707 matches
-
manifestă și prin conflicte deschise între liderii locali. În trecut, experiența este contradictorie, însă în general se pot observa unele reușite. Este probabil să asistăm de fapt la o restructurare a relațiilor locale, sub impactul schimbărilor sociale mai largi din postcomunism, cu o trecere ulterioară către participare civică mai ridicată. Este posibil ca apropierea orașului să fi jucat în acest caz un rol mai degrabă negativ pe termen scurt, o bună parte dintre interesele sătenilor mutându-se către situația Ploieștiului, decât
[Corola-publishinghouse/Science/2221_a_3546]
-
României la UE, http://www.mie.ro/index.php?p=118 Mai multe despre argumentul modernizării „false” din societățile comuniste pot fi regăsite la Piotr Sztompka (Sociology of Social Change, 1993), ca și în volumul meu despre Penuria Pseudo-Modernă a Postcomunismului Românesc. Volumul I. Schimbarea socială și acțiunile indivizilor. (2005). Datele pe care se bazează comentariile de mai jos au fost culese și prelucrate în mai multe valuri de activitate de către AB Research, prof. Dumitru Sandu, Mălina și Bogdan Voicu, alături de
[Corola-publishinghouse/Science/2221_a_3546]
-
locului. Situat în apropierea Madridului și având dimensiuni apropiate de cele ale Sibiului, orașul lui Miguel de Cervantes, cunoaște astăzi un flux important de imigranți români. Am discutat pe larg despre acest lucru în Bogdan Voicu (2005, Penuria Pseudo-Modernă a Postcomunismului Românesc. Volumul I. Schimbarea socială și acțiunile indivizilor, Expert Projects, Iași. FILENAME \p D:\microsoft\docuri nefacute\Satul romanesc operat.doc PAGE 63
[Corola-publishinghouse/Science/2221_a_3546]
-
Pendefunda Mărturisiri din exil, Pavel Chihaia Mit, magie și manipulare politică, Nicu Gavriluță Moartea care mă apasă, Katherine Mansfield Modernitate și tradiție în Est, Tănase Sârbu Monolog pe mai multe voci, Ion Deaconescu Noi și ceilalți, Tzvetan Todorov Noi și postcomunismul, Sorin Bocancea Nihilismul, Franco Volpi Ok. Pentru America!, Gheorghe Stan Omul cu trei aștri, Yvan Le Page Poetică fenomenologică. Lectura imaginii, Dorin Ștefănescu Simptome, Virgil Nemoianu Societatea românească în tranziție, Ion I. Ionescu Spiralogia. O teorie neurologică a relației cunoaștere-conștiință
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
Experiența externă, Ștefan Borbély • Globalizarea, Tiberiu Brăilean • Liberalismul, Gabriel Mursa • Libertatea academică, Viorel Rotilă • Memorandum către președintele ales, Madeleine Albright • Noua economie, Tiberiu Brăilean • O poliție politică: fenomenul Stasi (1989-1995), Delphine Serre • Panopticum. Tortura politică în secolul XX, Ruxandra Cesereanu • Postcomunismul, Leslie Holmes • Revrăjirea lumii, Michel Maffesoli • România în secolul al XX-lea, Stephen Fischer-Galați • România și lumea contemporană, Dumitru M. Vintilă • Sate dispărute. Sate amenințate, Stelian Dumistrăcel • Socialismul. Ce a fost și ce urmează, Katherine Verdery • Societatea civilă, John Keane
by Paul Dobrescu [Corola-publishinghouse/Science/1096_a_2604]
-
Europa absentă, George Uscătesco • Evadări în lumea liberă, Adrian Marino • Experiența externă, Ștefan Borbély • Globalizarea, Tiberiu Brăilean • Liberalismul, Gabriel Mursa • Noua economie, Tiberiu Brăilean • O poliție politică: fenomenul Stasi (1989-1995), Delphine Serre • Panopticum. Tortura politică în secolul XX, Ruxandra Cesereanu • Postcomunismul, Leslie Holmes • Revrăjirea lumii, Michel Maffesoli • România în secolul al XX-lea, Stephen Fischer-Galați • România și lumea contemporană, Dumitru M. Vintilă • Sate dispărute. Sate amenințate, Stelian Dumistrăcel • Socialismul. Ce a fost și ce urmează, Katherine Verdery • Societatea civilă, John Keane
by Madeleine Albright [Corola-publishinghouse/Science/1028_a_2536]
-
lumii occidentale - al adepților uneia sau alteia dintre paradigme a condus la disputele și oscilațiile de politică globală ce au caracterizat lumea occidentală în ultimele două decenii. Lipsa unei infrastructuri intelectuale adecvate (chiar și în Occident) pentru a face față postcomunismului a fost una dintre cele mai importante caracteristici ale întregii perioade, chiar dacă a fost puțin luată în seamă. Pentru România, Huntington este semnificativ și sub un alt aspect. Harta pe care el trasează granițele între civilizația occidentală în expansiune și
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
este divizată în funcție de aceste opțiuni. Politicienii care au guvernat cea mai lungă perioadă de timp (grupați în diferitele variante de partide politice autodenumite „de stânga” sau „social-democrate”, ei au guvernat nu mai puțin de 11 din cei 17 ani de postcomunism de până acum) tind să se încadreze în a doua categorie. Invers, acea parte a clasei politice care a guvernat doar 5-7 ani și a reușit să-și mențină o poziție semnificativă în politica românească tinde să se încadreze în
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
o categorie pe care adversarii politici și mass-media au denumit-o „baronii locali”. Mulți dintre ei acoperă însă o suprafață de acțiune națională și chiar internațională, așa încât denumirea este inadecvată. Dar, în esență, ei alcătuiesc principala clasă socială beneficiară a postcomunismului românesc, aflată în competiție atât cu vechea societate comunistă (actuala țărănime și urmașii proletariatului comunist), cât și cu elitele diverselor alternative ale tranziției postcomuniste, între care foștii proprietari ai perioadei interbelice, elitele „minoritare” - de la intelectualii disidenți, la „revoluționarii anticomuniști” -, clientela
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
populația, nici societatea civilă, nici economia nu doreau nici una, nici alta. Fără vreo teoretizare, societatea românească realiza că tranziția postcomunistă era epuizată și, nemulțumită fiind de rezultat, nu-i căuta soluțiile nici în rețetele ratate ale trecutului, nici în prelungirea postcomunismului, ci într-un nou proiect de societate. Care anume ar putea fi acesta și care ar fi forțele sociale și politice pe care s-ar putea baza este obiectul cercetării care urmează. Civilizație occidentală și civilizație românească Nemulțumirile populației pleacă
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
și cea spontană) să se modeleze reciproc, iar noua societate românească să se constituie ca rezultantă a interacțiunii dintre ele. Nici una dintre ele nu poate fi considerată, pe termen lung, dominantă. Tranziția spontană a dovedit, în primii zece ani de postcomunism, că este capabilă să deformeze semnificativ atât rezultatele, cât și obiectivele tranziției coordonate politic. La rândul său, mai ales în perioada de după 2000, tranziția coordonată politic, puternic susținută de intervenția occidentală, a dovedit și ea că este capabilă să corecteze
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
este produs de propria societate, ci de una exterioară - continuă să existe ca reper al schimbărilor, doar că acum nu mai avem de a face cu un model global de societate, care se referă la caracteristicile ei esențiale, ca în postcomunism. Modelul global extern s-a fărâmițat acum într-o sumedenie de mici modele sectoriale, unele alternative, referitoare la domenii sau chiar realități punctuale din societățile occidentale. Cu toate acestea, ele reprezintă termenii de referință ai reformelor conduse politic de guvernanții
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
prioritate absolută. Alegerea obiectivelor este esențială, și în funcție de ele, clasa politică românească va decide, implicit, asupra eșecului sau succesului tranziției. Căci nu toate obiectivele posibile sunt egal realizabile; iar dintre cele realizabile, nu toate sunt dezirabile. În primul deceniu de postcomunism, tranziția românească a fost orientată către satisfacerea a trei cerințe externe prioritare: democrația politică, economia de piață și integrarea internațională. Aceste cerințe au fost îndeplinite, în forme mai mult sau mai puțin autohtone, iar îndeplinirea lor consacră încheierea primei tranziții
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
societatea românească este dispusă să accepte aproape orice condiții impuse de lumea occidentală pentru ca aceasta din urmă să integreze instituțional România în centrul lumii dezvoltate. O singură condiție, însă, este pusă sub semnul întrebării de structura de putere configurată în postcomunism, și anume tocmai condiția de prosperitate generală a societății. Tranzițiile anti-prosperitate ale societății românești Iată o situație paradoxală. Ceea ce își dorea societatea românească, atât la nivelul populației, cât și al elitelor ideologice, a fost un obiectiv constant de-a lungul
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
cele două modele cu procese care afectează grav prosperitatea populației. Trebuie ținut cont de acest lucru pentru a înțelege de ce, în ciuda succesiunii de crize economice, de pași înapoi în dezvoltare și de sărăcire masivă a populației, deceniul și jumătate de postcomunism nu a fost însoțit de mișcări masive de protest social și nu a declanșat o „nouă revoluție”. La urma urmei, revoluția din decembrie 1989 a fost puternic motivată inclusiv de scăderile semnificative ale nivelului de trai al populației. Urmează un
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
drept componente ale prosperității. Unele dintre aceste componente provin tocmai din caracteristicile non-occidentale sau chiar antioccidentale ale societății românești, cum ar fi proprietatea asupra pământului. Reconstruirea micii gospodării țărănești prin măsuri politice succesive luate pe tot parcursul primului deceniu de postcomunism a asigurat unei majorități a populației o componentă de prosperitate. În parte, ea a fost reală, căci gospodăria agricolă de subzistență, chiar dacă a fost producătoare de sărăcie absolută, a asigurat totuși securitatea alimentară a unei părți importante a populației. În
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
acestea au compensat, dacă nu pentru majoritatea populației, măcar pentru categorii semnificative și grupuri sociale mari, scăderile de nivel de trai și de venituri rezultate din descreșterea economică ce a dominat perioada. Dar probabil că cea mai importantă trăsătură a postcomunismului românesc - care, pe de o parte, a participat la producerea lipsei de prosperitate, iar pe de altă parte, i-a contracarat semnificativ efectele - a fost restructurarea socială, realizată în mare măsură prin redistribuirea atât a avuției sociale deținute de statul
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
opiniei publice însă această fărâmițare a tensiunilor sociale și evidența că principalul concurent nu este la nivel politic, ci social, a împiedicat mari mișcări sociale și, mai ales, mobilizări politice împotriva regimului politic democratic. Teoretic vorbind, România a confirmat în postcomunism teza lui Dahrendorf, formulată pe baza analizei formării democrației în Germania, că regimul politic democratic supraviețuiește nu pentru că elimină conflictele sociale, ci pentru că are capacitatea să le recunoască și să limiteze efectele negative ale desfășurării lor. Restructurarea socială a făcut
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
1999, cu sprijin important din partea populației sărace, dar ele au putut fi ținute în frâu tocmai pentru că exista varianta politică a schimbării guvernării prin mijloace democratice. Prosperitatea populației nu a fost în nici un caz o prioritate pe agenda politică a postcomunismului. Ca majoritatea societăților și ca de fiecare dată în istoria sa, societatea românească postcomunistă a produs prosperitate pentru anumite grupuri sociale, în defavoarea altora. Această caracteristică începe acum, odată cu proiectul de europenizare, să devină inacceptabilă, din două motive. În primul rând
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
a produs prosperitate, societatea românească a produs o prosperitate care nu poate fi integrată în societatea occidentală, unde este inacceptabilă. Argumentele pentru această situație inedită a societății românești le vom vedea în continuare. Acum putem anticipa o serie de concluzii. Postcomunismul românesc s-a desfășurat - din motive care țin și de particularitățile vieții internaționale și ale globalizării, dar și de caracteristici ale societății românești - pe o direcție divergentă față de integrarea în lumea occidentală, în varianta ei europeană. Aproximativ un deceniu după
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
ca urmare a logicii propriei expansiuni, uriașul spațiu geopolitic și social devenit disponibil prin prăbușirea comunismului a ridicat o serie de probleme care remodelează în prezent tranzițiile postcomuniste, modificându-le prioritățile. Îndepărtarea de comunism, care a constituit marea prioritate a postcomunismului - și a fost concretizată în construirea de regimuri politice democratice, în introducerea economiei de piață și în integrarea politică a fostei lumi comuniste în instituțiile regionale și mondiale ale capitalismului occidental -, a fost achiziționată în prima jumătate a deceniului postcomunist
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
nu poate fi încadrată în problematica „tradițională” a ideologiei dominante despre comunism, tranziție și capitalismul dezvoltat. Dimpotrivă, putem înțelege sarcinile noii tranziții către prosperitate a societății românești postcomuniste numai dacă renunțăm la cadrul paradigmatic care a întemeiat practicile politice ale postcomunismului și construim unul nou, pornind de la realitățile empirice ale actualei societăți românești, precum și de la realitățile empirice ale actualei societăți occidentale. Principalul obiectiv al tranziției care urmează este de a construi în România o societate capabilă să producă același tip de
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
său obiectiv socio-economic a fost nu modernizarea economiei românești, ci îmbogățirea celor bogați și sărăcirea celor deja săraci. Acest proces de polarizare a proprietății și veniturilor este singura constantă a politicilor publice românești destinate restructurării sociale din întreaga perioadă a postcomunismului. Această tendință clară a societății românești postcomuniste este exact inversul tendinței consacrate în societatea occidentală dezvoltată. În aceeași perioadă, societățile occidentale dezvoltate au evoluat divergent, confirmând tendința semiseculară a reducerii inegalității distribuirii veniturilor (consumului) în societate, în ciuda divergențelor ideologice și
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
pe economia de piață. Variațiile reduse în distribuția veniturilor de-a lungul scalei acestora ascund schimbări de-a dreptul dramatice care au avut loc în structura socială a populației cuprinse în cele două grupuri statistice. Și în comunism, și în postcomunism, cele două categorii socio-ocupaționale importante între cei mai săraci 20% din populație sunt țăranii și pensionarii. La aceștia, în postcomunism se adaugă șomerii. Dar nu mai este vorba nici de aceeași țărani, nici de aceeași pensionari. În perioada postcomunistă, grosul
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]
-
care au avut loc în structura socială a populației cuprinse în cele două grupuri statistice. Și în comunism, și în postcomunism, cele două categorii socio-ocupaționale importante între cei mai săraci 20% din populație sunt țăranii și pensionarii. La aceștia, în postcomunism se adaugă șomerii. Dar nu mai este vorba nici de aceeași țărani, nici de aceeași pensionari. În perioada postcomunistă, grosul sărăcimii, reprezentat mai ales de țărani, este compusă acum din proprietari de pământ sau, mai rău, din țărani (populație din
[Corola-publishinghouse/Science/2089_a_3414]