1,452 matches
-
faptului că filosofii politici îl utilizează mai mult ca principiu ex ante decât ca principiu ex post. Vezi Huzum, " Despre baza principiului egalității", pp. 3-4. 4 După știința mea, doar Raymond Geuss face excepție de la această regulă, el fiind un realist cu preferințe politice de sorginte marxistă. Orice defecte ar avea el, marxismul este totuși un curent care poate fi considerat în mod legitim drept o interpretare (mai bună sau mai rea) a principiului egalității și libertății umane fundamentale sau/și
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
2011), pp. 371-386, F. M. Kamm, "Sen on Justice and Rights: A Review Essay", în Philosophy & Public Affairs 39, 1 (2011), pp. 82-104, Andrea Sangiovanni, "Normative Political Theory: A Flight from Reality?" în Political Thought and International Relations: Variations on a Realist Theme, (ed.) Duncan Bell (Oxford University Press, Oxford, 2008), pp. 219-239, Christian Schemmel, "Sen, Rawls - and Sisyphus", în Indian Journal of Human Development 5, 1 (2011), pp. 197-210, Laura Valentini, "A Paradigm Shift in Theorizing about Justice? A Critique of
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
of Political Theory 13, 3 (2014), pp. 241-263 sau Francisco García Gibson, "Utopias and Comparative Assessments of Justice", în Metaphilosophy 47, 1 (2016), pp. 92-107. 23 De altfel, Rawls nu a negat acest lucru atunci când a afirmat teza primatului dreptății. Realiștii uită sau par să rateze înțelegerea faptului că teza sa a fost una de teorie ideală, o teză valabilă pentru o societate organizată la modul ideal, nu una caracterizată de circumstanțe nefavorabile. Ca atare, după cum ne-a atras atenția și
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
politică trebuie să devină o disciplină (complet) autonomă de filosofia morală. Nu văd totuși nicio problemă în a-l urma aici în această interpretare pe Larmore de dragul argumentării, de vreme ce, indiferent dacă Williams a susținut sau nu această opinie, există alți realiști care o împărtășesc (Raymond Geuss, Robert Jubb, Enzo Rossi etc.). 28 Ibidem, p. 292. 29 Ibidem, p. 292. 30 Ibidem, p. 293. 31 Edward Hall, "Bernard Williams and the Basic Legitimation Demand: A Defence", Political Studies 63, 2 (2015), pp.
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
Princeton University Press, Princeton, 2007), Thomas Christiano, The Constitution of Equality: Democratic Authority and Its Limits (Oxford University Press, Oxford, 2008), Kasper Lippert-Rasmussen, Luck Egalitarianism (Bloomsbury, Londra & New York, 2016) etc. 48 Desigur, așa cum o arată argumentarea din această carte, dezacordul realiștilor față de moralism nu este, în opinia mea, unul tocmai rezonabil, epistemic vorbind, de vreme ce, așa cum încerc să arăt, el are la bază idei și argumente mult mai puțin plauzibile și solide, dacă nu chiar extrem de slabe, prin comparație cu argumentele care
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
3, Richard Bellamy, "Dirty Hands and Clean Gloves: Liberal Ideals and Real Politics", în European Journal of Political Theory 9 (2010), pp. 412-430. 33 În propriile lor investigații ale obiecțiilor realiste împotriva moralismului, Jonathan Leader Maynard și Alex Worsnip ("The Realist Narrative about 'Ethics-First' Political Philosophy", Draft, 2016, http://www.alexworsnip.com/downloads/RNAEFPP.pdf) sau Alice Baderin ("Two Forms of Realism in Political Theory", în European Journal of Political Theory 13, 2 (2013), pp. 132-153) se rezumă la concluzii mult
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
Political Philosophy", Draft, 2016, http://www.alexworsnip.com/downloads/RNAEFPP.pdf) sau Alice Baderin ("Two Forms of Realism in Political Theory", în European Journal of Political Theory 13, 2 (2013), pp. 132-153) se rezumă la concluzii mult mai politicoase față de realiști. Maynard și Worsnip, spre exemplu, observă doar că portretizarea realistă a moralismului este "sever incorectă", că realiștii tind "să interpreteze în mod greșit obiectivele, susținerile, ambițiile și metodele curentelor de opinie din teoria politică pe care le critică" și că
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
Realism in Political Theory", în European Journal of Political Theory 13, 2 (2013), pp. 132-153) se rezumă la concluzii mult mai politicoase față de realiști. Maynard și Worsnip, spre exemplu, observă doar că portretizarea realistă a moralismului este "sever incorectă", că realiștii tind "să interpreteze în mod greșit obiectivele, susținerile, ambițiile și metodele curentelor de opinie din teoria politică pe care le critică" și că "multe dintre obiecțiile realiste sunt obiecții împotriva unor poziții pe care moraliștii nu le împărtășesc" (Maynard și
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
interpreteze în mod greșit obiectivele, susținerile, ambițiile și metodele curentelor de opinie din teoria politică pe care le critică" și că "multe dintre obiecțiile realiste sunt obiecții împotriva unor poziții pe care moraliștii nu le împărtășesc" (Maynard și Worsnip, "The Realist Narrative"). 34 Mă refer aici la Edward Hall și la argumentarea sa din "The Limits of Bernard Williams's Critique of Political Moralism", în Ethical Perspectives 20, 2 (2013), pp. 217-243, invocată și în una dintre notele de subsol din
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
una dintre notele de subsol din finalul primului capitol. 35 De altfel, nu spun nimic nou dacă amintesc că, în ciuda legitimării lor pe căi diferite - argumentarea de tip instrumental vs. argumentarea prin apel la anumite teorii morale ideale -, moraliștii și realiștii (cu orientări politice similare) ajung adeseori la exact aceleași recomandări pe termen scurt sau pe termen lung pentru practica politică. Realiștii și moraliștii "de stânga" argumentează pentru (aproximativ aceleași) politici publice sau idealuri de organizare politică "de stânga", în vreme ce realiștii
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
lor pe căi diferite - argumentarea de tip instrumental vs. argumentarea prin apel la anumite teorii morale ideale -, moraliștii și realiștii (cu orientări politice similare) ajung adeseori la exact aceleași recomandări pe termen scurt sau pe termen lung pentru practica politică. Realiștii și moraliștii "de stânga" argumentează pentru (aproximativ aceleași) politici publice sau idealuri de organizare politică "de stânga", în vreme ce realiștii și moraliștii "de dreapta" argumentează pentru (aproximativ aceleași) politici publice sau idealuri de organizare politică "de dreapta". Cea mai bună comparație
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
realiștii (cu orientări politice similare) ajung adeseori la exact aceleași recomandări pe termen scurt sau pe termen lung pentru practica politică. Realiștii și moraliștii "de stânga" argumentează pentru (aproximativ aceleași) politici publice sau idealuri de organizare politică "de stânga", în vreme ce realiștii și moraliștii "de dreapta" argumentează pentru (aproximativ aceleași) politici publice sau idealuri de organizare politică "de dreapta". Cea mai bună comparație în acest sens mi se pare comparația între John Rawls (A Theory of Justice. Revised Edition (Belknap Press, Cambridge
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
punct de vedere teoretic. În loc să diferențieze realismul de alte teorii internaționale, postulatul anarhiei diferențiază relațiile internaționale de alte discipline. Astfel că s-ar putea argumenta că realismul corespunde unei anumite combinații de categorii și postulate. Însă, din nefericire, nu toți realiștii subscriu aceleiași combinații. Într-adevăr, conceput astfel, realismul apare ca o varietate de teorii de genul "alegi ce vrei". Acest studiu preia, din actualul moment reflexiv în relațiile internaționale, convingerea că în cazul realismului nu poate exista o definiție care
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
se aflau mult în urmă și le-ar fi prins bine un curs in-tensiv, sub forma unei teorii științifice. Refuzînd să se adapteze mecanic legilor învechite ale marilor puteri europene, elita politică americană avea nevoie de o educație conștientă din partea realiștilor, de obicei emigranți europeni, care au devenit fondatorii unei noi discipline: cea a relațiilor internaționale. De aceea, în acest studiu realismul va fi înțeles ca o încercare de a transforma principiile diplomației europene din secolul al XIX-lea într-o
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
de eroare. Analogia cu organizarea internă a fost întotdeauna criticată vehement în atacurile realismului timpuriu împotriva idealismului. Această critică s-a extins mai apoi asupra încercărilor de a subsuma relațiile internaționale altor discipline și modelelor lor explicative. În ambele situații, realiștii apărau nu doar plauzibilitatea propriei lor teorii, ci și modalitatea de cercetare proprie disciplinei relațiilor interna-ționale. Cu alte cuvinte, pentru o disciplină cu probleme endemice de identitate, teoretizarea realistă a definit inițial - și apoi a devenit strîns legată de ele
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
CRITICA REALISTĂ A IDEALISMULUI: ATACUL LUI E. H. CARR ÎMPOTRIVA ARMONIEI INTERESELOR Idealismul dorea să evite recrearea condițiilor care au condus la un război pe care nimeni nu l-a vrut (cel puțin în felul în care s-a desfășurat). Realiștii erau de asemenea motivați de dorința limitării fenomenului războiului, deși ei au susținut că războiul este uneori un mijloc necesar al politicii externe. Idealismul și-a asumat principiul care a stat la baza diplomației secolului al XIX-lea, anume moderația
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
unui sistem de securitate colectivă pentru statele moderate. De cealaltă parte, realismul se străduia să adapteze politica internațională la fenomenul războiului total, descris printr-o inversare a dictonului lui Clausewitz, pacea devenind o prelungire a războiului cu alte mijloace. Pentru realiști, politica puterii nu este un accident istoric, ci, cum a spus Morgenthau, un "fapt uman" și o "necesitate logică". Cea mai celebră critică a idealismului dominant în perioada interbelică este lucrarea lui E. H. Carr Twenty Years' Crisis (1939). Cel
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
critică unilaterală este o ilustrare curioasă a unei intuiții într-adevăr importante, pe care Carr o dezvoltă în cartea sa. Realismul este o teorie sceptică ce demască aparenta inocență a adevărului acceptat la un moment dat. Și totuși, a fi realist consecvent - scrie Carr - este pînă la urmă o contradicție în termeni: pentru a duce scepticismul realist pînă la capăt este necesar, dacă procedăm consecvent, să subminăm și adevărul realist acceptat: "Realismul însuși, dacă îl atacăm cu propriile lui arme, devine
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
începuse. Acest lucru explică într-o oarecare măsură de ce anumite nuanțe ale gîndirii lui s-au pierdut și numai cîteva trăsături au fost luate în seamă în concepția simplistă a politicii anticomuniste de îngrădire, ceea ce i-a exasperat pe unii realiști, printre care și Morgenthau. În alte vremuri, critica sa asupra viziunii lui Hobbes, a soluției acestuia la problema stării de natură (1948: 397-8) și a machiavelismului (1948: 169) nu ar fi fost uitată atît de repede. Însă ceea ce i-a
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
cu siguranță atractivă. Secțiunea următoare își propune să discute despre verigile cauzale din teoria explicativă a lui Morgenthau, de la fundamentele sale antropologice pînă la politica externă propriu-zisă (vezi figura 2.1). LUPTA PENTRU PUTERE: DE LA NATURA UMANĂ LA ACTORII NAȚIONALI Realiștii definesc sfera politică prin relațiile de putere și autoritate. Indivizi, grupuri și națiuni luptă pentru putere, înțeleasă atît ca un control efectiv asupra mijloacelor coercitive, cît și ca relație de autoritate bazată pe legitimitate. Istoria se desfășoară în cicluri eterne
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
politici de avocați și economiști. După ce și-a înrădăcinat teoria în natura umană, Morgenthau a trebuit să înfrunte problema realistă clasică de a trata nu indivizii, ci statele ca actori în relațiile interna-ționale. Problema este creată de empirismul implicit al realiștilor: din moment ce statele (sau națiunile) nu pot fi percepute pe cale empirică, ele nu există "în realitate", deși ideile și simbolurile legate de ele există. O soluție ar fi ca, atunci cînd este vorba despre state, să ne referim pur și simplu
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
să convingă aceste elite, să promoveze o politică externă care să reflecte și să reproducă cultura diplomatică tradițională. Se creează astfel o tensiune între înclinația analitică a lui Morgenthau și preocuparea sa pentru politică, tensiune care se regăsește la mulți realiști. Pe de o parte, Morgenthau înțelege cultura diplomatică drept un produs al unei tradiții socio-istorice specifice. Ca tradiție, ea este însușită practic. Pe de altă parte, diplomația actuală este condusă de practicieni care nu aparțin unei astfel de tradiții. În
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
claritatea analitică. Imaginea realistă asupra lumii vrea să fie pragmatică, nu cinică. Scopul său principal este evitarea unui mare război prin controlarea și limitarea conflictelor cu ajutorul unei balanțe viabile a puterii, întărită de înțelegeri normative. Cu toate acestea, în viziunea realiștilor, lupta pentru putere va exista întotdeauna. Conflictele nu pot fi abolite. Pentru realiști, politica externă impune adesea decizii pe care nimeni nu vrea să le ia. Diplomații trebuie uneori să riște, însă nu pentru că le-ar place. Scena politicii mondiale
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
său principal este evitarea unui mare război prin controlarea și limitarea conflictelor cu ajutorul unei balanțe viabile a puterii, întărită de înțelegeri normative. Cu toate acestea, în viziunea realiștilor, lupta pentru putere va exista întotdeauna. Conflictele nu pot fi abolite. Pentru realiști, politica externă impune adesea decizii pe care nimeni nu vrea să le ia. Diplomații trebuie uneori să riște, însă nu pentru că le-ar place. Scena politicii mondiale, unde forțe brute se ciocnesc inevitabil, este pentru diplomați scena unei tragedii. Aceasta
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
diplomați scena unei tragedii. Aceasta este soarta omului de stat, care, în scrierile lui Morgenthau, ca și în cele ale lui Kennan și Kissinger, apare ca un personaj eroic, romantizat. Adeseori înțeleasă greșit chiar și de cei care se autointitulează realiști, politica realistă nu este proiecția exterioară a unei ideologii militare sau reacționare, ci o adaptare constantă la o realitate tristă. Pentru realiști, Realpolitik nu este o chestiune de alegere, ci o necesitate pe care actorii responsabili trebuie să o modereze
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]