2,628 matches
-
deosebirile dintre acestea (dezvoltarea autocontrolului se poate face și prin comparația imaginii din oglindă cu cea demonstrată de logoped); g) principiul acțiunii minime - este mai eficient ca sunete noi să se exerseze la începutul exercițiilor cu vocea scăzută, fără exagerare; vocala se adaugă la început șoptit și abia mai târziu se pronunță cu voce tare, evitându‑se astfel mișcările însoțitoare inutile și reducând durata intervenției logopedice. Metodele și procedeele generale utilizate în activitatea logopedică au un caracter profilactic și sunt clasificate
[Corola-publishinghouse/Science/2355_a_3680]
-
fi: analiza sângelui, scanare TC (tomograf computer) a creierului, scanare RMN (rezonanță magnetică nucleară) a creierului, electroencefalograma. Comportamentul caracteristic al copiilor autiști este unul atipic, bazat pe următoarele caracteristici principale: - lipsa de comunicare sau comunicare foarte grea și rară; - absența vocalelor în pronunție; - limbajul dezvoltat foarte târziu; - fenomenul de ecolalie - repetă mecanic cuvintele auzite la cei din jur (acest fenomen poate să apară și în forma ecolaliei târzii, când copiii în cauză repetă cuvintele auzite la cei din jur cu ceva
[Corola-publishinghouse/Science/2355_a_3680]
-
stereotipice rituale, lipsă de inhibiție în comportamentul general; - mișcări ritmice de pendulare a capului, rotirea în jurul axului propriu, stări de anxietate extremă, aparent ilogică: control corporal scăzut în contexte specifice; - deficiențe în vorbire, vorbire întârziată, stereotipii verbale, ecolalie, repetarea unor vocale sau consoane în pronunțarea unui cuvânt, utilizarea frecventă a substantivelor, numelor proprii, imperativelor și evitarea folosirii pronumelor sau utilizarea inversiunii pronominale datorită confuziei dintre Eu și non‑Eu; - întârziere în dezvoltarea psihică, rigiditate în gândire și acțiune, coeficientul de inteligență
[Corola-publishinghouse/Science/2355_a_3680]
-
cu o conotație specifică; nu se cer posturi, ca în balet, nu se cere un mimetism, ca la vârstele mici, ci se cere o înțelegere a mesajului, a sunetului corelat cu mesajul și cu întreaga semnificație a gestului artistic. Fiecare vocală, consoană și nuanță a cuvântului, a vorbirii, fiecare notă muzicală, interval sau acord muzical are o mișcare intrinsecă ce este revelată printr-un gest euritmic. Astfel putem vorbi de o euritmie poetică - este vorbire „vizibilă” în spatiu și de o
[Corola-publishinghouse/Science/2355_a_3680]
-
obiectele reale, corespondente ale celor de pe ecran, profesorul îi ajută pe cei care nu înțeleg imaginile prezentate pe monitor. O dată ce imaginea e înțeleasă, profesorul o poate substitui cu simboluri. Pentru cei care nu citesc, computerul creează sunete și imagini. Sintetizatoarele vocale pot vorbi, pot spune instrucțiunile lent și clar și, dacă e necesar, le pot repeta. Efectele de sunet reprezintă frecvent stimuli puternici. Elevii lucrează cu o tastatură specială și creează sunete muzicale. De asemenea, ei controlează computerul prin intermediul sunetelor (de
[Corola-publishinghouse/Science/2355_a_3680]
-
cu, din etc.). 22. Folosește corect singularul și pluralul. 23. Poate enumera 5 obiecte în prezența lor. 24. Poate enumera 5 obiecte în absența lor. 25. Îi place să asculte povești. 26. Poate relata simplu o întâmplare. 27. Pronunță corect vocalele și consoanele. 28. Are o pronunție incorectă la foarte multe cuvinte. 29. Omite silabe. 30. Omite sunete. 31. Nu poate pronunța cuvintele noi și mai mari de 3 silabe. 32. Nu dorește să comunice verbal. 33. Repetă la nesfârșit același
[Corola-publishinghouse/Science/2355_a_3680]
-
de nume de plante, animale sălbatice; combinarea arbitrară a cuvintelor (știucă - caras ~ lin = stiucaralin); rimarea fără sens (actac - plac); rime distractive; inventarea unor istorioare amuzante (plecând de la câteva cuvinte din dicționar, care au În structura lor, de exemplu, o anumită vocală). Dacă se lucrează, folosind exercițiile menționate, alături de altele posibile, la toate clasele primare, cele mai multe dintre compunerile create de elevi vor uimi prin valoarea lor imagistică și prin sensibila expresivitate verbală. Saltul calitativ de la scheme la creație propriuzisă este determinat de
Modalităţi de stimulare a capacităţilor creatoare în lecţiile de compunere la clasele primare by Lenuţa Barbu, Laurenţiu Tolontan () [Corola-publishinghouse/Science/91825_a_92802]
-
versiuni ale textului ebraic, îi acuza pe reformați că sunt de acord cu tradiția rabinică 1. Cu timpul, s-au ivit divergențe de opinii chiar și între reformați; pe de o parte, erau aceia care susțineau că textul ebraic, incluzând vocalele, este cel inspirat, pe de altă parte, erau cei care, în urma comparării diferitelor manuscrise ebraice, au arătat că textul vocalizat reprezintă o adăugare ulterioară. Această descoperire, făcută de către teologul protestant Cappellus, a zdruncinat grupul celor care susțineau inspirația deplină a
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
vocalizat reprezintă o adăugare ulterioară. Această descoperire, făcută de către teologul protestant Cappellus, a zdruncinat grupul celor care susțineau inspirația deplină a textului ebraic al Vechiului Testament și care se temeau că oamenii se vor îndoi cu timpul nu numai de vocale, dar și de consoane. Cu toate acestea, Cappellus a mers mai departe, în 1650, compunând un răspuns în apărarea punctelor de vedere protestante împotriva acuzațiilor aduse de Morinus, în care formula câteva principii fundamentale pentru alegerea celui mai bun text
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
schematizată în felul următor 3: după o fază în care proliferează diferite texte consonantice, un text consonantic unitar capătă valoare normativă spre sfârșitul secolului I și începutul secolului al II-lea d.Hr.; urmează etapa în care se dezvoltă punctuația (vocalele și accentele) și diferitele tipuri de masora, spre sfârșitul secolului al IX-lea și începutul secolului al X-lea, sistemul de punctuație și de masora atingând perfecțiunea, asigurându-și o autoritate cvasinormativă. Asistăm, așadar, la trecerea de la o fază de
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
masora atingând perfecțiunea, asigurându-și o autoritate cvasinormativă. Asistăm, așadar, la trecerea de la o fază de proliferare, la o fază de unificare, prima referindu-se în mod deosebit la textul consonantic, iar a doua la „ajutătoare în lectura” acestui text (vocale, accente, masora). Dacă prin masora 4 înțelegem sistemul de note critice, accente și semne vocalice care însoțesc forma exterioară a textului ebraic, perioada premasoretică se referă la timpul în care această sistematizare nu se regăsește încă în textele disponibile 1
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
dacă anumite litere arătau aproape la fel la un anumit moment din dezvoltarea scrierii, aceleași litere arătau cu totul altfel mai târziu, fapt ce putea duce la confundarea lor de către un cititor neatent. Întrucât în faza de început nu existau vocale, care ar fi putut oferi indicații despre sensul precis al unui cuvânt, modificarea unei litere conducea la un nou cuvânt, cu un cu totul alt înțeles. Dacă un copist nu citea corect o literă, o astfel de greșeală producea un
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
constant despre trwsm, nu despre hrwsm; pentru el, ca și pentru Ibn Ezra, masoreții se numesc trwsmhy?na (anșei hamasoret). Iacob ben Chayyim, primul editor al masorei (în Biblia lui Bomberg, în 1518), atunci când se referă la ansamblul de note, vocale, simboluri introduse de către masoreți, folosește termenul hrsm (în scriere defectiva, adică fără w, iar atunci când se referă la tradiție în general folosește cuvântul trwsm 3. Exemplul lui Iacob ben Chayyim a avut mare influență asupra întrebuințării și adoptării generale a
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
contexul nostru o constituie datoria masoreților de a compara cu multă grijă copia și textul de bază, care trebuia păstrat cât mai mult timp cu putință, în special în vederea efectuării corecturilor. După fixarea acelui textus receptus iudaic, care nu conținea vocale, cercurile rabinice au început să lucreze în vederea păstrării acestui text și a modului în care se citea. Cei implicați în această lucrare istovitoare se numesc masoreți sau „transmițători” (derivat de la aramaicul rsm, care înseamnă „a transmite”). De-a lungul secolelor
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
cuvântului care prezenta probleme. În general, notele se refereau fie la anumite neînțelegeri sau îndoieli care priveau o literă sau un cuvânt, cum ar fi pronunțarea sau nepronunțarea unei vocale-literă din grupul matres lectiones, fie la probleme care priveau anumite vocale, accente, forme gramaticale sau combinații de cuvinte care puteau duce la interpretări greșite 2. În majoritatea cazurilor, masora parva conținea informații descriptive sau comparative, indicând în același timp alte locuri din Scriptură unde se întâlnea acea formă neobișnuită a unui
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
începutul Evului Mediu, textul biblic era transmis doar sub formă consonantică. Tratatul Soferim din Talmudul babilonian se referă la diferite aspecte ale activității scribale, fără a face însă vreo precizare legată de existența unui sistem de vocalizare. În faza inițială, vocalele erau redate prin litere care se adăugau la sfârșitul cuvintelor, așa cum arată inscripția de la Siloam. Începând cu secolul al VI-lea î.Hr., aceste litere vocale se foloseau și în alte poziții ale cuvintelor, cu timpul fiind suplimentate cu alte încercări
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
În iudaism au existat discuții aprinse legate de originea vocalizării: în timp ce unii susțineau că este vorba de o inovație, așa cum rezultă din spusele lui Simha, în cartea de rugăciuni Mahzor Vitry (sec. al XII-lea), karaiții erau de părere că vocalele au fost date pe muntele Sinai, așa cum explică Iuda Ha-Dassi. Originea târzie a vocalizării textelor biblice ebraice poate fi dovedită prin absența ei din textele descoperite în pustiul Iudeii 1. Cartea de rugăciuni Mahzor Vitry conține informații despre existența a
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
în prima sa fază, se baza pe șase semne vocalice provenind din litere ebraice 2. În ambele cazuri, vocalele-semn sunt plasate deasupra consoanelor, în partea stângă, motiv pentru care acest sistem de vocalizare se numește supralinear 1. În cadrul primei etape, vocalele erau redate prin două tipuri de semne: - tipul babilonian obișnuit, constând din anumite linii ce își au originea în litere, deasupra cărora se aflau puncte; - tipul care consta numai din puncte, relativ rar folosit. În plus, multe manuscrise dau mărturie
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
tipul babilonian obișnuit, constând din anumite linii ce își au originea în litere, deasupra cărora se aflau puncte; - tipul care consta numai din puncte, relativ rar folosit. În plus, multe manuscrise dau mărturie asupra faptului că doar cele mai importante vocale erau redate prin puncte, dagheș, rafé și mappiq lipsind întru totul. Etapa a doua a sistemului de vocalizare, cea complicată, prezintă trăsături net diferite de prima. De data aceasta, patru consoane ale alfabetului ebraic: a, w, y și u sunt
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
semne plasate în diferite părți ale cuvintelor, întrucât sistemul sirian folosește semne similare. În plus, mai ales în cazul etapei a doua a vocalizării babiloniene, se întrebuințau litere sau părți din litere. În manuscrisul berlinez Berlin MS. or. qu. 680, vocalele sunt redate prin puncte supralineare, iar dagheșul este adeseori exprimat printr-un mic g plasat deasupra literei. Se pare totuși că dagheșul era introdus mai mult sporadic 1. Rezultatele cercetărilor întreprinse de Kahle asupra manuscriselor babiloniene au fost publicate în
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
baza acestui sistem ne ajută să ne conturăm o imagine cât mai clară asupra textului biblic, atât în mediile premasoretice, cât și în cele nemasoretice. Majoritatea manuscriselor cu vocalizare palestiniană prezintă, fiecare în parte, caracteristici individuale cu privire la semnele care marchează vocalele 1. Analiza manuscriselor biblice lasă senzația că sistemul palestinian de vocalizare se afla încă în dezvoltare la data scrierii manuscriselor respective. Printre textele descoperite în genizah din Cairo se află nu numai manuscrise ce prezintă vocalizare babiloniană, ci și manuscrise
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
referă la originea ei comună cu vocalizarea folosită în versiunea samariteană a Pentateuhului. Sistemul samaritean de vocalizare se bazează pe cinci semne supralineare, iar cel palestinian pe opt semne, dintre care două ar fi variante ale aceluiași semn4. Pe lângă aceste vocale, sistemul palestinian, esențial fonetic, prezenta semne diacritice, constând în special dintr-un punct, menite să marcheze pronunțarea diferită a literei șin. Semnele care marcau accentele textului se deosebeau de semnele vocalice, în sensul că nu păreau controlate de reguli fixe
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
cei care au conceput o metodă cu totul nouă de vocalizare a textului biblic, cunoscută astăzi sub numele de „sistemul tiberian”, cel mai complet sistem de vocalizare și de accentuare. Scopul acestor masoreți era probabil acela de a păstra, cu ajutorul vocalelor și al punctuației, cât mai mult posibil, pronunția ebraică de atunci. În acest sens, au făcut mult mai mult decât a adăuga vocale la consoane: au introdus semne care reprezintă accente ale cuvintelor și propozițiilor. Cel mai vechi manuscris biblic
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
complet sistem de vocalizare și de accentuare. Scopul acestor masoreți era probabil acela de a păstra, cu ajutorul vocalelor și al punctuației, cât mai mult posibil, pronunția ebraică de atunci. În acest sens, au făcut mult mai mult decât a adăuga vocale la consoane: au introdus semne care reprezintă accente ale cuvintelor și propozițiilor. Cel mai vechi manuscris biblic cu vocalizare tiberiană este codexul Profeților din genizah sinagogii din Cairo, text ce a fost copiat, vocalizat și înzestrat cu toate celelalte semne
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
timp, se poate vorbi de o anumită legătură între sistemul tiberian, cel babilonian și cel sirian, care se aseamănă într-o oarecare măsură cu etapa primară a sistemului babilonian. În toate aceste trei sisteme, patru semne sunt identice; de exemplu, vocala „i” este redată printr-un yod marcat cu un punct, numit în sistemul tiberian hireq. De asemenea, cel puțin în privința unei origini comune, se pot desluși asemănări între sistemul tiberian, cel nestorian și cel arab. În jurul anului 700, în araba
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]