2,992 matches
-
coama acoperișului, unde ajungea la peste patru metri înălțime. Hornul era complet acoperit de zăpadă, iar tânărul care l-a desfundat a fost obligat să disloce zăpada pe o porțiune mai mare pentru a da de gura hornului. Am rămas uimiți! Câtă zăpadă, Doamne! Câtă zăpadă! Iar echipa asta de tineri inimoși, cât au mai lucrat, Doamne! Cât au mai muncit! Au lopătat un munte de zăpadă. Bună ziua, domnule primar! Bună ziua, oameni buni! Vă mulțumim din suflet că ați avut bunătatea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
aparținând unui deportat sârb, Moma sau Momcico. Ori de câte ori treceam pe acolo mă uitam minute în șir la această minunăție. Cel puțin la început, nu mi-a venit să-mi cred ochilor: am stat așa pierdut minute în șir, mirat și uimit, ca în fața unui lucru ieșit din comun. Cum, domnule, oare e posibil să fie așa ceva? Vasăzică nu le mai plouă în casă? Ce grozav! Mă uitam ca la un lucru de artă inegalabil. Cât de întins și de egal așezat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
o boabă de piper." (G. Topîrceanu) Cerul însuși părea să se limpezească puțin câte puțin, retrăgându-și cohortele de nori spre limanuri cunoscute doar de ei, împinși de un măturoi uriaș, într-o învălmășeală cosmică, spre ținutul zăpezilor veșnice. Priveam uimit și înfricoșat la colosala forță distructivă a acestor formațiuni ciclopice în momentul descărcărilor electrice. Fantastic! "Și-ai s-asculți cum cornul vântului mereu Nourii pe ceruri către zări îndeamnă." (Nicolae Labiș) Încet-încet, cu eforturi din ce în ce mai mari, ne-am apropiat de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
în fața unui lucru, a unui fapt deosebit. Văzându-ne pe toți frații lângă el pentru prima dată, în mod firesc și-a exprimat plăcerea, bucuria și dragostea spontană față de frățiorii lui mai mari. Uau, fraților, da' frumoși mai sunteți! Stăteam uimiți și ne uitam la minunea îmbrăcată în alb de pe salteaua de paie de lângă mama, neștiind și neexplicându-ne cum a apărut acolo? De când? De unde? Cine era? Coana moașă intuind că mirarea și disconfortul nostru sunt legate de întrebările de mai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
vii și sunt caligrafiate cu o cerneală de aur. Titlul stă mare deasupra, ca soarele pe cer: Invizibilul, descriere amănunțită. Și, pe rândurile următoare: sau Visul copilului care pășește pe zăpadă fără să lase urme. Încep să citesc captivat conținutul. Uimit, observ că totul e redat exact cum se întâmplase, de la primele cuvinte ale istorioarei mele: „Este ziua de 1 ianuarie 1956, iar eu mă aflu cu sania, cu patinele la derdeluș - așa începe povestea mea. Am împlinit de curând doisprezece
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
din om, câte milioane de neuroni funcționează, încă, în unele creiere deteriorate. "Necunoscutul" Vasile mi s-a relevat întâmplător. Nu am avut nici un merit, decât acela de a observa ceea ce pare a fi destinat umbrei și ignorării. M-am trezit uimit, mai întâi de un fapt. O mică poveste, cu tâlcul ei mic: Împlinind vârsta, s-a pus problema buletinului de identitate al lui Vasile. Ar fi rămas, poate pentru totdeauna, un etern anonim, din seria persoanelor trecute în evidența spitalelor
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
respingător, oribil). Copleșit de scârbă, de o scârbă de sine însuși, Ion, "pierzându-și mințile", lăsând în urmă mirosul de grătar și mireasma de liliac, a rătăcit în neștire până spre dimineață. A ajuns acasă în zori. "Se uita parcă uimit la gardul vopsit în verde. Deschise portița care scârțâi, trist." Ajuns în casă, tânărul bău cu sete apă sălcie dintr-o cană de pe lavoar, se spălă, tremurând, își scoase haina, uzată, o perie, în neștire, își scoase cravata și, tremurând
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
Cioacă. Adică, mai științific, să expire psihicul, să se lase învins. Așa i-ai spus? observ eu perplex. Da, ai curaj, nea Costică, ăștia au nevoie de locuri, nu te mai țin așa, i-am spus categoric." Și? întreb eu uimit. Mi-a spus că nu-și poate permite: "Nu-mi pot permite. Nevastă-mea este singură, nu are nici un ban de înmormântare." Așa mi-a spus, că nu are bani de funeralii. Și a venit acasă. De trei luni se
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
influență. Frecvența de undă socială pe care o recomandă dl Breban colegilor săi de breaslă este deprimantă - între amoralitate și imoralitate. Asumându-și un asemenea rol „istoric și sfânt”, dl Breban nu poate fi luat în serios când se declară uimit că ofițerii de Securitate („acești măgari, ticăloși”) „sunt crezuți pe cuvânt”, iar scriitorii, nu. (Jurnalul Național, 20 mai 2005) Levantu’ din fire n-are lecuire În afara celor concepute ca mijloace de represiune, nici o instituție nu este, în sine, nedemocratică. De la
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
uman este negreșit un lucru ciudat, nu-i așa? Marriott dădu din cap afirmativ. - Ai văzut cu adevărat cățelușul ăla pe care pretindeai că-l mângâi? stărui Greg. Marriott ridică din umeri. - Nu-mi aduc aminte. - Chiar deloc? întrebă Greg uimit. - Mi-aduc aminte vag că Blandar m-a rugat să mă uit la ochiul lui drept și apoi el mi-a atins mâinile - cred. - Exact. Și ți-a explicat că doar unul din cinci se poate scufunda atât pentru prima
[Corola-publishinghouse/Memoirs/85115_a_85902]
-
amețit de somn: - Da, poți să mă hipnotizezi. - Dormi! - spuse Blandar și pocni din degete. Ochii lui Marriott se închiseră bine de tot și așteptă. În sfârșit, încurcat, deschise ochii. - Nu pare să fi mers - începu el. S-a oprit uimit. Nici urmă de Blandar. În fața lui, pe masă, era un bilet. L-a luat și a citit: Dragă Marriott, Respectul tău deosebit pentru Judith, din halucinația aceea "din viitor", m-a făcut să cred că ceva nu e în regulă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/85115_a_85902]
-
în inimă; ca urmare, cea mai mare și prima dintre dorințele lor era aceea de a lucra împreună; era evident că cea mai mare importanță o acordau bunei guvernări a Bisericii lui Dumnezeu. În fapt, nu poți decît să rămîi uimit cînd descoperi aceeași doctrină, aceeași disciplină și chiar aceleași obiceiuri introduse de vastul sistem al guvernării sfintei Biserici de către toate națiunile de pe Pămînt. În comparație, diferențele sînt puține și neesențiale. 51. Cum s-a întîmplat acest lucru și ce îl
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
îndrăzneală: se velle omnes baculos pastorales Angliae in manu sua tenere. Spune aici istoricul care povestește acest fapt (Gervasius Dorobernensis, în Imaginationibus de discordiis inter monacos Dorobernensies et Baldeuinum Archiepisc., p. 137) că prelatul, auzind un astfel de răspuns rămase uimit și tăcu din prudență, pentru ca regele să nu comită rele și mai mari împotriva Bisericii. Nu mai puțin de atît, se poate demonstra cum ajunsese Biserica în acel timp, prin faptul că Wilhelm a lăsat Bisericile și Abațiile fără păstori
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
spus prietenului meu că nici vorbă s-o fi Întâlnit la Zagreb pe această faimoasă doamnă sau pe vreun membru al trupei „La Mama“, ba chiar nici măcar un bilet la spectacolul lor nu reușisem să obțin. Am fost și mai uimit când, curând după aceea, am primit o scrisoare scrisă de mână, cu litere aprins violete de la Ellen Însăși, În care mă Întreba dacă vreau să vin la New York, Întrucât ea va obține pentru mine o bursă a Fundației Ford pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
Medeea la miezul nopții, fără să adăugăm nici un bec electric. Actorii erau văzuți ca siluete conturate pe fondul pietrei albe a muntelui. Deși greci, spectatorii nu Înțelegeau nici ei greaca veche decât fragmentar, dar au ascultat cu o atenție totală, uimiți și adânc atinși, netulburați de sclipirile orașului, care, la poalele stâncii, Își ducea viața de noapte obișnuită, plină de distracții și zgomote. Dar sunetele vechi reverberate În piatra de la Lycabetos trezeau În ei un sentiment de apartenență la o veche
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
sus, apoi aproape a leșinat În brațele mele. Am fost nevoit să-l car În jos pe scări, căci nu mai putea să-și coordoneze picioarele după atâtea ore de nemișcare. „Te-amînvins! Am câștigat lupta!“ „Care luptă?“, l-am Întrebat uimit. „Am rezistat mai mult ca tine, americanule!“ Nu-mi era deloc plăcut să-l car În brațe și m-am rățoit la el: „În primul rând nu sunt american și apoi, ce fel de rival ți-am fost? Nu ți-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
birou. Degeaba, orice argument nu avea nici un ecou, eram iar respinși de direcțiune și obligați să reluăm lucrul de la zero. După șapte versiuni de decor, din criză de timp, proiectul a intrat În sfârșit În lucru, deși existau eterne rezerve. Uimit, mă Întrebam de unde venea această schimbare radicală de atitudine a direcțiunii, după ce la Cellini fuseserăm lăsați În voia inspirației să inventăm necenzurați. Zoe Pappas, fidela mea asistentă de la Met, mi-a spus În secret că managerii și the board (consiliul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
de un vânt de nebunie, fără să mai aștept ora stabilită, m-am smuls din culcuș, am adunat, cuprins de turbare, cele câteva cărți ce le aveam de la Dânsul și am alergat până în strada Spătarului... Iar când mi-a deschis, uimit, i-am azvârlit cărțile în brațe și am răcnit că totul, totul se terminase, că nu mai aveam ce să caut acolo, că plec și nu mă voi mai întoarce niciodată! și am plecat cu adevărat. Consternat și totodată mișcat
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
a zis. La zeci de ani după aceea, într-o zi cu soare, am întâlnit-o pe una din străzile frumoase ale Bucureștiului. Îmbătrânise mult, dar am recunoscut-o imediat și am salutat-o cu multă deferență. M-a privit uimită și mi-a răspuns la salut. Ne-am zâmbit și am trecut mai departe, fiecare pe drumul său... și tot în cursul inferior al liceului l-am avut pe profesorul de istorie Ion Totoiu: sclipitor de isteț, povestitor neîntrecut, având
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
într-o lume de basm. Aduceri aminte... — O, ce bine că s-a terminat! exclam eu. Ce bine că putem sta în sfârșit de vorbă ca doi vechi și buni prieteni... — Chiar a fost așa de rău? mă întreabă, oarecum uimit. — Groaznic! Dar ce bine că a trecut! Seara am dormit amândoi în aceeași odaie, în paturi sepa rate, bineînțeles... Ce să spun? Mi-era tare dor de el! Simțeam că acum ar fi fost poate momentul să mă scol de la
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
doilea - Mircic -, cât și a tuturor prietenilor săi... Fapt este însă că, odată mascarada judiciară terminată, Mihai se liniști pe dinăuntru și primi pedeapsa nu cu resemnare, dar cu un fel de sportivitate și sfidare luminoasă. Cel puțin așa susținea uimită Alice, care, intrând după pronunțarea sentinței pentru a cere ceva în biroul lui Radu Marin, dădu acolo cu totul pe neașteptate peste Mihai, care era pregătit pentru transferarea la Văcărești... S-au cuprins în brațe, dar la intervenția grosolană a
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
la urmă, ca desert, alături de iaurt. În ce privește conținutul bolurilor, mâncarea indiană era atât de condimentată, că-mi lua gura foc după fiecare înghițitură, paharul cu apă nelipsindu-mi niciodată. Bineînțeles, foloseam furculița... Când i-am studiat, discret, pe indieni, am observat uimit că aceștia luau chapata cu mâna, o făceau cornet și apoi o înmuiau într-unul din sosuri și mâncau... apoi o înmuiau în iaurt și iar mâncau... După fiecare vizită a cornetului de chapata prin sosuri, urma obligatoriu și una
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
permanent eram în stare de meditație - în fața mea a apărut bătrâna doamnă Rai. Inițial, am crezut că nu mă observase și mă pregăteam să trec discret, când, o auzii adresându-mi-se: - JAI SHRI MATAJI! / - JAI SHRI MATAJI! - am răspuns uimit. Pentru bătrâna doamnă Rai nu era nicio problemă să mă vadă și să-mi salute apariția! O lecție de umilință din partea unei doamne în fața căreia eu fac acum un namaste! Umilință și demnitate. Venind vorba despre umilință și frumusețe interioară
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
moartea aparentă. Și cel mai mult m-a șocat că nu simțeam nimic. Ochii mei vedeau frumusețea vegetației, copacii ciudați, floriile necunoscute, ruinele și clădirile antice. Vedeam belșugul din magazine și mulțimea de obiecte noi, dar nu simțeam nimic. Eram uimită. Nu mai aveam lacrimi, nici gânduri. Nu mai eram eu! Nu mai eram eu! Nu mai eram eu? Scrisoarea 5 Starea de nestare. Întrebarea permanentă: Răspuns: <citation author="unknown"> „Nu știu, dar nu mă pot întoarce!” </unknown> Am întâlnit o
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
Nu înțelegeam de ce Leila renunțase la munca de la crescătoria de cai. Mi-a spus că a vrut să fie liberă, dar nu o înțelegeam. Fuma hașiș. Spunea că în țara ei era un obicei obișnuit și răspândit. Eu o priveam uimită cum își rulează cu dexteritate țigările. Am vrut să văd cum e, ce simți. Am fumat puțin și am început să râd imediat. Altceva nimic, doar o imensă poftă de râs. Leila mi-a explicat că e cea mai ușoară
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]