1,663 matches
-
așază în fotoliu. Cu fiecare pagină scrisă, fericirea lui sporește. Aude ceasul sunînd în camera unde doarme Ana, dar nu-l ia în seamă. Peste un timp cînd se aprinde lumina, Ana vine să-l trezească. Îl găsește scriind de zor. Lasă fetița să doarmă, o duc mai tîrziu la cămin, că stau acasă să scriu, spune în șoaptă, pe un ton grăbit, semn că dorește să fie lăsat în pace. Atunci, treci pe la magazinul din piață. Vreau să scriu... Treci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
lasă noaptea, în cameră e cald și bine. Parcă și durerea de cap l-a mai lăsat, dar nu se îndură să se ridice din pat. Mănîncă ceva stînd culcat și adoarme iar. După miezul nopții aude cîinele lătrînd de zor prin grădină. Știe că-i vreo vulpe fugărită de alți cîini. Se scoală și iese afară. Cîinele a auzit ușa și a venit imediat, lipindu-i-se de picioare. Mihai înțelege că-i este foame și-i aduce resturile de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
Înălțimi: Jack are 1,80, Frank Doherty, Dick Stens și John Brownell sînt cei mai scunzi, iar Wilbert Huff și Bud White bat spre 1,85. Dincolo de sticlă, bulangiii de la arestul central, cuplați cu polițiștii de la Procuratură, Își notează de zor numele oamenilor. Un difuzor chițăi „Profil stînga“. Cei șase se Întoarseră. „Profil dreapta.“ „Fața la perete.“ „Fața la oglindă.“ „Pe loc repaus, domnilor.“ Apoi liniște și deodată: „Paișpe identificări de căciulă pentru Doherty, Stensland, Vincennes, White și Brownell, patru pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
se apropie. Parker deschise cutia, scoase un medalion de aur legat de o panglică albastră din atlaz și i-o agăță de gît. Cei doi bărbați dădură mîna. Exley avea lacrimi În ochi. Se auziră pocnetele blițurilor. Reporterii făceau de zor Însemnări În carnețele. Nu se auziră aplauze. Parker bătu În microfon. — Medalia pentru Curaj este un simbol rîvnit al aprecierii noastre, dar nu are consecințe practice În activitatea cotidiană. Lăsînd la o parte aspectele spirituale, medalia nu-l recompensează pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
Afacerea m-a plictisit ți acum cinci ani, iar la ora actuală e o chestie moartă În păpușoi. Am propriile mele probleme, cum ar fi, să am grijă de copilașul meu. Bud coborî privirea. LÎngă șemineul lui Mickster hîrÎia de zor un buldog cu fundul zdrențuit și cu coada În atele. Cohen continuă: — Ți-l prezint pe Mickey Cohen junior, moștenitorul meu, care nu prea se potrivește În lumea asta cîinoasă. În noiembrie a supraviețuit unui atentat cu bombă, ocazie cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
Nu, nu cred... — Cu ce Îi are White la mînă pe Patchett și Bracken? Nu știu. Ascultă, Exley... Nu, tu să asculți! Și să-mi răspunzi la Întrebare! Ai pus mîna pe dosarul lui Hudgens despre tine? Tomberon transpira de zor. — Mda. — De la cine? — De la femeia aia, Bracken. — Cum l-ai scos de la ea? — Amenințare cu depoziție. Am scris o depoziție despre ea și Patchett și am pus acolo tot ce știam despre ei. Am făcut mai multe copii la indigo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
damă de companie, iar Patchett probabil că Își ținea avocații cu arma la picior, În caz că amănuntul ăsta ducea la o punere sub acuzare. Ziua redeschiderii cazului a fost un adevărat balamuc: Dudley Smith la Gaitsville, În timp ce dulăii lui scotoceau de zor prin Darktown, plus cadavrul găsit de Vincennes sub casă și identificarea de către el a lui Dean Van Gelder - vizitatorul lui Davey Goldman de dinainte de evenimentele de la Nite Owl. Bud White, omul lui de teren, apoi scurgerile de informații către Whisper
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
am avut-o în ianuarie 1990, când în piața din Hala Traian, intrând în vorbă cu un vânzător de la aprozar, acesta îmi spune la un moment dat cu năduf: "Ce mai, era mai bine înainte." Spunând asta, îmi arunca de zor niște cartofi murdari în talgerul cântarului și privea într-o parte, neștiind dacă face "bine" vorbind dintr-o dată așa. "Cum era mai bine? Uite, puteți spune cu glas tare ce gândiți. Sînteți liber!" Omul s-a holbat la mine și
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
dintre istorie și mahala, se petrec fără noi. Mi s-a făcut nespus de dor de acel Andrei cald, bun, îndrăgostit și vulnerabil. Mi-am amintit cum vibram amândoi sub ecourile Jurnalului de la Păltiniș, proaspăt apărut, și cum combăteam de zor, fiecare pe frontul său, și cum la capătul acestei Aus-einadersetzung, al acestei corespondențe dezlănțuite cu cei din țară, a luat naștere Epistolarul... M-am revăzut stând la masa de lucru din camera mea și citind prima scrisoare care sosise după
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
perspectivă neașteptată asupra tipului aflat în mașină: pe scaunul din dreapta, deschis și cu fața în sus, romanul Shogun. Tânărul securist lăsase o clipă romanul din mână ("ne unește aceeași lectură", s-a gândit o clipă Andrei) și se masturba de zor în mașina trasă pe trotuar, privind, hăituit, în toate părțile. 2 noiembrie După vizita făcută într-o zi de septembrie în Rombachweg pe urmele trecutului heidelberghez din anii '80, i-am scris lui Andrei un e-mail în care îi povesteam
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
Ce p...a mea..." Cuvintele se ridică în văzduh, străbat aerul tare și sticlos al pădurii și poposesc ca o imensă aură pornografică, deasupra brazilor. "Dragele mele", s-a adresat Noica în troleibuz unui grup de fete care vorbeau de zor despre "gagicul meu", "dragele mele, limba română e atât de frumoasă! Aveți "drăguțul meu", cum se spune în Maramureș, de ce să spuneți "gagic"? Zău, dragele mele, de ce să batjocoriți așa limba?" O, ce vremuri idilice! Ce s-ar fi făcut
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
văd cinci-șase inși îmbrăcați în frac, toți blonzi, cântând marșul din Aida, cu partiturile puse pe trepiedele aliniate la marginea trotuarului. E miezul zilei și sânt 30 de grade. Spectacolul unor oameni îmbrăcați în negru în plin soare, suflând de zor în alămurile strălucitoare, cu sudoarea curgîndu-le de pe față pe gulerul tare al cămășii și apoi pe papion are în el ceva deopotrivă ridicol și impunător. Cine sânt cei care vând muzică pe un trotuar parizian îmbrăcați ca în sala de
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
liniștea aceea și a Început să se plimbe de la un capăt la altul, invidiindu-i pe strămoșii atîrnați de pereți și spunînd că nimic nu se compară cu tradiția. Sus, În dormitorul lui, Îngenunchiat lîngă pat, Julius se ruga de zor, Înconjurat de toată servitorimea din palat. Vilma ținea lîngă el un lighean, pentru orice eventualitate. Carlos plîngea ascunzîndu-și fața În palmele lui uriașe, Nilda gemea Înăbușit, Julius Îi privea Înțelegînd, tremurînd ca varga și simțind că se Înăbușă. Apoi a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
albi, reci, care se Închid și nu mai primesc pe nimeni; alte persoane, Îndoliate ca și ei, Își Încrucișează drumurile În tăcere, avînd grijă să nu se atingă, aproape cu repulsie; femei cu flacoane de alcool care se dezinfectează de zor, un preot, grădini și flori. Aici. Un preot Îi aștepta de mult, coboară În Întunericul rece, intră În mausoleul de marmoră, abia acum Îi văd din nou pe oamenii de la serviciul de pompe funebre care știu ce au de făcut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
fost Întunecată complet de apariția lui Susan; părea puțin speriată, ca și cum ar fi Întrebat: unde m-ați adus? nu recunoștea locurile, Dumnezeu știe la ce se gîndise În ultimele minute. Frumoasă, desigur, nespus de frumoasă acum, cînd le făcea de zor semne cu mîna mai Înainte de a-i fi văzut. Își scoase ochelarii de soare și se simți orbită de lumină și-i puse din nou, unde-i Julius? „Acolo, mamă, acolo! Îi striga Santiago chiar În ureche, acolo, nu-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
care era cît pe-aci să-i facă să se rostogolească pe scări. Coborî În fugă, plîngînd și nu se mai opri pînă la bucătărie. O găsi pe Sălbatica citindu-și ziarul. Fusese răpit un copil și-i blestema de zor pe țigani. „Ce-i cu tine?“, Îl Întrebă, văzîndu-l că plînge. Julius Îi povesti ce se petrecuse pe scară și Nilda strigă atunci că asta nu mai putea să țină așa, că de data asta nu era vinovată Vilma, că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
fi văzut pe cei din bandă: voiau să-l ridice pe sus, să-l ducă pe brațe pe Arzubiaga, se strânseseră roată În jurul lui, voiau să-l poată măcar atinge cu mîna. — Șterge-ți uniforma! Șterge-ți uniforma! striga de zor grăsanul Martinto, murdar din cap pînă-n picioare, grăbindu-se el Însuși să i-o curețe. Arzubiaga era Într-a treia, era unul dintre cei mari, dar, cum stătea de vorbă cu toți, Julius Îl considera prieten, nu doar idol. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
și pe care o duceau repede la gură: Își aplecau fața spre farfurie, În loc să ducă lingura la gură, cum Învățase Julius de mic. Mușcau din pîine cu dinții lor galbeni și formau o Îmbucătură uriașă pe care o mestecau de zor, vorbind și rîzÎnd cu gura deschisă și glumind pe seama celor care nu opriseră lucrul și se opinteau mai departe cu gălețile suind spre planșeul de la etajul doi. Și tot Înfulecînd așa, intrară În vorbă cu Julius, covîrșit de emoție și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
și bea ceaiul nemișcată, ca o moartă, printre plescăiturile lui Carlos, care-și soarbe ceaiul Înghițind odată cu lichidul și bucățile de pîine pe care le-a lăsat să se moaie și mușcă Îmbucături uriașe murdărindu-și mustața și mestecă de zor, plescăiturile acestea sînt singurul zgomot, ascuțit ca un junghi sub becul reumatic și se repetă datorită foamei cumplite și vesele a lui Carlos, se repetă și capătă treptat un ritm, se transformă Încet-Încet Într-un comentariu, sîntem gata să zîmbim
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
și că de la toate ferestrele Îl priveau pesemne cu ură. La o fereastră din dreapta lui le văzu pe cele două școlărițe Învățînd În penumbră, În curînd o să aibă nevoie de ochelari, sărmanele fete, o să-și strice ochii. Și Învățau de zor, el stătea acolo de cîteva minute și ele nici nu-și dădeau seama. Profită de concentrarea lor ca să se apropie Încă puțin și să cerceteze pereții camerei, păreau de carton, se apropie și mai mult și văzu o cuvertură uriașă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
În fugă. Julius găsi cuvintele potrivite ca să-i răspundă abia cînd Cano era departe, intra În primul teren viran din șirul nesfîrșit pe care-l avea de străbătut, după ce se strecurase printre zecile de mașini și camionete care claxonau de zor anunțînd că mămica sau șoferul așteptau nerăbdători. Uite-l pe Carlos. Chiar În noaptea aceea Julius a Început drumul lung pînă acasă la Cano. Traversă strada În dreptul școlii și trebui să se grăbească fiindcă o camionetă Mercedes de lux pornea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
să danseze. Chema argații... — Erau indigeni? — Metiși, țărănoi, naiba știe ce erau! Era grozav să-i vezi cum sar. „O să-ți găuresc vîrful piciorului“, zicea și poc! o Împușcătură, poc! Încă una și poc! Încă una și tipii săreau de zor. „Nu, nu, nu! Don Fernando! Domnișorule!“ strigau argații. — O, nuuuuuuuuu! — Doar nu trăgea În ei, draga mea. — Nu trăgeam fiindcă nu era nevoie. — Du-le gheața, Întrerupse Carlos dialogul, adresîndu-se lui Celso. Le-a dus-o, spuse Arminda, dar Celso
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
lucru știinduse singură. Se opri o clipă pe palierul scării și se trezi că ascultă cu urechea ciulită: nu se auzea nici cel mai mic zgomot, Îi văzu din nou cum pleacă, pe Celso și-l aminti afară frecînd de zor un ceainic de argint. Sus se abătu puțin din drum ca să asculte dacă Țanțoșa nu era cumva În odaia ei, dar Își aduse aminte că plecase și continuă să Înainteze liniștită; toate dormitoarele erau goale, ușa de la baia de serviciu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
ceva să mănînce, ca să se poată culca din nou și să doarmă mai departe. Santiago s-a urcat În camionetă și i-a spus lui Bobby să se Întoarcă cu Volvo. Era aproape opt dimineața cînd au apărut claxonînd de zor la poarta palatului. Universo, care Întotdeauna stropea florile foarte devreme, le-a deschis imediat poarta și atît Bobby cît și Santiago au fost nevoiți să manevreze volanul cu multă Îndemînare pentru a intra fără să-l calce pe Julius, care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
-mi despre slujba ta. Te rog! —Bine, spuse Ashling, aruncând o ultimă privire tristă către grădină. E o revistă de fițe. Mult mai pretențioasă decât Woman’s Place. Când a ajuns la partea cu Jack Devine care se certa de zor, pentru ca apoi să fie mușcat de asiatică, Clodagh s-a înseninat. —Haide, imploră ea, cu ochi strălucitori. Spune tot! Nimic, da’ nimic nu mă înveselește mai mult decât să-i aud pe oameni cum se ceartă de mama focului. Săptămâna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]