2,374 matches
-
despre Huși alcătuiesc o lungă confesiune despre urbea natală, un jurnal plastic în care pictorul Viorel Huși își comunica altfel emoțiile și gândurile, revărsându-le compozițional și cromatic în tablouri. Fiecare peisaj e un poem în metafore cromatice rumenite de emoționante stări de spirit. Ce ma impresionează mai mult în picturile lui Viorel Huși este imaginea drumului, incepand cu pictură în ulei din 1926 - „început de primăvară”, până la desenele cu creion negru reprezentând imagini ale Hușilor: „La marginea Hușilor”, „Case la
Colegiul Naţional "Cuza Vodă" din Huşi : 95 de ani de învăţământ liceal by Costin Clit () [Corola-publishinghouse/Memoirs/643_a_1320]
-
păstrat un respect deosebit școlii care l-a format, participând aproape anual sau trimițând telegrame la deschiderea cursurilor liceului hușean. El a fost inițiatorul sărbătoririi semicentenarului liceului (1918-1968). Cu ocazia festivităților dedicate acestui eveniment, Petru Ir. Pogângeanu va rosti o emoționantă evocare a anilor petrecuți în acest liceu, neuitând să-și exprime recunoștința față de profesorii care l-au îndrumat și i-au deschis drumul spre viața. Cu acest prilej, profesorii și elevii liceului îi vor acorda o Diplomă de excelență cu
Colegiul Naţional "Cuza Vodă" din Huşi : 95 de ani de învăţământ liceal by Costin Clit () [Corola-publishinghouse/Memoirs/643_a_1320]
-
treaba lui de unde a făcut rost, fapt este că i a oferit Maricăi ca dar de nuntă o blană somptuoasă și o bijuterie de preț. Dacă ne gândim mai bine, și fără spirit de comeraj, căsnicia aceasta a avut ceva emoționant și, aș cuteza să spun, chiar nobil. În rest, ar fi mai cuviincios ca cenzorii morali să-și vadă și de ale lor. Scrisorile către Boicescu au fost luate de cei mai mulți ad litteram, fără pic de umor. Ele trebuiau luate
Despre lucrurile cu adev\rat importante by Alexandru Paleologu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/827_a_1562]
-
jurnalul intim încerca să-l minimalizeze ca o simplă fixație, curabilă printr-o terapeutică dietetică. Lena, înfățișată cu ironică duioșie, ca o făptură fermecătoare și fără prea multă minte, e o bună cântăreață : privirea ochilor ei albaștri e copilăroasă și emoționantă. Lena (Elena) Ceptureanu, de la Ceptura, județul Prahova, aproape de Băicoi ; Liza, sau Lischen, cum i se zicea, (Eliza) Băicoianu ; suprapunerea se oferă de la sine. Analogiile onomastice nu sunt însă decisive pentru identitatea modelelor. Dar eu am văzut ochii Elizei Băicoianu. În
Despre lucrurile cu adev\rat importante by Alexandru Paleologu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/827_a_1562]
-
ne-a purtat cu atâta dibăcie în lumea acestei țări minunate, încât vom avea senzația că noi, am mai trecut pe acolo. Floarea Cărbune scrie! Ca un râu, cuvintele curg în versuri și proză, aducând cu sine, pentru lumea toată, emoționante momente din viața sa. Hana scrie cu sufletul și pentru suflet! Harul primit, acela de a așterne pe hârtie ideea de armonie între extremele vieții, este tocmai esența timpului: „Mi-e viața simplă dar și complexă, sunt momente când mă
Japonia. Mister şi fascinaţie by Floarea Cărbune () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1258_a_2102]
-
îi spunea că tineretul francez se prăpădește după scrierile unui anume Prévert. Te roagă să-i spui cum stau lucrurile cu acest Prévert. [...] M. 95/1949 I 22 ianuarie [1949], sâmbătă Măicuța ta, scumpo, profită de această oră ideală pentru emoționanta dragoste maternă, de acest ceas de seară când lucrurile își pierd conturul și când, în lumina difuză, vag albastră, vag cenușie și bătând în violet, îți poți face iluzii, îți poți închipui prezențe imaginare, dorite fierbinte, oră în care te
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
o știm în viață. Draga mea, am continuat turul complet al bisericilor; vinerea trecută am vizitat șapte. Dimineața trei și după-amiaza patru. Bisericuța Bucur, prima biserică din București, inima orașului, înălțată pe un deal, mi-a oferit slujba cea mai emoționantă. Lumea a ascultat toată slujba în genunchi, chiar și preotul a oficiat în genunchi. Era mișcător și cumplit, ca în vremurile de cataclism, de credință disperată. Mireasma de tămâie și de ceară parfumată cu esențe de flori, slujba cântată pentru
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
11.10. Delegatul USR sosise deja. Slujbă foarte frumoasă, de o jumătate de oră; eram prezenți: Corina și bărbatul ei, Corinica, doamna Vang[hele], Lina și cu mine. Nu știu de ce, slujba asta de pomenire a fost pentru mine mai emoționantă decât toate celelalte. Poate fiindcă de obicei după 7 ani se dezgroapă morții - iar el abia după 7 ani și-a putut găsi popasul final al călătoriei? Acasă îi aranjasem un fel de altar funerar, pe comodă. Frumosul Christ, candela
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
am inima grea de o povară care îmi îngreunează mersul, mâinile. Mâna dreaptă mă doare, brațul stâng, între încheietură și cot, mă doare, lumea mă doare și ea. III 21 octombrie [1950], sâmbătă [...] Scumpa mea, ajung la un capitol foarte emoționant: ziua ta. Peste aproape o lună. Draga mea, dulcea mea, comoara mea, tu care dai valoare întregii mele vieți trecute și prezente, tu care îmi justifici existența, te binecuvântez. Tu ești gloria mea dragă - căci oricine pe lumea asta trebuie
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
cu mulți ani înainte. În locul unui om înstărit, cum și-l imaginau, găsesc un ins sărac și speriat, incapabil să i ajute. Un zbor de cocori în unghi, lung, încheie acest film trist, în care, pentru mine, scena cea mai emoționantă a fost cea a despărțirii eroilor de casă: tăcuți, în colțul ei rămîn un bătrîn și o bătrînă, iar chipurile lor se șterg ca într-o fotografie de demult. Filmul mi-a amintit de două cărți: Pentru pîine de H.
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
Mulțimea înșirată pe marginile bulevardelor arăta, o dată în plus, că iugoslavii sînt un popor dîrz, mîndru, solidar. „Azi cel mai trist oraș din lume”, Belgradul părea ieșit tot în stradă. Pentru confruntarea de impresii, dar și ca să rămîn în atmosfera emoționantă, gravă de peste zi, seara am recitit din Lazăr de Malraux paginile referitoare la funeraliile lui de Gaulle: „La Colombay, în bisericuța fără trecut, vor intra numai cei ce fac parte din parohie, din familie și din Ordin: funeraliile cavalerilor”. *A
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
Bunica” acceptă - mi s-a spus - chiar și operația. Curajul ei de a trăi a crescut. Ca să i se facă examenul respectiv, n-a fost de ajuns numai recomandarea doctorului Arcadie Percek, care le-a dat (Anișoarei și Lenuței) un emoționant bilet de recomandare către un coleg de-al lui de la Filaret, vorbind de „marile datorii morale” pe care le-ar avea față de mine. Ieșit nervos dintr-o ședință agitată de Comitet al Oamenilor Muncii, doctorul respectiv le-a întrebat, implacabil
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
deopotrivă o problemă individuală și de stat. După trei sau patru ani, iată-mă din nou într-o sală de cinema, la Locuri în inimă (Places in the Heart), scenariu de Robert Benton, cu Sally Field (Oscar, 1985). O poveste emoționantă despre felul în care viața îi asociază pe cîțiva nefericiți: o văduvă, un negru și un orb, invalid de război. Dincolo de legătura lor în plan material, economic, se realizează o puternică solidaritate sufletească. Un film plin de umanitate, cu adevărat
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
onoarea mea și a soției, prilej cu care ne-a oferit și tradiționalul cadou de despărțire un frumos platou de argint pe care erau înscrise numele noastre, perioada șederii în Chile și formula protocolară de despărțire. A fost un moment emoționant! Trecusem fiecare separat și toți împreună prin multe situații dificile, se formase între noi o legătură ce nu ținea cont de ideologie, meridiane și paralele și ne simțeam într-un fel membri ai aceleiași familii, supuși acelorași provocări și încercări
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]
-
tarabe despre "obiectul" marketingului nostru, ne trezim strigați de un localnic: "Domnii, vreți brândză?". Am rămas crucit, era o românească neaoșă, iar cel care ne vorbise parcă era coborât de pe Columna lui Traian! Întâlnirile la Korcea au fost interesante și emoționante primarul era din familie de aromâni iar aromânii cu care ne-am întâlnit vorbeau românește. S-au plâns că n-au drepturi, că n-au școală , că n-au biserică, n-au cărți, ziare... Întors la București, am făcut un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]
-
depene amintirile cu precizie, neomițând nimic din întâlnirea de la Peleș, arătându-ne fotografii și tăieturi de ziare care au surprins evenimentul. Venisem pregătit cu un frumos album al Castelului Peleș, pe care i l-am dăruit. A fost o întâlnire emoționantă, de care ne aducem aminte și astăzi, gândind la surprizele ce pot apărea când și de unde nu te aștepți, conform filozofiei populare "viața bate filmul"! Trecut și Carnavalul și perioada vacanțelor, și brazilienii se reîntorseseră la locurile de muncă, așa că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]
-
Paulo, ale Teatrului Național din București și Teatrului Bulandra. Spectacolul oferit de "olteni" cu "Titus Andronicus" și Ștefan Iordache în rolul principal a fost un supersucces, cu sală plină și cronici la superlativ. Turneul mi-a prilejuit întâlniri și discuții emoționante cu marele regizor Silviu Purcărete, cu Ștefan Iordache și o mai veche cunoștință, Tudor Gheorghe. În pregătirea deplasării, purtasem o corespondență susținută cu Emil Boroghină, directorul Teatrului Național din Craiova, cu Ministerul Culturii și MAE, precum și cu organizatorii locali, nelăsând
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]
-
Rio și se întorceau de pe Corcovado, au văzut Tricolorul fluturând la poarta Consulatului, au sunat și... am primit și cu colindul, și cu uratul. A fost o mare bucurie și pentru noi, și pentru ei și am petrecut împreună momente emoționante. Aveam să primesc ulterior de la o distinsă "colindătoare", doamna inginer Alice Cârmâzan, din Oradea, o amabilă scrisoare: "Mult stimate domnule Consul General, Am rămas adânc impresionată de primirea caldă pe care ați făcut-o grupului de turiști români poposiți pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]
-
de prata" un platou de argint, cu semnăturile colegilor. La Consulat, am organizat și eu o recepție de "Despedida", la care am primit, pe lângă felicitări pentru activitate, și regrete pentru încheierea misiunii. Aveam să primesc în zilele următoare multe scrisori emoționante, cu aceleași gânduri sincere. "Excelenței sale Domnului Consul General al României, Vasile Macovei, Stimate prieten Doresc să vă transmit înaintea întoarcerii în România, la încheierea misiunii, enorma și sincera mea apreciere. Multele și interesantele întâlniri pe care le-ați organizat, Buletinul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]
-
scrisori, nici nu știu dacă a citit-o și dacă a realizat că nu numai cei de la revista "Dilema" au ceva de spus și mai ales de făcut pentru țară. Oricum, "cererea" avea să rămână fără obiect, la data primirii emoționantei scrisori, subsemnatul, "geniul din Carpați", pregătindu-se să plece ambasador la Montevideo, așa că... Acolo aveam să primesc în 2002 un volum de cca 900 de pagini redactat de Președintele Ayrton Gonçalves Celestino consacrat istoriei germanilor bucovineni din Rio Negro și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]
-
unul din cei mai titrați și apreciați oameni politici din America Latină, cu prestații prestigioase în reuniunile internaționale. Vizitase România în 1996 și am fost plăcut surprins când a început să-și amintească de "vizita excelentă", menționând în acest context întâlnirea emoționantă cu elevii de la Liceul "Uruguay" din București, care au prezentat în spaniolă un program de cântece și poezii uruguayene. Era nu numai un politician deosebit, dar și un om deosebit, cu o mare pasiune pentru artă, fiind un distins colecționar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]
-
din timp și câteva pliante, prezentând grupuri folclorice și unii tineri din grupul "românesc" purtau căciuli și bundițe, care i-ar fi uimit și pe marii creatori de modă populară de la noi, atât erau de "stilizate"... A fost frumos și emoționant! Au urmat cuvântările la inaugurarea expozițiilor, după prefect dându-mi-se cuvântul. Vă rog să mă credeți că standul României era cel mai frumos, pe lângă exponatele de la ambasadă, cele două vrednice doamne aducând de prin numeroasele lor familii lăzi de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]
-
sculpturi de sirene, animale marine, făpturi fantastice. În ambianța oceanului, aflat la buza clădirii, ansamblul este fascinant, atrăgând anual circa 60000 de vizitatori. Don Carlos este tatăl unuia din supraviețuitorii "catastrofei aviatice din Anzi", Carlito, aventura celor doi făcând subiectul emoționantului său volum "Entre mi hijo y yo, la luna" ("Între fiul meu și eu, doar luna"), publicat în 1986. Îi obținusem o invitație de a vizita România, căreia, din păcate, din cauza vârstei, n-a putut să-i dea curs. În
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]
-
acolo era fleac pe lângă ce a consemnat "fișa" Convenției de colaborare dintre primării amnezie, paralizie, insuficiență respiratorie și în final congestie cerebrală și infarct! Când am demarat documentul, eram animat de cele mai bune intenții. Trăisem după decembrie '89 momentele emoționante ale "orașelor" și "satelor" românești înfrățite cu suratele lor din alte țări, cu ajutoare, delegații, burse, îmbrățișări peste frontiere. Există și o instituție internațională a "Orașelor înfrățite" și e o chestie de onoare, dar și de suflet, să știi că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]
-
cu doi ani în urmă. La 16 septembrie, cu soția am fost prezent la reședința ambasadorului Franței, unde avea loc "recepția de despărțire" organizată de Corpul Diplomatic în cinstea noastră. Se întorsese Nunțiul, mare orator, și a rostit un discurs emoționant, în final fiindu-ne oferit platoul tradițional de argint, purtând înscris: "Corpul Diplomatic din Republica Orientală a Uruguayului, Excelenței sale Domnului Vasile Macovei, Ambasador extraordinar și plenipotențiar al României, și distinsei sale soții, Doamna Antoneta Macovei. Montevideo 16 septembrie 2005." (O
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]