1,643 matches
-
mică inspectând azaleele, insecte săpându-i în ureche, cu bătaia lor din aripi ca freza unui dentist apropiindu-se de timpanul ei. Și la fiecare scârțâit i se părea că fratele ei, oricine ar fi fost el, se strecura în living. După un mic dejun obișnuit, cu gogoși cu zahăr, Karin îl duse pe North Line Road. Aerul începutului de dimineață era deja azbest, gata să urce până la treizeci și șapte de grade umede înainte de ora prânzului. Și totuși Mark se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
închipuia el de fapt. La sfârșitul săptămânii, Mark îi spuse că se lăsa de terapie. Vestea o luă prin surprindere. Se simțea exact ca la opt ani, prima oară când Cappy Schluter dăduse faliment și veniseră recuperatorii să le scoată livingul la licitație. Ultima ei speranță de a-l recupera pe Mark dispăruse. Se rugă de el, atât de sleită din cauza lipsei cronice de somn, încât pur și simplu plânse. Lacrimile ei îl derutară pe Mark. Dar până la urmă, clătină din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
Cercetă curtea din spatele lui Weber înainte să-l invite înăuntru. Închise ușa și se sprijini de ea, surescitat. Înainte să vorbesc eu: ce-ai auzit? Toate interviurile clinice ar trebui să aibă loc în casa subiectului. După cinci minute în livingul lui, Weber află mai multe despre Mark decât în toate întrevederile de până atunci. Mark îl așeză pe scaunul jos și-i aduse o sticlă de bere mexicană și niște alune prăjite cu miere. Îi spuse lui Weber să tacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
zis și student care face practică neplătită. Sunt interesați și o trimit pe celebra Tracey Barr în persoană, însoțită de un tip cu camera, ca să-l filmeze. Homestar la tembelizor. Sau cel puțin falsa Homestar. Tracey Barr în persoană, în livingul lui. Vrea să-i sune pe băieți, să-i cheme la el ca să se zgâiască, poate chiar să apară în cadru. Apoi își aduce aminte că nu prea mai poate să-i sune pe băieți. În carne și oase, statuara
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
E foarte posibil să-i citească undele creierului. Scanere wireless, vreo inovație din asta digitală. Trebuia să-l fi întrebat pe Doctoraș, când avusese ocazia. Ea descuie ușa și intră amândoi într-o chestie scoasă dintr-un film de groază. Livingul vechi e gol, iar totul e acoperit de un strat de praf cenușiu și pânze de păianjen. Salonul e făcut praștie. Sunt semne de infestare, de mamifere mult mai mari decât șoarecii. Karin Doi își trage îndărăt de obraji cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
se zgâia la Daniel pe pragul înghețat de februarie. —Copilul Naturii, spuse Mark, puțin sceptic. Încerca să pună degetul pe o diferență mare. În cele din urmă, se lămuri: Ai îmbătrânit. Îl târî pe Daniel înăuntru și-l lăsă în mijlocul livingului, cercetându-l. Pe la colțurile ochilor îi izvorî apă sărată. Și totuși fața lui rămânea atentă, ca a unui cumpărător care cercetează ingredientele de pe o etichetă ciudată. Daniel stătea locului, tremurând. După multă vreme, Mark clătină din cap. —Nimic. Nu-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
spuse Mark lui Karin, când ea îi explică ce aranjaseră. Fă-ți damblaua. Mie n-ai cum să-mi faci rău. Sunt deja dus. Dar în prima seară de luni din martie, Mark le convocă pe Karin și Bonnie în livingul din Homestar, ca să vadă ultima ediție din „Mistere descifrate“. —Azi am primit un telefon de bine, explică el, refuzând să dea mai multe detalii. Se mișca metodic, îndopându-le cu băuturi calde și pungi de porumb prăjit, asigurându-se că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
în afară de o pereche de mănuși din piele bej. în partea de jos a șifonierului n-am descoperit altceva decât perechi de pantofi împrăștiate, la fel cum pe rafturi erau numai haine. Cu un sentiment de zădărnicie, am încercat biroul din living. Facturi, bilețele, plicuri, nimic personalizat. Nu teancuri de fotografii, nu scrisori intime; de fapt nici un fel de scrisori, că tot veni vorba. Un dosar cu șină pe care era notat „Conturi“, cu diviziuni marcate în genul „Extrase de cont“, „Conturi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]
-
aceea, probabil ar fi pus boldurile într-un sertar, nu le-ar fi lăsat să zacă într-o grămăjoară pe blatul alăturat. Deci nu fusese Lee. Altcineva. Și nu-mi trecea prin minte cine și de ce. M-am întors în living. Acum că mă uitam și după alte indicii că i se umblase prin lucruri, am observat că într-adevăr cineva căutase și în bibliotecă. Cărțile erau înghesuite una într-alta; majoritatea așezate invers. Dar, ca și în cazul celorlalte detalii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]
-
ar fi să-și construiască un cuibușor de dragoste hippie cu Judy. Din nou, nu era treaba mea să îi spulber visele. în schimb, înarmată cu informația asta, am plecat în căutarea lui Claire, pe care am găsit-o în living, descântând o cană de ceai atât de tare că puteai să îndoi o linguriță în el. Bucătăria era de mult bucătărie doar prin denumire, în caz că acest cuvânt nu definește o cameră plină de cutii de bere, în care se găsește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]
-
o linguriță în el. Bucătăria era de mult bucătărie doar prin denumire, în caz că acest cuvânt nu definește o cameră plină de cutii de bere, în care se găsește o chiuvetă, un frigider și o populație fluctuantă de șobolani. în schimb, livingul avea propriul ceainic și un loc numai bun de pus un toaster. Totul era prevăzut. Claire mi-a oferit niște pâine prăjită și mi-am spus că nu ar fi frumos să o refuz. Și în afară de asta, dacă am rupe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]
-
două țevi străluceau într-o lumină puternică, portocalie; covorul, sau ca să fiu mai precisă bucățile de covor, erau de un maro închis, cu model portocaliu și galben în formă de pătrate și vârtejuri. Aducea a anii ’70. în câțiva ani livingul va atinge culmile designului interior - asta dacă mai rezistă covorul până atunci. Bucățile de pâine prăjită erau aurii și musteau de margarină și Marmite; nu puteam să-mi imaginez ceva mai delicios. O vreme am mâncat în tăcere. Eu una
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]
-
-l aduceam aminte, iar fața lui era parcă mai albă și mai netedă decât părea de la distanță; stătea perfect nemișcat, în afară de ochii care îi licăreau nervoși în orbite ca două bile într-un joc de pinball. M-a condus în living și m-am așezat în unicul fotoliu. Walter s-a așezat afectat pe canapea cu genunchii apropiați și cu mâinile pe ei. Canapeaua și fotoliul erau învelite în Dralon bleumarin, biblioteca și masa de cafea făcute din tec maron, masive
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]
-
aștepte vreun răspuns a coborât și restul de trepte, a deschis una din uși și a trecut de ea, uitându-se la mine. Papucii ei nu scoteau nici un zgomot pe gresia din hol. Am urmat-o și am ajuns în living. întinzându-se de-a lungul casei, cu ferestre arcuite în fiecare capăt, era mobilat ca și holul cu o remarcabilă opulență represivă: mocheta albă ca laptele și groasă ca o cremă, mese de mahon netezite până la strălucire, o mulțime de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]
-
la fel. —Catherine, unde ești? se auzi vocea lui Clifford Hammond din hol. — Sunt aici, i-a răspuns ea, dar... Și-a făcut apariția în dreptul ușii, deja posomorât. Când m-a văzut, stând în fața soției lui, evident ieșită din decorul livingului său dichisit, în blugi și geaca mea de piele, cu cizmele de piele pe taburet, starea i s-a adâncit și mai mult, trasând urme adânci pe frunte și de-o parte și de alta a gurii. Sprâncenele i s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]
-
ceva, a spus Catherine Hammond, cu vocea tremurând pentru prima oară în seara aceea. M-am gândit că probabil a realizat ce se întâmplase, venind acasă, găsind-o pe ea în pijamalele de mătase pe canapeaua de brocart în opulentul living. —Walter, a spus ea. E mort. Clifford Hammond nu a exclamat: „Walter, mort? Cum? De ce?“, ci pur și simplu a rămas acolo, fără să se miște, cu ochii fixați pe mine ca și cum ar fi crezut că, dacă se holbează îndeajuns
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]
-
cu un elastic la spate, nu avea pic de strălucire. Era îmbrăcată într-o pereche de jeanși simpli și purta un pulover larg care probabil îi aparținea lui Johnny. Confortabil. —Pot să intru? am întrebat. — Sigur! M-a condus în living. Era un bârlog de burlac, cu canapele căcănii și mochetă verde închis. Pe peretele din spate era atârnată o vâslă pictată în mov cu dungi verzi. Sub ea erau poze înrămate cu o echipă de opt oameni în acțiune, vâslele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]
-
de un bărbat care parcă era luat de pe coperta revistei Next. S-a uitat la mine de parcă aș fi fost vreun martor al lui Iehova, dar a spus destul de politicos că soția lui este acasă și m-a invitat în living. I-am spus numele meu. Pentru el nu însemna nimic. Laura Archer spunea, probabil, acasă doar strictul necesar. Camera era mobilată confortabil în anonimat, aducându-mi aminte de o cameră ce servea drept model pentru dezvoltarea unei suburbii pentru navetiștii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]
-
cameră ce servea drept model pentru dezvoltarea unei suburbii pentru navetiștii bogați. M-am așezat într-un fotoliu. Domnul Archer a dispărut și nu mult după aceea pe hol s-au auzit pași mici și grăbiți, doamna Archer intrând în living. A închis ușa și s-a așezat cu spatele lipit de ea. —Ți-am spus să nu mă cauți acasă, a zis ea fără nici o introducere. Vocea ei era așa de aspră de parcă certa o femeie de serviciu ineficientă. Te-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]
-
plecată în noaptea aceea? Mă învârteam într-un cerc vicios și nu mă alegeam cu nimic, în afară de o durere de cap. Highgate Tea Room era la parterul unei case private și era ca și cum ai fi stat la o masă în livingul unui restaurant excentric; biblioteci și cărămidă, peste tot. Aveam o Agatha Christie în mână. La hotelul Bertram, o mică parte din opera ei, dar un model bine-venit. Mi-am aruncat ochii peste ea. Nu aveam de gând să plec până
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]
-
ceva atât de încet că abia am putut auzi. —Ce? Am spus nerăbdătoare. Urăsc hipioții. — Nu pot să-ți spun la telefon, a șoptit mai tare. —A, am înțeles. în casă erau două telefoane, unul în hol iar celălalt în living. Nici unul nu era într-un loc privat. —E ceva legat de ce am vorbit noi mai de mult... — Vrei să spui Claire? Lee? —Oarecum... —Vin imediat. 24tc "24" —Hai, deschide-l! Judy mi-a pus un pachet în brațe și se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]
-
ridicase. — Știi? a spus melancolică, ești singura persoană cu care pot vorbi despre Lee. Singura. Ce ciudat, am fost atâta timp torturată de ideea că sunteți împreună. începea să aibă sens: asta explica privirea pe care mi-o aruncase în living. —Și ce vrei să-mi spui despre ea? am întrebat acru. Privirile i-au căzut. — Nu știu, a spus după o vreme. Doar... voiam să spun că ești singura persoană care știe despre noi și care o cunoștea pe Lee
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]
-
Geta Mihail 42 de ani, fiica lor Ștefan "Fane" Mihail 45 de ani, ginerele lor Eduard Mihail, 18 ani fiul Getei și al lui Ștefan Sonia Mihail, 20 de ani fiica Getei și a lui Ștefan Un editor Maricica I Livingul mare și cam neglijent al unei case modeste, cu curte, probabil într-un oraș mic de provincie. E locuința bătrînească a familiei Văleanu unde locuiesc acum cu ginerele și nepoții lor. Uși dau spre curte, spre alte încăperi. Ilie, bunicul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1557_a_2855]
-
îngrijit de grădinarul acela cu bărbuță, pe care astăzi parcă nu-l văd. Aud o voce de bărbat: - Domnul dorește aceeași cameră de la sud? O pregătim într-o oră. Eu nu-l văd, el mă vede. - Să vă conduc în living. Azi sunteți straniu. Mă conduce într-o cameră străvezie, în casa aceea pe care ar trebui s-o cunosc pentru că îmi aparținea. - Doriți să serviți ceva înainte de culcare? Mie mi se părea că e dimineață, înainte de a răsări soarele sau
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
scrijelite pe pereți. Duhoarea de ciorbă și de tocană. Ghenele supurînde. Gospodinele deschizând ușa și urmărindu-te înfricoșate. Ajung în fine sus, la opt, descui și lumina bibliotecii mele iradiază din capul holului. Las plasele la bucătărie și intru în living. Mă trântesc pe fotoliu. Rămân cu ochii în gol. Slavă Domnului, sânt acasă. 40 Animale de tablă Ai mei nu erau bogați și, pe de altă parte, oferta de jucării a anilor '60 era, la noi cel puțin, extrem de limitată
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]