2,572 matches
-
multe lucrate În sidef incizat. Era un spectacol aiuritor, care transfera lumina dintr-o oglindă În alta și care prelua fragmente din mișcarea bazarului, reflectându-le În mișcări mai mici, ca și cum Întregul univers s-ar fi spart În mii de cioburi, fără a mai reuși să-și găsească, apoi, unitatea. Și, tocmai când se aștepta mai puțin, tânărul văzu oglinda pe care o căuta. Era o oglindă mică, ce putea fi trecută ușor cu vederea În mijlocul atâtor minuni. O oglindă modestă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
zgomotele tarabelor desfăcute În grabă. Negustorii de oglinzi Începură și ei să strângă, dar mărfurile lor erau delicate, unele aveau mari dimensiuni, iar transportul lor Într-un răgaz scurt nu era cu putință. Firește, toate acele oglinzi vor fi făcute cioburi. Chiar și mica oglindă kagami, despre care Îi vorbise Midori. - Nu e nevoie... spuse tânărul Într-un târziu. Negustorul de oglinzi care se afla În apropierea lui se opri, nedumerit, și Întrebă ceva În limba chineză. - Negustorul vrea să știe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
-o pentru a o vizita pe draga de Anna la Liverpool. Nu sunt suficient de sigur în ochii lor pentru a întreprinde o asemenea călătorie riscantă. Un supus funcționar al Majestății Sale, cu un ten rozaliu de șobolan ras cu ciobul de sticlă, îmi cere o hârtie suplimentară de la bancă, extras de cont curent etc. Întors acasă plin de nervi, simt nevoia să-mi afirm furios alteritatea: ascult în buclă muzica celor trei soleils (staruri) algerieni din Franța, Rachid Taha, Cheb
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]
-
Felecan care încep să converseze despre primul, nerecunoscându-l (întrucât acesta se uita pe fereastra, stând cu spatele la cei doi). Este descoperit, Ozana fuge, Dinu încearcă să-l ucidă pe Daniel, acesta plasează un croșeu și rivalul său sfârșește cu un ciob de sticlă de la geamul compartimentului, înfipt în craniu. Ozana își pierde mințile, iar Durban este achitat la un proces în urma pledoariei sclipitoare a prietenului său, avocatul Dimitrie Mihăilescu. Dincolo de spectaculozitatea gratuită a situațiilor narate, există în această a doua parte
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
și teoria, ci de asemenea ori mai ales cu adevărul. Fragmentară fiind, cartea ne prezintă idei, fără îndoială, trăite, cele mai multe: unele direct (atunci, cum să se evite implicarea politică?), altele medial de ideile/viziunile altora. Urmează că se mulțumește cu cioburi de adevăr? Există o admirabilă articulație a gândirii eminesciene, în așa-numita Poveste a magului călător în stele: "Cum picături ce sorb/ Toate razele lumii într-un grăunte-uimit,/ În el îs toate ce-a gândit". Asta înseamnă: Omul, nu neapărat
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
cu Theodor Codreanu. Un cunoscător de nuanță al sistemului tradițional de valori, al culturii române, profesorul din Huși reușește să ne convingă că ceea ce se importă ca ideologie a unei zone fluctuante a așa-numitei postmodernități nu reprezintă decât fragmente, cioburi, ale unui conglomerat valoric autentic, tradițional. Această pseudocultură de compoziție (în contextul în care civilizația impune subcultura fără frontiere) nu face altceva decât să decupeze din marile opere fragmente care, odată supuse adiției, nu pot conferi decât dimensiunea de kitsch
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
1995; Doi lei, Chișinău, 1996; Ploaie la plus infinit, Chișinău, 1996; Cântec de-nceput, Chișinău, 1997; Contur, Chișinău, 1997; Fulgul fermecat, Chișinău, 1997; Motanul navigator, Chișinău, 1997; Alfabetul vesel, Chișinău, 1998; Insula Madagascar, Chișinău, 1999; Zece frați neastâmpărați, Chișinău, 1999; Cioburi de cristal, Chișinău, 2000; Desprindere inutilă, Timișoara, 2000; Songuri de buzunar, Chișinău, 2000; Animale sentimentale, Timișoara, 2001; Apropo, Chișinău, 2001; Iepurașul Timică, Chișinău, 2001; Măscărici și Măzgălici, Chișinău, 2001; Priviri în oglindă, Chișinău, 2001; Și atât, Chișinău, 2001; Liniște nu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290304_a_291633]
-
Ați făcut percheziție dimineață și n-ați găsit nimic și ați găsit după-amiază?” Tot ei erau vinovați... Și dacă i-o găsit nu le-o făcut raport, doar le-o luat șahurile, tablele și sticlele scrise... că s-o găsit cioburi de sticlă. Știți cum se scria pe sticlă? Se face sticla cu săpun și un tifon Îl pui dublu și pui praf... și când l-ai scuturat rămâne pe săpun, și așa scrii exact cum ai scrie pe hârtie. Și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1973_a_3298]
-
niciunul dintre băieți suficient de rapid încît să întoarcă ghiuleaua din traseu, nici că singurul culoar liber ducea spre un stîlp de unde a ricoșat violent în geam. Și era doar o fisură, nu mare lucru, nici măcar nu s-a făcut cioburi geamul ăla. Și cine știe? poate era dinainte crăpat și acum toate oalele se sparg în capul lui, că ăia n-aveau de unde face rost de bani pentru un amărît de geam și repede și-au găsit vinovatul. Chestia-i
[Corola-publishinghouse/Science/1529_a_2827]
-
Au strîns masa, de data asta punîndu-i și pe copii să-i ajute. Cei mari au cărat farfuriile. Copiii au spălat vasele. O farfurie a fost cît pe ce să alunece din mîinile umede ale surioarei pentru a se face cioburi pe gresie, dar uite că Marcu a prins-o la timp. Un strop de grăsime a sărit pe cămașa lui Marcu. Fufa a vrut să-l ajute să i-o îndepărteze. Mă descurc și singur. Marcu și surioara s-au
[Corola-publishinghouse/Science/1529_a_2827]
-
erau niște fragmente de sticlă, acoperite de o umbră Întunecată. Dante culese puțin din acea substanță cu vârfurile degetelor. - Ulei de lampă, Îi spuse lui bargello, care se apropiase. - Limpede ca lumina zilei, exclamă acesta adulmecând la rându-i un ciob de sticlă. Omul a dat foc la ulei ca să declanșeze incendiul. Dar pesemne că și-a greșit socoteala. Ceva n-a mers cum trebuie și s-a pomenit victima propriului sale ticluiri. Dumnezeu cel drept le vede pe toate și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
tatăl rupse tăcerea. Vocea i-a răsunat straniu. Nu mai vorbiseră de atâta vreme, că aproape uitaseră cuvintele... "Eu ies să văd". Mama plângea încetișor, dar copilul se luă tiptil după tata. Chepengul se ridică greu, căzură așchii de lemn, cioburi... moloz înăuntru, dar vedeau din nou lumina ! După atâta timp... Tata se clatină, copilul crezu că o să cadă pe scări... Dar urca. Încet, dar urca... pas cu pas... Copilul, după el. Când ajunse sus, își stăpâni un țipăt de groază
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
deschide... De asta au plecat și oaspeții, care încotro. El S-a ridicat fără un cuvânt, s-au ridicat și cei care-L însoțeau... S-a uitat la mine, la soră-mea, la frate-miu, a luat de jos un ciob de alabastru și l-a așezat în palma soră-mii... și a ieșit ușor, în lumina sângerie de afară... iar întunericul a căzut brusc în urma Lui, ca o piatră grea prăvălită la gura mormântului... N-am mai dormit până dimineață
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
ușor, în lumina sângerie de afară... iar întunericul a căzut brusc în urma Lui, ca o piatră grea prăvălită la gura mormântului... N-am mai dormit până dimineață. Soră-mea n-a vrut să-mi spună ce visase. Strângea în mână ciobul de alabastru și n-a deschis pumnul nici măcar să-i șterg sângele care picura din palma rănita... Spunea mereu, de parcă dormea cu ochii deschiși: "Moare... moare"... dar eu știam că a doua zi El avea să meargă în Ierusalim și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
plec spre El. El nu se mai întoarce la noi. Nici Maria, nici Lazăr. O știu. Nimeni n-a spus nimic, dar știu. O știu de cum i-am văzut plecând : Maria, purtând în mâna ei rănită crinul răsărit miraculos din ciobul de alabastru cu parfum de nard. Lazăr, bucuros ca un copil, alergând fără să se uite în urmă, cu veșmântul larg fluturând în vântul rece din zori, alergând ca niciodată... Eu, ca întotdeauna, m-am îngrijit de trup. De trupurile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
-l abordeze. Vă ascult spune fata, însoțindu-și vorbele de un surîs larg, născut din fiorul plăcut ce a cuprins-o, dîndu-și seama că privirea tînărului din față o măsoară altfel decît ochii multor bărbați. Mă scutiți de datoria adunării cioburilor? întrebă Mihai, arătînd cu privirea spre femeia care a adus o găleată, o mătură și un făraș, începînd să curețe locul. Vă rămîne datoria, nu știu cît de plăcută, de-a le achita răspunde fata, retrăgîndu-se odată cu Mihai, să poată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
mătură și un făraș, începînd să curețe locul. Vă rămîne datoria, nu știu cît de plăcută, de-a le achita răspunde fata, retrăgîndu-se odată cu Mihai, să poată femeia face curat. Să mergem la casă arată ea cu privirea. Păcat de cioburi! surîde Mihai trist, auzindu-le cum cad cu zgomot în găleată. Le-aș fi luat acasă, ori... Se zice că poartă noroc. Nu credeți? Dacă ar crede asta toți cumpărătorii, n-ar rămîne o sticlă întreagă. Aveți bani să plătiți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
frumoasă și corectă inflexiune a vocii. Nu vă mai trebuie? Mi-o înapoiați cînd vă aduc banii șoptește Mihnai, ieșind dintre rafturi odată cu șefa magazinului, apropiindu-se de casă. Opriți o sută patruzeci spune el casieriței întinzîndu-i două sute. Păcat de cioburi surîde șefei, aflată lîngă umărul lui, strîmtorată, mototolind în mîini revista. Mihai ia restul, mulțumește, și pornește spre ieșire, băgînd din mers banii în portmoneu. Abia prin dreptul raionului de mezeluri, chiar lîngă ușă, întoarce privirea spre casa de la autoservire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
spectatorul din fotoliu, surîde trist, rotește iar paharul în mînă, un gest rotund ca o sîrbă, vrea să bea, dar oprește brațul la jumătatea drumului spre gură, îl întinde puțin și, cu ciudă, izbește paharul de piatra cioplită, însoțind zgomotul cioburilor cu o înjurătură la adresa vieții. Apoi, calm, ca și cum nimic nu s-ar fi întîmplat, dar cu ochii umezi, se întoarce spre Mihai și-l întreabă, imitîndu-și soția: "Aimez-vous Brahms?" Dar pentru că Mihai tace, impunîndu-și cu greu să rămînă calm, merge
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
în București, în cizelarea gesturilor, de la felul cum țin tacîmurile în mînă la masă, pînă la clipa astrală a fiecărei întîlniri cu o femeie... Noroc de viscolul acesta că mi-a dat prilejul unei priviri în adîncul sufletului, să readun cioburile pe care am scris numele acelei Doamne Ana... Să cred că m-am blazat de pe acum? Chiar gîndul că aș putea ajunge ginerele lui nea Toader... ca o călătorie scurtă, cu o cursă directă... Cît am să mai rămîn aici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
gura ta. — Numele ei pur în gura... — Taci odată! — Cine este liber? Nu cunosc decât o singură persoană cu adevărat liberă. — Cine? — În cele din urmă, ai să devii infirmiera mea, asta aștepți, prăbușirea. Te gândești că ai să aduni cioburile. Nu vreau să te prăbușești. Te iubesc. — Te ațâță să-mi tot spui care-i datoria mea față de tine. Dacă mi-aș îndeplini-o ți s-ar face silă. — Și, deci, crezi că acum nu mai am iluzii. — Cum ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
romană? Ideea părea să stârnească oarecare interes în mintea lui John Robert. Da, și deliberat, am trântit-o pe podea și s-a făcut țăndări. — Și au reușit s-o restaureze? întrebă înțeleptul. — N-am idee. Știu c-au adunat ciob cu ciob, cu mare grijă. Una dintre fete a izbucnit în plâns. Pe urmă am fost concediat. Urmă un răstimp de tăcere. — Nu vreți să știți de ce am... — Ce-ți face soția? îl întrerupse abrupt Rozanov. George, care își dădea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
părea să stârnească oarecare interes în mintea lui John Robert. Da, și deliberat, am trântit-o pe podea și s-a făcut țăndări. — Și au reușit s-o restaureze? întrebă înțeleptul. — N-am idee. Știu c-au adunat ciob cu ciob, cu mare grijă. Una dintre fete a izbucnit în plâns. Pe urmă am fost concediat. Urmă un răstimp de tăcere. — Nu vreți să știți de ce am... — Ce-ți face soția? îl întrerupse abrupt Rozanov. George, care își dădea seama că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
Nu exista nici un dubiu că Rozanov îl văzuse și observase că o ținea pe Anthea de mână. Tom se întoarse și făcu un pas, de parcă ar fi vrut să alerge după el, apoi se răzgândi. Anthea împingea cu vârful piciorului cioburile sticlei în șanț. O altă persoană își făcea drum prin bara turnantă. Era Dominic Wiggins. — Hello, Dominic! — Hello, Anthea, hello, Tom. Dacă vă duceți la bâlci, să știți că s-a terminat. Cineva spunea că se dansează în jurul Inelului. — S-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
dumneavoastră... amorul propriu, dar o să vă reveniți curând... pe ea însă n-ar trebui s-o afecteze... e ceva trecător... John Robert întinse o mână, apucă o statuetă de porțelan și zvârli cu ea în grătarul căminului, făcând-o țăndări. Cioburile se împrăștiară pe podea. Rosti cu o voce gâtuită de furie: — Ai citit cele două articole? De fapt, Tom nu văzuse articolul din The Swimmer, iar pe cel din Ennistone Gazette nu-l citise cu prea multă atenție. Îl parcursese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]