227 matches
-
În celulă gardienii intrau de două ori pe zi, dimineața când se preda schimbul și se făceau verificările, și seara când se preda schimbul și se făceau verificările. Intra ofițerul de serviciu, în general Istrate, un ofițer de serviciu, un caraliu, doi. Controlau gratiile, controlau sub pat pe nu știu unde, și noi trebuia să ne încolonăm printre paturi... Și ajunsesem în situația în care, atunci când intrau ăștia, colegii îmi cereau să stau în spatele unora mai înalți ca să nu mai mă vadă. Dar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
Vă mai amintiți cine era comandantul închisorii unde erați dumneavoastră? Salomeea și colonelul Stere erau comandanții de la Peninsula. La Tuzla era o secție, însă nu-i cunoșteam pe ofițeri, că niciunul dintre ei nu-și spunea numele. Noi le spuneam caralii... Puteți să ne descrieți o zi de detenție? E greu... A fost totul foarte greu. În momentul când ne-au luat la anchetă ne-a scos cureaua, șireturile și de atuncea până am ieșit, a fost crimă și pedeapsă. Nici un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
mai mult... Care a fost prima închisoare în care ați fost închis? De la Cluj am fost duși în Jilava... Primeau deținuții și te cazau și te coborau pîn’ tunelul ăla spre fort... Și erau niște linii trase pe jos, și caralii erau pe-o parte și pe alta, și te împingeau, te grăbeau din spate, iar de călcai pe linie luai cu parul peste cap, de ce-ai călcat linia... Care erau condițiile de detenție în Jilava? De la primire te băga
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
dimineața, și stăteam și fixam un punct și făceam planul aeromodelului. Da’ la un moment dat, nu mai puteam răbda și-am luat săpunul și desenam pe pătură... Și cel cu care eram vecin, efectiv a crezut c-am înnebunit. Caraliu’ se uita pe vizetă... Și-ntr-o zi, după o perioadă de vreo două săptămâni de liniște sunt chemat la anchetă. Și mă întreabă anchetatoru’: Ce faci toată ziua? Zic: Dom’ne, stau și mă gândesc. Și desenezi? Da, mai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
v-amintiți de poezia aceea Pohod na Sibir, ei, cam așa a fost acest moment... Noi mergeam parcă pe Golgota, doar că acolo n-o fost iarnă... Și mergând, nu știu care dintre cei care urcam a spus ceva. Și unu’ dintre caralii strigă: Lasă vorba acolo, că acum vă pun în genunchi. Și ăla din grupu’ ăsta de optzeci îi răspunde: Lasă, domnule, îi Crăciunul strămoșilor noștri! Dom’ne, n-a mai răspuns nimic... Și-am mers și-am ajuns la dube
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
la baie și eu am rămas în dispensar la chirurgie... Și pe la zece și jumătate, aud un vuiet curios, ceva ce nu exista în liniștea care domina în Gherla... Mă rog, că în interior nu era chiar liniște, că zbierau caraliii ăștia toată ziua... Dom’ne, da’ era un vuiet... după care niște bubuituri, alergătură pe coridor. Ce Dumnezeu o fi? Nu puteam să-mi imaginez ce se poate întâmpla. Trece o perioadă de timp, agitație mare prin curte, și la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
numărat șapte cartușe care le-a tras... că o’ prins ricoșeu din tavan și o’ lovit în perete. Atunci i-a lovit pe doi care erau în geam... Eram la chirurgie, și la un moment dat mă trezesc cu patru caralii, cu o pătură, mi-l aduc pe unu’. Nu se-așteptau să mă vadă, au crezut că-s la baie, și ăia de la baie au fost scoși și duși în cameră toți, și eu am rămas singur aicea. Și când
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
-n 9 ianuarie ne-am pomenit cu un nou comandant, unu’ Dumitrescu sau Constantinescu... Uite că nu-mi mai amintesc exact. Dom’ne, a făcut pe îmblânzitoru’ de tigri... ăsta a pus ordine în pușcărie, da’ nu cu noi, cu caraliii! A trebuit să-i îmblânzească, dom’ne, că prinseseră putere, și orice aveau voie să facă. Ei, ăsta a început cu ei: îți făcea’ ăștia raport, venea cu raportu’ la tine și întreba: Așa a fost? Nu, dom’ne. Și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
De ce-ai făcut raport? La garnizoană la Cluj, o săptămână! Dom’ne, o început să-i trimită la garnizoană la Cluj, câte-o săptămână, câte două săptămâni. Rezultatul a fost că după câteva luni de zile, s-o’ îmblânzit caraliii... A făcut foarte mai multe schimbări... A fost un om, dom’le, poate singurul comandant de penitenciar după care o’ plâns deținuții când a plecat. Au fost deținuți care au lăcrimat când a plecat... Dom’le, a știut să trateze
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
pe el... și uite, și-acuma mi se văd urmele de la pulan. Luam câte zece... Ce-am făcut, dom’le? Ai cântat. Aveam raport făcut c-am cântat. Nu exista loc de comentarii. Nu exista să comentezi. Așa a scris caraliu’, așa era... Și am aflat pe urmă că în ziua când am fost eu bătut, și tata a fost bătut, deci că sigur ne-am văzut unul pe altul... Ei, și comandantu’ nou, Dumitrescu sau Constantinescu, ne-a adunat pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
parcă-l chema, fusese în clasa a 6-a. Și i-am zis: Băi, fii atent că eu am fost profesor. Și mi-a zis: Ne dau ăștia și bomboane, și, uite, îmi dă să și fumez... că-i dădeau caralii. Și mi-a zis: Îmi pare rău că l-am nenorocit pe diriginte. Deci i-au convins pe copii să-l toarne pe diriginte, că ăla ar fi umblat cu afișe. Copiii au găsit în tramvai niște afișe anticomuniste făcute
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
muri eu pe acolo, și o să ne întâlnim amândoi, să vedem cum ai rămas tu cu impresia asta. I-a căzut poșeta și stiloul din mână, și a început să tremure. N-am mai ținut cont de nimeni, nici de caralii, nici de nimic... Așa se dădeau condamnările... Da’ anchetatorul i-a spus unui coleg înainte de proces: Uite, bă, tu zici că ești nevinovat... uite, Popa ăsta e chiar nevinovat, mă, da’ trei ani tot ia și el... Ca să vezi ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
atât era groapa mai adâncă, și deci volumul dizlocat era mai mare. Și noi spuneam așa: Dacă am ajuns aici datorită unor martori mincinoși, tot cu martori mincinoși trebuie să și ieșim de aici. Și măsurătoarea o făcea brigadierul sau caraliu’. Brigadierul nu muncea, dar era mai liber, era omul lor, și umbla de la groapă la groapă, de la deținut la deținut, și se ducea la raport cu caralii. Și după aia te pomeneai că ședeai la coadă să-ți aștepți porția
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
mincinoși trebuie să și ieșim de aici. Și măsurătoarea o făcea brigadierul sau caraliu’. Brigadierul nu muncea, dar era mai liber, era omul lor, și umbla de la groapă la groapă, de la deținut la deținut, și se ducea la raport cu caralii. Și după aia te pomeneai că ședeai la coadă să-ți aștepți porția de bătaie până la 12 noaptea... și la 5 dimineața se dădea deșteptarea. Erai și bătut și neodihnit, vai de capu’ tău, și nevinovat de cele mai multe ori. Dintre
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
mai amintiți? Comandantul ăla de la Luciu-Giurgeni, de pe Gironde, îmi scapă numele acuma, era mutat disciplinar de la Aiud... Era un țigan nenorocit, domne’! Da’ ce-am pățit eu odată acolo la soia... Povesteam despre atrocitățile din Jilava și n-am văzut caraliu’ în spate... Și am zis: Băi, sunt plutonierii ăștia din Jilava atât de avizi de sânge, încât cre’ că nu se simt bine într-o zi dacă nu văd sânge, dacă nu bat. Urâtă soartă au. ăștia-s mai condamnați
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
sânge, încât cre’ că nu se simt bine într-o zi dacă nu văd sânge, dacă nu bat. Urâtă soartă au. ăștia-s mai condamnați decât noi. Am văzut că ăia au amuțit... nu mai zicea nimeni nimic, că era caraliu’ în spate. Și-a zis ăsta: Cine ești tu, mă? M-a înjurat. Deseara în poartă! „Poartă” însemna să stai la oase rupte. Se înserase mult și nu mai reușea să mă găsească... Mă căuta: Băi, tu ești? Nu sunt
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
fundul de cavernă / Și văd îndrăgostiți la ceasuri, sau cârciumile ce-s ticsite / și escapade și popasuri, iubirile mereu trăznite. / Când orice osândit își duce la groapă câte un amic / fără de preot, fără de cruce și neavând pe el nimic. / Dau caralii de-nțeles, că vom urma și noi curând / că-altceva n-avem de ales. Dar Doamne cine-o fi la rând? / Și-afară nici o închisoare nu și-a spoit un fel de firmă / Și haita cea conducătoare acuratețea și-o afirmă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
fost salvator pentru mine, îți spun! Și i-a făcut șefului de tură, care era acolo, piese cu săpun. Și îi zice ăsta: Bă, dacă mai spui la cineva că mi-ai făcut mie te împușc! Pe urmă vine alt caraliu să-i facă piese de șah din pâine: Bă, fă și mie, dar du-te dracu să nu spui la nimeni! Până la urmă vine și comandantul închisorii... deci toată lumea aflase. ăsta le făcea garnituri de șah la toți. Pentru mine
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
băteau așa, degeaba... Când ieșeam la plimbare, nu aveai voie să mergi decât cu fața în jos. Te plimbai roată și te uitai numa’ în jos... Dacă erai la etajul 1 sau 2, pe scări, la fiecare colț de scară, caralii stăteau cu ghioaga și: pac, pac. Un băț așa... ca să te demoralizeze. Ce făceați în închisoare toată ziua? Nu aveam voie să stăm pe pat... Nu aveam voie decât să ne plimbam prin cameră, atâta. Da’noi căutam să învățam
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
pe epileptic. Dar cînd am coborît, am văzut că se tăvălea pe jos, cuprins de o criză, și doi agenți se agitau, Încercînd să-i vorbească. Cineva s-a dus după un doctor. Am fost Închiși Într-o celulă. Un caraliu gras, care părea să-l cunoască pe Pat, a venit În ușă. - Tipu’ăla e diliu, a zis. Acuma zice „Duce-ți-mă la căpitanul meu”. Un diliu. Am trimis după doctor. După vreo două ore ne-au dus Înapoi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2031_a_3356]
-
schemă ca potențiali martori. CÎnd ne-am oprit În fața sanatoriului, avocatul a scos niște bancnote din buzunar și s-a Întors spre unul dintre gabori. - Pune ăștia pe calu’ ăla pentru mine, bine? a zis el. Ochii de broască ai caraliului i-au ieșit din orbite de indignare. N-a făcut nici o mișcare spre bani. - Nu pun nici un ban pe nici un cal! a zis. Avocatul a rîs și a azvîrlit banii pe scaunul mașinii. - Mack o s-o facă, a spus el
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2031_a_3356]
-
și luaseră trenul din Gara de Nord, care-i ducea cine știe unde, nu prea-i interesa direcția, important era să aibă și ei un culcuș acolo, pe vreo banchetă, plus că așa se mai plimbau și ei, cunoșteau țara. Venise supracontrolul, veniseră și caraliii, nu mai scăpaseră, cu nașul o scoteau ei la capăt, dar așa... Îi prinseseră și-i duseseră până la capăt de linie, aci, în orășelul Serenite, o noapte îi ținuseră în beci la poliție, primiseră o mamă de bătaie, apoi le
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
din tren și cădeam ca sacii lângă linia ferată... Ajunși pe coridorul de intrare în penitenciarul Aiud, țin minte, că un preot și Vasile Voiculescu și-au făcut cruce, mulțumind lui Dumnezeu că am scăpat cu viață. Văzându-i, un caraliu l-a pălmuit pe preot, iar pe Voiculescu l-a înjurat, învinuindu-i pe amândoi: „Vă rugați lui Dumnezeu să murim noi ?!” — Să fi fost pe la începutul lunii decembrie 1959, când ușa celulei fu dată în lături și înăuntru își
Academia bârlădeană și Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/783_a_1506]
-
din când în când mă scoteau la solar, adică la mici spații înconjurate cu ziduri înalte în care bătea soarele. În aceste scurte rețineri în solar eu dezbrăcam cămașa de pe mine și rămâneam în soare pentru motiv de aerisire, însorire. Caraliii, adică paznicii securiști, care mă supravegheau din gheretele plasate sus, intrau în solar și văzându-mă ei că am rămas robust la fizic și nu prea slăbit îmi spuneau: „Popa dracului, ai mâncat numai găini!” și le răspundeam: „Am mâncat
Franciscani în zeghe : autobiografii şi alte texte by Iosif Diac () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100985_a_102277]
-
de lovituri la fund și mai făceai și 10-25 de zile de carceră numai cu pâine și apă... „N-ați venit aici ca să trăiți, bandiților, ci ca să muriți!” „Voi sunteți dușmanii poporului și trebuie să fiți nimiciți!” - astea din zisele caraliilor (milițienii ce-i păzeau și-i cărau pe deținuți). La Strâmba m-am întâlnit cu episcopul greco-catolic de Cluj (Cherteș) și cu alți preoți greco-catolici ca: Pr. Pali, Pr. Dărăban, Pr. Șușman și alții care erau de mulți ani în
Franciscani în zeghe : autobiografii şi alte texte by Iosif Diac () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100985_a_102277]