891 matches
-
trăi, așa cum se exprimă Freud) în raport cu lumea (cu ,,celălalt"), cu tine însuți (cu ,,eu"-l lăuntric) și cu universul, cu echilibrul lumii fizice înconjurătoare. Lumea occidentală vine spre acest țel dintr-o direcție și lumea orientală din altă direcție. Sistemul referențial de apreciere a stării de fericire este unul complex. Dacă discutăm, de exemplu, despre lungimea și calitatea vieții este evident că lumea occidentală pare a câștiga pariul; după cum dacă discutăm despre echilibru interior și plăcere,atunci lumea orientală ne poate
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
de existență. Vorbim aici de perioada cuprinsă între anii 300 d.Hr. și 1300 d.Hr. Creștinismul nu avea cum să fie o religie a celor bogați. A fost nevoie de mai mult de o mie de ani pentru ca sistemul referențial cultural al Europei să se schimbe sub presiunea Renașterii și a Reformei. Mai ales Renașterea va redescoperi valorile de bază filosofice și culturale ale Greciei și Romei Antice. Chiar dacă a funcționat ca o ,,religie rațională", creștinismul își păstrează caracterul dual
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
datorită creșterii nominale a unității salariale. Iar efectul creșterii de producție și creșterii prețurilor asupra preferinței pentru lichiditate va fi unul de creștere a cantității de bani necesari pentru a menține o anumită rată a dobânzii"57. Există un sistem referențial în interiorul căruia politica banilor ieftini poate reuși sau poate să nu reușească. Nu poate reuși, de exemplu, în condiții de reducere a consumului. Asta ar fi trebuit să știe și Guvernul României atunci când a tăiat salariile și pensiile ca măsură
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
motiv de bucurie atunci când afară este secetă și oamenii își pierd munca și eforturile pe ani de zile. Iată că pentru a nu fi inadecvat nu trebuie să judeci întreaga lume, după stările tale de spirit și după propriul sistem referențial. Cu alte cuvinte, fetița de la știri poate fi fericită că afară este soare și temperaturi mari pentru că se gândește că pleacă cu iubitul la mare la finalul săptămânii, numai că dintre cei care se uită la televizor, există milioane de
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
separării puterilor care a dus la statul modern, oferindu-i cheia succesului, constând în laicitatea civilizației". Zece mii de culturi, o singură civilizație, spre geomodernitatea secolului XXI, Editura Nemira, București, 1998, p. 226. 189 În context autorul pune în dezbatere sistemul referențial de apreciere a mișcării unei culturi sau unei civilizații, care poate fi relativ. În același timp științele sociale nu beneficiază încă de un aparat conceptual și de metode clare de cercetare, asemănătoare, să zicem teoriei relativității a lui Einstein. Iată
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
coordonarea copulativă a multiplicativelor (vezi infra, 1.5). 1.4. Numeralul multiplicativ se poate substantiviza, însă în contextele în care apare în calitate de substantiv nu are referință proprie, fiind un cuvânt dependent semantic de un alt cuvânt cu încărcătură semantică (și referențială), lexicalizarea în context a referentului sau raportarea anaforică sau cataforică la acesta fiind obligatorie: Am câștigat însutitul sumei *Am câștigat însutitul Înmiitul, nu însutitul sumei l-am câștigat în urma afacerii * Înmiitul, nu însutitul l-am câștigat în urma afacerii Ajunsese la
[Corola-publishinghouse/Science/85003_a_85789]
-
ca 7 este în mod necesar adevărată 305. Alături de Kneale, Quine a fost unul dintre filosofii care au considerat că necesitatea se poate referi doar la propoziții, dar nu și la fapte. El încearcă să arate că există o obscuritate referențială în ceea ce privește contextele modale. Această obscuritate referențială împiedică mai departe generalizarea existențială. Principiul indiscernabilității identicilor propus de Leibniz, arată că în cazul unui enunț de identitate unul din cei doi termeni poate fi substituit în orice propoziție adevărată și rezultatul va
Argumentul ontologic în filosofia analitică. O reevaluare din perspectiva conceptului de existenţă necesară by Vlad Vasile Andreica [Corola-publishinghouse/Science/891_a_2399]
-
adevărată 305. Alături de Kneale, Quine a fost unul dintre filosofii care au considerat că necesitatea se poate referi doar la propoziții, dar nu și la fapte. El încearcă să arate că există o obscuritate referențială în ceea ce privește contextele modale. Această obscuritate referențială împiedică mai departe generalizarea existențială. Principiul indiscernabilității identicilor propus de Leibniz, arată că în cazul unui enunț de identitate unul din cei doi termeni poate fi substituit în orice propoziție adevărată și rezultatul va fi adevărat. Acest principiu aplicat pe
Argumentul ontologic în filosofia analitică. O reevaluare din perspectiva conceptului de existenţă necesară by Vlad Vasile Andreica [Corola-publishinghouse/Science/891_a_2399]
-
unui debut autentic. O altă trăsătură caracteristică a debuturilor deliberate este asimetria, tendința de a fi mai accentuate pe partea stângă a feței. Ekman și Friesen au examinat și un alt tip de expresie voluntară, respectiv ceea ce ei numesc expresie referențiala, adică expresia care se referă la o emoție ce nu este trăită. În acest cadru, cea mai frecventă apariție este cea a așa-numitului zâmbet fals. Este acel tip de zâmbet, la care "apelăm" atunci când nu ne vine a zâmbi
by Livia Durac [Corola-publishinghouse/Science/1054_a_2562]
-
postmodernismului. La Ihab Hassan, În The Postmodern Turn, noul gnosticism reprezintă deja o caracteristică a epocii actuale, În sensul În care perpetuează sensul nietzscheean al „ficțiunilor” care au devenit cunoașterea noastră 1. Adevărul a ceea ce poate fi gândit Înlocuiește adevărul referențial, mutând accentul pe ficționalizarea realului. Poststructuralismul se folosește de ficționalism, dar foarte frecvent Îi Împrumută doar punctele de plecare. Spre exemplu, teoria haosului și a punctului catastrofic, Împrumutate din discursul științelor, sunt preluate În poststructuralism Într-o accepție total opusă
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
celor trei tehnici principale de studiere a fenomenelor vizibilului Într-o structură metodologică. Metodologiile analizei contextului Scopul analizelor de context este acela de a folosi „unitățile” contextului social (social setting, În engleză) ca surse interpretative pentru Înțelegerea fenomenelor vizualului. Nivelul referențial exterior face posibilă codificarea situațiilor În care imaginile se manifestă, iar prin recursul la această referință externă avem acces la finalitatea internă a imaginilor. Criteriul de bază este acela că analiza calitativă trebuie să fie profund justificată, simpla dorință de
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
de acces la istorie are ca temei posibilitatea potrivit căreia un prezent Înțelege de fiecare dată să fie orientat către viitor”. Interpretarea e o formă a temporalității, atunci când Înțelegerea ei depășește limitele tradiționale În care este așezată, uneori discursiv, alteori referențial. Interpretarea lucrează, am spus, prin concepte-vedere, prin vârfuri de triunghi. Am definit apoi vederea ca fiind temporalitatea ca existențial al ființei vii, aflată În lume În premergerea către Împlinirea sa identitară. E o vedere-urmă, Însă, pentru că e vederea văzută, nu
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
lor de adâncime, congruente). Pentru a fi comunicabile, Împărtășite În absență e nevoie de text, de semnificație, de lege. Orice discurs estetic tradițional pierde Însă timpul splendorii pentru că mizează pe concepte intradiscursive; jocul Înțelesurilor e predominant unul sistemic (formalist) sau referențial (mimetic). Discursul pe care Îl construiesc În această carte propune și utilizează conceptul-vedere. El nu este departe de cunoașterea poetică stănesciană sau de proiectul unei hemografii ce pornește de la scrierea cu sine avansând spre o scriere cu lumea și cu
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
lege În practica ortodoxiei românești, arătând convingător că ea a fost mai puțin o credință, cât o „lege”, interpretată apoi În imaginarul românesc ca „lege a pământului”. De asemenea, superficialitatea educației religioase propriu-zise face ca modelul religios ortodox să fie referențial doar pentru o elită, nicidecum pentru mase, care vor confunda mereu credința religioasă cu credincioșenia, iar pe acestea două cu Încrederea În instituții, și Îmi permit să adaug cu Încrederea socială ca factor de legătură al membrilor unei societăți 1
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
de gândire sau chiar o universitate, câte un ținut imaginar dincolo, atemporalizat, Înzestrat cu legile lui specifice și cu ritmul său propriu, de regulă vegetal. Cei din generația ’70 construiesc, astfel, la marginea sistemului, ceea ce Înseamnă totuși că sistemul rămâne referențial pentru ei, este acolo, ca o obsesie la care se raportează, care Îi predetermină. Abia optzeciștii ajung să trăiască anti-sistemic, numai că nici la ei ostilitatea viscerală și ideologică față de sistem nu se convertește În revoltă politică, ci În evazionism
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
de calitate [superioară] etc. 3. ASPECTE SEMANTICE ȘI REFERENȚIALE ALE SUBSTANTIVIZĂRII ADJECTIVULUI Problema diferențelor semantice și referențiale dintre adjectiv și nume e foarte veche și dezbătută în literatura de specialitate. Substantivul este un concept care decupează ocurențe specifice în universul referențial. Adjectivul în schimb nu beneficiază de referință proprie. Tipul calificativ reprezintă un concept descriptiv, caracterizant; adjectivul denotă proprietăți ale unor referenți deja constituiți. Tipul secund, categorial nu denotă proprietăți inerente numelor adiacente, ci îndeplinește în cadrul grupului nominal în care apare
[Corola-publishinghouse/Science/85031_a_85817]
-
mea mai curios decât tine. Am renunțat la foarte ieftin pentru mai confortabil Nu există mai rabdător/mai grațioasă decât tine. Aceste construcții cu adjectiv la gradul comparativ sau superlativ și suport [± Uman] nerealizat pun probleme de decodare, pentru că sursa referențială care le asigură capacitatea de desemnare nu este transparentă. Se poate identifica (Noailly 1993: 47−51) o proformă vidă care le permite să denumească atât categoria particulară de entități, cât și gradul proprietății respective. Alte forme de tipul mai marele
[Corola-publishinghouse/Science/85031_a_85817]
-
în limbajele de specialitate, conversiunile acestora sunt mai frecvente și mai transparente decât în limbajul obișnuit. Gabriela Pană Dindelegan (2003c: 30-31) distinge două etape în procesul de formare a adjectivelor substantivizate prin elipsă din limbajele de specialitate: prima, de subclasificare referențială, prin care sunt denumite nivelurile ierarhice, și a doua, de utilizare propriu-zisă a sintagmelor terminologice reduse la componentul semantic esențial, adică adjectivul. Oferim un exemplu din fonetică, în care calitatea sunetelor este suficientă pentru identificarea lor: vibrante/dentale/fricative/sonante
[Corola-publishinghouse/Science/85031_a_85817]
-
al sintagmei inițiale și substantivizarea adjectivului proliferează în limba actuală, așa cum am demonstrat prin numeroasele exemple din presa recentă. Urmărind gradul diferit în care suportul nominal rămâne recuperabil, am analizat adjectivele implicate în conversiunea prin elipsă, atât la nivel semantic, referențial, cât și morfosintactic. Am demonstrat că dinamica limbii este, de multe ori, responsabilă de suspendarea restricțiilor morfologice de gen, număr, gradare etc., tendința generală fiind aceea de regularizare/completare a paradigmelor. Raportul dintre elipsele lexicalizate și cele accidentale nu poate
[Corola-publishinghouse/Science/85031_a_85817]
-
de diversificare ne permit să înțelegem de ce pragmatica se prezintă ca un conglomerat de domenii reciproc permeabile, toate preocupate să studieze "limbajul în context"2. Françoise Armengaud 3 propunea discutarea a patru tipuri de contexte: 1) Contextul circumstanțial, factual, existențial, referențial, preocupat de identitatea interlocutorilor, de locul și de timpul comunicării; 2) Contextul situațional sau paradigmatic, ce are în vedere practici discursive comportând o anume finalitate și rutină, specifice unei anumite culturi, ca de pildă: o liturghie, o discuție de afaceri
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/980_a_2488]
-
punct de vedere morfologic, persoana a treia; este uneori precedat de determinantul hotărât l', în virtutea unor reguli ce nu sunt bine stăpânite de locutori; se interpretează, în funcție de context, ca "eu", "tu", "noi", "ei", "ele", "oamenii în general"..., iar valoarea sa referențială se poate schimba în cadrul aceluiași enunț: "Si on (nous) va chez eux, on (ils) nous fait la tête..." (Dacă mergem la ei, ne fac mofturi.) Întrebuințările sale se împart între referința la o clasă (întrebuințare generică: "On est enthousiaste à
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/980_a_2488]
-
vorbii, a oamenilor de știință închiși în laborator, a cărților, în măsura în care ele se opun vieții, a cunoștințelor înmagazinate, în măsura în care ele se opun imaginației vii"156. Această distincție dintre "locutorul-L" și "locutorul-λ" este de asemenea legată de distincția dintre dimensiunea referențială și dimensiunea modală a enunțării: pe de o parte, enunțul permite accesul co-enunțătorului la unele entități (referința), pe de altă parte, el indică ce relație întreține cu el subiectul enunțării sale (modalizarea). În enunțul Eu sunt trist, ambreiorul eu se
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/980_a_2488]
-
Prin urmare, predicatul trebuie să fie marcat în mod negativ. În afara unor situații speciale, nu putem spune: * A fost recompensat, nefericitul de el! Este nevoie de un predicat cu orientare opusă: Este ruinat, amărâtul de el! Din punct de vedere referențial, grupul nominal din incidentă nu denotă în sine niciun obiect; el doar reia substantivul anterior. Vom spune astfel că nu are autonomie referențială, deoarece nu denumește ceva decât prin relația pe care o are cu un antecedent dintr-o anumită
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/980_a_2488]
-
Este nevoie de un predicat cu orientare opusă: Este ruinat, amărâtul de el! Din punct de vedere referențial, grupul nominal din incidentă nu denotă în sine niciun obiect; el doar reia substantivul anterior. Vom spune astfel că nu are autonomie referențială, deoarece nu denumește ceva decât prin relația pe care o are cu un antecedent dintr-o anumită enunțare. În această privință, incidentele următoare se comportă ca substantive de calitate: în Paul a venit, imbecilul!, Paul nu este "imbecil" pentru că "a
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/980_a_2488]
-
cu cea mai mare atenție și angoasă. Ei își refăceau viața mutilată cu răbdarea unui animal inferior 257... 3) progresia cu temă derivată este mai complexă. Diferite teme apar aici derivate dintr-o hipertemă inițială, datorită unei relații de includere referențială mai mult sau mai puțin închegată. Este un procedeu propriu descrierilor în care ceea ce am numit "temă-titlu" formează hipertema. În descrierea "Morii lui moș Colombe" organizarea prin temă derivată este evidentă: tema primei fraze este și hipertemă ("Moara lui moș
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/980_a_2488]