608 matches
-
și univoc în legătură cu diversele forme de depresie la adolescență, incluzând aici și planul psihopatologic. Acesta este motivul pentru care propunem următoarea diferențiere sprijinindu-ne pe calitatea interiorizărilor precoce, pe capacitatea acestora de a se diferenția în componentă narcisiacă și cea obiectuală și pe obstacolele care apar atunci când această diferențiere nu este posibilă. OBIECTUL SATISFĂCĂTOR: DEPRESIE PRIN RELAȚIE EXCESIVĂ CU OBIECTELE INTERNE Adolescentul nu poate renunța la investițiile obiectuale din copilărie, în special la investițiile oedipiene. Așa cum concluzionează Braconnier, adolescentul nu se
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
precoce, pe capacitatea acestora de a se diferenția în componentă narcisiacă și cea obiectuală și pe obstacolele care apar atunci când această diferențiere nu este posibilă. OBIECTUL SATISFĂCĂTOR: DEPRESIE PRIN RELAȚIE EXCESIVĂ CU OBIECTELE INTERNE Adolescentul nu poate renunța la investițiile obiectuale din copilărie, în special la investițiile oedipiene. Așa cum concluzionează Braconnier, adolescentul nu se poate îndrăgosti (de obiectul iubirii) datorită incapacității de a se desprinde (de obiectul oedipian). Această legătură excesivă poate avea mai multe cauze: - relație de proximitate afectivă între
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
dorință distructivă) în timp ce semnele analității sunt diminuate ( capacitate de a se abține, plăcerea de a se abține etc.). OBIECTUL EXCITANT: SOLUȚIE DEPRESIVĂ PRIN FIXARE ÎN OMNIPOTENȚA INFANTILĂ Se poate descrie un al treilea model care asociază un exces de investiție obiectuală și deficiențe ale construcției narcisiace. În plan psihodinamic, aceasta corespunde menținerii unei relații obiectuale de tip simbiotic. Într-adevăr, fragilitatea narcisiacă poate proveni din slăbiciuni precoce în cadrul primelor relații, dar ea poate proveni, de asemenea, din legăturile simbiotice marcate de
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
a se abține etc.). OBIECTUL EXCITANT: SOLUȚIE DEPRESIVĂ PRIN FIXARE ÎN OMNIPOTENȚA INFANTILĂ Se poate descrie un al treilea model care asociază un exces de investiție obiectuală și deficiențe ale construcției narcisiace. În plan psihodinamic, aceasta corespunde menținerii unei relații obiectuale de tip simbiotic. Într-adevăr, fragilitatea narcisiacă poate proveni din slăbiciuni precoce în cadrul primelor relații, dar ea poate proveni, de asemenea, din legăturile simbiotice marcate de exclusivitatea lor și de aspectul lor adesea marcat de anxietate. Poate fi dificil uneori
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
de viață: noi trebuie cu toții, într-o zi sau alta, să trăim experiența unei separări. Astfel, dacă copilăria mică a fost dominată de relația simbiotică, fundamentul narcisiac riscă să fie fragilizat deoarece travaliul de diferențiere dintre planul narcisiac și planul obiectual este confuz, estompat. În adolescență această fragilitate va fi resimțită ca pe o suferință insuportabilă. În forma cea mai extremă aceasta poate merge până la o intolerabilă percepție a dependenței de trebuințele noi ale corpului, mai ales de cele care sunt
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
micului prieten/prietene. Acest „obiect de dragoste” va veni să ia locul lăsat vacant prin „pierderea oedipiană” precedentă. Este vorba aici de o relație cu un prieten/o iubire a celuilalt sex, relație a cărei elaborare depinde sigur de construcțiile obiectuale din prima copilărie, dar care necesită îndeplinirea a două condiții: una, subliniată de Diatkine, este aceea ca adolescentul să poată împrumuta obiectului iubit o capacitate de a iubi susceptibilă de a înlocui fantasma iubirii obiectale maternale, în particular iubirea maternă
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
devină soluțiile obișnuite în aceste situații. Criza anxio-depresivă apare la momentul culminant al acestui travaliu intra-psihic de așteptare a unui obiect nou și de transformare a obiectului atașamentului originar. Această criză traduce „starea conflictuală dintre două modalități de relație obiectuală, una care se referă la obiectul care urmează a fi pierdut și cealaltă la obiectul care va fi investit” (Braconnier, 1987). Intensitatea acesteia este la înălțimea durerii provocate de distanțarea dintre acest obiect care urmează a fi pierdut (obiectul iubirii
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
etc.). DEPRESIVITATEA: TENTATIVĂ DE A TRIUMFA ASUPRA UNUI OBIECT INSUFICIENT SAU DE A DISTRUGE UN OBIECT EXCITANT A trăi suferința unei pierderi, a aștepta un obiect înlocuitor sau chiar fixarea pe urmele obiectului pierdut implică existența anterioară a unei relații obiectuale în cadrul căreia au putut fi experimentate unele alternanțe dintre frustrație/tensiune-gratificație/relaxare, oferind copilului siguranța existenței unui obiect pe care poate conta, adică a unui „obiect intern bun”. Dar această pierdere nu este nici acceptată nici chiar recunoscută totdeauna. Atunci când
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
de devalorizare (un obiect decăzut, devalorizat, nefast), de negare etc., aceștia se apără cu dârzenie împotriva percepției interne a unei absențe, a unei suferințe, a unei amenințări cu separarea. Este evident că, subiacent acestei direcții conflictuale situată în zona relației obiectuale, acesta se găsește imediat confruntat cu multiplele diminuări ale imaginii de sine și ale investiției sale sau, altfel spus, cu multiplele diminuări ale elaborării narcisismului. Nici un afect depresiv nu este tolerat, nici o separare nu este luată în considerare deoarece fragilitatea
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
Organizarea personalității pare a fi mai puțin împregnată cu reprezentări depresive decât așa cum constatăm că se întâmplă la adult, ceea ce arată, pe de o parte, legătura încă persistentă în adolescență dintre reprezentarea sinelui (încă nu definitiv stabilizat) și natura relației obiectuale incriminată și, pe de altă parte, imperioasa necesitate de a face tot ce este posibil pentru a trata această depresie în timpul adolescenței. 7. TULBURĂRILE BIPOLARE LA ADOLESCENȚĂ De peste cincisprezece ani aproximativ, și mai ales în literatura de specialitate americană, studiile
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
provocare pare să fie într-adevăr o caracteristică a manifestării lor în adolescență. În ciuda acestei variabilități a comportamentului ce evocă păstrarea unei capacități de reorganizare, a unei libertăți relative în ceea ce privește sistematizarea, trebuie să constatăm, de asemenea, intensitatea distanțării de lumea obiectuală, a lentorii, a replierii narcisiace. Nu s-a putut institui nici un tratament pe termen lung, nici medicamentos, nici psihoterapeutic, deoarece Christine, după o ameliorare ușoară, a întrerupt spitalizarea împotriva avizului medical, la presiunea părinților. După încă un an, tot în
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
antecedent de psihoză infantilă mai mult sau mai puțin stabilizată, nivel intelectual (QI) la limită sau inferior, tulburări anxioase marcate de o angoasă patologică a separării... În toate aceste situații, fragilitatea și vulnerabilitatea planului identitar fac dificile, aproape imposibile, identificările obiectuale necesare pentru construirea identificărilor viitorului adult. Tensiunea care rezultă din această situație se traduce printr-o suferință depresivă care, neputând fi integrată, elaborată și depășită, se exprimă prin manifestări timice asociate tulburărilor de conduită, consumului de substanțe etc., ceea ce conduce
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
pot reprezenta mijloace active utilizate de adolescent pentru a se proteja (sau a-și proteja anturajul) de o impulsivitate sau de o trebuință pulsională resimțită ca violentă și periculoasă. La polul opus, inhibiția și interiorizarea pot fi rezultatul unei dezinvestiri obiectuale reale și pot exprima scufundarea progresivă într-o depresie. În cel de al doilea caz, prescrierea unui antidepresiv poate anula inhibiția, poate activa dinamica funcționării mentale, chiar dacă aceasta înseamnă confruntarea adolescentului cu noi sarcini. Cazul lui Sophie este elocvent în
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
care ocupă spații considerabile în activitatea artistico-plastice desfășurate cu elevii claselor I-IV. c. Tehnica obținerii formelor spontane În artele plastice forma are mai multe accepții, dintre care cele mai uzuale sunt: forma spontană; forma elaborată. Forma spontană este imaginea obiectuală sau structurală naturală - rădăcini, frunze, pietre etc... Există și forme spontane create de om în mod accidental pa cale dirijată. Aceste exerciții de invenție au efecte plastice surpriză și pot fi obținute prin mai multe procedee, accesibile copiilor și îndrăgite
FANTEZIE ŞI ÎNDEMÂNARE TEHNICI FOLOSITE ÎN ORELE DE EDUCAŢIE PLASTICĂ ŞI ABILITĂŢI PRACTICE / EDUCAŢIE TEHNOLOGICĂ by BRÎNDUŞA GEORGETA GHERASIM () [Corola-publishinghouse/Science/1277_a_1880]
-
constituirea propriei persoane; relația cu obiectul este una de tip EU-EL. înțelegerea și interpretarea se bazează pe tipul de relație eu-alîul, adică eu-tu, dialogul fiind instruit de dorință. Este eronată coborârea persoanei umane la nivelul relației eu-el, relație reificantă, obiectuală. Așatum e un exces de interpretare, pentru noi și acum, ridicarea obiectelor la nivelul relației eu-tu. Perspectiva relației "eu-tu" vede în celălalt numai suflet; cea a relației "eu-el" vede în celălalt numai corp. Natura putea conta ca obiect
Semn și interpretare by Aurel Codoban [Corola-publishinghouse/Science/295577_a_296906]
-
metodă de folosire a modelelor didactice, pentru ca elevii, sub îndrumarea profesorului, să sesizeze și să descopere anumite proprietăți, informații și relații despre fenomenele și procesele din natură. Tipurile de modele au caracter activ-participativ și pot fi nominalizate astfel: a)modele obiectuale (materiale sau fizice); ele pot fi similare cu cele originale, de exemplu modele de instalații, piese din sticlă, dispozitive de lucru, sau modele miniaturizate cum ar fi: bile, tije, b)modele iconice (figurative) cum sunt: scheme, schițe, grafice, fotografii, diagrame
Abordarea ?tiin?ific? ?i metodic? a temei "Cuprul-propriet??i ?i combina?ii by Irina Ecsner () [Corola-publishinghouse/Science/83657_a_84982]
-
psihologia practică își îndreaptă atenția cu precădere spre obiectele din jurul subiectului, spre influența acestora asupra manifestărilor individuale, atunci vorbim de psihotehnica obiectului. Dacă în centrul atenției stă persoana vie, psihologia practică încercând să modifice starea psihică a individului în funcție de sarcinile obiectuale ale culturii, atunci vorbim de psihotehnica subiectului. Mai târziu, dezvoltarea psihotehnicii raționale a adus cu sine apariția, în contrast, a tendințelor de a cuprinde într-o unitate sintetică datele obținute în urma investigațiilor practice. În legarea analizei și a sintezei a
[Corola-publishinghouse/Science/2059_a_3384]
-
a unor Jack Kerouac, Allen Ginsberg, Bob Dylan & Co., accentuînd „angajarea în problemele timpului” și amendând „impresia greșită a unora”, cum că „acești poeți [ai Cenaclului de Luni] sunt frivoli în ironie, superficiali și negativiști”. Prozaismul și fronda caustică, invazia obiectuală într-un citadinism alienant și fermecător deopotrivă, apoi clișeele suprarealiste, apetitul pentru mecanisme, spiritul publicitar, strălucirile cibernetice, manifestările „psihedelice” ca în textele Beatles-ilor, rockul, poza erotică dezabuzată, euforiile alcoolice, deprecierea lumii-kitsch, robotizarea atitudinală, alintările eului narcisiac, autoipostaziindu-se efervescent ca înger
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286439_a_287768]
-
ale primelor zeci sau sute de milenii ale omenirii, în cercetările lor, au rămas credincioase acestui model dualist, așa că, în ansamblul cunoștințelor și explicărilor realizate, găsim constant două dimensiuni: una transcendentală și alta imanentă. Imanența codifică materialitatea - mai precis, consistența obiectuală (ce acceptă și implică un element de idealitate sau de abstracțiune) - a fenomenului artistic (subiacent operei ca fapt real/concret al acestei lumi). Transcendența indică extensia intelectuală, simbolică, ipotetică, suprapunându-se necondiționat cu funcția sa principală (de a sugera un
Principii de bază ale cercetării știinţifice by Ruxandra Postelnicu () [Corola-publishinghouse/Science/91486_a_93182]
-
Verificarea practicătc "Verificarea practică" Examinarea prin probe practice se realizează la o serie de discipline specifice și vizează identificarea capacităților de aplicare în practică a cunoștințelor dobândite, a gradului de încorporare a unor priceperi și deprinderi concretizate în anumite suporturi obiectuale sau activități materiale. Pentru realizarea cu succes a unei activități practice, este normal ca, încă de la începutul secvenței de învățare, elevii să fie avizați asupra: - tematicii lucrărilor practice; - modului în care ele vor fi evaluate (baremurile de notare); - condițiilor care
[Corola-publishinghouse/Science/2256_a_3581]
-
cu dezinența -e pentru ‘genitiv-dativ’: lupte(i)). În interiorul categoriei gramaticale a cazului, dezinența -ă determină sincretismul nominativ-acuzativ singular (fată, casă etc.), așa cum dezinența -e determină sincretismul genitiv-dativ (unei case, fete etc.). Acuzativul, apoi, adună sub aceeași dezinență sensuri funcțional-sintactice diferite: obiectual, agent, instrumental, locativ, temporal, sociativ etc. (Văd o fată, Merg cu o fată, Este iubit de o fată, Merge la școală etc.). Morfeme liberetc "Morfeme libere" Morfemele libere caracterizează flexiunea analitică; sub aspect fonetic ele rămân exterioare morfemului rădăcină. Unele
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
vedea că am cuvinte pana chiar să o fi rupt.” (Ibidem, p. 137) I. SUBSTANTIVULtc "I. SUBSTANTIVUL" Termenul care denumește această clasă lexico-gramaticală reflectă o interpretare semantică: substantivul denumește substanțe, mai exact „obiecte” în care se delimitează substanța ca materie obiectuală sau ca realitate spirituală - „substanță de gândire”. Din această perspectivă, substantivului i se alătură o altă clasă de cuvinte care are ca referință diferite aspecte ale substanței: adjectivul, unitate lexico-gramaticală care denumește însușiri calitative ale „obiectului” în care s-a
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
regent, determinant, termen în relație de interdependență sau de apoziție cu alt termen) și cu toate funcțiile sintactice. În versul eminescian „Credința zugrăvește icoanele-n biserici.” (Ibidem, p. 69), substantivele realizează funcțiile, opuse semanticosintactic, de subiect (credința) și de complement obiectual direct (icoanele) și funcția de circumstanțial spațial (în biserici); iar în versul „Că vis al morții-eterne e viața lumii-ntregi.” (Ibidem, I, 64), funcțiile de subiect (viața), atribut (al morții și lumii) iar, în relație de complementaritate cu verbul copulativ
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
căror plan semantic se definește pe deplin în interiorul relației cu un subiect; în consecință, nu au nevoie de un complement semantic secundar și, de aceea, nu guvernează relații sintactice de dependență care să genereze un complement-obiect; nu pot avea complement-obiect (obiectual), pentru că nu le este necesar; verbul nu are nevoie de o limită externă a semanticii sale; sensul mesajului este determinat, complet, înafara relației cu un complement-obiectual; semantica verbului, determinată, fără echivoc, poate fi doar înscrisă între diferite coordonate exterioare, facultative
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
acesteia: de aceea, este în permanență însoțit de un determinativ; altfel, construcția ar fi pleonastică. 2. Verbe tranzitive Sunt tranzitive verbele al căror plan semantic are nevoie de o complinire, iar aceasta se realizează, la nivel sintactic, prin intermediul unui complement obiectual (direct, indirect) cu originea într-o relație de dependență guvernată de aceste verbe. Semantica verbului regent își caută o limită exterioară care să o determine; înafara acestei limite (descrisă de un complement obiectual), mesajul verbal ar rămâne echivoc sau indescifrabil
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]