1,895 matches
-
lins, în timp ce toți ceilalți vor arăta fantastic. Și-a pus mâna pe urechea îndurerată și a lăsat câteva picături să îi alunece pe față. —Ce ai? A tresărit. Era Jack Devine, care o studia cu o privire care părea chiar îngrijorată. Nimic, mormăi ea. —Ce ai? — Petrecerea din seara asta, recită ea cu ură. Părul meu este murdar, nu pot să îmi fac programare la salon nici pe ochi dulci, nici pe bani, nu pot să mă spăl singură pentru că am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
Trebuia să se odihnească puțin pentru a trece peste șoc. Dar tot în pat era când, la un moment dat, vineri seara, Joy a intrat în casă cu cheia lui Ashling de rezervă. A năvălit în cameră, cu fața vădit îngrijorată. — Am sunat la tine la muncă și am vorbit cu divinul Jack. Mi-a spus ce s-a întâmplat. Îmi pare atât de rău. Joy a luat-o în brațe, în timp ce Ashling zăcea mai lipsită de vlagă ca un covor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
s-a dezlănțuit în secunda următoare. Dar era prea târziu. Ashling cea ascultătoare își imagina deja cum îl călărește pe Jack Devine și mai multe emoții și-au făcut loc pe figura ei, nici una capabilă să-i liniștească pe colegii îngrijorați. A fost profund dezamăgită, șopti domnișoara Morley. Eu aș spune că s-a lăsat de bărbați. — Nu ar fi trebuit să întreb asta! exclamă Robbie. Simt cum se apropie un moment de valium. Orice scuză era bună. Mereu lua valium
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
și cu mine, ca hoții la furat. Dacă n-ar fi trebuit să-i plătesc la sfîrșitul fiecărei ședințe, am fi devenit chiar prieteni. I-am spus tatei că am Început o cură de psihanaliză. Și-a luat un aer Îngrijorat. Cred că era de fapt consternat, dar s-a străduit să nu mi-o arate - de parcă eforturile pe care le făcea pentru a ascunde ce simțea nu se vedeau! De parcă o tăcere reprobatoare n-ar fi mai violentă, mai Îngrijorătoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
-sa, industriașul rîse. — Nu-ți scapă nimic, așa-i, Julián? Adevărul e că aveam de gînd să-ți vorbesc despre subiectul ăsta. Mama ta și cu mine discutăm despre viitorul tău. Ea a venit să mă vadă acum cîteva săptămîni, Îngrijorată că taică-tu plănuiește să te trimită la anul În armată. Mama ta, cum e și firesc, Îți vrea numai binele și a venit la mine ca să vedem dacă, Împreună, putem să facem ceva. Ai Încredere În noi. Julián ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
trecea o zi fără ca Sanmartí să nu Încerce să mă scoată la cină, să mă invite la teatru sau la cinematograf, sub orice pretext. Eu Îi răspundeam Întotdeauna că soțul meu mă așteaptă acasă și că doamna lui era pesemne Îngrijorată, că se făcea tîrziu. Doamna Sanmartí, care funcționa pe post de piesă de mobilier sau de colet mobil, era cotată mult sub obligatoriul Bugatti pe scara afecțiunii soțului; se părea că-și pierduse rolul jucat În farsa acelei căsnicii, odată ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
uimit puțin de această întâlnire. Tot cu ghetrele, e-eh! făcu el, uitând de prinț și, mutându-și privirea asupra Nastasiei Filippovna, înainta, atras de ea ca de un magnet. Și Nastasia Filippovna îi privea pe musafiri cu o curiozitate îngrijorată. În sfârșit, Ganea își reveni. — Dați-mi voie, ce înseamnă asta, la urma urmei? începu el cu voce tare, privindu-i sever pe cei intrați și adresându-i-se în principal lui Rogojin. Mi se pare că n-ați intrat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
de bucuria neașteptată care a dat peste el...“ - conchise Ptițân. Toate veștile acestea fuseseră ascultate cu interes, în parte; Nastasia Filippovna tăcea, probabil nedorind să-și exprime părerea; Ganea, la fel. Generalul Epancin, în sinea lui, era poate cel mai îngrijorat: perlele oferite de dimineață fuseseră primite cu o amabilitate cam prea rece, chiar cu un fel de ironie subliniată. Dintre toți oaspeții, doar Ferdâșcenko era foarte binedispus, simțindu-se ca la o sărbătoare; râdea uneori cu hohote, fără să știe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
solemnă, ai auzit ce a hotărât prințul? Acesta e și răspunsul meu, așa că problema e definitiv încheiată! — Nastasia Filippovna! rosti Afanasi Ivanovici cu glasul tremurător. — Nastasia Filippovna! spuse generalul cu voce convingătoare, dar alarmantă. Toți ceilalți începură să se agite îngrijorați. Ce s-a întâmplat, domnilor? continuă ea, privindu-și oaspeții parcă mirată. De ce v-ați alarmat? Și ce figuri aveți! — Dar... amintiți-vă, Nastasia Filippovna, bâigui Toțki, poticnindu-se în cuvinte, mi-ați promis... cât se poate de benevol și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
de timiditate cuviincioasă, ei - nu. Ce-i drept, Lizaveta Prokofievna se speria chiar prea des, însă nu era totuși vorba de acea cuviincioasă sfială mondenă după care tânjeau. De altminteri, se prea poate ca numai Lizaveta Prokofievna să fi fost îngrijorată: fetele erau încă tinere, deși foarte perspicace și ironice, iar generalul, cu toate că era și el perspicace (cu destule eforturi, firește), în cazurile dificile nu spunea decât: hm! și în cele din urmă își punea toate speranțele în Lizaveta Prokofievna. Deci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
lor s-a dezlănțuit furtuna. Dar și fără asta chipul lui reflecta o frământare neobișnuită. Imediat îl luă de braț pe prințul Ș., îl opri lângă ușa de la intrare și aproape în șoaptă schimbă cu el câteva cuvinte. După înfățișarea îngrijorată a amândurora, când intrară apoi pe terasă și se duseră spre camera Lizavetei Prokofievna, ai fi putut crede că au aflat o veste ieșită din comun. Încetul cu încetul, toți se adunară sus la Lizaveta Prokofievna și, în sfârșit, pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
nu mai era conștient decât de faptul că ea șade acum în fața lui, că o privește și îi era aproape indiferentă tema discuției din momentul acela. În sfârșit, de sus coborî pe terasă Ivan Feodorovici: pleca undeva și arăta posomorât, îngrijorat și hotărât. — A, Lev Nikolaevici, tu... Unde te duci? îl întrebă el, cu toate că Lev Nikolaevici nici nu se gândea să se urnească din loc. Hai, vreau să-ți zic o vorbă. La revedere, spuse Aglaia și îi întinse prințului mâna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Dar, prințe, vă mai amintiți cine a proclamat că „timp nu va mai fi“? Aceste cuvinte le proclamă un înger uriaș și puternic din Apocalipsă. — Mai bine să nu citească! exclamă deodată Evgheni Pavlovici cu o expresie atât de subit îngrijorată, încât multora li se păru ciudată. — Nu citi! strigă și prințul, acoperind plicul cu palma. — Care citit? Acum s-au adus gustările, observă cineva. — Un articol? Pentru o revistă? se interesă altul. — N-o să fie plicticos? adăugă altcineva. — Ce mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
la rând și aș fi putut ieși din casă; dar strada a ajuns până la urmă să mă îndârjească într-atât, că stăteam zile întregi ferecat, deși puteam ieși ca toată lumea. Nu puteam suferi mulțimea care umbla de colo-colo, agitată, veșnic îngrijorată, posomorâtă și temătoare, care forfotea împrejurul meu pe trotuare. La ce bun veșnica lor tristețe, veșnica lor îngrijorare și agitație; la ce bun veșnica lor răutate posacă (pentru că sunt răi, răi, răi!)? Cine-i de vină că ei sunt nefericiți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
puțin capul; am dormit rău; aș trage un pui de somn. — Aici, pe terasă, ca ieri? Bine. O să le spun tuturor să nu vă deranjeze. Tata a plecat nu știu unde. Servitoarea ieși; Vera dădu s-o urmeze, dar se întoarse și, îngrijorată, se apropie de prinț. — Prințe, fie-vă milă de acest nenorocit; nu-l alungați astăzi. — Pentru nimic în lume nu l-aș goni; va fi cum vrea el. — De-acum n-o să mai facă nimic și... și nu fiți sever
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
din cameră. „Ce... drăguță e...“ se gândi prințul și imediat uită de ea. Se duse în colțul terasei, unde era patul cu masa în fața lui, se așeză, își acoperi fața cu palmele și stătu vreo zece minute; deodată, grăbit și îngrijorat, își băgă mâna în buzunarul lateral și scoase cele trei scrisori. Dar ușa se deschise din nou și intră Kolea. Prințul păru să se bucure că trebuie să pună la loc scrisorile în buzunar și să amâne momentul lecturii. Ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Sunt prea puține. — Prințe, dar judecați și dumneavoastră: pe cine să bănuiesc? încheie înduioșător Lebedev și o scânteie de șiretenie licări în surâsul lui ironic. Ar fi bine să mai scotocești încă o dată prin camere și prin sertare! rosti prințul îngrijorat, după ce se gândi câtva timp. — Le-am scotocit! oftă și mai înduioșător Lebedev. — Hm!... Și de ce, de ce trebuia să te schimbi de redingota aceea!? exclamă prințul, bătând înciudat cu pumnul în masă. — Întrebarea e dintr-o comedie veche. Dar, preablândule
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
de sus, se îmbrățișau; în sfârșit, unul dintre ei începu să plângă. Apoi s-a încins brusc o ceartă puternică, dar curând și aceasta s-a potolit repede. În tot acest timp, Kolea fusese într-o stare de spirit deosebit de îngrijorată. Prințul nu era aproape niciodată acasă peste zi și uneori se întorcea foarte târziu; întotdeauna i se transmitea că l-a căutat toată ziua Kolea, care a întrebat mereu de el. Dar când se întâlneau, Kolea nu-i putea spune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
al doamnei Belokonskaia. De faptul că va veni Belokonskaia prințul aflase cu vreo trei zile înainte; despre serata propriu-zisă fusese prevenit doar în ajun. Desigur, observase aerul preocupat al membrilor familiei și chiar, după unele frânturi de discuție și aluzii îngrijorate, își dăduse seama că aceștia se temeau de impresia pe care o poate face el. Dar Epancinii, toți ca unul, își făcură ideea că el, în simplitatea lui, pentru nimic în lume nu este în stare să-și dea seama
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
lăudase pentru acest doliu: în atare circumstanțe, alt nepot din înalta societate poate că nu și-ar fi pus doliu după un asemenea unchi. Și Lizaveta Prokofievna era mulțumită de asta, însă părea în general cam prea din cale-afară de îngrijorată. Prințul observase că Aglaia îl privise de vreo două ori cu atenție și, se pare, rămăsese mulțumită de el. Puțin câte puțin, devenea grozav de fericit. Gândurile „fantastice“ și temerile lui de adineaori (după discuția cu Lebedev), de care își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Îi face semn băiatului să o ia înainte și, după ce își salută respectuos stăpânii, o pornește la rândul său spre ușă. După câțiva pași însă, pare că se răzgândește. Întoarce către cei doi bătrâni, cuibăriți unul lângă altul, o față îngrijorată. — Eu nu te-aș sfătui, împărate, să urmezi sfatul lui Themison. Degeaba se autointitulează „învingătorul medicilor“ și critică tot ce zic ceilalți... Ferește privirea în lături. — Este riscant, mai ales după o anumită vârstă, ca oamenii să se spele cu
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
împreună vin să-i tulbure somnul. S-or fi regăsit cumva în lumea umbrelor? Printre buzele strânse, îi scapă un scâncet încet, ca de copil. Pe cine ai iubit cu adevărat, Scribonia, pe mine, sau pe el? Livia se apleacă îngrijorată asupra lui. — Ce ai? Te doare ceva? Scutură din cap. Încearcă să i răspundă, dar cuvintele nu prind contur, înecate într-un gâlgâit de plâns. Din ce în ce mai uimită, Livia îl apucă cu putere de braț. — Și tu simți pericolul, nu? Aprobă
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
îi aruncă din nou o privire uimită. Nu se aștepta la astfel de vorbe din partea ei. O vede răsucind între degete, cu un aer pre ocupat, colierul greu de aur care desenează un opt pe pieptul ei. Pare cu adevărat îngrijorată. Își suge buzele, perplex. Poți să ajuți oamenii să se îndrepte și trimițându-i în exil în orașe sau ținuturi îndepărtate..., spune Livia. Se cutremură, înfiorat. Soția lui nu încearcă nicidecum să ne te zească calea vreunui protejat. Se zbate
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
îi simte privirea întrebătoare și aprobă ușurel din cap. E dezghețată puștoaica și prinde repede. Bine că nu vrea să afle pe care femei le reprezintă de fapt vestalele, că ar pune-o în încurcătură. Se întoarce către celelalte ușor îngrijorată: — N-ați uitat de apa sfântă? Una dintre fete o liniștește: — Am fost eu, mamă Occia. M-a însoțit și Publia. Numai voi două? se cutremură oarba. E indecent pentru preotese să umble singure pe drum. — A fost și lictorul
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
când au năvălit aheii - l-a răpit și l-a păstrat până s-a așezat în Italia. — E atât de vechi? se minunează fetița. Occia n-o mai ascultă. Trage cu urechea. Șoapte confuze ajung până la ea. — Ce este? întreabă îngrijorată. Dintr-odată simte teamă în jurul ei. Și tensiune. Nimeni nu are curajul să vorbească. Aude cum unele preotese își frâng mâinile. Ridică tonul: — V-ați înghițit cumva limba? V am întrebat ce s-a întâmplat. Tullia, pe care a lăsat
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]