13,950 matches
-
Via Iulia, se pierdu în liniștea acelei dimineți senine de aprilie. — Te-am auzit fără să vreau azi-dimineață, când vorbeai cu soldatul tău... Cuvintele tale ajungeau până în camera mea. Calvia mergea alături de Antonius pe drumul ce pornea din fața vilei, străbătând câmpia. — Ai glasul unuia care comandă, răsunător, puternic. — Diseară plec. Îți mulțumesc că m-ai găzduit și că m-ai îngrijit. — Dacă aș fi mai tânără și, mai ales, dacă aș mai avea frumoasele vise de altădată, m-aș îndrăgosti de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
pentru a suta oară, pentru ce motiv piatra aceea s-ar fi putut întuneca, pentru ce motiv Velunda l-ar fi putut părăsi. Nici de data asta nu găsi răspunsul. Simți o adiere de aer proaspăt, parfumul florilor și al câmpiei la începutul verii. Velunda venea la el. Iat-o: îl îmbrățișa și-i șoptea cuvinte drăgăstoase, îl lăsa să o sărute și s-o urmeze pe un drum ce părea să ducă sub pământ sau în cer, dincolo de hotarul împărăției
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
În lumina puternică de sfârșit de august - fusese o vară foarte călduroasă și secetoasă, în anul acela funest al războiului civil -, zări zidurile orașului Poetovium, cel mai frumos din Pannonia, ridicat pe malul de mizănoapte al Dravei. Râul străbătea marea câmpie, îndreptându-se spre Dunăre; galbenul întunecat al câmpurilor de floarea-soarelui alterna cu verdele viței-de-vie de pe dealuri. Emoționat, Antonius se gândi la Mithra, zeul câmpiilor. În valea ce se întindea în fața ochilor lui, pe malurile Dravei, mâinile credincioșilor săpaseră primele mithraea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Poetovium, cel mai frumos din Pannonia, ridicat pe malul de mizănoapte al Dravei. Râul străbătea marea câmpie, îndreptându-se spre Dunăre; galbenul întunecat al câmpurilor de floarea-soarelui alterna cu verdele viței-de-vie de pe dealuri. Emoționat, Antonius se gândi la Mithra, zeul câmpiilor. În valea ce se întindea în fața ochilor lui, pe malurile Dravei, mâinile credincioșilor săpaseră primele mithraea în măruntaiele pământului, din care se născuse zeul. De la Poetovium, cultul lui Mithra se răspândise în ținuturile danubiene. În mithraea, sub bolțile reprezentând cerul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
lângă el, la umbra fagilor de la marginea pădurii. Rămaseră tăcuți, contemplând orașul îndepărtat și gândindu-se la zeul care voia ca ei să fie eroi. — Acolo e, zise Antonius, arătând spre corturile ce se zăreau în depărtare, albe, la marginea câmpiilor arse de secetă. Acela este castrul Legiunii a treisprezecea. Acolo, aliații noștri ne așteaptă ca să ținem consiliul de război... Cu toții îi suntem credincioși împăratului Vespasianus. La Poetovium, centrul cultului mithraic, se adunaseră în numele zeului conducătorii ținuturilor și ai legiunilor care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
iar generalii săi erau dezorientați - de aceea nu ați primit ordinele care puteau să vă conducă la victorie. Dinspre mulțimea de soldați se auzi un murmur asemenea unui torent care încearcă să iasă de sub pământ și să se reverse pe câmpie, pentru a deveni un râu învolburat. Antonius ridică o mână, cerându-le să tacă. Credeți că sunteți puțini? Totuși, acum putem conta pe șase legiuni: trei din Maesia, două din Pannonia și una din Dalmatia. De ce să-l mai așteptăm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
legatul din Pannonia să amuțească. — Vespasianus știe prea bine că, dacă mai întârziem, Vitellius va devora întreaga Italie! Soldații izbucniră în râs, fiindcă se știa că Vitellius cheltuia milioane de sesterți pentru banchete și că jefuia orașele, municipiile, satele și câmpiile. — În mesajele sale, Mucianus spune să se evite vărsările de sânge și ne recomandă să-l așteptăm. Se oferă să negocieze el pacea, zise Tampius Flavianus, dându-l deoparte pe Arrius Varus, ca să ajungă în fața lui Antonius. — Ne sfătuiește să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Pentru flavieni, faptul că ocupaseră orașul comandantului dușman era un semn fast. Antonius îi puse pe soldați să mărșăluiască repede spre Verona, pe care o cuceriră. Hotărî să stabilească acolo baza operațiunilor de război, deoarece în jurul orașului se întindea o câmpie propice luptelor călare, pentru care soldații săi erau foarte bine pregătiți. Astfel, Vitellius pierdu un oraș strategic. Antonius se știa protejat de armata lui Sextilius Felix, aflată în Rhetia, care împiedicase trecerea armatelor vitelliene din Germania. În sfârșit, prin cucerirea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
și prundiș. Fii atent: acolo unde pământul e mai închis la culoare sunt gropi... Caută să nu cazi în ele, pricepi? Întăriturile fac trecerea între malurile canalului și restul amfiteatrului. Mâine o să vezi și tu ce bine seamănă totul cu câmpia padană: câteva coline, pășuni, prundiș, tufișuri, copaci... O mulțime de copaci au fost aduși din pepinierele imperiale de pe Mons Albanus. Împăratul vrea să lase mulțimea cu gura căscată... Iar în vârful colinei a pus garduri care imită fortificațiile armatei lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
arena, transformată într-un peisaj cu coline înierbate printre care curgea un râu, cu tufișuri, copaci și pășuni. Dincolo de zidurile amfiteatrului se întindea Roma, cu strălucirea marmurei și casele cenușii cu trei niveluri din cartierele populare. Mai departe se vedeau câmpia încă verde și Mons Albanus. Valerius privi repede peisajul acela splendid, apoi își lăsă capul în jos și rămase așa, sprijinit în lance, susținându-și scutul. Îi invocă pe zei și pe Velunda, entitatea spirituală care avea să-l apere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
îi împingea, după cum îl sfătuise Listarius, spre porțiunile de nisip mai întunecate, unde vitellienii se prăbușeau. Pe alții îi făcea să cadă în apă. Luptă cu o furie sălbatică, atent la mișcările adversarilor, cu gândul la fratele său, care, pe câmpia de la Bedriacum, încheiase probabil o bătălie de mare însemnătate pentru cursul istoriei. Se întrebă de sute de ori, tot mai furios, dacă Antonius învinsese sau pierduse. Cu o lovitură abilă în șoldul unui vitellian, îi salvă viața tracului și fu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
voința și avântul eroic insuflat de comandantul lor și zdrobiră trupele vitelliene care încercau să le blocheze trecerea. În cele din urmă, munții rămaseră în urma lor. Pe un ger cumplit, sub un cer senin, se opriră la Carsulae. Pe imensa câmpie se ridicară imediat taberele flavienilor, ce se puteau aproviziona ușor din bogatele municipii ale Umbriei - Tuder, Perusia, Spoletium -, care trecuseră de partea lui Antonius Primus. Armata vitelliană fusese respinsă și se afla la vreo zece mile de ei. Mai departe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
pe care o încredință repede unui mesager. 42 Mesagerul strâmbă din buze când îl văzu pe Antonius Primus rupând hotărât scrisoarea lui Vitellius. — Acesta e răspunsul tău? îl întrebă cu un aer jignit. În mai puțin de o zi, străbătuse câmpia și pădurile și ajunsese la vreo douăzeci de mile de Roma, la Saxa Rubra, unde staționa armata lui Antonius. Sub cerul limpede, pe care se profila muntele Soracte acoperit de zăpadă, intrase în galop în tabăra flaviană. Acum stătea trufaș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Flavienii erau mai bine conduși, dar vitellienii erau în siguranță în labirintul de străduțe pe care soldații lui Antonius Primus nu-l cunoșteau. De pe acoperișuri, vitellienii aruncau cu pietre. Flavienii răspundeau la fel. Soldații luptau pe Câmpul lui Marte, pe câmpia ce se întindea între Tibru și Capitolium... Poporul aclama lupta sângeroasă ca și cum s-ar fi aflat în arenă, strigând și aplaudând. Mulțimea se unduia, urmărind masacrul. Oamenii își mânjeau încălțările de sânge, săreau peste leșuri, arătându-le urmăritorilor locurile unde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
între aceste orașe și între Țara noastră a Rusiei, va fi această graniță veșnică: mai întâi între orașul nostru Sniatin și între Șepinți, care Șepinți aparține Moldovei pe aceste le desparte râul Colocin, iar de la râul Colocin dre pt peste câmpia Bolohovului, până la râul cel mare, Dnistrul, mai sus de satul Potoc, care sat Potoc aparține Țării Moldovei , și de la acest hat în jos pe Nistru până la Mare, aparține către Țar a Moldovei, iar peste țărmul Nistrului este Țara noastră a
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
aștepte până se sculă func țion arul, adică până „aproape de răsăritul soarelui.” Așa că, pe la 5 după amiază ajunseră la Bârlad, cinci poște depărtare de Focșani. Găzduiră la un han confortabil. „Orașul, ca mai toate târgurile moldovenești, este așezat pe o câmpie întinsă. Are zece mii locuitori. Biserica principală este descrisă ca având trei turle, acoperită cu tinichea și cu cruci foarte frumoase. Fiind duminică, dimineața o petrecu ră a casă, în reculegere. După amiază vizitară orașul. „ La biserica principală un preot, trei
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
mai poate aștepta. Neliniștile celor fără morminte O secvență din viață a fost să mori ca un câine, ca o paiață, fără ritual, fără îngropăciune; bătrâni, juni și fecioare fără cununie, fără liniștea potrivită a celor coborâți în iarba din câmpie. Sfios, privim în absurd și laș că i-am lăsat singuri, că n-am plecat cu ei din oraș. Eram și noi eroii anonimi, lipsiți de eroism și de cruce. O Golgotă fără răstignire, fața lui Crist fără strălucire în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1534_a_2832]
-
ci undeva în lume, într-un oraș, în pădure sau la munte, undeva la masă. Aș lua-o de la început, ca la praznic, să înțeleagă că a trecut de amiază, că nu mai pot aștepta pe la iazuri, nici islazurile în câmpia netedă, nu-mi sunt gazdă și reazem. Trebuia să pleci cu strâmtele tale poteci. În așteptare, nu mă mai doare, trupul și sufletul stau lipiți ca niște gemeni; așa va fi când te pregătești de ducă, ca o nălucă? Zăbovesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1534_a_2832]
-
spune printre suspine, nu pleca... eu o aud, deși sunt la poartă în așternutul aspru, în lumea mea moartă. * * * Aș vrea să mă trezesc din acest coșmar, toți mor încet cu vraja pe frunte: unii urcă la munte, alții spre câmpie coboară, parcă ar fi primăvară! Ei se duc pe rând noi ne ținem de mână, până vraja ne învăluie fața, așteptând ca buzele să le trezească dimineața. Cântecul Arinnei îmi acoperă fața. Trecea iubirea cu mâinile legate în panglici roz
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1534_a_2832]
-
Mărgele colorate, florile sacre stau mărturie în dimensiuni înalte, celelalte au coborât în adânc de ape. Vine o vreme când cobori în fântână să alegi izvorul de otravă, tinerețea, de vremea bătrână. Dumnezeu a aprins luna nouă și a umplut câmpia cu rouă. * * * Nu mai știu cine scria că orice carte este o confesiune gravă sau veselă, când amintirile vin de-a valma, amestecate ca un joc de cărți, din părerile de rău, stropite cu vin, ca niște astre, colorate cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1534_a_2832]
-
în această dramă colectivă, poate fi și mâna criminală a dușmanului exterior coroborat cu opoziția dar și delăsarea organelor care iau bani în acest scop. Poate că, de ce nu, mânzul nostru, cel schimbat, sburdă nefericit ca Ovidiu Publius Naso pe câmpiile străinătății. Iar dacă acest pui înaripat chiar nu a existat, povestea nui altceva decât un semn prevestitor a ce se va întâmpla indubitabil chiar în această legislatură. Așa s-a și hotărât în adunarea generală a partdului. Și nu uitați
CÂINELE DIZIDENT by Aurel Brumă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/505_a_1289]
-
Romar și a volumului Frumosul și Fascinantul Romar. 5. Desființarea Ministerului Cailor cu Aripi și trecerea funcționarilor la Ministerul Teberelor de Vacanță. 6. Ridicarea embargoului asupra vânzării peste hotare a hergheliilor de cai cu aripi. Vânzarea devine liberă. Undeva, pe câmpia nearată cât vezi cu ochii a Beșilegilor de Jos aleargă un mânz. Aleargă normal, ca orice mânz normal. E personajul nostru cabalin. Se oprește, adulmecă în jur și nesimțind nici puterea presei, nici puterea Puterii, mihotește scurt, cu dinții dezveliți
CÂINELE DIZIDENT by Aurel Brumă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/505_a_1289]
-
iubirea lui, directorul ei nu ezită să ne extazieze pentru a ne a ajuta să-i atingem și noi starea de extaz de proaspăt senator. Susține că are gata „un proiect despre transformare a județului Dolj Într-o Elveție de cîmpie”. Unde să se tragă apa, prin cantoane, ca la munte. Plus lacurile, ce vor inunda totul. Mai ales județul Dolj, atît de apreciat pentru ceasurile sale. Unii dintre voi, mai inculți, vor rîde, deși sînt lucruri perfect posibile, dacă ne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
atunci cînd a destăinuit motivul pentru care era urmărit de securitate, pe vremuri: pentru că-și făcuse un deltaplan cu care voia să fugă peste graniță. Ideea de a emigra ilegal folosind un deltaplan, cu care voia să zboare peste blocuri, cîmpii și Dunăre, nu a deranjat pe nimeni, nu a stîrnit nici un interes, comentariu, pare așadar normală. Faptul că un popor căruia i-a rămas ca singură trăsătură de apărare doar umorul - prin care mai amendează cu cîte un leu drumul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
viețuiesc indivizi cu aceeași luminozitate și cărora eu, din pricina inevitabilei comparații cu Înnorata viață la țară de la noi, mă obstinez să le spun orășele, deoarece scînteiază, ei nu și nu, villages, bine, atunci, sate sînt toate aceste giuvaere risipite pe cîmpiile Flandrei Orientale. Am ajuns Într-o țară unde distanțele nu au nici o importanță, cei 30,5 de mii de kilometri pătrați ai Belgiei putînd fi străbătuți În cîteva ore pe autostrăzile ce par abia scoase din ambalaj, iluminate de nenumărate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]