345 matches
-
limba engleză, ca și în română, cuvântul "kamikaze" se mai utilizează și în sensuri hiperbolice sau metaforice cu referire la acțiuni intenționate dar cu rezultate nescontate constând în pierderi semnificative pentru atacator precum răniri sau sfârșitul carierei. Precedând formarea unităților "kamikaze", prăbușirile deliberate în ținte alese conjunctural au fost folosite ca un ultim efort al piloților ale căror avioane erau sever avariate (sau rămăseseră fără combustibil ori portavionul de care aparțineau fusese scufundat) și nu voiau să riște capturarea; această situație
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
aflau în calea rutelor de aprovizionare dintre Japonia și câmpurile petroliere din sud-estul Asiei. În august 1944, agenția de știri "Domei" anunța ca intructorul de zbor Takeo Tagata antrena piloți pentru misiuni sinucigașe. O altă sursă afirmă că prima misiune "kamikaze" a avut loc la 13 septembrie 1944. Un grup de piloți din Escadrila 31 Aviație din Insula Negros au decis lansarea unui atac sinucigaș în dimineața următoare. Locotenentul Takeshi Kosai și un sergent au fost selectați. Două bombe de câte
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
USS Reno a fost lovit deliberat de un avion japonez dar nu există dovezi că atacatorul ar fi plănuit coliziunea. Viceamiralul Masafumi Arima, comandantul Flotilei Aeriene 26 (parte a Flotei a 11-a), este uneori creditat ca fiind inventatorul tacticii "kamikaze". Arima a condus personal un atac de aproximativ 100 de avioane Yokosuka D4Y "Suisei" ("Judy") împotriva uriașului portavion de clasă Essex USS Franklin în apropierea Golfului Leyte la 15 octombrie 1944. Arima a fost ucis iar o parte a avionului
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
o parte a avionului său a lovit portavionul "Franklin". Înaltul Comandament Japonez și propaganda japoneză au glorificat exemplul lui Arima: a fost promovat post-mortem la gradul de Amiral și i-a fost acordat oficial credit ca fiind autorul primului atac "kamikaze". Totuși, nu este clar dacă acesta a fost un atac suicidal premeditat iar rapoartele oficiale japoneze inregistrează în mod diferit evenimentele față de desfășurarea lor reală. La 17 octombrie 1944, trupele Aliaților au asediat Insula Suluan, declanșând bătălia din Golful Leyte
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
s-a ordonat asta!" În timpul zborului sau final, comandanții l-au auzit spunând: "Este mai bine să mori decât să trăiești ca un laș. Dar nu este nimic glorios în asta" Numele celor patru subunități ale Forței de Atac Speciale "Kamikaze" erau "Unitatea Shikishima", "Unitatea Yamato", "Unitatea Asahi" și "Unitatea Yamazakura". Numele au fost alese dintr-un poem patriotic (waka sau tanka), al cărturarului Motoori Norinaga: ""Shikishima no Yamato-gokoro wo hito towaba, asahi ni niou yamazakura bana."" Poemul se citește: Dacă
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
pentru Japonia] — acesta este floarea de yamazakura [floarea cireșului de munte] care împrăștie aroma sa în Asahi [răsăritul soarelui]." În traducere mai puțin literală poemul sună astfel: La 25 octombrie 1944, în timpul bătăliei din Golful Leyte, Forța Specială de Atac "Kamikaze" a efectuat prima sa misiune. Cinci Zero-uri aflate sub comanda lui Seki și escortate spre țintă de asul japonez Hiroyoshi Nishizawa, au atacat câteva portavioane de escortă. Un Zero a încercat să lovească USS Kitkun Bay dar a fost
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
brăzdând puntea de zbor a acestuia. Bomba sa a cauzat incendierea unei porțiuni a portavionului rezultând explozia în lanț a bombelor stocate în magazia lui St. Lo și cauzând scufundarea portavionului . Până la sfârșitul zilei de 26 octombrie 1944, 55 de "kamikaze" din Forța Specială de Atac au provocat pagube portavioanelor mari de escortă USS Sangamon, USS Suwannee, USS Santee și portavioanelor de escortă mai mici USS White Plains, USS Kalinin Bay și "Kitkun Bay". În total, șapte portavioane au fost lovite
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
fel ca și alte 40 de nave de diferite tipuri (cinci scufundate, 23 avariate grav și 12 cu pagube moderate). Câteva atacuri suicidale din timpul primelor zile ale operațiunilor din Golful Leyte au fost considerate incorect ca fiind primele atacuri "kamikaze". La începutul zilei de 21 octombrie, în timp ce acoperea invazia de la Leyte, un avion japonez (descris diferit ca fiind un bombardier în picaj Aichi D3A sau un Mitsubishi Ki-51 Brigăzii a 6-a Aeriene) s-a izbit deliberat în arborele trinchet
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
deliberat în arborele trinchet al crucișătorului greu HMAS Australia. Atacul a ucis 30 (inclusiv căpitanul Emile Dechaineux) și rănit 64 (inclusiv pe comandorul John Collins, comandantul trupelor australiene) de membri ai echipajului. Această acțiune se pretinde a fi primul atac "kamikaze" îndreptat asupra unei nave Aliate în istoria oficială de război a Royal Australian Navy și reiterată de alte surse, deși Grupul de Atac Special nu și-a început operațiunile decât patru zile mai târziu: prăbușirea a fost decizia pilotului, nu
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
târziu: prăbușirea a fost decizia pilotului, nu o acțiune comandată a fi comisă. De asemenea, scufundarea în ocean a remorcherului Sonoma la 24 octombrie este listată de unele surse ca fiind prima acțiune și primul vas scufundat de un atac "kamikaze" dar atacul s-a desfășurat înainte de 25 octombrie (data primelor misiuni) iar avionul utilizat era un Mitsubishi G4M, model care nu făcea parte din flota Escadrilei Speciale. Succesele inițiale - precum scufundarea lui St. Lo - au fost urmate imediat de o
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
un atac eficient. Misiunile erau atât de periculoase încât recomandările adresate piloților de a se salva înainte de impact erau ineficiente, personalul experimentat - vital situației în care se afla Japonia - era adesea pierdut nereușind să se salveze dacă atacul eșua. Atacurile "Kamikaze" au fost planificate și pentru misiuni depărtate de bazele japoneze. La 8 ianuarie, Onishi a format o a doua unitate oficială aeronavală "kamikaze" în Formosa. Unitatea"Niitaka" utiliza avioane "Zero" și "Judy", și avea baza la aerodromul Takao. Pe 29
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
situației în care se afla Japonia - era adesea pierdut nereușind să se salveze dacă atacul eșua. Atacurile "Kamikaze" au fost planificate și pentru misiuni depărtate de bazele japoneze. La 8 ianuarie, Onishi a format o a doua unitate oficială aeronavală "kamikaze" în Formosa. Unitatea"Niitaka" utiliza avioane "Zero" și "Judy", și avea baza la aerodromul Takao. Pe 29 ianuarie 1945, șapte Kawasaki Ki-48 "Lily" din grupul special "Shichisi Mitate" a decolat din Palembang, Sumatra, cu misiunea de a lovi Flota Britanică
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
au organizat o a doua escadră specială, "Mitate" la Iwo Jima la 16 februarie, pe măsură ce forțele Statelor Unite se apropiau. La 11 martie, portavionul american USS Randolph a fost atins suferind avarii moderate la Ulithi Atoll din Insulele Caroline, de un "kamikaze" care a zburat aproape 4000 de km din Japonia într-o misiune denumită "Operațiunea Tan nr. 2" iar la 20 martie submarinul american "Devilfish" a supraviețuit atacului unui alt avion, chiar in apropierea insulelor japoneze. Adițional avioanelor modificate în scopuri
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
care a zburat aproape 4000 de km din Japonia într-o misiune denumită "Operațiunea Tan nr. 2" iar la 20 martie submarinul american "Devilfish" a supraviețuit atacului unui alt avion, chiar in apropierea insulelor japoneze. Adițional avioanelor modificate în scopuri "kamikaze" și bombardierelor în picaj, au fost construite și avioane cu scopul exclusiv al misiunilor sinucigașe. Aspirantul Mitsuo Ohta a sugerat dezvoltarea unor bombe care să planeze (bombe cu formă aerodinamică uneori beneficiind de sisteme de control, diferite de cele pur
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
acțiune sporită) transportate către țintă de avioane. Primul Birou Tehnic Aeronaval ("Kugisho") din Yokosuka a preluat ideea lui Otha. "Yokosuka MXY7 "Ohka"", un avion cu reacție și blindat cu explozibil, era lansat din bombardiere și au fost utilizate în atacuri kamikaze în martie 1945. Personalul militar al Statelor Unite a dat acestora numele ironic de "Bombe Baka" ("baka" însemnând in japoneză "idiot" sau "stupid"). Un avion cu elice special conceput, Nakajima Ki-115 "Tsurugi", era un avion de vânătoare simplu construit pe un
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
trupelor Aliate în perspectiva unei inva-ii a Japoniei. Doar câteva au fost utilizate. La începutul anului 1945, comandorul John Thach, pilot al marinei Statelor Unite, devenit deja cunoscut prin dezvoltarea tacticii aeriene "Valul Thach", a imaginat o strategie defensivă împotriva atacurilor "kamikaze" numită "marea pătură albastră". Aceasta recomanda mari patrule de luptă aeriene (CA), plasate la distanțe mai mari de portavioane decât se obișnuia anterior, o linie de pichetare formată din distrugătoare și distrugătoare de escortă plasată și ea la cel puțin
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
patrularea aeriană în regim continuu deasupra și în jurul flotelor Aliate dar programul Marinei Militare a Statelor Unite de pregătire a piloților de pe avioanele de vânătoare fusese redus astfel ca flotele nu dispuneau de suficiente echipaje pentru a contracara mai eficient amenințările "kamikaze". Un element final al strategiei îl constituia "măturarea" intensivă a aerodromurilor japoneze din proximitate folosindu-se bombe cu explozie întârziată asupra pistelor pentru a face reparațiile mai dificile. Către finalul anului 1944, Flota Britanică din Pacific (BPF) s-a folosit
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
face reparațiile mai dificile. Către finalul anului 1944, Flota Britanică din Pacific (BPF) s-a folosit de performanțele deosebite în ceea ce privește altitudinile mari ale avioanelor sale Supermarine Seafire în misiuni de patrulare aeriană. Seafire a fost puternic implicat în contracararea atacurilor "kamikaze" în timpul debarcării de la Iwo Jima și ulterior acesteia. Ziua de grație a avioanelor Seafire a fost cea de 15 august 1945 când au doborât opt avioane "kamikaze" înregistrând o singură pierdere. Slaba pregătire a piloților "kamikaze" făcea din aceștia o
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
în misiuni de patrulare aeriană. Seafire a fost puternic implicat în contracararea atacurilor "kamikaze" în timpul debarcării de la Iwo Jima și ulterior acesteia. Ziua de grație a avioanelor Seafire a fost cea de 15 august 1945 când au doborât opt avioane "kamikaze" înregistrând o singură pierdere. Slaba pregătire a piloților "kamikaze" făcea din aceștia o țintă relativ ușoară pentru experimentații piloți Aliați care, în plus, mai beneficiau și de avioane de luptă superiore. Fast Carrier Task Force a Statelor Unite putea aduce în
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
implicat în contracararea atacurilor "kamikaze" în timpul debarcării de la Iwo Jima și ulterior acesteia. Ziua de grație a avioanelor Seafire a fost cea de 15 august 1945 când au doborât opt avioane "kamikaze" înregistrând o singură pierdere. Slaba pregătire a piloților "kamikaze" făcea din aceștia o țintă relativ ușoară pentru experimentații piloți Aliați care, în plus, mai beneficiau și de avioane de luptă superiore. Fast Carrier Task Force a Statelor Unite putea aduce în luptă peste 1000 de avioane combatante iar piloții erau
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
peste 1000 de avioane combatante iar piloții erau instruiți și pregătiți să distrugă avioanele inamice înainte ca acestea să ajungă la vasele de luptă vitale. La rândul lor, tunarii navelor aliate au început să dezvolte tehnici pentru a neutraliza atacurile "kamikaze". Aceștia formau un baraj prin focul continuu cu artileria de mare calibru în apă, în fața avioanelor care se apropiau razant. Scopul era crearea de valuri și jerbe de apă care să aspire și să scufunde avioanele inamice. Antiaeriana ușoară, deși
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
formată din tunuri Bofors de 40 mm și Oerlikon de 20 mm cannon erau ineficiente în a opri atacul în timp atât de scurt dar tunurile antiaeriene grele precum cele de 127 mm aveau puterea de a produce explozia avioanelor "kamikaze" în aer. Tacticile acestea nu puteau fi folosite împotriva avioanelor-bombă cu reacție "Okha" și a altora la fel de rapide, cu unghiuri de atac ridicate, în schimb focul rapid antiaerian era mai eficient. În 1945 a devenit accesibilă o mare cantitate de
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
în schimb focul rapid antiaerian era mai eficient. În 1945 a devenit accesibilă o mare cantitate de obuze antiaeriene care beneficiau de declanșatoare de proximitate bazate pe frecvențe radio, eficiența lor sporind de șapte ori față de obuzele obișnuite. Apogeul atacurilor "kamikaze" s-a produs în aprilie-iunie 1945, în decursul bătăliei de la Okinawa. La 6 aprilie 1945, valuri de avioane au produs sute de atacuri în Operațiunea "Kikusui" ("crizanteme plutitoare"). La Okinawa, atacurile "kamikaze" s-au concentrat inițial asupra distrugătoarelor Aliate aflate
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
de șapte ori față de obuzele obișnuite. Apogeul atacurilor "kamikaze" s-a produs în aprilie-iunie 1945, în decursul bătăliei de la Okinawa. La 6 aprilie 1945, valuri de avioane au produs sute de atacuri în Operațiunea "Kikusui" ("crizanteme plutitoare"). La Okinawa, atacurile "kamikaze" s-au concentrat inițial asupra distrugătoarelor Aliate aflate în misiuni de patrulare iar apoi asupra portavioanelor din mijlocul flotelor. Atacurile sinucigașe ale avioanelor sau ambarcațiunilor la Okinawa au scufundat sau au scos de pe teatrul de operațiuni cel puțin 30 de
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]
-
trei nave comerciale americane alături de altele ale trupelor Aliate. În atacuri s-au pierdut 1465 de avioane. Multe vase de război din toate clasele au fost avariate, unele sever dar niciun portavion, cuirasat sau crucișător nu a fost scufundat de "kamikaze" la Okinawa. Majoritatea navelor pierdute au fost distrugătoare sau nave mici, în special cel aflate în misiuni de patrulare. Portavioanele americane care aveau pundea de zbor din lemn, au avut de suferit mai mult din cauza atacurilor "kamikaze" decât cele cu
Kamikaze () [Corola-website/Science/320448_a_321777]