13,153 matches
-
parte a filmului serii: Celebrul animal se răzbună. Vorba vine! * Pârvu e pedepsit: plecând de la priveghiul Andreei, la ieșirea din bloc e recunoscut de doi foști elevi. Țigani, acum mafioți, chinuiți și ei la vremea lor de Pârvu. După ce-l salută cordial, fac conversație și se lasă bătuți pe umăr de fostul profesor, scot din decapotabilă o bâtă de baseball și Încep să-l lovească. N-am văzut În viața mea ceva mai sângeros și sper să nu-mi mai fie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
se mișcase nimeni. Se îndreptă spre vestibul, să deschidă. Au rămas, eventual, jumătate de oră împreună în hol, pe canapea, privindu-se, vorbind în șoaptă. Într-un târziu, s-a deschis ușa din stânga. Apăreau doi bărbați, con versând potolit. Au salutat, înclinându-se, din mers, aplecând și paharele pline, pe care le țineau într-o mână. Apoi, altă ușă. Au mai venit câțiva, era și o femeie, poate două. În sfârșit, ultima ușă, din dreapta. Se reuniseră toți. Spațiul deveni uriaș, circular
Cartea fiului by Norman Manea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/597_a_1348]
-
asta, decât puține gesturi și cuvinte, descurajând apropierea. Gongul îl propulsează prompt în picioare, aruncă vraful de hârtii în sertar, uitând să mai semneze condica ! Amicul A.P. renunță să alerge după coleg. Rămâne printre ultimii în sală, coboară, portarul îl salută, complice, îi strecoară 10 lei, cotizația pentru ora de absență ilegală. Coboară străduța, se rotește, împreună cu bucla trotuarului, până în dreptul reclamei colorate. Capul de bufniță blondă al casieriței. Își lunecă palma mică sub a sa. Cinefilul trece, ezitant, pragul sălii
Cartea fiului by Norman Manea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/597_a_1348]
-
tandrețea, s-o cheme, măcar o dată, îl tot provocase, dar el rămânea amabil. Îmbrățișarea aceea caraghioasă : scund și slăbuț, săltând în jurul ei, rotind-o. Bucuria îl depășise, apoi dispăru în ascensiunea rapidă. Nu, n-ar vrea să-l întâlnească : o saluta totdeauna prea ceremonios. Îmbătrânise și el, cumințit lângă grăsana de nevastă-sa. Elegant, în costume mereu mai scumpe, mai bine croite, același profil subțire, efeminat... Așa și cu tânărul ăsta de curând angajat, junele se tot clatină, printre ceilalți, ca
Cartea fiului by Norman Manea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/597_a_1348]
-
-ți spun. Își îmbracă paltoanele. Un palton gros, negru pentru domnul cu mustăcioara subțire, de japonez. O scurtă îmblănită și căciulă rusească, cu urechi, pentru domnul tuns și tăcut. Coboară treptele, toc toc toc, pași înfundați, pantofi antiderapanți. Portarul îi salută, neglijent. Alături, tăcuți, pasul calm. Lumina rece a după- amiezii. Am auzit că pleci în concediu. Fularul alb se întoarce spre stânga, fularul galben spre dreapta. — Da, poimâine. — Gazda ta spune că s-a confirmat boala mamei tale. Înțeleg că
Cartea fiului by Norman Manea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/597_a_1348]
-
o tandrețe inconștientă, al oamenilor care viețuiesc printre străini atunci cînd Întîlnesc pe cineva cunoscut din locurile natale. — Toată lumea-i bine, răspunse el roșind, bîlbîindu-se și trădîndu-și uimirea și stinghereala. — Ei, dacă-ntîlnești vreun cunoscut, continuă ea pe același ton ironic, salută-l din partea mea... Spune-le tuturor că mă gîndesc la ei cu drag. — Bine, răspunse el grăbit și stîngaci. Am să le spun. — Și să știi că sînt supărată pe tine, „Georgia“, zise ea mustrîndu-l ironic, sînt supărată foc că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2258_a_3583]
-
șiruri de trenuri cufundate În Întuneric, goale, negre, așteptînd cu un aer ciudat de Încordare, de viață de curînd stinsă. Apoi peroanele lungi Începură să lunece pe lîngă ferestrele trenului, iar hamalii vînjoși ca niște tauri se iviră În fugă, salutînd Îndatoritor, strigînd, adresîndu-se celor din tren care Începuseră deja să le dea bagajele pe fereastră. TÎnărul Își luă Încet haina și geamantanul de pe suportul de deasupra capului său și ieși pe culoarul Îngust, Închise fără zgomot ușa compartimentului. Apoi rămase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2258_a_3583]
-
se Înalță și peste Manhattan, o pădure de catarge ce se Înalță peste insula aglomerată, desprinderea mîndră a vapoarelor ce pleacă, țesătura zveltă, zborul de aripă și bucuria marelui pod și bărbați cu pălării care vin pe pod să ne salute... veniți, fraților, haideți să căutăm toate acestea! Căci vuietul uriaș al orașului cu o mie de picioare, Îndepărtat ca un zumzet de albine, somnoros, nepătruns ca timpul, a ajuns să ne sune obsedant În urechi, plin de făgăduința bucuriei și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2258_a_3583]
-
mai zic, am depășit demult stadiul de mers la grădiniță și, până voi da în mintea celor care merg la grădiniță, nu mai vreau nimic din toate cele de mai sus, decât să mă lăsați să scriu câte ceva zilnic. Mă salutați, bine, de bine. Dacă nu, nu-i nimic. Vă salut! Apără-mă Doamne de prietenia Azi ați dat de naiba cu subsemnatul, fiindcă m-am hotărât așa deodată, să devin măcar pentru o zi plicticos. Adică, un fel de pedagog
VINUL DE POST by Ioan MITITELU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91683_a_92810]
-
și, până voi da în mintea celor care merg la grădiniță, nu mai vreau nimic din toate cele de mai sus, decât să mă lăsați să scriu câte ceva zilnic. Mă salutați, bine, de bine. Dacă nu, nu-i nimic. Vă salut! Apără-mă Doamne de prietenia Azi ați dat de naiba cu subsemnatul, fiindcă m-am hotărât așa deodată, să devin măcar pentru o zi plicticos. Adică, un fel de pedagog de școală veche, (un remache, mai puțin prăfuit, după cunoscutul
VINUL DE POST by Ioan MITITELU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91683_a_92810]
-
pirandă de vreo 10, în timp ce se împinge pe trei sferturi din scaunul ei. La intrare, forfota e în floare. Bătrânii și copiii, cei mai mulți, gură cască. Apare regele Cioabă. Scorțos și plin de importanță, fără coroana de aur pe cap. Îl salut politicos și încerc să vorbesc cu el despre subiectul zilei. "Dă unde ziceați că sunteți? Haud? Dă la Antena 3? Eu nu vorbesc cu nici o Antenă, și nici cu Realitatea. Clar. Punct. Că v-ați luat di Bhăsăscu", se răstește
VINUL DE POST by Ioan MITITELU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91683_a_92810]
-
să se răcorească boierește pe Litoral și să danseze la Cireșica. In asemenea condiții, vă rog să-mi spuneți dragi spectatori de pe margini, la alba-neagra prezidențială, cine-și mai amintește, între timp, de disponibilizările din Poliție? Poate doar el, care salută șmecherește, pe polițai, „La revedere, ne vedem la iarnă, atunci să aruncăm cu șepcile pe gheață!". E uimitor, cât de bine a prins omul acesta jocul acela țigănesc și cât de magistral îl joacă. E uimitor cum, cu iuțeală de
VINUL DE POST by Ioan MITITELU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91683_a_92810]
-
de Hohenzolern. Pentru mine, monarhia mi s-a părut întotdeauna, ca o preocupare paralelă cu grijile mele, așa că în privința aceasta am rămas în relații cu regalitatea, cam ca Voltaire cu Dumnezeu, ne vedem de departe, ne cunoaștem, dar nu ne salutăm și nu vorbim. Deci ca orice relicvă, ar trebui lăsată în pace, fiindcă are și ea rostul său în istoria unei țări. Și de aceea, iar mă întorc la întrebarea de mai sus, ce l-o fi apucat p-ăla
VINUL DE POST by Ioan MITITELU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91683_a_92810]
-
țin pâine caldă? Pe mine, care eram mama cartierului și mă respectau și entelectualii? Mai ții minte Fane, că doar ai venit pe la mine pe la centru, când intrau ăia doi profesori, Iordan și Papu, cum își scoteau pălăriile și mă salutau: sărumâna, mama Cucu! E-he, mama Cucu, dacă ați ști cum stau securiștii pe-afară, să vadă dacă ne dați pâine de sub tejghea! Dar noi o ascundem sub palton și o scoatem abia când ieșim de la metrou, la Universitate. Nea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2363_a_3688]
-
voiam să ne-o ia toți înainte. O puteam auzi țipând în telefon: iei de opt ori mai mult decât ai băgat! Madam Ciolpan ciulise urechile și își frângea mâinile. Asta m-a făcut să-mi schimb atitudinea dușmănoasă. Am salutat-o chiar cu căldură, de parcă mă despărțeam de o iubită mai în vârstă cu douăzeci de ani. A mușcat din momeală din prima: - Mergeți cumva la Cluj? Am auzit și eu de afacerea lui Stoica. Mare nebunie! Dacă aveți de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2363_a_3688]
-
nu făcuserăm mai mult de douăzeci de păși, când s-a răzgândit și a luat-o înapoi, spre Hotel Internațional. Noi după ea. A urcat sprintenă scările de la intrare și, împingând ușile de sticlă, a pătruns în recepție. L-a salutat cu un semn din cap pe recepționerul rămas cu gura căscată și a continuat să înainteze până a ajuns în restaurantul hotelului. Vreo duzină de persoane cu figuri de afaceriști serveau masa risipite prin separeuri. Ne-a ieșit în întâmpinare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2363_a_3688]
-
baltag a lui tanti Mizi în fața ochilor. Mă hotărăsc să trec prin Piața Palatului, acolo unde e depus sicriul cu rămășițele lui Corneliu Coposu, liderul țărănist. Mă întreb dacă o să-și facă cineva timp să-și ia rămas-bun, să-l salute. Nu prea mă pasiona politica, dar bătrânul mă amuzase teribil cândva, citind un interviu pe care i-l luase o ziaristă cam prea fragedă pentru așa o treabă. Seniorul, cum îi spuneau simpatizanții, se lăsase provocat de întrebările referitoare la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2363_a_3688]
-
un tribunal de pe alt tărâm o condamnase pentru veșnicie. M-a sărutat cu o patimă timidă, apoi m-a luat de mână să-mi arate saloanele, să-mi prezinte noii ei amici. În drum ne întâlneam cu pacienți care ne salutau zâmbitori și mă mâncau din priviri. Mesajul subliminal era cel al unei isterii cu greu ținute în frâu. Spitalul făcea eforturi să pară primitor, dar până la urmă se trăda a fi un loc blestemat, depozit de suflete înfrânte. Era ora
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2363_a_3688]
-
exces de hormoni, li se creștea doza până erau transformați în organisme leguminoase. A apărut și profesorul Iolescu: aceeași figură de Ștefan cel Mare, menținută cu ajutorul pletelor lungi, albe și a mustății stufoase, pe oală, de culoare identică. L-am salutat și a catadicsit să-mi răspundă cu o ușoară înclinare a capului. După vizită, eu și Sabina am fost poftiți de o infirmieră în biroul lui. Ambianța era asemănătoare cu cea din cabinetul pe care-l avea la Spitalul „Gheorghe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2363_a_3688]
-
grena legată În jurul gâtului și un rucsac destul de greu În spate. Ea era frumoasă și Îmbrăcată aproape la fel, minus rucsacul. Păreau doi autostopiști, globe-trotters care tocmai și-au pierdut chitara. Popescu Îl văzu de departe pe Grințu și-l salută cu voioșie fluturându-și mâna deasupra capului. Bineînțeles că Grințu se gândi aproape imediat să suspende micul lui scenariu și să treacă automat la un altul, eventual unul care să-l aibă În vedere pe elevul Popescu. Ba chiar se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2298_a_3623]
-
licărind, prin ușa unei construcții lipsite de orice măreție. Te apropii. Doi tipi ies cu o roabă metalică pe ușa pe care te pregăteai să intri. Conținutul roabei pare cald, scoate aburi. Miroase puternic a drojdie și a folosință. Te saluți cu cei doi. Lumina nu permite să vă examinați fețele, dar nici ei nu par curioși, nu țin neapărat să te recunoască, să știe cine ești și ce vrei. Înăuntru, Împrejurul cazanului e forfotă și lume multă. Unii sunt ocupați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2298_a_3623]
-
lungi, da era Îmbrăcat acuma. A mers el așa toată noaptea prin oraș s-ajungă la frati-su ăla. Și zice, băi, nea Vasile, să vezi când se mai făcuse așa, dimineață, cum trecea un militar pe lângă mine, cum mă saluta! Cine știe ce grad o fi avut ăla dă-i furase el hainele! În fine, cum s-ajungă la frati-su când el mergea și nu știa unde să duce? Până la urmă l-au văzut niște milițieni, se făcuse probabil mai lumină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2298_a_3623]
-
un tip călare. Acesta nu e un muntean din sus de munte, Grințu Anton l-ar fi recunoscut, ci mai degrabă unul din satul de sub munte, poate chiar unul dintre cei care nu i-au răspuns la salut. Anton Îl salută și de data aceasta, dar el tot nu răspunde sau face doar o mișcare din cap pentru a răspunde. Mai târziu se va dovedi că nici această mișcare nu a fost un salut ci o continuare a mișcării calului, o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2298_a_3623]
-
nu Îndreptățește datarea acestei Înaintări a aparatului de filmat mai degrabă În 1976 decât În 1944. Câțiva bărbați stau de vorbă, Îmbrăcați În costume naționale, În fața unei porți. Unul dintre ei recunoaște pe Grințu În chiar momentul În care acesta salută respectuos. Afirmăm, deci, că războiul nu ține de domeniul artelor și al științelor, ci de domeniul vieții sociale. El este un conflict al unor interese majore care se rezolvă Într-un mod sângeros (...) Mai bine decât cu o artă oarecare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2298_a_3623]
-
eșecului: Trebuie să mai și ratezi din când în când, fiindcă altfel nu te vor crede niciodată că ai învins / în războiul de o mie de ani... De aceea, nu e un paradox, în acest context, atitudinea față de nereușită: Te salut, eșec, / te salut ieșire din cadru. Există însă și reversul: sentimentul perpetuului învins (mereu altcineva ia premiul cel mare), dar nu este debusolant, devenind chiar o a doua natură, pentru că oricum, altcineva / prinde din zbor moneda de aur - plata luntrașului
Aventura lecturii : poezie română contemporană by Mioara Bahna () [Corola-publishinghouse/Imaginative/367_a_1330]