4,325 matches
-
de soluții. Se tem de tot ce-ar putea să i se întâmple și-l „ambalează” într-o cutie. Angoasa de protecție crește în intensitate și frizează ridicolul. Fapte vitejEști e o cameră a fricilor meșterite sub ochii noștri. Când țipetele se acutizează și siluetele de pe pânza neagră devin din ce în ce mai mari, fricile noastre se amplifică. Le astupăm în borcane și devenim, dintr-o dată, mai liberi. Fapte vitejEști este un spectacol țesut cu finețea și subtilitatea unei broderii în care firele fricii
Frici îmborcănate și minciuni etichetante. Narațiune și de-dramatizare () [Corola-website/Science/296115_a_297444]
-
jumătate dimineața și, conform programului său, ar fi trebuit să înceapă să lucreze cu două ore în urmă, dar chiar și dacă ar fi încercat serios să o facă, ar fi fost enervat de țârâitul aproape continuu al telefonului, de țipetele copilului, de huruitul unui pickhammer din stradă și de cizmele grele ale creditorilor lui, ce tropăie în sus și în jos pe scări.” Cărți sau țigări este genul de carte care se citește repede, dar se digeră în tihnă. Articolele
Verdictele lui Orwell by Răzvan Mihai Năstase () [Corola-journal/Journalistic/5048_a_6373]
-
Regizorul a explicat că filmul său face parte dintr-un proiect provocator, și anume încercarea de a anima tablouri celebre conferindu- le în același timp și o interpretare, refăcând fictiv background-ul lor spiritual, de tensiuni și imaginar. Figura din Țipătul lui Munch se lamentează pe fondul unei discuții între un tânăr și un bătrân care străbat podul din tablou vorbind despre moarte. Bătrânul relevă lipsa de îngrijoare, iar aerul sceptic devine un fel de contrapunct al dramatismului pe care peisajul
„Filmul de Piatra“, ediția 3.0 by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/4990_a_6315]
-
maică-sa, gâfâind, cu mâna la gură. Furia lui Chikuami spori. Faci pe deșteptul, târâie-brâu! Îl azvârli pe Hiyoshi în magazie și-i ordonă lui Onaka să nu-i dea nimic la cină. Din acel moment și până la lăsarea întunericului, țipetele lui Hiyoshi se auziră necontenit. Dă-mi drumul! Nebunule! Cap-pătrat! Ați asurzit toți? Dacă nu mă scoateți de-aici, dau foc! Și continuă să plângă, urlând ca un câine, dar pe la miezul nopții adormi în sfârșit. Apoi, auzi o voce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
ureche și trase: Hai, zi odată. Vorbește. — Îmi pare rău. — ăsta devine un obicei. Ajungem noi la fundul sacului. Ia vino-ncoace, să stăm de vorbă cu tatăl meu. — Vă rog, iertați-mă. Glasul lui Hiyoshi suna întocmai ca un țipăt de maimuță. Ofuku nu slăbi strânsoarea. Porni în jurul casei. Cărarea care ducea de la magazie spre intrarea în grădina casei era mărginită cu un desiș de bambuși chinezești înalți. Deodată, Hiyoshi se opri în loc. — Ascultă, spuse el, privindu-l crunt pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
el capul. Nu-i prea plăceau pisicile dar, în ziua aceea, micul pisoi fusese singura făptură vie care-i arătase afecțiune. Dintr-o dată, Hiyoshi ciuli urechile. Pisoiul făcu și el ochii mari, surprins. Dintr-o cameră de lângă verandă se auzise țipătul ascuțit al unui bărbat în suferință. După un timp, Oetsu intră în bucătărie. Avea ochii umflați de plâns și se șterse cu mâneca, în timp ce amesteca o fiertură medicinală pe plită. — Mătușică, începu prudent Hiyoshi, în timp ce mângâia pisica, pisicuța asta are
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
pentru că-l făceam să sufere așa. În cele din urmă, unul dintre ei l-a dezlegat și s-a dus cu el și cu celălalt paznic, ca să se poată ușura la umbra copacilor de-acolo. — Și? — Apoi, am auzit un țipăt. I-a ucis pe amândoi, iar eu am alergat la casă să vă spun ce s-a întâmplat. — Încotro a luat-o? — Ultima oară când l-am văzut, se ținea cu mâinile de creasta zidului, așa că bănuiesc să a sărit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
în altă parte. Garnizoana Tange se alătură armatei în avans a lui Nobunaga și porniră cu toții grăbiți, fără zăbavă, sore fortăreața Zenshoji. De cum înțeleseră că sosea Nobunaga, cei din garnizoană scoaseră un strigăt. Dar nu erau urale; păreau mai degrabă țipete și tânguieli jalnice. — A venit! — Senior Nobunaga! Nobunaga era stăpânul lor, dar nu toți știau ce talente de general avea. Nu se așteptaseră ca Nobunaga însuși să vină pe neașteptate la acel avanpost izolat, unde cu toții tocmai se hotărâseră să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
rodea buzele cu dinții săi negri, părând incapabil să creadă ceea ce se întâmpla chiar sub ochii lui. Generalii stăteau în jur, cu chipuri înverșunate, răcnind încoace și-ncolo: — Ce-i asta, o revoltă? — ăștia sunt rebeli? Nu le răspundeau decât țipetele și, în pofida strigătelor alarmate care se auzeau din toată tabăra, nu puteau crede că îi ataca inamicul. Dar nu se mai putură îndoi mult timp de ceea ce le auzeau urechile. Războinicii Oda apăreau chiar în fața lor, cu strigătele aspre de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
văzând chipul omului și tot cerul cu capul în jos, în sfârșit țipă și el. Fujikage Mikawa îl lăsase pe Hideyoshi singur în ceainărie și mergea pe cărarea din grădină. Fi primul care auzi plânsetele lui Chacha în timp ce fugea și țipetele lui Manju. Alarmat, alergă să vadă ce se întâmpla. — Cum! Mișelule! răcni el îngrozit, apucând instinctiv mânerul spadei. Stând cu picioarele de-o parte și de alta a lui Manju, Hideyoshi îi strigă poruncitor bătrânului să se oprească. Era un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
de furie și regret. Când servitorii care-l însoțiseră înțeleseră ce se întâmpla, zbierară din toți bojocii, dând din mâini și începând să anunțe pe toată lumea despre situația ivită. Gărzile de la poarta centrală și din citaldela interioară auziseră de asemenea țipetele lui Chacha și se grăbeau spre locul faptei. Samuraii formară un cerc de armuri din oțel în jurul acelui bizar inamic care-i privea încruntat, ținând spada la gâtul lui Manju. Rămaseră la distanță, poate speriați de ceea ce vedeau în ochii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Mă bizui pe tine. — Am să-mi dau toată silința, iar restul îl voi lăsa în seama providenței. Călătoria mea acolo e pur și simplu ultima șansă. Dacă nu mă întorc viu, știi ce urmează. Nimic decât forța. Se ridicară. Țipătul ascuțit al unei păsări se auzea de peste vale, dinspre apus. Frunzele roșii din direcția aceea erau orbitoare. Cei doi coborâră în tăcere colina, îndreptându-se către tabără. Spectrul morții - și al despărțirii iminente umplea atmosfera după-amiezei pașnice, plutind tăcut în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
crede atât în om cât și în lume, și trece prin portalurile morții cu grație și cu sufletul împăcat. Sozo se îndreptă de spate și merse spre soția sa, care era împreună cu doamnele ei de onoare. Dintr-o dată, se auzi țipătul sfâșietor al unui copil, iar Katsuyori răcni înnebunit: — Sozo! Ce-ai făcut? Sozo își înjunghiase de moarte propriul fiu de patru ani, chiar sub ochii soției sale, iar acum femeia suspina. Fără ca măcar să lase deoparte spada însângerată, Sozo se prosternă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
lămpile, Mitsuhide păru să adoarmă aproape imediat. Când în sfârșit își depuse capul pe pernă, vântul alpin de afară zgâlțâi copacii, urlând prin streșinile acoperișului atât de straniu, încât se părea că monstrul mitologic cu nas lung, Tengu, scotea un țipăt înspăimântător. Dintr-o dată, Mitsuhide își aminti povestea pe care o auzise de la preot despre altarul zeului de foc. În mintea lui, și-l imagină pe Tengu umblând pe cerul negru ca smoala. Tengu devorează focul, apoi își ia zborul în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
pământul și cerul, nesemănând cu nimic din ceea ce se aude în mod firesc pe lumea asta. În acea dimineață, n-a existat în toată capitala nici un om care să tresară surprins sau să se repeadă din pat ca reacție la țipetele familiei. Un vacarm de zgomote și voci începu să se înalțe curând din regiunea altminteri pașnică a conacelor nobilimii care înconjurau Palatul Imperial. Cu toată zarva și ecourile copitelor de cai, părea să răsune însuși cerul orașului Kyoto. Zăpăceala orășenilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
iar de astă dată se oprise la Horikawa. Era înconjurat de membri ai clanului său și i se pregătise un scăunel de campanie, dar nu se așeza nici o clipă. Întreaga ființă i se concentra asupra glasurilor din nori și a țipetelor din ceață, pe când privea neîntrerupt cerul, spre Nijo. Din când în când, ochii i se umpleau cu roșul norilor de dimineață, dar spre cer încă nu se înălțau flăcări sau fum. Nobunaga se trezi cu o tresărire, fără nici un motiv
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
spre mijlocul cerului. Nu sufla nici o boare de vânt, iar culoarea apelor mâloase ce înconjurau castelul era mai tulbure ca oricând. Micile valuri care lingeau ușurel zidurile castelului sclipeau în soare și, din când în când, din depărtare se auzea țipătul egretei albe. Pe malul opus, la Nasul Broaștei, fu ridicat un steguleț roșu, indicând că sosise momentul. Muneharu se ridică brusc. Din mijlocul slujitorilor lui se înălță un suspin involuntar. Generalul porni cu pas grăbit spre zidurile castelului, ca și cum ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
țintuiau pe soldații dușmani la pământ, erau înjunghiați în spate. Existau și grupe de arcași, iar vâjâitul săgeților și focurile de pușcă răsunau încontinuu. Dar mult mai tari erau strigătele de război ale celor cinci sau șase sute de oameni. Acele țipete nu păreau să iasă din piepturile luptătorilor, ci din întreaga lor ființă, chiar și din pori și firele de păr. Oamenii înaintau și erau respinși, și în cele din urmă soarele începu să răsară. Pentru prima oară, de mult timp
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Sanjuro, indică Shigemoto capul lui Mitsuhide, pe care-l înfășurase într-o bucată de pânză și și-l agățase de șa. Întoarse privirea, trist. Sanjuro sări cuviolență spre cal. În momentul când apucă în mâini capul lui Mitsuhide, scoase un țipăt prelung, tânguitor. După un timp, întrebă: Care au fost ultimele lui cuvinte? — A recitat o strofă care începea astfel: „Nu există două porți: loialitatea și trădarea.” — Așa a spus? — Chiar dacă l-a atacat pe Nobunaga, fapta lui nu poate fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
fugeau urlând spre pozițiile lui Maeda. — Nu intrați în panică! Nu vă faceți de râs! Genba, care fugea și el în aceeași direcție, însoțit de un grup de călăreți, sări din șaua sa stacojie, începând să-și mustre trupele cu țipete răgușite: — Ce-i cu voi? Spălați putina, după atât de puțină luptă? Certându-și războinicii, Genba încerca să se încurajeze și pe sine însuși în același timp. Când se așeză greoi pe o piatră, umerii i se zbuciumau și părea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
sistem liberal, fiecare îndeosebi și toate împreună au trebuit să ne ducă acolo unde sîntem și să facă din fiece evreu o cestiune europeană. D. Brătianu a încercat să treacă odată în Turcia un convoi de vagabonzi evrei. De acolo țipete și vaiete în toată Europa. Mihai Vodă (Sturza) scotea în fiece zi zeci de evrei din țară, tot peste Dunăre, și nimeni nu zicea o vorbă, D. Cogălniceanu, care era pe atunci redactor al ", Foii (oficiale) sătești", poate să mărturisească
Opere 10 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295588_a_296917]
-
de aceea ne-am vărsat sângele la Plevna, pentru a da țara noastră pe mâna evreilor? " Prin aceste cuvinte ale unui însemnat deputat român se caracterizează dispoziția majorității populațiunii din Principatele dunărene. Cu toată exagerarea, e ceva adevărat în acest țipăt de durere. Nimeni care e câtuși de puțin familiarizat cu împrejurările în cestiune nu va nega că cestiunea izraelită are pentru România cu totul altă importanță decât pentru Serbia de exemplu. Cea din urmă putea lesne, fără a se teme
Opere 10 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295588_a_296917]
-
bine, sânt oare evreii din țară răspunzători pentru faptele relatate de corespondenții foilor din străinătate, fie ele în favoarea sau în nefavoarea statului romîn? Trebuiesc ei oare să fie defăimați și acuzați că sânt de rea-credință fiindcă nu protestează contra unor țipete de durere fondate sau poate nefondate? După cum sîntem noi informați, știrile răspândite în acele foi, dacă nu sânt exagerate, dar nici cu totul inventate nu le putem numi. Chiar dacă numai o parte din ele ar fi adevărate, tot ne umple
Opere 10 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295588_a_296917]
-
mătușa mea. Că atâția bătrâni au fost omorâți de copiii lor sau de rude, vecini, doctori care n-au văzut altă ieșire. Alte cazuri? Lângă noi au stat niște oameni tot foarte de treabă. Într-o zi am auzit niște țipete: au intrat niște ucraineni, i-au bătut tare și unuia i-a fost fatal - a avut hemoragie și a murit. Au venit doctori, că erau o mulțime de doctori, dar dacă nu poți să faci nimic... Ne-am temut foarte
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
În alimentația publică, era șeful complexului de restaurant și hotel „Transilvania” la Oradea. Am ajuns acolo, desigur ne-am Îmbrățișat, am plâns și: „Unde-i mama?” - „Mama-i acasă”. I-am dat un telefon și atâta am zis: „Mama!” - un țipăt și a venit repede. Așa ne-am Întâlnit. A fost ceva de neuitat. Ne-am regăsit și a fost pur și simplu o minune, că la Oradea, de unde am fost deportați aproape 30.000 de evrei, 10% s-au Întors
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]