2,720 matches
-
dușmanii săi). În fond, avem de-a face cu o copie fidelă a unui „vis diurn naiv”. În schimb, subliniază Freud (1908c/1985), adevăratul creator literar ne seduce prin calitățile estetice ale creației sale și prin atenuarea caracterului egocentric al reveriei pe care ne-o transmite prin opera sa. Este vorba aici de domeniul experienței culturale, această a treia viață pe care o descrie Winnicott (1967/1977) și care nu este un vis personal, nici adaptarea la realitatea exterioară, ci constituie
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
prin opera sa. Este vorba aici de domeniul experienței culturale, această a treia viață pe care o descrie Winnicott (1967/1977) și care nu este un vis personal, nici adaptarea la realitatea exterioară, ci constituie „prețiosul aport al sănătății”. În reveria declanșată de o piesă de teatru se poate infiltra și un alt mecanism de apărare: identificarea. Adultul sufocat de o existență banală se identifică atunci cu eroul pe care dramaturgul l-a inventat. Freud (1905 sau 1906/1984), căruia îi
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
este valabilă și pentru eroii de roman. Semnificația pentru patologietc "Semnificația pentru patologie" Putem analiza semnificația pe care o are această apărare pentru patologie încercând să răspundem la două întrebări: - Care sunt patologiile declarate cărora le este asociat refugiul în reverie? - Care sunt inconvenientele excesului sau absenței reveriei, atât la copil, cât și la adult? Freud și Breuer au remarcat la pacientele isterice prezența frecventă a unor reverii diurne. Breuer (1895/1965) presupune că pornind de la aceste reverii se dezvoltă stări
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
Semnificația pentru patologietc "Semnificația pentru patologie" Putem analiza semnificația pe care o are această apărare pentru patologie încercând să răspundem la două întrebări: - Care sunt patologiile declarate cărora le este asociat refugiul în reverie? - Care sunt inconvenientele excesului sau absenței reveriei, atât la copil, cât și la adult? Freud și Breuer au remarcat la pacientele isterice prezența frecventă a unor reverii diurne. Breuer (1895/1965) presupune că pornind de la aceste reverii se dezvoltă stări hipnoide care sunt „fundamentul, condiția necesară unei
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
la două întrebări: - Care sunt patologiile declarate cărora le este asociat refugiul în reverie? - Care sunt inconvenientele excesului sau absenței reveriei, atât la copil, cât și la adult? Freud și Breuer au remarcat la pacientele isterice prezența frecventă a unor reverii diurne. Breuer (1895/1965) presupune că pornind de la aceste reverii se dezvoltă stări hipnoide care sunt „fundamentul, condiția necesară unei isterii”. Chiar și în absența acestor stări hipnoide, se știe că, în cazul personalității isterice, în percepția realului se infiltrează
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
asociat refugiul în reverie? - Care sunt inconvenientele excesului sau absenței reveriei, atât la copil, cât și la adult? Freud și Breuer au remarcat la pacientele isterice prezența frecventă a unor reverii diurne. Breuer (1895/1965) presupune că pornind de la aceste reverii se dezvoltă stări hipnoide care sunt „fundamentul, condiția necesară unei isterii”. Chiar și în absența acestor stări hipnoide, se știe că, în cazul personalității isterice, în percepția realului se infiltrează o serie de reprezentări imaginare, iar reveriile romanești, fixațiile amoroase
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
pornind de la aceste reverii se dezvoltă stări hipnoide care sunt „fundamentul, condiția necesară unei isterii”. Chiar și în absența acestor stări hipnoide, se știe că, în cazul personalității isterice, în percepția realului se infiltrează o serie de reprezentări imaginare, iar reveriile romanești, fixațiile amoroase fără speranță și proiectele irealiste sunt cât se poate de frecvente (Lansier și Olivier-Martin, 1993). Un alt tip de patologie - personalitatea schizoidă - este caracterizată printr-o tendință spre visare, spre izolare, „spre abandonul vieții practice în favoarea vieții
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
spre abandonul vieții practice în favoarea vieții interioare... Încă din copilărie, schizoidul dă dovadă de predilecție pentru tot ceea ce face omul să mediteze și să viseze (lecturile)... Este un visător treaz” (Lafon, 1973). Îngrijorător aici nu este atât excesul cantitativ al reveriei, cât preferința manifestată pentru activitatea imaginară în detrimentul vieții reale. Sartre (1940/1986), căruia îi datorăm această remarcă, subliniază faptul că indivizii preferă viața imaginară nu din cauza mediocrității vieții reale, ci pentru că ea „nu presupune nici o adaptare, în timp ce realul este întotdeauna
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
Sartre (1940/1986), căruia îi datorăm această remarcă, subliniază faptul că indivizii preferă viața imaginară nu din cauza mediocrității vieții reale, ci pentru că ea „nu presupune nici o adaptare, în timp ce realul este întotdeauna imprevizibil. Nimic nu este lăsat la voia întâmplării în reverie: totul este bine stabilit”. În sfârșit, o altă apropiere care s-ar putea face este aceea între refugiul în reverie și halucinație, manifestare patologică aflată și ea la originea unor producții imaginare create de subiect. Aici însă, confuzia între cele
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
ci pentru că ea „nu presupune nici o adaptare, în timp ce realul este întotdeauna imprevizibil. Nimic nu este lăsat la voia întâmplării în reverie: totul este bine stabilit”. În sfârșit, o altă apropiere care s-ar putea face este aceea între refugiul în reverie și halucinație, manifestare patologică aflată și ea la originea unor producții imaginare create de subiect. Aici însă, confuzia între cele două este exclusă. Această distincție este cu claritate pusă în evidență de H.Faure (1965): „Subiectul (nesupus halucinației) știe că
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
halucinație, manifestare patologică aflată și ea la originea unor producții imaginare create de subiect. Aici însă, confuzia între cele două este exclusă. Această distincție este cu claritate pusă în evidență de H.Faure (1965): „Subiectul (nesupus halucinației) știe că ele (reveriile sale) nu există decât pentru el și că le poartă în întregime în interiorul său”. Faure mai pune în evidență și o altă diferență importantă: pentru el nu există vreo confuzie între spațiul interior și cel exterior. Reveria este autonomă în raport cu
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
știe că ele (reveriile sale) nu există decât pentru el și că le poartă în întregime în interiorul său”. Faure mai pune în evidență și o altă diferență importantă: pentru el nu există vreo confuzie între spațiul interior și cel exterior. Reveria este autonomă în raport cu spațiul exterior: nici un obiect real nu joacă vreun rol în cadrul ei. Faure citează exemplul unor bolnavi suferind de halucinații care aud, unul pe Iulian Apostatul vorbindu-i din plapumă, iar celălalt, pendula sa povestindu-i întâmplări neplăcute
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
de halucinații care aud, unul pe Iulian Apostatul vorbindu-i din plapumă, iar celălalt, pendula sa povestindu-i întâmplări neplăcute. Așa ceva nu i se va întâmpla niciodată unui visător! Și dacă, prin nu știu ce hazard, un stimul senzorial ajunge să genereze reveria (madlena lui Proust), trecutul și prezentul rămân distincte în mintea visătorului diurn. La copil, reveria îmbracă de obicei forma jocului. Fraiberg (1959/1967) consideră că „acel copil care se servește de imaginația sa și de ființele care o populează pentru
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
sa povestindu-i întâmplări neplăcute. Așa ceva nu i se va întâmpla niciodată unui visător! Și dacă, prin nu știu ce hazard, un stimul senzorial ajunge să genereze reveria (madlena lui Proust), trecutul și prezentul rămân distincte în mintea visătorului diurn. La copil, reveria îmbracă de obicei forma jocului. Fraiberg (1959/1967) consideră că „acel copil care se servește de imaginația sa și de ființele care o populează pentru a-și rezolva problemele lucrează în folosul propriei sănătăți mentale. El poate menține legăturile cu
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
abandonează universul real, când se arată incapabil să stabilească legături cu persoane reale, preferându-i pe prietenii săi imaginari, acest lucru trebuie să constituie o sursă de îngrijorare pentru anturajul său. Aceleași remarce sunt valabile și pentru adult. Excesul de reverie, scrie Freud, faptul că ele devin preponderente creează condițiile unei căderi în nevroză și în psihoză. „Aici începe larga cale laterală ce duce spre patologie” (1908c/1985). Dar, spre deosebire de psihoză, nevroza nu neagă realitatea, ea vrea doar să o ignore
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
fi ca, fără a nega realitatea, subiectul să se străduiască să o modifice (1924c/1974). Din păcate, nu întotdeauna este posibil să modifici condițiile generatoare de stres; ele se sustrag uneori cu totul inițiativei noastre. În acest caz, refugiul în reverie este o apărare prețioasă, cu condiția să nu se instaleze definitiv și să nu rupă totalmente relațiile persoanei cu cei apropiați. Potrivit lui Winnicott (1971/1975), cei „iremediabil distanțați de vis” nu o duc nicidecum mai bine decât cei care fug
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
individul poate „să-și sape o vizuină, să secrete o cochilie, să înalțe în jurul lui o fragilă barieră de apărare, chiar și în situații aparent disperate”. Relațiile cu alte mecanisme de apăraretc "Relațiile cu alte mecanisme de apărare" Refugiul în reverie poate fi apropiat de retragerea apatică, prin faptul că evadarea într-o lume imaginară antrenează o scădere a interacțiunilor cu lumea înconjurătoare. Alte două mecanisme de apărare au puncte comune cu retragerea apatică, întrucât implică o eliminare a afectelor. Acestea
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
însă, la fel de bine, că avem de-a face cu o răsturnare a rolurilor sau cu o transformare a pasivității în activitate”. După cum explică Sandler, distincția între cele trei mecanisme este într-adevăr extrem de subtilă. La copil, apărarea prin refugiul în reverie se hrănește din transformarea imaginară în contrariu. Atunci când un copil se simte pe drept cuvânt inferior adulților, el își spune povești, își imaginează că este cel mai puternic, cel mai bogat, cel mai frumos. Sentimentele de inferioritate sunt transformate pe timpul
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
se hrănește din transformarea imaginară în contrariu. Atunci când un copil se simte pe drept cuvânt inferior adulților, el își spune povești, își imaginează că este cel mai puternic, cel mai bogat, cel mai frumos. Sentimentele de inferioritate sunt transformate pe timpul reveriei în sentimente de superioritate. Un personaj temut poate deveni, în imaginarul copilului, un animal protector. Astfel, un băiețel de 7 ani face din tatăl său, de care se teme, un leu inofensiv (A. Freud, 1936/1993). Ascetismul adolescentului este și
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
care, în forma ei patologică, este legată de nevroza obsesională, transformarea în contrariu se poate asocia, în anumite cazuri, cu isteria. Freud face doar o scurtă aluzie la acest fapt, în Inhibiție, simptom și angoasă. Știm că în cadrul refugiului în reverie se utilizează în mare măsură această transformare. Dacă satisfacția legată de reverie se instalează la adult, ea își pierde caracterul anodin pe care îl deținea în copilărie, întrucât riscă să modifice relațiile cu realitatea, favorizând dezinteresul pentru lumea exterioară (A
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
contrariu se poate asocia, în anumite cazuri, cu isteria. Freud face doar o scurtă aluzie la acest fapt, în Inhibiție, simptom și angoasă. Știm că în cadrul refugiului în reverie se utilizează în mare măsură această transformare. Dacă satisfacția legată de reverie se instalează la adult, ea își pierde caracterul anodin pe care îl deținea în copilărie, întrucât riscă să modifice relațiile cu realitatea, favorizând dezinteresul pentru lumea exterioară (A. Freud, 1936/1993). Utc "U" Umorultc "Umorul" Definițietc "Definiție" În sensul restrâns
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
dar prețios și rar”. Un studiu al lui Vaillant (1977), citat de Amiel-Lebigre și Gognalons-Nicolet (1993), ajunge la concluzia că această apărare, clasată ca „matură”, este cel mai puțin utilizată, pe când unele apărări mai puțin adaptate, cum sunt refugiul în reverie și activismul, sunt adoptate mult mai des. Istoricul termenului (ca mecanism de apărare)tc "Istoricul termenului (ca mecanism de apărare)" Este surprinzător faptul că umorul despre sine nu figurează decât în câteva liste „clasice” ale mecanismelor de apărare, în vreme ce Freud
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
o nouă sinteză, preocupări mai vechi (Problematica specificității esteticului în istoria esteticii românești). Versurile lui S., adunate în volumele Pelerinaj (1974) și Ceremoniile umbrelor (1996), sunt meditații lirice ale unei sensibilități interogative și evocări ale stărilor vesperale și nocturne, prielnice reveriei, avidă să capteze ritmurile inefabile ale firii și pe cele ale umanității naturale și ritualice. La rândul său, romanul Grădina înclinată (1974), narațiune de proiecție autobiografică, reia analiza și interpretarea contactului reconfortant cu natura și cu arhaicul. SCRIERI: Sensuri ale
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289733_a_291062]
-
Daniel, calfă de alămar, literatura mistică intersectând istoria profană: un rabi Pincas face aluzie la tatăl scriitorului, Pincu Zissu, iar incendiul de la sinagogă îi prilejuiește protagonistului „retrăirea” unor evenimente petrecute cu două mii de ani în urmă. Un amestec indistinct de reverie, stări extatice și amintiri creează registrul specific, genul de fantastic al acestor proze, precum în Golem de Gustav Meyrink. Nuvelele din culegerea Ereticul de la Mănăstirea Neamțu pierd din tensiunea primei cărți, narațiunea câștigând în schimb coerență și verosimil. Întâmplări „scandaloase
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290742_a_292071]
-
intră fără să mai adauge vreun cuvânt, iar eu mă uit în urma lui, încă total confuză. Mi s-a părut mie, sau tocmai am vorbit despre... adică, a vrut de fapt să spună... Apoi se aude sunet de copite, și reveria mea ia sfârșit brusc. Mă întorc și văd trăsura lui Suze apropiindu-se pe drum, ca dintr-o poveste. Vălul îi flutură în vânt, și ea zâmbește radioasă spre câteva persoane care s-au oprit să privească, și n-am
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]