15,310 matches
-
o stradă... Pe foi nu mai știu cum trecea - Sub ropot, și-a lumii grămadă... - Uitasem că toamna venea. Singur Odaia mea mă înspăimîntă Cu brâie negre zugrăvită - Prin noapte, toamna despletită În mii de fluiere cântă. - Odaie, plină de mistere, În pacea ta e nebunie; Dorm umbre negre prin unghere; Pe masă arde o făclie. - Odaie, plină de ecouri, Când plînsu-ncepe să mă prindă, Stau triste negrele tablouri - Făclia tremură-n oglindă. Odaia mea mă înspăimîntă... Aici n-ar sta
Plumb. Cu voi. Scântei galbene. Stanțe burgheze by George Bacovia [Corola-publishinghouse/Imaginative/295560_a_296889]
-
droaia. Un bolnav poet, afectat Așteaptă tușind pe la geamuri - O fată, prin gratii, plângând, Se uită ca luna prin ramuri. Ea plânge... el palid se pierde Prin târgul sălbatec, sever; Și pare tabloul acesta Că-i antic și plin de mister!... Nocturnă Nu e nimnei... plouă... plînge-o cucuvaie Pe-un acoperiș de piatră-n noapte cu ecouri de șivoaie, Vai, e ora de-altădată, umbre ude se-ntretaie, Și-n curentul unui gang ațipesc, plin de ploaie. Tabla tuburilor sună, aiurarea
Plumb. Cu voi. Scântei galbene. Stanțe burgheze by George Bacovia [Corola-publishinghouse/Imaginative/295560_a_296889]
-
Chinul depărtării noastre neputând să-l mai înduri. - Ha, ha, ha, râdea ecoul, de râdeam de-a ta plăcere, Între om și-ntre femeie mi-ai spus ura din trecut, Te-am lăsat să-nșiri povestea cu dureri și cu mistere Pentru mine, ca oricărui trecător necunoscut. Îți aduci aminte ziua când ți-am spus că ești frumoasă, Când, în șoaptele pădurii, poate că te-am sărutat Ascultând ecoul rece, înspre toamna friguroasă Ce-aducea-ntîlnirii noastre un adio-ndepărtat? Între ziduri Cum
Plumb. Cu voi. Scântei galbene. Stanțe burgheze by George Bacovia [Corola-publishinghouse/Imaginative/295560_a_296889]
-
De-o țuică Și măsline. Legende clasice, Într-un castel, Departe, Secolul XVIII. Ceaiuri pișcoturi Și-acadele. Acolo, pace Acolo, Și-acolo. Orașul fermecat. Acroplan. Un tren, Un vapor. Un monstru Va fi ucis de un erou. Răsună Un megafon... Mistere Pe ecran. * GLOSSĂ Privește savant Cu inima beată De iubire Natura-i statică. Amorul renaște, Cu focul de vară, Cu diamante De iarnă. Metempsihoză, Metamorfoză, Și câte încă. La revedere, Sau la adio. Privește savant. Dacă nu-i Cu cine
Plumb. Cu voi. Scântei galbene. Stanțe burgheze by George Bacovia [Corola-publishinghouse/Imaginative/295560_a_296889]
-
totul este mai unitar, mai firesc, noi europenii suntem fractalici, atomizați, incompleți". Mă uitam la bătrânelul de lângă mine, nu crezusem că are lecturi atât de temeinice. El și Silvia? Cum s-au întâlnit, cum de s-au căsătorit, iată un mister a cărui dezlegare mi-ar fi și mie de folos. Aici am auzit vorbindu-se despre aborigeni cum vorbim noi despre țiganii noștri. Apropo, azi dimineață, într-o stație de autobuz, o australiancă m-a făcut țigancă când a auzit
by Ana Luduşan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1103_a_2611]
-
care se arată în casele pustii..., a fost sublinierea sa. Gigel-ciobanul nu reținuse și o addenda emisă de Kalia: muierilor le era și mai frică de medicul înveșmântat în alb, ca o stafie, bărbat școlit, dar neputincios în a cunoaște misterele nașterii, a cărui neștiință medicală socialistă se poticnise, evidențiindu-se, pe când încerca să nimerească luna, în care cumetrelor le fuseseră însămânțate lăuntrurile și măruntaiele. Vizavi de eșecurile doctorului legal, Kalia fu poreclită "știuoasa" -care le știe trezindu-se unsă, de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
și o bere Chimey. Mașina rulă cu viteză moderată prin Bucureștii înecați în troienele fluide ale acestui final neobișnuit de noiembrie. Taximetristul clandestin, care i se deconspirase lui Vladimir și totuși rămânea într-un veritabil halo de surpriză și de mister, plasă o explicație scurtă, rostind cu volubilitate: En auto / Je roule molo! Dădu drumul distihului în franceză ca și cum ar fi persiflat acea cunoscută reclamă de tip capitalist, de pe ecranele Televiziunii române libere, rămasă în memoria românilor, prezentând un cavaler medieval
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
Ce, ăștia din Securitate dorm? Doar nu s-au culcat pe Laura victoriei! comentau ei, cu glasuri acre... Hohotele de râs și concluzia strămoșească da' ia mai dă-l și pe ăsta în puzzlele 'mă-sei! încheiau preocuparea pentru deslușirea misterelor întâmplării. Publicul binevoitor mai fremătă, totuși, încă o dată, la răspândirea conținutului unei noi teze, interesantă, inteligentă și adesea verificată de practică, privind abstinența acelui teribilist Vladimir: Păi, da, l-a cumințit o dragoste mare: una foarte mare! O viperă de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
prin prisma animismului? se interogă, aparte, Profesorul. Ori, poate, cu un vizionar, dinaintea căruia tainele devin consubstanțiale diafanei materii?... Ca și cum, auzindu-l, s-ar fi preocupat să-l cufunde pe oaspetele său într-o prielnică lumină a aflărilor și devoalării misterelor, Vânătorul vorbi cu o voce care sporea din sine însăși, ajutându-se concomitent prin gesturi elegante și sugestive, comportându-se, sub vârtelnița lui de pene unduitoare, asemenea unui sacerdot, care îi inițiază pe învățăceii săi: Toate contururile care ne împresoară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
bătrân, avea 70 de ani, îi spărgea lemne. Și l-a mai furat. Și acum trag o concluzie. Nu se potrivește ceva, că, când am ieșit și am părăsit casa acestuia, era viu. Soarta egal vinovăție, plus furat singur, plus mister Dacă știam îl luam, era spitalul la o sută de metri, îl puneam la poartă și portarul ăla știa el ce făcea. Nu zic că nu sunt de vină, de la mine s-a tras, dar uite, nu știu. Vinovăția e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
spitalul la o sută de metri, îl puneam la poartă și portarul ăla știa el ce făcea. Nu zic că nu sunt de vină, de la mine s-a tras, dar uite, nu știu. Vinovăția e a mea. Dar rămâne un mister. O soartă în asta. Plus, am furat toată viața mea, dar singur. Asta mi-a pus cap. Tablou mișcat de familie Eram dintr-o familie foarte decăzută. Tatăl meu era ce era, capul casei, dar mama era o depravată, asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
pe care crezuse că îl lăsase mult în urmă. Arăta ca o stafie ce înota prin ploaie. Cum o fi fost el în stare să găsească scurtătura și să se repeadă astfel de la locul de pândă? Omul era un mare mister pentru el. Endō-san, vreau să vă vorbesc. Ciudat, dar Endō se opri și, privindu-l fix, l-a lăsat să se apropie. Simțea o durere ascuțită în piept, datorată, probabil, oboselii excesive. Scuipă, iar pe una din pietrele din poarta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
străinul - nu are nici o legătură cu crima. Probabil că l-a obligat să plece individul care cumpărase oranjada. A treia zi când Endō, care era încă în spital în stare foarte gravă, le-a spus polițiștilor ce s-a întâmplat, misterul s-a aprofundat și mai mult. Endō a mărturisit că i-a dus pe Kobayashi și pe Gaston la Mlaștina Mare, fără să-i explice străinului scopul călătoriei. A povestit cum l-a salvat Gaston, primind în locul lui loviturile lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Endō, care se afla încă într-o stare critică. Oare a încercat Gaston să se târască afară din mlaștină și s-a rătăcit pe drumul de munte în căutarea unui ajutor pentru Endō? Sau a plecat după Kobayashi? Era un mister atât pentru polițiști, cât și pentru Takamori și Tomoe. Nimeni nu a văzut vreun străin care să semene cu Gaston pe nici unul din drumurile pe care ar fi putut porni. Prin fereastra trenului a intrat un val de aer proaspăt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
sănătatea lui Gaston, privirile lui Takamori se opreau pe sac. Când se întorcea seara târziu, primul lucru care îi atrăgea atenția era sacul acela jerpelit. Aveau acum amândoi senzația că trebuie să existe în el un ceva care să risipească misterul legat de Gaston. Într-o bună zi, Takamori a fost căutat la Banca F. de un polițist de la secția Marunouchi. Secretara părea puțin îngrijorată când i-a anunțat vizitatorul. — Higaki-san, sper că nu aveți necazuri. — Te rog să nu dai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Porcușor. Nu pentru că-mi lipseau informațiile, existența lor nu mi se părea desprinsă de realitate, dar nu reușeam să-mi fac o idee asupra criteriilor care-i făceau să fie ceea ce erau, și meandrele psihologiei lor rămâneau pentru mine un mister. Îmi dădeam seama că nu erau niște oameni pe care să-i satisfacă perspectiva de a bea un vin de colecție sau de a se plimba cu o mașină sport italienească. Nu-mi puteam imagina ce anume ar fi putut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
Îmbrăcată Într-o cămașă cu mâneci lungi, din acelea purtate de pianiști sau harpiști, cu părul ridicat frumos Într-un coc, a sunat clincănind dintr-un clopoțel, apoi s-a strecurat ceremonios printre mese cu o planșă pe care scria Mister Miyashita. Eram cât pe ce să ridic mâna, strigând ca un școlar care găsise răspunsul mai repede decât toți, dar m-am stăpânit, mulțumindu-mă să Înclin ușor din cap și să schițez un zâmbet În momentul În care privirea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
putea plăti datoria soțului, eleva de liceu răpită de un grup de golani, femeia evreică aleasă de un ofițer nazist, În general erau preferate astfel de scenarii. Important era Însă ca modul de desfășurare a scenariului să rămână Învăluit În mister, pentru a putea fi oricând modificat pe parcurs. Căci cel mai mult Îl satisface pe un sadic momentul În care Își poate umili partenera supunând-o acelui lucru de care se rușinează ea cel mai tare. Din acest motiv, atât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
celălalt capăt al firului se afla Keiko Kataoka, Într-un bar din Bowery era bărbatul acela care mi-a râs disprețuitor În nas când i-am răspuns ce credeam eu despre urechea lui Van Gogh, iar Reiko rămânea Învăluită În mister... Pudra albă din fața mea era cheia spre paradisul plăcerilor, nu mai aveam cale de Întoarcere Înapoi... Un singur lucru nu Înțelegeam. Dacă raționamentul meu era corect, de ce și-au ales un tip banal ca mine? — Ați stabilit să vă mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
câteva ocoluri, fac cale întoarsă. E ceva ce nu înțeleg în povestea asta cu ciorile. Foarte rar se abat deasupra mlaștinii. Atunci încep să zboare dezordonat, în zigzaguri bezmetice. Parcă le sperie sau le îmbată ceva de jos. E un mister pentru mine ce se întîmplă, de ce păsările simt mlaștina și se feresc să-i treacă granița, în vreme ce fluturii par fascinați de aerul puturos al bălților. Uneori, în roiuri mari, se precipită într-acolo atrași de o forță irezistibilă și cad
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
Schubert. M-am gândit la omul acela care nu mai putea vedea ninsoarea, nici să asculte muzica lui Schubert și mi-am simțit sufletul plin de compasiune. Nu-l cunoșteam, dar parcă îmi murise un frate. Mă lega de el misterul morții. Când însă moartea nu e mister, e oribilă. Lângă eșafod nu ninge niciodată. Nici nu se aude muzică de Schubert. Nu se aud decât râsetele, huiduielile și răsuflarea înfierbîntată a celor care vin să vadă la lucru călăul. Știi
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
care nu mai putea vedea ninsoarea, nici să asculte muzica lui Schubert și mi-am simțit sufletul plin de compasiune. Nu-l cunoșteam, dar parcă îmi murise un frate. Mă lega de el misterul morții. Când însă moartea nu e mister, e oribilă. Lângă eșafod nu ninge niciodată. Nici nu se aude muzică de Schubert. Nu se aud decât râsetele, huiduielile și răsuflarea înfierbîntată a celor care vin să vadă la lucru călăul. Știi la ce m-am gândit în vreme ce te
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
Vânătorul de lupi albi cunoaște obiceiul acestor fiare fabuloase, tot de către tine scornite. Vor năvăli într-o zi, spre prânz, sute. Mai pregătești o molimă - o boală necunoscută - apoi o cădere generală în misticism. Sau vei deschide o Școală de Mistere, în care toți, Maeștri și discipoli, se vor strădui să afle taine despre atlanți sau cum se vor fi numit, fiindcă egiptenii nu au învățat magia cultivând Delta Nilului și nici indienii yoga călărind elefanții prin junglă. Vei opune unei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
ras și ai plecat fără să zici o vorbă. Știi să taci. Ești plecat de două ceasuri. Te vei întoarce și vei continua să scrii romanul; cei din Stațiune încă nu știu cine e asasinul Eremitului, iar dispariția Astrologului constituie un alt mister; în vremea aceasta, Romancierul îi pregătește Magistratului o nouă supriză; se vor petrece o mulțime de lucruri, le-ai hotărât. Îți vor veni și idei noi, Stațiunea se poate aștepta la orice. Peste șase ore, răstimp de alte zece, o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
cu toată lumea în paginile ei; îl invidiez puțin. Odinioară, eram prieteni; ne-am acrit, tot căutând, fiecare, adevăruri absolute. Am fost pitagoreici, amândoi întrezăream Tainele prin numărul patru; folosindu-l într-un anume fel, neștiut de noi, am fi pătruns Misterele Naturii. Nașterea Lumii și Viața-fără-de-moarte. Am fi știut totul. Asta până a apărut Balerina; și Actorul a fost îndrăgostit de ea; iubirea lui a fost platonică. Noi - eu și Romancierul - am tăvălit-o o iarnă prin paturile noastre. Ne feream
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]