340 matches
-
neobișnuit și dimensiunile impunătoare. Acest dinoteriu are 5 m înălțime, vreo 6 m lungime, membrele puternice și înalte ca niște stâlpi, craniul alungit, plat și fildeși de aproximativ 1 m lungime fiecare și ascuțiți la capăt. Oare poți privi această namilă fără uimire ? Scheletul de dinoteriu de la Pripicenii-Răzești e un exponat unic în țara noastră. https://www.google.com/search?q=dinoteriu+gigantic&safe=active&biw=1280&bih=913&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwj06cu46fbQAhUrIcAKHQLTClIQ AUIBigB&dpr=1#safe=active
Pripiceni-Răzeși, Rezina () [Corola-website/Science/305239_a_306568]
-
cât un vițel câinele. S-a așezat așa și ne privea - noi am Încremenit, nici n-am suflat. Vă spun, eu, care sunt mare iubitoare de animale, nu mi-aduc aminte să fi scos măcar un sunet de frica acestei namile. Și jandarmul ce făcea? Jandarmul a venit pentru că umblau să ia oamenii la lucru. Dar noi pe tata Întotdeauna Îl ascundeam, să nu fie luat la lucru. Totdeauna, eu și sora mea spuneam că nu e nimeni, că nu știu ce, și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
umblau să ia oamenii la lucru. Dar noi pe tata Întotdeauna Îl ascundeam, să nu fie luat la lucru. Totdeauna, eu și sora mea spuneam că nu e nimeni, că nu știu ce, și se uita, controla și pleca. Dar nu uit namila aia de câine, Doamne Dumnezeule ce... Nu știu ce specie era. Ei aveau câini din ăștia pe care Îi antrenau numai să distrugă - cum aveau și nemții prin lagăre. Poate erau ai nemților... Dracu’ știe. Dumnezeu Îi știe, ce oameni, oameni transformați
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
Alexandru Gheorghe. De ce nu te așezi lângă tizul tău, Alexandru Tocilescu? propuse femeia, profitând de faptul că colegul meu de bancă și prieten de o eternitate lipsea, fiind încă în vacanță. Alexandru Gheorghe era, aidoma numelui său de familie, o namilă de copil, încruntat, repetent, cu ochi răi și zâmbet sadic. Îl știam din vedere, un bătăuș putred la suflet, a cărui principală preocupare părea să fie spargerea de buze și de mingii ale copiilor mai mici (și mai mari, o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
dirija, pe ton răstit, repartizându-i spre locurile disponibile în avion. Am avut impresia că pasagerii sunt îndrumați spre locuri după greutatea lor, așa încât avionul să-și poată păstra echilibrul în zbor. Nu pot să spun că manevrarea pasagerilor de către namila de stewardesă mi-a stimulat încrederea în calitățile tehnice ale avionului. Lângă mine rămăsese un loc liber, dar nu pentru mult timp. Un bărbat înalt, îmbrăcat într-un pardesiu somptuos de cașmir albastru și purtând ca bagaj de bord o
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
să aduc eu niște apă proaspătă"; drept care, iau cofa din tindă, deschid ușa să mă îndrept spre fântână și, ce crezi că-mi văd ochii? Când să cobor din cerdac, înlemnesc: dinspre grădină, venea pe cărarea dinspre fântână, lipa-lipa, o namilă de lup cât un vițel, nu alta! Și îi sticleau ochii-n cap, ca două mărgele de jeratic, încât am simțit un compres de gheață pe șira spinării! Și, cu inima cât un purice m-am tras iute înăuntru. Am
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
apucat să strig... Și, dintr-un salt, mă repăd spre găzuțul care ardea pe prichiciul sobei, stâng mucul de lumină care pâlpâia sfielnic și ne tragem amândouă, eu și Profira, la marginea pervazului celor două ferestruici, să vedem ce face namila aceea, vine spre noi, ori stă și așteaptă să ieșim afară; amândouă nu conteneam să facem cruce cu limba, zicând în șoaptă rugăciunile la ceas de primejdie și rugându-l pe bunul Dumnezeu să-i țină acestei lighioane fălcile încleștate
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
șoaptă rugăciunile la ceas de primejdie și rugându-l pe bunul Dumnezeu să-i țină acestei lighioane fălcile încleștate și să nu-i dea prin minte să se trântească în ușa noastră, că n-ar fi rezistat unei astfel de namile și ne-ar fi păpat cât ai zice pește...! Vai de păcatele mele, leliță Leonoră, că multă minte îți mai trebuie! Cum poți crede, neta, și poți scorni una ca asta, că lupul ar încerca să intre-n casele oamenilor
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
răsputeri, cât mă țineau baierile inimii: Ajutor!... Ajutor!... Săriți, oameni buni!... Lupu... ... Și nu mai știu cât am stat și-am strigat că s-a scurs amar de vreme, de-atunci, deși parcă ieri mi s-a întâmplat însă, în vreme ce namila aceea mare și cenușie se apropiase la vreo douăzeci-treizeci de pași de tulpina cacadârului, din partea opusă, dinspre sat, din direcția casei, a ajuns la cinci pași de tulpina copacului, un flăcău de pe ulița noastră, vecin cu părinții, Jănel Munteanu, cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
nimic? Futu-ți Dumnezeu’ mă-tii!” Și te luau ăștia la bătaie. La Uranus am făcut și eu, cum se zice, greva foamei. Am zis: „Domne, cu mine nu stați de vorbă până nu-mi aduceți comandantul Închisorii”... Vine o namilă de asta, cât un munte... Știi? Și eu m-am ridicat de pe scăunelul ăla de anchetă din colț, că erau niște scăunele... Ancheta avea loc În biroul lui, dar era birou tot tip celulă. Și ședeai Într-un colț, și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1973_a_3298]
-
știu să fi existat vreun moment în care n-am scris despre el și, dacă mi s-ar pune revolverul în coastă ca să scriu mâine o povestire despre un dinozaur, nu mă îndoiesc că, în mod inadvertent, i-aș atribui namilei câteva trăsături care amintesc de Seymour - un fel cu totul grațios de a mușca vârful unei cucute, să spunem, sau de a da din coada lui lungă de zece metri. Unii - nu dintre prietenii mei apropiați - m-au întrebat dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
lanț pînă la capăt iar cînd sîrma pe care luneca veriga s-a terminat, el s-a smucit și, cum între zgardă și lanț era legat cu o ață slabă, ața s-a rupt și m-am trezit cu o namilă cît un vițel în piept. M-a sfîșiat cu ghearele de la umărul stîng pînă la genunchiul drept, zgîrietura atingîndu-mă și pe aici arată Săteanu la mijloc -, de-am stat un timp în spital, infectat. M-ar fi sfîșiat cîinele de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
pe urmele lui Tom. Când ajunseră la albia lungă de nisip pe care coborâse Adam în mare, toți începură să se dezbrace în grabă. — Zet n-o să înoate spre țărm? întrebă Emma. — N-o să poată observa țărmul. Uită-te la namilele alea de valuri și la stâncile astea. Cum crezi că le poate înfrunta? Emma nu înotase de dimineață, laolaltă cu ceilalți. Dar acum începu să se dezbrace, așezându-și haina și vesta și ceasul și pantalonii pe un bolovan. Nimeni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
Gabriel, dulce Gabriel, urmă George, ridicând paharul. — Noroc... răspunse Gabriel, încurcată, roșind de plăcere, zâmbind și ridicând la rândul ei paharul. Deveni brusc evident că Ruby se afla în cameră. Probabil că intrase în urma lui George și se așezase; o namilă de spectator tuciuriu, pe un scaun, lângă perete. — Ia te uită cine-i aici, exclamă Alex, dar nu-i spuse lui Ruby să părăsească încăperea. — Eu cer ca George să plece, strigă Brian. Pleacă, ieși afară, du-te! — Vă aflați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
în apă, așa cum calculase el. Zăcea în cumpănă, imens ca o balenă, chiar pe muchea bazinului. George își spuse: „Și-a pierdut cunoștința, probabil că s-a lovit în cădere, nu se poate scula de jos“. Gemând, se repezi spre namila culcată pe dalele de piatră și, cu piciorul, îl împinse pe filozof în bazinul cu apă fierbine, gâlgâietoare, învăluit în aburii lăptoși. George rămase un moment uluit de brusca dispariție. Apa fierbinte îi împroșca picioarele și vaporii îi orbeau ochii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
meu! îl confirmă Dănuț. Plecați, băi, d-acilea, cu tâmpeniile voastre! se scutură, cu suspiciune, Boss. Haladiților. Sile se ridicase deja, după ce Îngerul îi pusese părintește ambele mâini pe creștet, murmurând o rugăciune scurtă și descrisese larg semnul crucii, pe deasupra Namilei, către sfârșit. Din această clipă și până vom împlini integral ceea ce ne-a adus aici, să nu-l mai atingeți, oameni buni! Nu vă jucați! le cere Arhanghelul, pe un ton neobișnuit de hotărât. Acum, putem deschide ușa! Phiii... Du
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
înaltă și mai amenințătoare, se înfiripă și ea, alături și răspunde, cu o voce aspră și uscată, învolburată și fierbinte. Vocea toridă a pustiului dogorâtor: Lasă-l în seama mea! Cât o bătaie din pleoapă, Adramalech, demonul-ucigaș, se repede la Namila cea vlăguită, surprinsă fără de nici o apărare și-i deschide carotida larg, măcelărește, cu un șfichiuit precis și nemilos, de gheară! Pieriți și voi, Necuraților! țâșnește și Boss din pronaos, aruncând restul apei din cristelniță, asupra monștrilor. Arătările se destramă, mute
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
mișcându-se sigur pe sine, dar cu un zâmbet cumva nedezmeticit, candid, voalat și vaporos. Dar, cum...? Cum este cu putință?! se înveselește Dănuț, deși, întorcând capul, nu zărește în urmă nici o dâră de sânge pe caldarâm, iar gâtul radioasei Namile, pare a fi absolut intact. Stați potoliți, tovarășul vostru cel viteaz, nu mai aparține lumii pământești! le receptează Îngerul, subliminal, nelămuririle și îndoiala. De altfel, apele se vor despărți, pentru voi și pentru dânsul... Chiar acum! Ca și când l-ar fi
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
de te seacă la suflet! Am senzația crudă și firească de a-i ști pe toți, de a-i cunoaște pe fiecare, în amănunțime, de când lumea. Pe Dănuț Poetul, pe Frate, pe Iulică Apostatul, pe Vali Buletin, pe Lucică... Două namile simpatice, Marele Sile și cu Cezărel, îmi arătă zâmbind ștrengărește, gâtlejurile lor netede, rozalii, fără fir de zgârietură ori de crestătură. Și, bine-nțeles, pacientul de la rezerva nr. 2, Bossul, care se strofoacă pe la margine, legănând și el un coșuleț
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
o mochetă diferită. În paralel, la Romexpo se mai desfășoară vreo trei târguri, astfel că, de nu ești atent, direct din lumea cărților nimerești la „Drink Fair“. Afli ușor cum se mai distilează azi țuiculița la scară industrială (vezi și „namila“ la standul producătorului), ce e trendy și ce nu e în materie de îmbuteliere a vinului și, desigur, poți și gusta un păhărel. Că doar literatura și beuturica sunt de când lumea într-un fericit concubinaj. Sunt și spații de lectură
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2215_a_3540]
-
caporal cu o figură de șarpe, Îl ignorăm și nu pare foarte feri cit, ne promite niște nopți plăcute după ce se face Împărțirea pe baterii și se face iar distribuția În dormitoare. SÎntem repartizați pe baterii, locotenentul nostru e o namilă prietenoasă, nu vorbește mult, nu pare o bestie isterică obsedată de disciplină. Ni-l prezintă pe caporalul bateriei noastre. Un tip ațos, cu un aer grav, care cred că i se trage de la chipul osos. Ne explică lucruri care țin
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
apoi. Singura problemă ar fi că, dacă aș face asta, Craig și-ar ieși din minți. S-ar Îngrijora teribil că ar putea merge lucrurile aiurea. Soțul lui Chanel, Craig, era instalator la Londra și câștiga o avere. Era o namilă de om, care fusese Înrolat În marină și fusese și jucător de rugby, cu o inimă tot atât de mare cât a lui Chanel. I-ar fi adus și luna de pe cer În băț dacă ar fi putut. Lăsând injecțiile cu colagen
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
contactul cu solul: zdrahoanca Îl ridicase de la pământ și era hotărâtă să-l sugrume. Până să sară să-i despartă, colegii au admirat puțintel scena, după care au intervenit: lui Dordonică, săracul, Îi ieșiseră limba și ochii din cap, iar namila avea grijă să-l gâdile și cu genunchii sub centură, cum ați auzit voi că se spune la box. După Încăierare, Lizi avea obrajii vișinii și mai puțin păr În cap; Dordonea, cu un ochi vânăt, cu urme de gheare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
274-276)77*, impietate surprinzătoare și scandaloasă, care nu prevestește nimic bun, și departe de a le oferi mâncare oaspeților îi devorează cruzi "și-i înșfăcă și, ca pe niște țânci, îi trânti jos, de li se scurse creierul, stropind pământul. Namila îi sfârtecă apoi în bucăți, își pregăti ospățul, înfulecându-i cu lăcomia unui leu crescut în munți. Mâncă de-a valma mațele și carnea și ciolanele" (9.289-293)78*. Această scenă se repetă dimineața și seara următoare. De asemenea oaspetele
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
în 1938), scriitorul alterează legenda. Ulise este aici un marinar fricos 198, libertin 199 căruia îi este frică să se întoarcă în Itaca după o absență atât de îndelungată fără scuze și este îngrozit că Penelopa are ca iubit o namilă de om. Trecând prin Peloponez îi vine o idee senzațională. Un bard o transformă în epopee populară. Penelopa o aude și își alungă iubitul, Antinou, pentru a-l primi pe marele erou, în realitate un bătrân egoist care vrea să
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]