău să fie curat, trupul tău să fie bine spălat! Să fii Îmbăiat cu apă! Bucură-te de cel mic care te ia de mână. Cea pe care o iubești să se bucure la pieptul tău. Iată ce poate omenirea să facă! Desigur este vorba despre o perspectivă pe cât de ademenitoare pe atât de iluzorie, În măsura În care este Înfiorător de episodică, după cum o demonstrează experiența cotidiană comună. Dimpotrivă, din viața omului fac parte și preocupări, nenorociri și boli. Iar omul mesopotamian
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
zeii reuniți Într-un consiliu dezbătând proiectul de distrugere a umanității pus la cale de zeul Kumarbixe "Kumarbi": De să distrugem șoameniiț? Nu aduc ei șoareț jertfe zeilor și nu ard pentru ei lemn de cedru? Dacă s-ar distruge omenirea și șoameniiț, zeii nu ar mai sărbători și nimeni nu le-ar mai oferi șpâineț și băutură. Atunci se va Întâmpla așa: zeul furtuniixe "zeul furtunii", puternicul rege Kummiya, va lua el Însuși plugul, iar Iștarxe "Iștar" și ¾epatxe " H
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
celebrării cultelor și asupra deformării riturilor, cetatea pretinde să fie singura interpretă a lumii zeilor; ea vrea să fie unica mediatoare Între acea lume și oameni, asemenea Atenei, care se proclamă, prin voință divină, depozitara și Împărțitoarea oricărui beneficiu pentru omenire (subcapitolul 2.2). 2. Supraevaluarea mitului și limitele rituluitc "2. Supraevaluarea mitului și limitele ritului" Prin cult cetatea pusese În centrul propriilor interese și tradiția mitică, asupra căreia veghea ortodoxia. Scandată de variante, povestirea mitică era În Grecia „cuvântul creator
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
ale eroilor. Omul, căruia această realitate Îi fusese Încredințată, rămânea În orice caz exclus din discursul mitic. Numai În unele tradiții locale există urmele unei antropogonii, iar, dacă se vorbește despre o origine, aceasta este a unor gene, nu a omenirii, sau este actul de Întemeiere a cetăților după ce acestea li s-au substituit familiilor aristocratice. Adoptat și reinterpretat de polis, mitul devenea o paradigmă negativă În care pozitivul este Însuși universul citadin, garantat de depărtarea În spațiu și timp. Rod
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
nivel teologic, cosmologic și antropologic, de cealaltă parte, acolo unde Însăși filozofia greacă a fost mereu antrenată În diferite moduri În problematica religioasă (Babut, 1974) - a exercitat o acțiune hotărâtoare În istoria spirituală nu numai a Occidentului, ci a Întregii omeniri prin parțiala, dar decisiva ei strămutare În noua experiență creștină. Într-adevăr, realizarea istorică a acesteia din urmă are loc prin acea comparare/confruntare cu cultura păgână contemporană care, fiind rodul elenismului matur, omogenizase varietățile naționale sub semnul grecității de
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
cea cu zece mii de nume”) se ivește luminoasă mai ales din acele imnuri sau „litanii”, În legătură cu care s-a convenit În general să fie denumite ca aretalogii. În ele zeița Însăși Își afirmă propriile puteri (dynàmeis) și Înșiruie binefacerile oferite omenirii, profilându-se ca figură tipică de „eroină culturală” În conformitate cu modelul elenistic al lui euretès, inventatorul principalelor instituții umane, și totodată binefăcător (euergètes), amândouă atribute fie ale unor zei ca Dionysosxe "Dionysos", fie ale unor eroi ca Herakles, fie ale unor
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
greacă. Schema aretalogică isiacă, după o evocare rapidă a genealogiei zeiței și a principalelor ei lăcașe de cult, contemplă menționarea acțiunilor ei cosmogonice (separarea pământului de cer, stabilirea căii parcurse de stele, de soare și de lună), a binefacerilor dăruite omenirii (suprimarea antropofagiei, instituirea dreptului public și familial, inventarea limbajului și a scrierii, instituirea riturilor religioase, definirea normelor etice, inventarea navigației). Enumerarea diferitelor aretài conturează imaginea zeiței Isis ca putere a suflului universal, stăpână a universului În dimensiunea ei cosmică și
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
scrib al zeilor, pe care grecii, Încă de la Herodot (Istorii, II, 138), l-au identificat cu Hermesxe "Hermes". În literatura atribuită lui, el asumă rolul de revelator al unei Înțelepciuni secrete, intermediar Între nivelele cele mai Înalte ale divinului și omenire, uneori personaj divin, alteori Înțelept din neamul omenesc care instruiește un cerc devotat de discipoli. În orice caz, Învățătura lui se Înfățișează ca expresie a anticei Înțelepciuni egiptene, chiar dacă, mai ales În ermetismul de inspirație filozofică și religioasă, profunde și
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
magie, accentul cade mai ales pe calitatea lui de „filozof”, bogat În Înțelepciune adevărată și plin de virtute, depozitar al unor extraordinare și numeroase cunoștințe despre divin, În virtutea cărora el Însuși atinge un asemenea nivel și cu mult superior față de omenirea obișnuită, daimon mijlocitor și salvator. „Teologia” și spiritualitatea din care se inspiră acțiunea reformatoare a Înțeleptului din Tyana sunt ilustrate de mărturiile convergente ale lui Porphyrios și Eusebiu din Cezareea. Celxe "Cel" dintâi face apel În forme aluzive la Învățătura
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
aspecte semnificative antropopsihiatrice. Ne vom referi la aceste incidențe În mod particular. O trecere În revistă a istoriei antropologiei demonstrează adevărul elementar, că tulburarea psihică sau (cu un termen empiric, dar expresiv „nebunia”), a constituit o a doua față a omenirii; desigur, față care apare intermitent „ca umbra omului”; dar, ca și „umbra”, „nebunia” a fost și a rămas Însoțitor permanent al existenței ființei umane. Aceeași trecere În revistă a istoriei psihiatriei, distinge două aspecte ale acestei Însoțiri: • Cea dintâi atestă
Prelegeri academice by Prof. dr. CONSTANTIN ROMANESCU () [Corola-publishinghouse/Science/91771_a_92355]
-
era o intervenție relativ frecventă. (Având În prezent un total de circa zece mii de cranii trepanate, descoperite, evaluăm la un multiplu semnificativ, totalul acestor intervenții - majoritatea, probabil nedescoperite). O evaluare a multiplilor factori etio-patologici existenți În perioadele arhaice ale omenirii - traumatisme (În special), urmate de posibile, chiar probabile, sindroame psihice patologice), infecții, cauze de mediu, etc., este aproape imposibil să nu admitem o Încărcătură crescută a omului trăitor În această perioadă preistorică și istorică. Boala psihică era inevitabilă; această concluzie
Prelegeri academice by Prof. dr. CONSTANTIN ROMANESCU () [Corola-publishinghouse/Science/91771_a_92355]
-
târzii a istoriei lui Israel și ar fi imprudent să datăm aceste idei în perioade mai îndepărtate în trecut fără elemente solide și categorice. II. Potopul (Gn 6-9) Relatarea potopului pune o problemă specială. Conform Bibliei, potopul a distrus toată omenirea. E vorba deci de un fenomen universal. E posibil să găsim urme ale unui asemenea fenomen? Pe de o parte, studiul religiilor și al tradițiilor populare din lumea întreagă pare să confirme această idee. De fapt, există povestiri asemănătoare cu
Cuvântul lui Dumnezeu în povestirile oamenilor by Jean Louis Ska () [Corola-publishinghouse/Science/100975_a_102267]
-
destin este o construcție originală care asigură posibilitatea creației infinite, diversificând o în chiar clipa în care ea părea că se închide odată cu omul. Față de istoria vieții speciilor, unde în spatele aparentei diversități domnește serialitatea ca monotonie infinită a tiparului, spectacolul omenirii ca istorie a destinelor produce diversitatea infinită în spatele identității aparente. Fiecare destin este o explozie de noutate care, ea singură, echivalează cu survenirea unei specii în istoria generală a vieții. Ca modalitate de creatio continua, spațiul hotărârii devine unul al
Despre limitã by Gabriel Liiceanu () [Corola-publishinghouse/Science/583_a_1233]
-
se lasă în chip liber preluat și hotărât de ea și își primește sau își sporește astfel libertatea prin această prealabilă supunere. Vastitatea proiectului și a preluării în proiect poate să meargă de la un „altul“ simplu până la „mulți“ și până la omenirea toată. Ea poate să exprime fie îmbrățișarea tandră și convingătoare a unei puteri reale, fie un delir al puterii, o putere pervertită, în care preluarea în proiect se face prin hotare și hotărâri impuse. Nimeni, în afara celui ce preia, nu
Despre limitã by Gabriel Liiceanu () [Corola-publishinghouse/Science/583_a_1233]
-
destin, adică sub tensiunea limitelor de depășit și de atins, se trăiește; sub liniștea pacientă a limitelor interioare, se viețuiește. Omul este ființa indefinită care se definește liber sub forma destinului sau a maladiilor de destin. * Progresul libertății în istoria omenirii nu este, de aceea, un progres înregistrat doar în combaterea limitelor exterioare impuse, ci în primul rând în cel al disputei cu limitele pe care ni le-a impus natura din noi și care reprezintă lupta de-o viață a
Despre limitã by Gabriel Liiceanu () [Corola-publishinghouse/Science/583_a_1233]
-
i-a fost destinul“ fiind total eronată), el asigură posibilitatea progresului ca creație infinită, diversificând-o în chiar clipa în care părea că ea se închide odată cu omul. Față de istoria vieții speciilor, unde în spatele aparentei diversități domnește monotonia infinită, spectacolul omenirii ca istorie a destinelor umane și a maladiilor de destin produce diversitatea infinită în spatele identității aparente. Fiecare destin este o explozie de noutate care, ea singură, echivalează cu survenirea unei specii în istoria generală a vieții. O știință a omului
Despre limitã by Gabriel Liiceanu () [Corola-publishinghouse/Science/583_a_1233]
-
a dat, din această lume înzestrată inferior și care înalță pe un surogat de libertate iluzia unei libertăți sporite, din această lume veleitară care vrea să se muleze pe lumea excelenței, din această lume în care cresc zadarnicele visuri ale omenirii, în care domnește falsul, ignorarea sau minciuna de sine, chinul năprasnic al izbânzilor inaccesibile, nefericirea, sfâșierea, invidia, resentimentul, asuprirea de sine și asuprirea celorlalți - din această lume populată de patimi se nasc maladiile de destin. Ratarea decurge din duelul nefericit
Despre limitã by Gabriel Liiceanu () [Corola-publishinghouse/Science/583_a_1233]
-
încremenire în proiect. Dimpotrivă, un om cu un IQ ridicat, cu o inteligență testabil strălucită, poate să fie din plin victima prostiei ca încremenire în proiect. Prostia nocivă, prostia care poate ajunge să catastrofeze mulțimi de oameni, popoare întregi și omenirea toată nu este banala prostie pe care o poți întâlni la colț de stradă, ci prostia ca încremenire în proiect. Prostia aceasta se poate lua, se poate transmite, ea poate fanatiza oameni, îi poate vrăji, în numele ei se poate tortura
Despre limitã by Gabriel Liiceanu () [Corola-publishinghouse/Science/583_a_1233]
-
nu mi se pară îndeajuns de vast pentru a umple ambiția proiectelor mele. Pot să vreau să fac ctitorii cu nemiluita și vastitatea proiectului și a preluării în proiect să meargă de la „mine“ și de la „altul“ până la „mulți“ și până la omenirea toată. Pot să doresc un cântec vast cât lumea și lumea să îmi pară mică pentru nesațul eului meu. Pe de altă parte, însuși faptul că libertatea se educă implică existența unor grade de libertate diferite și posibilitatea transferului de la
Despre limitã by Gabriel Liiceanu () [Corola-publishinghouse/Science/583_a_1233]
-
față de prezent și, mai ales, față de viitor. Teoria dezvoltării durabile s-a născut dintr-o necesitate rezultată din acceptarea faptului ca nu putem vorbi de dezvoltare fără a ține cont de implicările asupra mediului. Dezvoltarea care stă la baza progresului omenirii și-a accentuat mai ales latura economică, atrăgând inerent repercusiuni negative din punct de vedere ecologic. Generarea de catastrofe naturale cauzate de dezvoltarea economică, obiectiv primordial pentru asigurarea bunăstării unei națiuni, a constituit un semnal de alarmă pentru șefii de
Caleidoscop by Gabriela Hritcu-Meşenschi () [Corola-publishinghouse/Science/91786_a_93245]