12,639 matches
-
și aprecieri entuziaste ale acțiunii sale din fața Teatrului Național 168 "Le Temps", Paris, 15 aprilie 1906 și O viață de om așa cum a fost, vol. II, p. 130 169 The European Right: An Historical Profile, H. Roger și E. Weber, editori, Berkeley / Los Angeles, 1965, p. 511 170 Americani și români din America, Vălenii de Munte, 1930, p. 214 171 O viață de om așa cum a fost, vol. II, pp. 134-135 172 Theodorescu, op. cit., p. 175 173 O viață de om
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
și că ea nu este artificial franceză ca Bucureștiul. Iorga nu înțelegea deloc istoria poporului maghiar. El face propagandă, nu scrie istorie, opera lui este o operă de politician, nu de istoric. Și, ca nu cumva să uităm, profesorul Tille, editorul lucrării Weltgeschichte a lui Helmolt, îl considera pe Iorga "un trădător și un dușman al germanilor". Theodorescu, op. cit., p. 295 228 O viață de om..., vol. III, p. 9 229 BARSR, Corespondența lui N. Iorga, vol. 277 (1919), doc. 194
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
recunoscător, pentru prietenia și sfaturile lor, agenților mei, Andrew Wylie și Sarah Chalfant: ei au sprijinit În mod consecvent un proiect care a durat - și care a crescut - mult mai mult decât ar fi putut ei să anticipeze. Mulțumindu-le editorilor mei, Ravi Mirchandani și Scott Moyers, trebuie să-i evidențiez pe Scott și pe colega lui Jane Fleming de la editura The Penguin Press din New York - ei știu cât de recunoscător le sunt pentru faptul că au făcut posibilă apariția acestei
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
comentariile și opiniile exprimate În capitolele XII și XIV au fost publicate inițial sub formă de eseuri, În remarcabila secțiune artistică a revistei The New Republic. Dar, În plan profesional, de departe cel mai mult Îi datorez lui Robert Silvers, editor fără pereche al prestigioasei The New York Review of Books, care m-a Încurajat de-a lungul anilor să explorez un spectru politic și istoric tot mai larg, cu riscurile și avantajele ce decurg dintr-o astfel de aventurare. Această carte
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
germani au fost duși În vizite obligatorii În lagărele de concentrare și puși să privească pelicule ce ilustrau atrocitățile naziste. Profesorii naziști au fost concediați, bibliotecile reaprovizionate, iar proviziile de hârtie au fost atribuite de Aliați unor noi proprietari și editori, cu vederi indiscutabil antinaziste. Chiar și aceste măsuri s-au lovit de o opoziție considerabilă. La 5 mai 1946, viitorul cancelar vest-german Konrad Adenauer critica public măsurile de denazificare Într-o cuvântare la Wuppertal, cerând ca „tovarășii de drum naziști
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
anilor ’30. De unde și atmosfera suspect de optimistă care a urmat eliberării. Deși totul În jur era distrus - de fapt, tocmai din această cauză -, ceva nou și mai bun se profila la orizont. „Nici unul dintre noi - scriau În noiembrie 1945 editorii revistei italiene Società - nu Își mai recunoaște trecutul. Ne pare de neînțeles... ce ne domină astăzi viața e sentimentul de stupoare și Încercarea instinctivă de a găsi o direcție. Suntem pur și simplu dezarmați de realitate”. După Înfrângerea lui Hitler
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
personalități italiene rămânea doar filosoful napolitan Benedetto Croce (născut În 1886). În Italia postfascistă, Ignazio Silone, născut În 1900, era printre cei mai vârstnici dintre intelectualii influenți; romancierul și comentatorul politic Alberto Moravia avea 38 de ani, iar scriitorul și editorul comunist Elio Vittorini era cu un an mai mic. În Germania, unde simpatiile naziste și războiul Îi seceraseră pe scriitori și intelectuali, Heinrich Böll - cel mai tânăr dintr-o generație de scriitori declarat nouă, care s-a coagulat În „Grupul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
varietate surprinzătoare de ziare de calitate, În special noul săptămânal Die Zeit, publicat la Hamburg. și totuși Germania de Vest era - și avea să rămână pentru mulți ani - marginală În raport cu tendințele majore ale vieții intelectuale europene. Melvin Lasky, jurnalist și editor berlinez, scria În 1950 despre situația intelectuală a Germaniei: „Niciodată În istoria modernă, cred, o nație și un popor nu s-au dovedit atât de secătuite, atât de lipsite de inspirație și chiar de talent”. Contrastul cu efervescența culturală anterioară
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
norme staliniste. Acest lucru a stârnit protestul public al unor intelectuali din partid, liberi până atunci să distingă Între autoritatea politică a partidului - pe care nu o puneau sub semnul Întrebării - și terenul „culturii”, unde se bucurau de autonomie. Vittorini, editorul revistei culturale comuniste Il Politecnico, Îi amintise deja lui Togliatti, Într-o scrisoare deschisă din ianuarie 1947: cultura nu poate fi subordonată politicii decât În detrimentul propriu și cu prețul adevărului. Togliatti, care Își petrecuse anii ’30 la Moscova și jucase
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cu un nivel de brutalitate publică, În vorbă și În faptă, care i-ar fi șocat pe strămoșii lor din secolul al XIX-lea. Retorica politicii moderne oferea o „dialectică” pentru familiarizarea cu apelurile la violență și conflict: Emmanuel Mounier, editorul revistei Esprit și figură marcantă a stângii creștine, era doar unul dintre cei care credeau, În 1949, că e ipocrit să te Împotrivești violenței sau luptei de clasă când „violența albă” capitalistă face victime În fiecare zi. Dar În Franța
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
NATO -, criticul cultural francez Pierre Emmanuel Îi informa pe cititorii ziarului Le Monde că principalul dar al Americii pentru Europa postbelică fusese... falusul; chiar și În țara lui Stendhal, „falusul e pe cale să devină o zeitate”. Trei ani mai târziu, editorii creștini ai revistei Esprit le reaminteau cititorilor că „noi am avertizat Încă de la Început că integritatea națională e periclitată de cultura americană, care atacă tocmai fundamentele coeziunii psihologice și morale a popoarelor europene”. Între timp, un insidios artefact american se
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
convenției a Început să se surpe. Legea Publicațiilor Obscene din acel an stipula că o lucrare literară destinată adulților și necenzurată era la adăpost de acuzația de „obscenitate” dacă era „În interesul științei, literaturii, artei sau educației”. Din acel moment, editorii și autorii se puteau justifica la tribunal invocând valoarea de ansamblu a cărții, folosind În apărare opinia „experților”. În octombrie 1966 a avut loc faimosul proces cu privire la Lady Chatterley’s Lover (Amantul doamnei Chatterley), un roman altfel neinteresant de D.H.
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
din 1952, când la San Remo s-a desfășurat primul Festival Internațional de Modă Masculină. Deși inventivă pe plan estetic, faimoasa haute couture pariziană - de la Christian Dior la Yves Saint-Laurent - era destul de convențională pe plan social: până În 1960, jurnalistele și editorii revistelor din Franța și de pretutindeni purtau mănuși și pălării nu numai când asistau la prezentările anuale de modă, ci și la birou, În timpul lucrului. Câtă vreme femeile din clasa de mijloc apelau cu fidelitate la o mână de designeri
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
politica de apărare a Germaniei Occidentale, dezvăluind manevre dubioase ale ministrului Apărării din guvernul lui Adenauer, bavarezul Franz-Josef Strauss. Cu permisiunea lui Adenauer și la cererea lui Strauss, poliția a hărțuit redacția, a răvășit birourile și l-a arestat pe editor. Un abuz de putere atât de nerușinat, menit să pună capăt reportajelor incomode, a stârnit indignarea universală - chiar și Frankfurter Allgemeine Zeitung, impecabil de conservator, a observat că „este o pată pe obrazul democrației noastre, care nu poate exista fără
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
uluitoare a identității colective franceze (convingerea nezdruncinată că 800 de ani de istorie națională au lăsat Franței o moștenire comună și o singularitate care se pretează la astfel de reprezentări mnemonice), cât și o anxietate exprimată explicit În introducere de editor: simbolurile elementare ale trecutului comun erau pe cale să alunece definitiv În uitare. Aceasta e nostalgia ca Angst: teama că, Într-o bună zi - destul de curând - panourile informative de culoarea pământului amplasate pe lângă autoroutes impecabil proiectate și magnific construite nu vor
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
absolut, patologic”, de a scrie despre lucrurile prin care trecuse. Dar soarta lui este plină de Învățăminte. Când a aștenut pe hârtie povestea detenției lui la Auschwitz, Se questo è un uomo, și i-a propus-o În 1946 principalului editor de stânga din Italia, Luigi Einaudi, manuscrisul i-a fost respins pe loc: persecuția și supraviețuirea lui Levi, Începând cu deportarea lui ca evreu, și nu ca partizan, nu concorda cu Înălțătoarele povestiri italiene despre rezistența antifascistă la scară națională
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
etc.). Această organizare funcțională mai este utilizată în cadrul unor modalități diverse de concepere a managementului resurselor umane. Etapele managementului resurselor umane sunt prezentate, și ele, în diverse feluri. O tipologie interesantă este următoarea<footnote Manolescu, Aurel, Lefter, Viorel, Deaconu, Alecxandrina (editori), Managementul resurselor umane, Editura Economică, București, 2007, p. 44. footnote>: etapa empirică; etapa bunăstării sau a prosperității; administrarea personalului; managementul personalului - faza de dezvoltare; managementul personalului - faza matură; managementul resurselor umane - prima fază; managementul resurselor umane - a doua fază. Conform
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
lucrători, cât și manageri ai unei organizații”<footnote Ibidem, p. 5. footnote>; „oamenii reprezintă o resursă comună și totodată o resursă - cheie, o resursă vitală, de azi și de mâine, a tuturor organizațiilor”<footnote Manolescu, Aurel, Lefter, Viorel, Deaconu, Alecxandrina (editori), op. cit., p.13. footnote>; „resursele umane reprezintă cheia activităților economice (...) aflată în centrul activității, omul devine un factor de importanță majoră pentru management”<footnote Manole, Cristina, Managementul resurselor umane în administrația publică, Editura ASE, București, 2006, p. 11. footnote>. În
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
le prelucreze pe cele existente, incluzând propria regenerare. „Oamenii sunt resursele active ale organizației, deoarece potențialul lor, experiența și pasiunea oamenilor, inițiativele și dezvoltarea lor contribuie activ la creșterea eficienței și eficacității organizațiilor”<footnote Manolescu, Aurel, Lefter, Viorel, Deaconu, Alecxandrina (editori), op. cit., p. 18. footnote>. 5) „Resursele umane reprezintă una dintre cele mai importante investiții ale unei organizații, ale cărei rezultate devin tot mai evidente în timp”<footnote Ibidem, p.15. footnote>. 6) Deciziile manageriale din domeniul resurselor umane sunt printre
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
tipurile de activități. Astfel, Derek Torrington consideră că obiectivele fundamentale ale funcției de resurse umane ar fi următoarele<footnote Torrington, Derek, Personnel Management: A New Approach, Prentice Hall International, London, 1991, (a se vedea Manolescu, Aurel, Lefter, Viorel, Deaconu, Alecxandrina (editori), op. cit., p. 38). footnote>: obiectivele legate de personal; obiectivele de performanță; obiectivele de schimbare - management; obiectivele de ordin administrativ. Societatea Americană pentru Pregătire și Dezvoltare (American Society for Training and Development - ASTD) prezintă, ca domenii principale de activitate ale managementului
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
în managementul resurselor umane „reprezintă forme mai mult sau mai puțin simplificate ale funcțiilor sau activităților managementului resurselor umane, care permit înțelegerea sau cunoașterea, mai mult sau mai puțin aprofundată, a conținutului acestuia”<footnote Manolescu, Aurel, Lefter, Viorel, Deaconu, Alecxandrina (editori), op. cit., p. 51. footnote>. Modelele simplifică, pentru a putea prezenta ceea ce este esențial, prin procesul de abstractizare (omiterea unor aspecte) și pot mai bine dezvălui complexitatea unor realități. „Această reprezentare, ce se sprijină pe o observație, este o construcție care
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
îi tratează pe salariați ca pe un instrument în realizarea strategiei organizației, ca o resursă folosită într-un mod pur rațional și pe bază de calcul. D) Modele având drept criterii tipurile activității<footnote Manolescu, Aurel, Lefter, Viorel, Deaconu, Alecxandrina, (editori), op. cit., pp. 50-66. footnote> Modelul Armstrong este axat pe analiza activităților de personal<footnote Armstrong, M., A Handbook of Personnel Management Practice, Kogan Page, London, 1992. footnote>. Sub un anumit aspect, modelul face parte din clasa „hard” (punctul C), punând
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
importanță specială, ea desfășurându-se în patru etape: a) evaluarea condițiilor resurselor umane; b) stabilirea obiectivelor resurselor umane; c) alegerea și realizarea activităților resurselor umane; d) evaluarea rezultatelor. Schema 13. Modelul Milkovich - Boudreau<footnote Manolescu, Aurel, Lefter, Viorel, Deaconu, Alecxandrina (editori), op. cit., p. 67. footnote> Modelul Ivancevich - Glueck este axat pe analiza mediului (intern și extern al organizației - a se vedea schema 14). Schema 14. Modelul Ivancevich - Glueck<footnote Ibidem, p. 66. footnote>. Comentarii Ce valoare practică au aceste modele (și
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
are capacitatea de a ne orienta asupra a ceea ce este practic necesar a învăța. Pornind de la această manieră de a trata conținutul, putem spune că în domeniul resurselor umane, strategiile se referă la<footnote Manolescu, Aurel, Lefter, Viorel, Deaconu, Alecxandrina (editori), op. cit., p. 149. footnote: funcțiunea de personal integrată celorlalte funcțiuni ale organizației; ansamblul obiectivelor pe termen lung privind resursele umane, modalitățile de realizare a acestora și resursele necesare a fi alocate; direcția orientării managementului firmei în fundamentarea ansamblului de activități
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
Blake, Robert R. și Monton,Jane, (a se vedea Steers, Richard M., op. cit., p. 631). footnote> În raport cu gradul de dependență față de strategia firmei, Bühner distinge trei tipuri de strategii în managementul resurselor umane<footnote Manolescu, Aurel, Lefter, Viorel, Deaconu, Alecxandrina (editori), op. cit., p. 152. footnote>: strategia de personal orientată spre investiții; strategia de personal orientată valoric; strategia de personal orientată spre resurse. Strategia de personal orientată spre investiții are la bază luarea în considerare a deciziilor privind investițiile firmei. Resursele umane
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]