1,107 matches
-
Masculin FIBA 2014 și Final Four-ul Euroligii 2014-2015. Până la sfârșitul secolului al XIX-lea, zona în care se află Centrul de Sport era o zonă cu livezi în perimetrul orașului, în continuarea străzii Goya, la marginea extinderii realizate la cererea marchizului de Salamanca. În anul 1872, primarul de atunci al orașului Madrid, Contele de Toreno a pus piatra de temelie a unei noi arene pentru tauri întrucât cea veche, situată lângă Puerta de Alcalá, a fost demolată pentru construirea unui nou
Palatul Sporturilor Comunității din Madrid () [Corola-website/Science/336537_a_337866]
-
190 de tunuri moderne. Pierderile de vieți omenești s-au ridicat la peste 10000 persoane. Curajul și abnegația cu care au luptat românii au fost apreciate în repetate rânduri în presa românească, în presa străină și de către personalități europene precum marchizul Gramez de Wardes, Prințul Gorceakov sau Izzet Fuad Pașa. Edificatoare în acest sens sunt cuvintele lui Mihail Kogălniceanu din scrisoarea trimisă către agentul diplomatic al României la Viena, Ion Bălăceanu, care spunea: "„România a participat la războiul din 1877-1878 în
Istoria Dobrogei () [Corola-website/Science/302149_a_303478]
-
pe alb și pe nuanțele de albastru de Delft din Olanda. Atelierele lui Jan van Oort și Willem van der Kloet din Amsterdam au creat numeroase paneluri pentru clienții portughezi mai înstăriți, cum au fost, spre exemplu, panelurile pentru Palatul Marchizilor de Fronteira din Benfica (Lisabona). Dar cand regele Pedro al II-lea a oprit toate importurile de azulejo între anii 1687 și 1698, atelierul lui Gabriel del Barco a preluat toată producția. Ultima producție majoră din Olanda a fost livrată
Azulejo () [Corola-website/Science/311909_a_313238]
-
stilul Rococo. Exemple ce prezintă această tendință sunt reprezentate de fațadele și grădinile Palatului Ducilor de Mesquitela în Carnide (Lisabona) și de "Corredor das Mangas" în Palatul Național Queluz. În timpul reconstrucției Lisabonei după Marele Cutremur din 1755, proiect dirijat de Marchizul de Pombal, au apărut pe clădirile de curand construite paneluri de azulejo religios pentru a ocroti respectivele edificii de dezastrele viitoare. Secolul al XIX-lea În prima jumătate a secolului al XIX-lea producția de azulejo a stagnat și asta
Azulejo () [Corola-website/Science/311909_a_313238]
-
Primul Duce de Addis Abeba, Primul Marchiz de Sabotino (n. 28 septembrie 1871 - d. 1 noiembrie 1956) a fost un politician și ofițer italian. A fost membru al Partidului Național Fascist și a comandat armatele din țara sa în timpul dictaturii lui Benito Mussolini în al Doilea Război
Pietro Badoglio () [Corola-website/Science/323043_a_324372]
-
În 1666, Colbert și Le Brun fondează Academia Franceză din Roma. În 1670 Colbert devine superintendent și achiziționează domeniul Sceaux. La începutul anilor 1670 Le Brun lucrează la decorarea pavilionului Aurora. După moartea lui Colbert în 1683, François-Michel Le Tellier, marchiz de Louvois, inamicul său, îi succede și-l impune pe favoritul său Pierre Mignard în locul lui Le Brun, care se bucură în continuare de aprecierea regelui. Treptat Le Brun se retrage din viața publică. Bolnav, Le Brun se stinge în
Charles Le Brun () [Corola-website/Science/334829_a_336158]
-
în timpul lui Laslău. Astfel, tătarii au fost siliți să se retragă din țară peste Nistru, spre nordul Mării Negre și Crimeea. Pentru ca aceștia să nu se mai întoarcă și să prade iar Transilvania, regele ungar l-a pus pe Dragoș, ca marchiz (germ. Markgraf, fr. marquis), la conducerea noii mărci de apărare a Ungariei, marcă numită Moldova, cu reședința la Baia, având obiectivul de a apăra trecătorile prin care tătarii obișnuiau să treacă peste munți. Data când a avut descălecatul Moldovei nu
Dragoș I () [Corola-website/Science/299225_a_300554]
-
Amiralul marchiz (în ; n. 27 ianuarie 1848- d. 30 mai 1934 a fost un amiral japonez și unul dintre cei mai mari eroi al Japoniei. Tatăl lui Tōgō a fost samurai al clanului Shimazu, factor militar și politic decisiv în războiul Boshin
Tōgō Heihachirō () [Corola-website/Science/326244_a_327573]
-
căsătorit cu Honoré al III-lea, Prinț de Monaco. Soțul ei a murit în 1795 și în 1798 ea s-a recăsătorit cu Louis Joseph, Prinț de Condé, un prinț de sânge francez. Maria Caterina a fost singura fiică a marchizului Giuseppe Brignole, care făcea parte dintr-o familie ai cărei membri ocupaseră poziția de doge în Genova și a Annei Balbi, fiica unui doge din Genova. Cum tatăl ei era ambasador genovez în Franța, Maria Caterina și mama ei frecventau
Maria Caterina Brignole () [Corola-website/Science/335589_a_336918]
-
Contesa de Boigne a întâlnit-o la Geneva și a găsit-o neîngrijită și vulgară. Când Napoleon a fost învins la Waterloo, s-au întors la Roma. La Congresul de la Viena, interesele Mariei Luisa au fost reprezentate de emisarul spaniol Marchizul de Labrador, un om incopetent. Ministrul austriac Metternich a decis să nu redea Parma Casei de Bourbon, ci soției lui Napoleon, Marie Louise de Austria. Maria Luisa a pledat cauza ei fratelui ei Ferdinand al VII-lea al Spaniei, Papei
Maria Louisa a Spaniei (1782-1824) () [Corola-website/Science/322336_a_323665]
-
să facă justiție), este înlocuită de o monarhie administrativă (regele este conducătorul administrației). Finanța, condusă acum de un controlor-general - Colbert, înlocuiește justiția ca preocupare principală a consiliului. Cel care în mod normal era responsabil cu justiția François Michel le Tellier, marchiz de Louvois, sfârșește prin a abandona justiția ca scop principal, dedicându-se afacerilor de război. Consiliul este organizat în mai multe consilii mai mici cu roluri și importanță diferită. De-a lungul timpului se formează două clanuri de gestiune rivale
Ludovic al XIV-lea al Franței () [Corola-website/Science/298942_a_300271]
-
începerea pregătirilor pentru războiul cu Olanda, reticența lui Colbert, care ezită să se lanseze în mari cheltuieli, duc la discreditarea lui în fața regelui. În plus, diferența de vârstă (Colbert 52 de ani), regele (33 de ani) fiind mai apropiat de marchizul de Louvois, care avea doar treizeci de ani și aceeași pasiune-războiul. Clanul lui Louvois rămâne cel mai influent până în 1685. Imediat Ludovic a diminuat influența profesiei de magistrat în favoarea administratorilor regali. Sprijinit de rege, Colbert, controlorul-general, a introdus codul civil
Ludovic al XIV-lea al Franței () [Corola-website/Science/298942_a_300271]
-
iși arogase dreptul de-a numi orice ofițer până la rangul de colonel. Era o armată regală; regele decreta cine comanda, cine era promovat, cine era retrogradat. Mâna dreaptă a lui Ludovic în controlul asupra armatei a fost François-Michel Le Tellier, marchiz de Louvois. Acesta fusese instruit de tatăl său, Michel Le Tellier, care condusese treburile militare pe vremea lui Mazarin, și în primii zece ani ai domniei lui Ludovic. Timp de veacuri, aristocrația administrase atât provinciile, cât și orașele. Pe parcursul domniei sale
Ludovic al XIV-lea al Franței () [Corola-website/Science/298942_a_300271]
-
Ville s-a informat despre el în numele Adunării, bănuind că este prizonier la Tuileries. El a plecat împreună cu edelegația și a devenit de fapt prizonier al comunei insurecționale, sub paza a trei sute de oameni. Noua comună i-a cerut apoi marchizului de Mandat, comandant al Gărzii Naționale, să apere palatul Tuileries. Neștiind nimic despre schimbarea de regim de la Hôtel de Ville, el a executat ordinul. A fost apoi acuzat că ar fi autorizat soldații să tragă în popor. În timp ce era trimis
Insurecția de la 10 august 1792 () [Corola-website/Science/323328_a_324657]
-
fi restituit (creștinilor), redobândirea lui se va face prin Babylon (Cairo) sau Grecia și dacă nu acceptăm aceste condiții ne vom dezonora pentru vecie. Argumente, contraargumente, toate strigate de-a valma, nu au putut impune un punct de vedere unitar. Marchizul Bonifaciu de Montferat, conții Balduin de Flandra, Ludovic de Blois, Hugues de Saint-Pol, în tumultul general, cu greu se puteau face auziți. Spiritul discordiei se dezlănțuise și nu mai putea fi potolit. Ca să se pună capăt situației, după două zile
Alexios al III-lea Angelos () [Corola-website/Science/316367_a_317696]
-
de teamă, din lașitate, el a schimbat binele tuturor orașelor, ținuturilor și al întregului popor pe salvarea propriei sale persoane, ba și aceea îndoielnică (Choniates). În august 1203, Bonifaciu l-a împins pe fostul împărat la Mosynopolis. Peste doi ani, marchizul l-a capturat pe Alexios, care nu mai contenea încercările de a-și redobândi tronul, și l-a întemnițat la Montferat. Eliberat de acolo, după câțiva ani, neobositul Angelos a căutat sprijin oriunde a fost posibil: la Leon Sguros, în
Alexios al III-lea Angelos () [Corola-website/Science/316367_a_317696]
-
indieni la Logstown, încheind tratatul cu aceștia în 1752, la care au participat căpetenia Tanacharison și un reprezentant al Irochezilor, prin care indienilor li se păstra dreptul de vânătoare pe Valea Ohio. În cursul anului, noul guvernator al Noii Franțe, marchizul Duquesne, a trimis o nouă expediție în Ohio sub comanda ofițerului Charles Michel de Langlade, însoțit de 300 de soldați francezi-canadieni și războinici din Ottawa. Obiectivul lor era pedepsirea băștinașilor din Pickawillany pentru că nu au respectat ordinele lui Celeron în
Războiul franco-indian () [Corola-website/Science/334820_a_336149]
-
15 o eclipsă de soare întunecă câmpul de bătălie, făcând vizibilă Constelația Taurului. Soarele era prin antonomază simbolul lui Ludovic al XIV-lea, iar acest eveniment a făcut să nască în sufletele torinezilor speranța într-o victorie ușoară. Mareșalul Franței, marchizul de Vauban, inginer și arhitect militar expert al tehnicilor de asediu, ar fi preferat un atac lateral al orașului, considerând deasa rețea de galerii contramină un obstacol insidios pentru orice altă operațiune; dar La Feuillade l-a ignorat și a
Asediul de la Torino () [Corola-website/Science/331873_a_333202]
-
al orașului, considerând deasa rețea de galerii contramină un obstacol insidios pentru orice altă operațiune; dar La Feuillade l-a ignorat și a ordonat celor 48 de ingineri militari să elaboreze un plan pentru excavarea unei serii lungi de tranșee. Marchizul de Vauban a condamnat în mod public metoda lui La Feuillade, spunând că el își taie gâtul dacă francezii vor reuși să cucerească Torino din punctul de atac ales de La Feuillade. Vauban nu a participat la asediu, chiar dacă se interesa
Asediul de la Torino () [Corola-website/Science/331873_a_333202]
-
conducător în Capua și Benevento, a guvernat cele două state dovedind abilitate. Soțul ei a murit la Capua în 981, lăsând în grija Aloarei cinci fii; Landulf, principe de Capua și Benevento; Pandulf, principe de Salerno; Atenulf, intitulat conte și marchiz, probabil de Camerino; Landenulf, principe de Capua; și Laidulf care au ajuns, cu toții, la un moment sau altul, la conducerea principatelor longobarde din sudul Italiei. Landulf al IV-lea a dispărut într-o bătălie luptând pentru împăratul occidental în 982
Aloara de Capua () [Corola-website/Science/324709_a_326038]
-
cu câteva luni înainte de moartea sa. Atunci când un steag roșu purtând cuvintele La Liberté ou la Mort („Libertate sau Moarte”) a fost ridicat, a izbucnit o tulburare în rândul mulțimii și au avut loc schimburi de focuri cu trupele guvernamentale. Marchizul de Lafayette, care a ținut un discurs de laudă al lui Lamarque, a făcut apel la calm, dar tulburarea s-a răspândit. Revolta ce a urmat a făcut ca cei aproximativ 3.000 de insurgenți să preia pentru o noapte
Rebeliunea din iunie 1832 () [Corola-website/Science/337634_a_338963]
-
ducele Welf de Carintia (cunoscut și ca Welf al III-lea), a murit fără a avea copii, Welf i-a moștenit proprietățile. Welf s-a căsătorit cu Ethelinde, fiică a lui ducelui de Bavaria Otto de Nordheim. Deși tatăl său, marchiz de Este, influențat de verișoara sa Matilda de Toscana, a continuat cu fermitate să slujească interesele Papalității, Welf, care moștenise statele bavareze și ale cărui interese se legau mai degrabă de Germania, a devenit susținător al Imperiului. Atunci când socrul său
Welf I de Bavaria () [Corola-website/Science/325112_a_326441]
-
războiului din Vendée, preoții și enorișii parohiilor rurale din zonă și asociațiile care se ocupau de memoria victimelor din Vendée. Nobilimea locală a finanțat un număr important din vitralii: contesa de Bernard a donat vitraliile bisericii La Madeleine din Angers, marchizul de Civrac pe cele ale bisericii din Beaupréau iar marchizul de Dampierre pe cele din Loroux-Béconnais. Niciun vitraliu nu a fost finanțat de guvernul francez ca o reparație morală a crimelor comise în Vendée. Vitraliile sunt instalate cu prioritate în
Vitralii despre războiul din Vendée () [Corola-website/Science/316681_a_318010]
-
și asociațiile care se ocupau de memoria victimelor din Vendée. Nobilimea locală a finanțat un număr important din vitralii: contesa de Bernard a donat vitraliile bisericii La Madeleine din Angers, marchizul de Civrac pe cele ale bisericii din Beaupréau iar marchizul de Dampierre pe cele din Loroux-Béconnais. Niciun vitraliu nu a fost finanțat de guvernul francez ca o reparație morală a crimelor comise în Vendée. Vitraliile sunt instalate cu prioritate în parohiile care au fost mai intens marcate de războiul din
Vitralii despre războiul din Vendée () [Corola-website/Science/316681_a_318010]
-
beatificate de Papa Ioan-Paul II în 19 februarie 1984 împreună cu alte 97 victime ale masacrului din Avrillé. Marie Louise Victoire de Donnissan s-a născut la Versailles la 25 octombrie 1772. La vârsta de 17 ani s-a măritat cu marchizul de Louis de Salgues de Lescure, pe care l-a însoțit în Vendée în timpul războiului civil. După moartea lui Lescure, în 1801, s-a măritat cu marchizul Louis de La Rochejacquelein, fratele generalului Henri de La Rochejaquelein și a trăit pe proprietatea
Vitralii despre războiul din Vendée () [Corola-website/Science/316681_a_318010]