2,670 matches
-
dovedește o exagerată stimă de sine. Ca factori favorizanți ar fi 1) predispoziția constituțională a personalității, efect al unor anomalii de dezvoltare (cum este impotența) și 2) intervenția unor factori negativi ce acționează pe terenul endogen fragilizat, care favorizează apariția psihozei. Dacă, inițial, Kraepelin credea că paranoia este incurabilă, mai târziu observațiile sale clinice l-au condus la ideea că, cel puțin în cazul unor forme mai ușoare, prognoza este pozitivă. În 1909, psihiatrii Paul Sérieux și Joseph Capgras, discipoli ai
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
aproximativă, prin organizarea unui ansamblu mai mult sau mai puțin coerent de concepții delirante, un fel de formă fantezistă sau absurdă care devine, pentru autorul său, expresia indiscutabilă a realității". Autorii apreciază criteriul ca fiind "superficial", argumentând împotriva stabilirii unei psihoze doar după ,,culoarea delirantă" și susținând necesitatea grupării simptomelor în funcție de evoluția completă a erupțiilor morbide și, în măsura posibilităților, a cauzelor și genezei lor" (pp. 1-2), pentru simplul motiv că delirurile sistematizate pot apărea fie la începutul, fie în cursul
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
fie în cursul diverselor boli mintale. Cei doi autori francezi disting între "delirurile secundare", caracterizate prin polimorfismul și lipsa de coordonare a ideilor delirante - semne ale degenerării mintale ce conduc la demență -, "delirurile sistematizate cronice" (délires systématisées chroniques), grupate în psihoze dobândite (psychoses acquises) și "psihoze constituționale" (psychoses constitutionnelles), care nu modifică personalitatea și sunt doar o exagerare a acesteia. Între acestea, ei identifică un tip nosografic pe care îl denumesc ,,psihoză cronică cu bază de interpretare delirantă" (psychose chronique à
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
mintale. Cei doi autori francezi disting între "delirurile secundare", caracterizate prin polimorfismul și lipsa de coordonare a ideilor delirante - semne ale degenerării mintale ce conduc la demență -, "delirurile sistematizate cronice" (délires systématisées chroniques), grupate în psihoze dobândite (psychoses acquises) și "psihoze constituționale" (psychoses constitutionnelles), care nu modifică personalitatea și sunt doar o exagerare a acesteia. Între acestea, ei identifică un tip nosografic pe care îl denumesc ,,psihoză cronică cu bază de interpretare delirantă" (psychose chronique à base d'interprétations délirantes) sau
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
demență -, "delirurile sistematizate cronice" (délires systématisées chroniques), grupate în psihoze dobândite (psychoses acquises) și "psihoze constituționale" (psychoses constitutionnelles), care nu modifică personalitatea și sunt doar o exagerare a acesteia. Între acestea, ei identifică un tip nosografic pe care îl denumesc ,,psihoză cronică cu bază de interpretare delirantă" (psychose chronique à base d'interprétations délirantes) sau, mai pe scurt, "delir de interpretare" (délire d'interprétation). În timp ce primele se bazează pe tulburări senzoriale dominante și cvasi-permanente, celelalte au la bază, aproape exclusiv, ceea ce
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
senzație reală, un fapt exact care, în virtutea asociației unor idei legate de porniri și de afectivitate, dobândește, cu ajutorul deducțiilor și inducțiilor eronate, o semnificație personală pentru bolnavul astfel încurajat să raporteze totul la propria persoană". Delirul de interpretare este o psihoză sistematizată cronică caracterizată prin: "1) multiplicitatea organizării interpretărilor delirante; 2) absența sau prezenta puțin semnificativă a halucinațiilor, contingența lor; 3) persistența lucidității și activității psihice; 4 ) evoluția prin extindere progresivă a interpretărilor delirante; 5) incurabilitate, dar fără a conduce la
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
literare, motivând astfel demersul lor: Descrierea pe care am făcut-o delirului de interpretare ar rămâne incompletă dacă am încheia această carte fără a menționa analiza psihologică perspicace pe care un mare autor contemporan, August Strindberg, a dat-o acestei psihoze. Analiza sa este cu atât mai interesantă cu cât, printre tipurile anormale sau morbide studiate de romancieri sau de autori dramatici, este improbabil să găsim interpreți veritabili. Cu un deliciu deloc secret, el face să trăiască sub ochii noștri un
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
Persönlichkeit" oder "Prozess"?, publicat în Zeitschrift für die Gesamte Neurologie und Psychiatrie în anul 1910, Karl Jaspers avansează ideea că "delirul de gelozie" (Eifersuchtswahn) este rezultatul unei dezvoltări lente "înăuntrul" personalității pacientului, nu o erupție, subită și inexplicabilă a unei psihoze, cu alte cuvinte, un "proces". Paranoia devine astfel un fel de dereglare a personalității mai mult decât o boală patologică a creierului, astfel încât savantul poate clama: "Poți reconstrui întreaga viață a unui pacient pe baza trăsăturilor lui de personalitate" (1990
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
publicată în 1913, sub titlul Allgemeine Psychopatholgie. Cele două volume care o alcătuiesc au devenit clasice pentru literatura psihiatrică și multe dintre criteriile moderne de diagnostic izvorăsc de aici. De importantă specială este ideea că simptomele (în special cele ale psihozei) pot fi diagnosticate mai curând prin forma, nu prin conținutul lor, punând la îndoială atât metodele, cât și criteriile curente de diagnostic. Credința fermă a cuiva nu poate fi considerată delirantă bazându-ne doar pe conținutul acesteia, ci numai prin
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
conținutul lor, punând la îndoială atât metodele, cât și criteriile curente de diagnostic. Credința fermă a cuiva nu poate fi considerată delirantă bazându-ne doar pe conținutul acesteia, ci numai prin felul în care este susținută. Filosoful german explorează fenomenul psihozei pe două axe, cea a dezvoltării personalității, în care unele reacții la experiența trăită se pot înscrie ușor, și cea a proceselor psihice, unde intervine ceva nou, un factor a cărui origine poate fi ori organică ori psihică, și care
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
esențialmente un simptom. Într-o conferință susținută în fața Asociației Psihiatrice Germane în anul 1908, Die Prognose der Dementia præcox (Schizophreniegruppe), Paul Eugen Bleuler scoate în evidență fundamentele pur psihogene ale paranoiei. Descriind-o ca o "reacție psihică" sau ca o "psihoză situațională", psihiatrul elvețian lărgea definiția afecțiunii pentru a include și cazuri ce reprezentau halucinații, o formă paranoidă de ,,demență precoce" (dementia præcox) pe care a denumit-o "schizofrenie", de la cuvintele grecești schizein (σχίζειν, "separă-desface-sparge") și phrēn, phren- (φρήν, φρεν-, "minte
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
o anomalie evolutivă ori un proces organic. Conceptul de psihogeneză se leagă, de asemenea, de noțiunea de proces psihic elaborată de Karl Jaspers, de la care Lacan preia și abordarea monografică, ca modalitate de acces la procesele mintale. Psihiatrul francez interpretează psihozele ca dereglare a ceea ce el numește "sinteză psihică", prin care se înțelege personalitatea individului; conștient de limitele unei astfel de înțelegeri, el încearcă să le depășească invocând, pentru a-și justifica diagnosticul de "paranoia auto-persecutorie", teoria psihanalitică a lui Sigmund
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
era niciodată de partea mea. Totdeauna era de partea soțului meu"; ,,Responsabilitățile asumate de sora mea în educația copilului erau intolerabile"), în incapacitatea ei de a răspunde intervenției acesteia din urmă în propria viață prin "agresiune": Pentru geneza istorică a psihozei... ni s-au dat elementele esențiale privind cheia conflictului dintre Aimée și sora sa. Oare acest fapt nu pune în lumină teoria care leagă fixitățile afective de complexul fratricid?" (1975:261) Dar impulsul delirant dispare în momentul în care Aimée
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
mai menționează o serie de tulburări psihotice a căror trăsătură fundamentală rămâne "un delir, în general de persecuție sau de grandomanie" din care derivă un anumit tip de afectivitate, de comportament sau de gândire, esențial pentru boală - deosebind-o de psihozele afective ori de schizofrenii. Alături de "starea paranoidă involutivă" (numită și "parafrenia involutivă"), clasa cuprinde și paranoia, despre care se spune că este "o stare extrem de rară", caracterizată "prin dezvoltarea graduală a unui sistem paranoic, complex și elaborat, de regulă bazat
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
ele nu au schimbat deocamdată, în mod decisiv, viziunea asupra bolii materializată în scrierile lui Kraepelin ori Kretschmer. Cu toate acestea, se pot observa unele evoluții interesante. Semiologie și diagnostic Paranoia (tulburarea delirantă) este o afecțiune mintală cronică din grupul psihozelor - un întreg ansamblu de psihopatologii caracterizate prin existența episoadelor psihotice cu durată variabilă: idei delirante, halucinații, convingeri anormale, care alterează simțul realității și devin surse de noi și false sensuri. Caracteristică bolii este anosognoza, căci lipsește conștiința stării patologice. Paranoia
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
false sensuri. Caracteristică bolii este anosognoza, căci lipsește conștiința stării patologice. Paranoia este un termen generic căruia cu greutate i se atașează o definiție precisă, fără a avea în vedere ansamblul accepțiunilor curente și al clasificărilor care le corespund. Tema psihozei este reluată de mulți autori, în înțelesuri uneori total diferite, alteori parțial împărtășite. În 1992, Organizația Mondială a Sănătății distingea sub apelativul de "tulburare delirantă persistentă" (persistent delusional disorder) un grup de afecțiuni psihice ce include paranoia, psihoza paranoidă, parafrenia
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
corespund. Tema psihozei este reluată de mulți autori, în înțelesuri uneori total diferite, alteori parțial împărtășite. În 1992, Organizația Mondială a Sănătății distingea sub apelativul de "tulburare delirantă persistentă" (persistent delusional disorder) un grup de afecțiuni psihice ce include paranoia, psihoza paranoidă, parafrenia (tardivă) și delirul senzitiv de relație (sensitiver Beziehungswahn) - un întreg sumar caracterizat prin dezvoltarea fie a unei monomanii, fie a unui ansamblu de deliruri îndelungate, cu un conținut variabil, dar frecvent persecutoriu, hipocondric, grandoman ori gelozic, neînsoțit de
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
în funcție de interacțiuni și trăiri, dar nici una dintre aceste diferențieri nu e satisfăcătoare, întrucât se bazează doar pe criterii subiective. Cel mai des, delirurile sunt clasificate după conținutul lor, pe baza temei delirante specifice (DSM-IV), astfel: Cunoscută și sub numele de "psihoză pasională", "sindrom Clérambault" sau "nebunia fetei bătrâne" (Kraepelin 1921), erotomania este un delir cu structură paranoidă și expresie personală, pacientul său tipic fiind o femeie de vârstă mijlocie, dezamăgită în dragoste și acum amorezată - tipologia a fost apoi dezvoltată (Kretschmer
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
cele mai multe ori precursorul unui episod depresiv sau schizofrenic. ■ Tulburarea delirantă indusă (induced delusional disorder), într-o clasă distinctă (ICD-10: F.24) ce include "nebunia în doi" (folie à deux), tulburarea paranoidă sau psihotică indusă (induced paranoid or psychotic disorder) și psihoza simbiotică (symbiotic psychosis), este descrisă drept o maladie împărtășită de două sau mai multe persoane cu strânse legături sentimentale între ele, dintre care doar una suferă cu adevărat, dar care, prin inducție, transferă boala celeilalte persoane, în împrejurări speciale (de
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
pe care o simulează în mod deliberat. Faimoasa lui declarație " Singura diferență dintre mine și un nebun este că eu nu sunt nebun!" (1994: 17), dobândește, în acest context, un sens mai specific. Cu alte cuvinte, Dalí face din propriile psihoze materia tablourilor sale, păstrând totuși distanta critică caracteristică analistului. Dar "paranoia critică" daliană se aplică nu numai descifrării picturii sale, ci și lecturii realului. În cadrul schițat de metodă, Dalí ne propune "un vast ansamblu autobiografic mergând de la tablou la povestire
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
considerând-o drept o modificare a manierei prin care subiectul percepe lumea unde trăiește. Unele formulări daliene amintesc îndeaproape de limbajul lucrărilor lui Sérieux și Capgras, ori de cele ale lui Kraepelin care, să ne amintim, consideră că la baza psihozei [paranoiei] se află un tip de personalitate ce se manifestă prin a judeca, în primă instanță de o manieră greșită, anumite aspecte ale propriilor trăiri, urmată apoi de un discurs interpretativ, controlat de mecanismele normale ale rațiunii. Diferența constă în
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
sardelele în cutie. Cel de la capătul priciului avea un bocanc în mână, când oboseau în poziția în care dormeau, se bătea în prici și lumea se întorcea pe cealaltă parte. Aerul era vâscos și puturos, ca de hazna desfundată. Devenise psihoză pentru cei ce treceau prin Jilava obiceiul să-și încrusteze numele pe ușă - unde aproape nu mai era loc - cu un cui sau un vârf de placheu. Faptul avea două explicații: era un fel de mesaj pentru cunoscuții care ar
Imn pentru crucea purtată – abecedar duhovnicesc pentru un frate de cruce by Virgil Maxim () [Corola-publishinghouse/Memoirs/863_a_1818]
-
toți se văitau că nu au. Iar cei de la țară cred eu că mai dădeau iama și în ceea ce era al CAP-ului, al IAS-ului. S.B.: Da, dar asta era preocuparea de bază: să-și umple frigiderele! Era o psihoză. Se știa că nu va fi și toată lumea se ducea să-și creeze rezerve. Asta îți ocupa tot timpul. N.B.: Da, atunci aveai bani dar nu găseai produse, acum sunt produse gârlă, dar nu ai bani. Nu este cazul meu
[Corola-publishinghouse/Science/84991_a_85776]
-
mulți ani, iar în 2007 această creștere infracțională s-a regăsit și la alte comunități"56. Concluzia: s-a verificat susține Barbagli cu precădere la sfârșitul anului 2007 (asasinatul Reggiani) și în aprilie și mai 2008, un adevărat fenomen de psihoză colectivă. Acesta a fost însă doar parțial justificat de evenimente: "În primul rând, a crescut frica în fața activităților infracționale realizate de români și de rromi realizându-se în același timp o puternică identificare între cele două tipuri de comunități. În
by Alina Harja şi Guido Melis [Corola-publishinghouse/Science/1045_a_2553]
-
marocanilor 57. Interpretarea dată de Barbagli poate fi împărtășită sau nu (nouă ne pare că ar fi cea mai convingătoare), însă nu se poate nega că ceea ce acesta numește "valul de frică", sau referindu-se la raportul între media și psihoza de masă "panica morală", a ajuns să dicteze cu precizie, în perioada care se întinde de la sfârșitul anului 2007 și primele luni ale lui 2008, agenda politică, și cu precădere cea guvernamentală. Un capitol particular al "problemei românești" este deci
by Alina Harja şi Guido Melis [Corola-publishinghouse/Science/1045_a_2553]