226 matches
-
voia să-și găsească alinarea. Oblojindu-și plăgile supurânde, nu a încetat niciodată să spere și mai ales să viseze. Colapsul părea să se instaleze în organismul Europei, după fiecare incursiune a barbarilor. Pulsul și respirația își încetineau ritmul, iar împietrirea se răspândea cu iuțeală, cuprinzând măruntaiele continentului. Sub această magie neagră, trupul alb al Europei se prefăcea în stană de piatră. Se prăvălea în verdele ierbii, iar pe corpul ei se puneau a mișuna feluriți gândaci. Și, totuși, inima ei
[Corola-publishinghouse/Science/1509_a_2807]
-
inima ei a refuzat înmărmurirea, continuând să pompeze sânge în vene. Așa a fost posibil să fie întreținut focul lăuntric. Treptat, din trupul ei, au început a se desface bucăți din încremenire, iar, odată cu ele, să se destrame și vraja împietririi. Sub bătăile inimii, care creșteau în intensitate, Europa a fost resuscitată din acest leșin cumplit. S-a reînnodat de fiecare dată firul vieții pe continent, chiar dacă a fost vorba de o altă Europă renăscută sub loviturile barbarilor (și anume: cea
[Corola-publishinghouse/Science/1509_a_2807]
-
biroul său de la Academia pontificala ecleziastica, ca să mă învețe greacă și latină, scria poetul despre anii petrecuți la Romă.210 Ilustratele și epistolele trimise prietenului Giorgio La Pira între 1921-1924 transmit frământările sufletului sau aflat în plină metamorfoza; simțea deja împietrirea sentimentelor: M-am întors în tristul meu adăpost, cu un frig astral în suflet, gândindu-mă la libertatea de odinioară, săracă dar nevinovată. Am gasit puțină alinare în cuvintele tale pline de bunătate, amintindu-mi de tine adolescent, cu spirit
Leopardi în secolul XX : cazul Quasimodo by Aurora Firţa [Corola-publishinghouse/Science/1445_a_2687]
-
dominate de tăcere și armonie. Amândoi autorii percep ruptură de o lume originară că decădere, ca pătrundere în realitatea durerii ce stă la baza dorinței de a se reîntoarce, la capătul vieții, în matricea prenatala. Pentru ambii scriitori liniștea și împietrirea, lipsa de mobilitate constituie caracteristici ale chipului nevăzut al universului, ce ascunde promisiunea înșelătoare a cunoașterii depline și secretul inspirației (la Quasimodo), mistere refuzate muritorilor, cărora, în opinia poeților noștri le rămân, ca singure certitudini, durerea, singurătatea și, desigur, moartea
Leopardi în secolul XX : cazul Quasimodo by Aurora Firţa [Corola-publishinghouse/Science/1445_a_2687]
-
fără cuvinte și chipuri / în amintire-odată (Bâtlan mort, trad. MB).306 Imaginea păsării moarte trimite la trei posibile interpretări ce nu se exclud reciproc: ea este un alter ego al autorului, un profet al uitării sau/și o metaforă a împietririi zborului inspirației. Prezența ei accentuează sentimentul de teamă și durere. Punctul de maximă intensitate al poeziei este rugăciunea izvorâta din dorința de a păstra în suflet multitudinea de glasuri și chipuri ce constituie surse de inspirație pentru poet în trecut
Leopardi în secolul XX : cazul Quasimodo by Aurora Firţa [Corola-publishinghouse/Science/1445_a_2687]
-
deopotrivă sensul de cuvânt și glas. Tăcerea amintirii instaurează așadar domnia uitării ce deschide în fața eului perspectiva golului, a nimicului. Este un izvor nesecat de teama: temeri de umbre și tăceri (Vânt la Tìndari) dat fiind că anunță, uneori, chiar împietrirea inspirației. Întreruperea comunicării dintre natură și eu poetic constituie o altă cauză a imposibilității de a turna realitatea în cuvânt, reprezentată prin imaginea liniștită a apei statute, metaforă a interiorității: Apă închisă, somn al mlaștinilor / Care în ochiuri largi mistui
Leopardi în secolul XX : cazul Quasimodo by Aurora Firţa [Corola-publishinghouse/Science/1445_a_2687]
-
imposibilitatea de a interioriza, elabora și exterioriza materia poetica: Zadar vedeam sclipirile / amurgului în cale, zadar duios pe vale / Privighetori cântau (Renașterea la viață, vv. 53-6) și altundeva dar dorința / Murise-n neputința / Biet sufletului meu (idem, vv. 71-72).314 Împietrirea inimii este sugerată de ambii scriitori prin negarea capacității de a auzi și a simți. Liniștea îmbracă viață într-o stranie mantie de înstrăinare, apărând astfel în opoziție netă atât cu moartea, cât și cu adevărată trăire. Motivului tăcerii cu
Leopardi în secolul XX : cazul Quasimodo by Aurora Firţa [Corola-publishinghouse/Science/1445_a_2687]
-
viață într-o stranie mantie de înstrăinare, apărând astfel în opoziție netă atât cu moartea, cât și cu adevărată trăire. Motivului tăcerii cu trimitere la abilitatea creatoare a celor doi autori demonstrează că ambii au perceput existența unei corespondențe între împietrirea inimii și tăcerea naturii, liniștea vocilor sau dispariția cuvintelor ce umpleau sufletul în copilărie: îmi va părea orice frumos al naturii sau artei / fără suflet și mut (Contelui Carlo Pepoli, vv.134-5), Milă, că eu să nu rămân / fără de chipuri
Leopardi în secolul XX : cazul Quasimodo by Aurora Firţa [Corola-publishinghouse/Science/1445_a_2687]
-
311 În me smarrita ogni formă, / bellezza, amore, da cui trae inganno / îl fanciullo e la tristezza poi (În me smarrita ogni formă). 312 În alte versuri se observă manieră în care Leopardi presimte desprindere dureroasă de poezie dată de împietrirea forței creatoare: Or quando al tutto irrigidito e freddo / Questo petto sarà, né degli aprichi / Câmpi îl sereno e solitario riso, / Né degli augelli mattuttini îl canto / Di primavera, né per colli e piagge / Sotto limpido ciel tacită luna / Commoverammi
Leopardi în secolul XX : cazul Quasimodo by Aurora Firţa [Corola-publishinghouse/Science/1445_a_2687]
-
doar un palid regret, aproape nerostit în acest univers sufocant al extincției. Ca și în ciclurile de poeme ulterioare, și aici stihiile se unesc pentru a contribui la tabloul acesta apocaliptic, pentru a accentua durerea și a contura imaginea unei împietriri universale, a unui refuz de a exista: "Desenat pe liziere -/ Caru-Mare varsă fiere,/ iarba morții reci și-absente/ doarme între-amplasamente", "palmieri de cauciuc", "ochiul ăsta n-o mai bate,/ grâul n-o mai coace pâine" (Elegie). Universul descris este cu
[Corola-publishinghouse/Science/84975_a_85760]
-
absurd, mumificat parcă, în care singura urmă de viață o dă sugestia galopului. Totul se uniformizează, trecutul își pierde contururile, "manechine de ceară cu feștile de-a lungul/ turnate toate într-un singur tipar". Reducerea la același tipar sugerează tocmai împietrirea în memorie, imposibilitatea de recuperare a trecutului și refacerea lui, prin falsificare. Totul e din ceară, materie modelabilă în funcție de dorințele, de viziunea autorului spectacolului. Și decorul și personajele sunt realizate din aceeași materie, într-un "etern spectacol". E aici ceva
[Corola-publishinghouse/Science/84975_a_85760]
-
real, o asimilare a acelor elemente banale. Trăirea sufletească este prezentată detașat ca și cum s-ar analiza o pânză sau o gravură ce nu-i aparține eului liric. Versurile încearcă să redea simultan și caracterul pictural al descrierii și senzația de împietrire sufletească: Lumina se prelingea în lacrimi de faianță/ pe brațul meu stâng caligrafiat de Destin;/ caligrafiat de Destin pe brațul meu stâng duceam străveziu/ o ancoră de galeră, un cuvânt: "desnănejde", altă vorbă: "speranță"". Reluările de la un vers la altul
[Corola-publishinghouse/Science/84975_a_85760]
-
neamului acestuia. M-am întrebat cutremurat: cum a fost posibil ca dintre cei doi morți înviați unul să fie păstrat în viață, ca o mărturie a milei lui Dumnezeu, iar altul să fie îngropat de viu, ca o mărturie a împietririi inimii omenești? Cine a înmuiat inima călăului pentru un condamnat la moarte și cine a împietrit aceeași inimă numai după câteva clipe, pentru un altul? Oare nu ni se întâmplă și nouă, fiecăruia, același lucru de foarte multe ori? Iată
Imn pentru crucea purtată – abecedar duhovnicesc pentru un frate de cruce by Virgil Maxim () [Corola-publishinghouse/Memoirs/863_a_1818]
-
cu răutate Albini. Răutatea sufletească a păcătosului nu stă numai în faptul că săvârșește păcatul, dar mai ales că îl acceptă, complăcându-se în el. Nu se îndură să iasă din păcat, făcând altuia un bine. Această tragedie morală înseamnă împietrirea inimii. Greu este pentru un păcătos ajuns la acest stadiu să-și mai vină în fire. Adică să intre în condiția în care firea însăși e rațională. Omul care nu poate compătimi cu cel în suferință a coborât sub condiția
Imn pentru crucea purtată – abecedar duhovnicesc pentru un frate de cruce by Virgil Maxim () [Corola-publishinghouse/Memoirs/863_a_1818]
-
dominați de pasivitate, trăiesc din amintiri, învârtindu-se în jurul propriului ax; notele repetitive, ticurile, micile manii, tabieturile sunt semnele sclerozării plurale. Proza din volumele următoare marchează un reviriment. Acum, viața în orizont rural e văzută sub specia durității morale, a împietririi sufletești. S-a vorbit chiar de pesimismul lui G., legat poate de influențe naturaliste prin intermediul lui Maupassant, din care și traduce. Câteva narațiuni, de un realism crud, Punga, Înecatul, Nucul lui Odobac, Ochiul lui Turculeț, au drept protagoniști rurali aspri
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287168_a_288497]
-
Nu mai știu ce filosof a venit cu următoarea idee: de unde vine răul, de acolo poate surveni și binele. Cu alte cuvinte, răul nu e ceva absolut, ci „gradul zero” și sorgintea binelui. E o față pervertită a lui, o „Împietrire” păguboasă, o stare stagnantă, regresivă și maladivă. Dacă vei conștientiza acest lucru, ai sorți de izbândă. Însă cu o condiție: să ai curajul să scotocești răul, să-l Întorci pe toate fețele, să-i descifrezi etiologia, să te „Împrietenești” cu
[Corola-publishinghouse/Administrative/1951_a_3276]
-
învățaților sau a războinicilor; în India, în schimb, acest lucru nu este posibil iar valorile religioase diferă complet. Datoriile și drepturile nu aparțin omului ca atare, ci unei anumite caste. Totul este împietrit sub formă de diferențieri, iar deasupra acestei împietriri domnește bunul plac. Brahmanii dețin o poziție superioară iar indianul dintr-o altă castă trebuie să-l considere un zeu pe orice brahman, să îngenuncheze în fața lui și să-i spună: "Tu ești Dumnezeu"". Tot în volumul al II-lea
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
din Rezistență de către guvernul francez al epocii, trebuia să cadă în 1944 sub efectele epurării. Dacă nu, cuvîntul "responsabil" nu are un sens care să poată fi atribuit cuiva, și Sartre nu mai putea decît să regrete dispariția unei clase, împietrirea unei inimi, lipsa solidarității umane din partea lui Flaubert și Goncourt aprecierea este liberă, fără îndoială exactă, dar lipsa caracterului nu e de natură să fie sancționată penal. Problema nu ia înfățișări partizane și se poate conjuga în ambele sensuri. Putem
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
spiritul de rugăciune; dar acesta nu poate izvorî decât dintr-o viață interioară care, tocmai de aceea, trebuie să fie atinsă și păstrată cu orice preț, chiar cu efortul unei vieți lipsite de gust, neconcludente, periculoase și poate chiar cu împietrirea inimii, nu numai cu falimentul activităților noastre. Este o adevărată nenorocire - scria un autor evlavios -, când printre atâtea persoane angajate în opere importante găsești prea puține ori niciuna cu o adevărată viață interioară: atunci puterea lui Dumnezeu este ca și
Apostolica vivendi forma. Meditaţii pentru preoţi şi persoane consacrate by Giovanni Calabria () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100984_a_102276]
-
pot să calce greșit, dar obișnuința rugăciunii mintale îi va ajuta grabnic să se readune sufletește, chiar în aceiași zi; nu va fi la fel cu cei care nu-și lasă timp pentru reflecție, care vor ajunge treptat-treptat la acea împietrire a inimii despre care s-a vorbit deja. Nu insistăm mai mult, pentru că nu e intenția noastră să dezbatem aici un tratat de ascetică; dar să-mi fie permis să atrag atenția Superiorilor [diecezani și religioși] ca să țină cont și
Apostolica vivendi forma. Meditaţii pentru preoţi şi persoane consacrate by Giovanni Calabria () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100984_a_102276]
-
acordă prea multă atenție logion-ului nostru. Acesta pare cumva lipit. Pasajul referitor la vindecarea mutului apare În capitolul 11, foarte departe. Luca trimite Însă direct la episodul minunilor săvârșite de „degetul lui Iahve” din Exod și la tema, esențială, a Împietririi inimii, care apare explicit și la Marcu. În ce privește „degetul lui Dumnezeu”, trebuie spus că În Septuaginta apar trei expresii echivalente: „degetul lui Dumnezeu” (Ex. 8,15); „mâna lui Dumnezeu” (Ex. 3,20); „brațul lui Dumnezeu” (Is. 63,12). Semnificația logion-ului
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
Moise fac minuni. Fariseii și egiptenii (În speță Faraon) rămân Încremeniți pe pozițiile lor. Refuzul, obstinația, Încăpățânarea desfid evidența miracolului. În cazul egiptenilor, Dumnezeu este cel care le Împietrește deliberat inimile; În cazul fariseilor, ei Înșiși se fac vinovați de Împietrire. Pe de altă parte, În episodul vetero-testamentar, minunile sunt săvârșite prin „degetul lui Dumnezeu”; În episodul neotestamentar, de „duhul” lui Dumnezeu (pentru Luca: „degetul lui Dumnezeu”). Deosebirea majoră constă În „calitatea”, În sensul teologic, al acestor minuni. În Egipt, Dumnezeu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
credință, mângâie suflete chinuite, arătând instaurarea efectivă a Împărăției lui Dumnezeu. Iahve eliberează poporul lui Israel din robie politică; Isus eliberează sufletele opresate de demoni. La un al doilea nivel de lectură, adevărata analogie care trebuie subliniată este aceea Între Împietrirea inimii fariseilor (Marcu) și Împietrirea inimii poporului lui Israel În timpul exodului. Poporul lui Israel nu numai că nu-și arată gratitudinea față de Iahve, eliberatorul, dar nu face decât să vocifereze și să se opună ireverențios voinței Sale, trădându-L sistematic
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
instaurarea efectivă a Împărăției lui Dumnezeu. Iahve eliberează poporul lui Israel din robie politică; Isus eliberează sufletele opresate de demoni. La un al doilea nivel de lectură, adevărata analogie care trebuie subliniată este aceea Între Împietrirea inimii fariseilor (Marcu) și Împietrirea inimii poporului lui Israel În timpul exodului. Poporul lui Israel nu numai că nu-și arată gratitudinea față de Iahve, eliberatorul, dar nu face decât să vocifereze și să se opună ireverențios voinței Sale, trădându-L sistematic: „Și Domnul a grăit către
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
aÙtoà, kaˆ dišsteilen ™n to‹j ce...lesin aÙtoà.). Iată, pe scurt, rezultatele anchetei. Blasfemia Împotriva Sfântului Duh se Înscrie În „pattern”-ul vetero-testamentar al neascultării, obrăzniciei, rebeliunii lui Israel În timpul exodului. Blasfemul prin cuvânt trebuie pus În corelație cu Împietrirea inimii. Cuvântul izbitor, murdar, ofensator la adresa divinității nu poate fi interpretat ca o izbucnire necontrolată, spontană, imprevizibilă a unei minți/inimi scăpate momentan de sub control. Dimpotrivă, el reprezintă manifestarea unei Încăpățânări sistematice, a unei Încremeniri calculate, deliberate și provocatoare. Blasfemul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]