294 matches
-
mai ales față de proiectul de a-l căsători pe prințul Carol cu o infantă spaniolă. Acest episod a dus la o nouă ruptură și la dizolvarea parlamentului. Interesul parlamentului față de politica externă avea cauze religioase, dar și comerciale, căci partida puritanilor era interesată de comerț. Pacea cu Spania scotea Anglia în afara relațiilor comerciale cu America, iar politica regală în domeniul securității mărilor era catastrofală, ducând la pierderi imense provocate de piraterie. În plus, comerțul exterior fusese serios afectat de monopoluri ineficiente
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
era capabil să gestioneze conflictul cu puritanii. El nu susținea ideea dreptului divin cu argumente teologice, cum făcuse Iacob I, ci mai degrabă dintr-un sentiment de superioritate și de autoritate cultivat în atmosfera coruptă de la Curte, pe care religia puritană egalitaristă nu le mai putea accepta. În afară de asta, este suficient să ne gândim la evoluția economică ulterioară a Angliei protestante (și a coloniilor engleze), ca să ne dăm seama că imperialismul economic al puritanilor nu putea fi satisfăcut de politica comercială
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
Dincolo de conflictele ideologice, războiul de pe continent urma să aibă consecințe economice serioase, iar Anglia nu participa în nici un fel la disputa pentru cucerirea rutelor comerciale: până și comerțul cu coloniile engleze erau dominate de olandezi. Camera Comunelor era nu numai puritană, dar și capitalistă. "În 1628 un pair observa, dezaprobând schimbarea timpurilor, că membrii Camerei Inferioare ar putea să cumpere de trei ori Camera Superioară"14. La începutul secolului al XVII-lea, o mare parte din proprietățile funciare trecuseră din mâna
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
în mâna micii nobilimi reprezentate în Camera Comunelor. În afară de asta, jumătate din membrii parlamentului aveau calitatea de shareholder în companii comerciale, iar acești oameni de afaceri erau și cei mai guralivi 15. Este și cazul marelui John Pym, șeful opoziției puritane, care era trezorierul companiei Province Island Company, fondate cu scopul de a pune capăt dominației spaniole în America. După cum indică Hill, lista de personal a acestei companii arăta ca o "listă nominală a opoziției parlamentare"16. Astfel, putem spune că
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
o armată pregătită, regele a fost învins de scoțieni în Al Doilea Război al Episcopilor, ale căror trupe antrenate luptaseră pe continent în Războiul de 30 de ani. De această dată trupele Scoțiene au invadat Anglia, probabil cu complicitatea opoziției puritane, și au ajuns la Londra cerând reparații financiare. Împins de o delegație a 12 membri din Camera Lorzilor, regele a trebuit să convoace un nou parlament în noiembrie 1640, care era și mai radical decât cel anterior. Cunoscut sub denumirea
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
accepte că parlamentul nu putea fi dizolvat împotriva voinței lui (de aceea a fost numit "cel Lung") și că taxele colectate au fost ilegale. O revoltă a catolicilor din Irlanda, încurajați de moartea lui Strafford sau speriați de o alianță puritană între englezi și Scoțieni, îndreptată împotriva lor, a dus la mobilizarea unei armate regale, urmată de mobilizarea preventivă a unei armate parlamentare. Această precipitare a evenimentelor indică faptul că invazia Scoțiană a polarizat societatea engleză și explică de ce regele și
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
la război cu condiția acceptării de către parlament a Covenant-ului prezbiterian. Rolul principal i-a revenit lui Oliver Cromwell, reprezentant al noii nobilimi. Dotat cu deosebite calități militare și politice, el avea să devină cea mai însemnată personalitate a primei revoluții. Puritan, obsedat de ideea unei armate model 23, Cromwell a recrutat detașamentul numit Ironsides. Disciplina impusă soldaților făcea ca acest detașament să fie eficient nu numai pe câmpul de luptă, dar și în efortul de a câștiga încrederea și respectul populației
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
generalul armatei parlamentare, recomandase trupelor să fie prudente, pentru că "un rege învins rămâne tot rege, dar noi, dacă vom fi învinși, nu vom fi decât niște răzvrătiți și niște trădători"24. Pe măsură ce se desfășura războiul, era din ce în ce mai evident că partida puritană era de fapt divizată între moderați și radicali. Cei dintâi erau prezbiterieni, puritani atașați de ideea unei biserici naționale după model anglican, având respect pentru instituțiile anglo-saxone și pentru Prayer Book, deși erau adversari ai episcopatului; ceilalți erau puritani independenți
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
Protector. Prerogativele acordate Lordului Protector erau mai cuprinzătoare decât cele ale monarhilor absolutiști de pe continent. Cromwell s-a folosit de ele pentru a înăbuși orice mișcare de protest. Pentru a înfrânge opoziția el a transformat Protectoratul într-o dictatură militară puritană. Autoritatea lui a fost acceptată mai ales după cele două războaie care au unificat Marea Britanie: unul cu Irlanda pentru a restabili ordinea (protestantă) prin masacrarea catolicilor, și unul cu Scoția, pentru a pedepsi încoronarea lui Carol al II-lea ca
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
prinții nu trebuie să răspundă decât în fața lui Dumnezeu. Patriarhalismul a reprezentat ideologia antiparlamentară, pentru că ea s-a format ca reacție literară (în pamflete, tratate și recenzii publicate cel mai adesea anonim, dar și în scrisori și întâmpinări) față de literatura puritană și anti-absolutistă, susținătoare a cauzei parlamentare. Cel mai important reprezentant al patriarhalismului a fost Sir Robert Filmer (1588-1653), a cărui operă principală, Patriarcha or the natural Power of the Kings of England, a fost scrisă începând cu 1620, ca răspuns
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
pământ. Hobbes a dorit astfel să pună la adăpost deciziile suveranului de contestarea unei autorități concurente. Astfel, în disputa privind relația dintre stat și biserică, Hobbes se poziționează de partea anglicanismului, respingând în aceeași măsură catolicismul și calvinismul prezbiterian sau puritan. Anglicanismul este singura confesiune care admite suveranitatea nedivizată și respectă esența religiei publice. Astfel, în capitolul XLII din Leviathan, Hobbes a respins doctrina puritană conform căreia ceea ce omul face împotriva conștiinței este un păcat, argumentând că acest lucru poate fi
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
biserică, Hobbes se poziționează de partea anglicanismului, respingând în aceeași măsură catolicismul și calvinismul prezbiterian sau puritan. Anglicanismul este singura confesiune care admite suveranitatea nedivizată și respectă esența religiei publice. Astfel, în capitolul XLII din Leviathan, Hobbes a respins doctrina puritană conform căreia ceea ce omul face împotriva conștiinței este un păcat, argumentând că acest lucru poate fi adevărat în starea naturală, dar nu în starea civilă unde judecata privată trebuie să se supună "conștiinței publice" care este legea. Cu toate acestea
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
autoritatea civilă. Materialismul, contractualismul și anticlericalismul i-au adus lui Hobbes o serie de critici serioase atât din tabăra regalistă și anglicană (ar fi de notat criticile aduse de Filmer și de episcopul Bramhall), cât și din tabăra parlamentară și puritană (în special republicanii radicali precum Harrington și Lawson). Pentru cei dintâi Leviathan era un "catehism al rebelului", iar pentru cei din urmă un "abecedar al absolutismului"66. 1.2.3. Patriarhalismul moderat. Contra Hobbes În contextul primei crize, Filmer a
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
republicani James Harrington și George Lawson asociau și ei absolutismul din Leviathan cu Protectoratul cromwellian și îl descriau pe Hobbes ca pe un absolutist inacceptabil. În scurtă vreme, termenul hobbism va desemna, atât pentru regaliștii anglicani cât și pentru republicanii puritani, orice doctrină neconvenabilă în plan politic și religios. O dată cu restaurarea monarhiei și adoptarea codului Clarendon, conflictele ideologice dintre cele două tabere au încetat să mai fie directe. Ca urmare, până la criza Excluderii și consolidarea ideologiilor tory și whig, fiecare tabără
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
timp regele a făcut o nouă înțelegere secretă cu Ludovic al XIV-lea, prin care se angaja să rămână neutru în campania împotriva Olandei și să dizolve parlamentul ostil, dacă acesta nu finanțează politica externă. În sesiunea din toamnă opoziția puritană s-a impus, refuzând orice finanțare a campaniilor regale, iar regele a refuzat să mai convoace parlamentul, timp de peste un an. Strategia politică a lui Danby era să folosească acest răstimp pentru a organiza forțele loialiste și a pregăti un
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
partida Country din Camera Comunelor, deoarece nimeni nu știa foarte clar ce trebuia făcut. Evenimentele externe nu au fost însă favorabile partidei lui Danby. În războiul de pe continent olandezii pierdeau teren în Flandra, iar acest lucru a determinat solidaritatea partidei puritane care a cerut regelui să intervină pentru a-i susține pe olandezi. Carol a refuzat să accepte amestecul parlamentului în politica externă, iar problema finanțării a rămas nerezolvată: "Danby a învățat [astfel] limitele loialității și dificultatea construirii unui partid serios
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
politice descrise mai sus. Viața lui Locke a fost în întregime marcată de istoria politică a secolului al XVII-lea și a fost dedicată ideilor pe care le-a susținut. 2.1.1. Biografia unui gentleman Născut într-o familie puritană care aparținea de gentry, nu foarte bogată dar suficient de bine plasată încât să-i ofere un statut social rezonabil, John Locke a studiat mai întâi la școala Westminster, apoi, din 1652, la colegiul Christ Church de la Universitatea Oxford. Aici
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
lui René Descartes și pe cea a lui Francis Bacon. Fondarea Royal Society a impulsionat știința din acea vreme și a dat naștere unui val de entuziasm printre tinerii care nu fuseseră prea încurajați de morala publică din timpul revoluției puritane. Locke era entuziasmat de știință, dar nu împărtășea idealurile morale ale tinerei generații. În 1660, el a redactat Two Tracts on Government, rămase nepublicate până în 1967, în care apăra o poziție conservatoare cu privire la rolul guvernului în reglementarea politicii religioase. Locke
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
era entuziasmat de știință, dar nu împărtășea idealurile morale ale tinerei generații. În 1660, el a redactat Two Tracts on Government, rămase nepublicate până în 1967, în care apăra o poziție conservatoare cu privire la rolul guvernului în reglementarea politicii religioase. Locke era puritan, dar făcea parte din acea direcție a puritanismului care rămăsese atașată de Biserica Angliei și, prin urmare, era îngrijorat de anarhia pe care o genera spiritul sectar al religioșilor independenți. În consecință, el susținea în aceste tratate subordonarea sentimentelor religioase față de
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
guvernare 9, rămase nepublicate. Ceea ce l-a impulsionat pe Locke să redacteze cele două tratate a fost poziția publică adoptată de un grup de la Oxford, în problema libertății de conștiință. Acest grup era condus de John Owen, un renumit teolog puritan și un apropiat al lui Cromwell; din grup mai făceau parte Henry Stubble și Edward Bagshaw, doi admiratori și apărători publici ai filosofiei lui Hobbes. În acest mediu, Locke s-a simțit încurajat să aprofundeze teoria lui Hobbes, dar fără
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
apărători publici ai filosofiei lui Hobbes. În acest mediu, Locke s-a simțit încurajat să aprofundeze teoria lui Hobbes, dar fără să depună prea mult zel. Trebuie remarcat că, în același mediu de la Oxford, își desfășura activitatea matematicianul și teologul puritan John Wallis, care era unul din criticii importanți ai lui Hobbes și care va deveni ulterior, asemenea lui Locke, un apropiat al contelui Shaftesbury 10. Problema care îi preocupa pe hobbiștii de la Oxford și deopotrivă pe Locke era dacă magistratul
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
derivată numai din legea naturală a cărei relație cu El rămâne nedeterminată. Aceasta era chiar interpretarea dată lui Hobbes în dezbaterile publice în care filosoful era acuzat de erastianism. A treia cale, cea amintită de Locke, ar corespunde teoriilor contractualiste puritane care limitau autoritatea prin dreptul natural, dar puneau legea naturală în acord cu voința divină. Locke nu oferă astfel de detalii. El spune numai că teoriile din urmă admit și originea divină, și limitarea puterii, căci "din dreptul paternal nu
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
logica Leviathan-ului. Singura deosebire ar fi că societatea nu ar fi fondată pe un realism al pasiunilor, ci pe un realism al circumstanțelor care ar presa umanitatea până la uitarea naturii originale. Dar această concluzie nu este în acord cu ideologia puritană a lui Locke, conform căreia omul se poate îndrepta din starea de cădere, aflând în vocea conștiinței calea de a se întoarce la Dumnezeu. În consecință, starea de război pune în pericol viața oamenilor și le distruge posesiunile, dar nu
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
proprietar al propriei sale persoane. Diferențele dintre cele două teorii provin mai ales din semnificația pe care ele au dat-o noțiunii de persoană, una fiind bazată pe materialism și scepticism moral, cealaltă pe un fel de radicalism și optimism puritan: "Locke nu era pregătit să meargă atât de departe precum Hobbes. Pentru amândoi, acumularea nelimitată era moralmente justificată; dar, pentru că Hobbes a redus complet societatea la o piață, el nu a mai găsit loc pentru principii morale non deductibile din
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
securizării vieții și proprietății, ci și în scopul moralității, dat fiind că proprietatea este fundamentul vieții morale. Dacă monarhia absolută e văzută ca o stare de război, aceasta este pentru că orice îngrădire a proprietății (în ambele sensuri) este pentru conștiința puritană un atentat la fundamentul moralității (pentru Locke, conștiința religioasă ține de proprietate, în primul sens al termenului). Puterea absolută nu numai că nu se întemeiază pe nici un drept, dar ea este ruina oricărui drept, fiind singura formă de guvernare care
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]