2,571 matches
-
în sfârșit - de respingere a lucrului, am optat pentru atitudinea care mi se părea mai firească: aceea de a refuza. Trebuie să mărturisesc, și aceasta să-mi fie o scuză, că ideea trioului mă paraliza. Dragostea, printr-un proces de dialectică interioară, s-a pus în cazul de față, ca și în alte dăți, de-a curmezișul senzualității. Iubirea mă inhibă. Aș fi putut totuși de astă dată, ca și de multe alte ori, să-mi calc pe inimă și să
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
discursul științific și filosofic al momentului și dintr-o capacitate vizionară hipertrofiată. Eminescu nu devine însă, în felul acesta, paradigma romantică românească, ci doar vârful acestei paradigme, care se organizează în toate momentele ce îl preced. El este rezultatul unei dialectici a istoriei literaturii, al unei evoluții naturale a formelor, care-l fac posibil. Pe de altă parte, textul eminescian depășește, sub o serie de aspecte, modelul canonic romantic. Astfel încât simpla acreditare a textului eminescian ca simptomatic pentru romantismul românesc se
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
Eminescu o oferă necontenit tuturor acelora ce caută a-i pătrunde esența creației, pentru a se sluji de ea, ca de nici o alta la noi, în fundamentarea aproape a tuturor orientărilor literare, culturale, politice și mai știu eu care, în dialectica evoluției societății românești, la urma urmelor. Din această perspectivă sunt utile și relevante crochiurile portretistice pe care le face unor eminescologi ce au marcat semnificativ procesul de receptare, înțelegere și popularizare, nu mai puțin de explicitare a operei eminesciene fie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
aparte pentru eminescologie, încă n-au fost adunate într-o ediție cuprinzătoare, definitorie), apoi G. Ibrăileanu, Eugen Lovinescu și Tudor Vianu. Lucrarea Receptarea critică a lui Eminescu până la 1930 a doamnei Ioana Vasiloiu, structurată pe câteva nivele, "momente" distincte în "dialectica existenței operei eminesciene" momentul primei receptări, al cărui pivot îl consideră a fi Iosif Vulcan, apoi cel al receptării critice provocat de ediția princeps a Poesiilor, realizată de T. Maiorescu și, în fine, momentul interbelic ca factor al "consolidării mitului
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
logosului, tinzând a fi un "interpret al semnelor din Cartea lumii". Vorbind apoi de scriitura tragică, constată că și la Eminescu, precum la Rimbaud, "rătăcirea existențială este o rătăcire a scriiturii". În Glossă, Paul Iruc vede "crearea unei poezii a dialecticii imaginarului". În Epigonii, Eminescu "inventa trecutul, inventându-se de fapt pe sine", ș.a.m.d, urmărind ideea de modernitate în creația acestuia, el fiind, în concepția despre poet și poezie, "mult mai modern decât erau romanticii în opoziție cu clasicii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
Eminescu", acesta înțeles cu evidență ca un reprezentant al Junimismului. Sunt luminate astfel punctele de interferență ca și cele de disjuncție între cei doi poeți, "în cadrul ecuației" Eminescu Macedonski, relație posibilă avându-se în vedere "constituția neoromantică a ambilor". În dialectica Eminescu-Macedonski, exegetul descoperă "nu numai conjugarea etică, temperamental romantică a celor doi, dar și o corespondență de natură estetică, de natură neoromantică, explicabilă prin ancorarea lor în spiritul veacului al XIX-lea și prin deschiderea spre veacul XX". Deosebirea fundamentală
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
extrem opus al literaturii comice, și anume absurdul"). Nu trec neobservate nici "portretele caricaturale" din Moș Iosif dar și La curtea cuconului Vasile Creangă. În toată proza eminesciană constată cum "teatrul și teatralitatea" constituie "noduri ale realității dedublate și, în dialectica dublului, maniere ironice de expresie". Vorbind despre retorica eminesciană, Sebastian Drăgulănescu e de părere că "atitudinea cinică în scrisul eminescian" a produs cel mai adesea o confuzie de ordin artistic/retoric între "ironizat și ironist". În privința publicisticii eminesciene, consideră că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
adâncește chiar, depunând eforturi de a le reuni "într-o unitate comprehensibilă, unitate care se contrazice în sine, în felul acesta contradicțiile anulându-se una pe alta". Poetul nostru, în postură de filosof, recurge la această procedură numită de Heidegger "dialectică"". Cât privește Filosofia indiană, poetul a mers intuitiv spre ea, cunoscând sanscrita. În privința abordării chestiunilor de istorie, Mihai Cimpoi îl vede pe Eminescu "în calitatea sa de filosof al istoriei" iar Sociologia, abordată în articolele de ziar, în concepția lui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
1979, nr. 484/7 septembrie Muntean, George, V. Voiculescu și fabulosul folcloric, în „Viața Românească", nr. 2/1970 Muntean, George, V. Voiculescu — dimensiunea autobiografică a operei, în „România literară", an III, 1970, nr. 926/februarie Nițescu, M., Sub zodia proletcultismului. Dialectica puterii, Ed. Humanitas, 1995 Nițulescu, Jules, Despre știință și literatură, în „Cronica", an. V, 1970, nr.15/11 aprilie Oarcăsu, Ion, Sonetele — „Psalmi de taină", în „Tribuna", an. XI, 1967, nr. 43/26 octombrie Oprișan, I., Prezența multiplă a culturi
Academia bârlădeană și Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/783_a_1506]
-
Daniel Corbu, Liviu Apetroaie sau mai tinerii universitari Bogdan Crețu, Emanuela Ilie, Lidia Iacob, Lăcrămioara Petrescu, Antonio Patraș, Doris Mironescu... Să ne amintim că în învățământul medieval sau în cel mai recent retorica figura printre cele șapte arte liberale gramatica, dialectica, aritmetica, geometria, astronomia, muzica, ea reprezenta o componentă esențială a idealului educațional. De ce societatea de azi n-o mai fi având nevoie de așa ceva? Drept urmare, ne cam obișnuim cu vorbirea sterilă, incoerentă, plată, incoloră, plictisitoare, fără relief și fără substanță
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1462_a_2760]
-
și va crede contrariul. De altfel, istoria scrisului a demonstrat, secol după secol, că discursul adevărat este însoțit de cunoaștere și că memoria încredințată hârtiei pentru a fixa experiența, gândirea, trăirea, sentimentul nu poate trăda fidelitatea celor transmise, în ciuda menirii dialecticii de a căuta realitatea dincolo de ceea ce toate acestea semnifică. Ideea cu privire la îndoiala și inutilitatea de a scrie o întâlnim aproape până la suprapunere cu cea din finalul Pahaidrosului și în istorioara din Bibliopolisul lui Dan Pavel: "Un înțelept indian lăsa cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1462_a_2760]
-
sus? Recitiți-le cu atenție și veți descoperi singuri: este adverbul încă, prezent de trei ori la Scarlat Vârnav și o dată la C.A. Rosetti. Să i l adăugăm, din proprie inițiativă, pe deja, și vom observa imediat că toată dialectica mișcării de tranziție se sprijină pe aceste două adverbe. Multe lucruri vechi mai stăruie încă, dar soarta lor e deja pecetluită. Cele noi și-au făcut deja apariția, dar nu au triumfat încă. Toți intelectualii timpului posedă un viu sentiment
Alfabetul de tranziþie by Ştefan Cazimir () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1380_a_2729]
-
reprezintă de fapt cadre instituționale - școli, publicații, teatre etc. - și este firesc ca ele să preceadă și să determine activitatea pentru care au fost create. Unii, poate, s-ar simți tentați să ajusteze post factum teoria, turnând-o în tiparele dialecticii materialiste: „fondul“ ar semnifica fenomenele materiale, „forma“ - cele spirituale. Consecvența dialectică obligându-ne să admitem însă că tendințele, aspirațiile, proiecțiile mentale ale societății constituie și ele un fond, că dețin cu alte cuvinte o forță propulsoare comparabilă cu aceea de
Alfabetul de tranziþie by Ştefan Cazimir () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1380_a_2729]
-
clasic a romantismului, mie îmi amintește de Alexandru Lăpușneanul... Integrarea unor elemente de inspirație romantică în ansambluri de ținută clasică e o tendință eminentă a artelor epocii, ilustrată prin numeroase și variate exemple. Demnă de relevat în aceste sinteze este dialectica raportului dintre „vechi“ și „nou“. În principiu, structura clasică semnifică atașamentul creatorilor față de o ordine de valori stabilă, iar inserția elementului romantic - deschiderea lor la imperativele înnoirii. În opere de factura celor amintite, categorii opuse ale receptivității estetice descopereau un
Alfabetul de tranziþie by Ştefan Cazimir () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1380_a_2729]
-
va deveni o apărătoare convinsă a unei constituții drepte, dând dovadă de onestitate, credibilitate și, încă și mai important, de independență politică. Speranța nu trebuie niciodată să ia locul analizei și înțelegerii clare, informate. Nu a existat atunci prea multă dialectică privind chestiunile pertinente din acele prime zile ale perioadei postcomuniste, doar un fel de prestidigitație dialectică, dominată de teamă, speranțe, aspirații și fantezii și de euforia sentimentului că, în sfârșit, se scăpase de un sistem nu mai puțin diabolic decât
1989-2009. Incredibila aventură a democraţiei după comunism by Lavinia Stan, Lucian Turcescu [Corola-publishinghouse/Administrative/882_a_2390]
-
agitatorică” (așa-zisă) a lui Wald, continuând să vorbească filozofie, dar în termeni de „producție”, în stil marxist, chiar stalinist, dar era evident că omul era bine școlit, tobă de carte nemțească. M-a tulburat, nu știu de ce, această tiradă „dialectică” a lui Miron Constantinescu (deși, evident, aveam despre el o părere mizerabilă, dar omul nu părea nici ignorant, nici imbecil ; în ultimă instanță era și una, și alta). Dar m-a tulburat. Filozofie ? Termeni de producție ? Păcatele mele ! Era deja
Despre lucrurile cu adev\rat importante by Alexandru Paleologu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/827_a_1562]
-
lui, care se numește Gogol și diavolul. Da’ la Gogol este vorba despre o dezbatere cu diavolul, și anume cu diavolul în viziunea iudeo-creștină, nu cu alte forme de demon. Ei bine, la Caragiale avem de-a face cu altă dialectică. Mă gândesc că data de 18 ianuarie 1879 - deci câțiva ani după alt eveniment memorabil, cultura noastră și justificarea noastră ca națiune în lumea modernă, concordantă oarecum cu constituirea statului român ca stat independent în Europa modernă - intră între cele
Despre lucrurile cu adev\rat importante by Alexandru Paleologu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/827_a_1562]
-
contemporani la care se referă totuși cu precădere, Bergson și Husserl, distanțându-se mult de amândoi, ̀ i recunoaște totuși celui dintâi o intuire mai adecvată a concretului, în pofida impasurilor în care-l duc dualismul și consecința lui, „căderea” în dialectică (în Doctrina Substanței „dialectica” e un viciu speculativ, în opunere cu „gândirea concretă”). Spuneam la început că Doctrina Substanței e un antidot la lenea minții. Lenea minții e cu atât mai funestă cu cât se află la niveluri mai înalte
Despre lucrurile cu adev\rat importante by Alexandru Paleologu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/827_a_1562]
-
referă totuși cu precădere, Bergson și Husserl, distanțându-se mult de amândoi, ̀ i recunoaște totuși celui dintâi o intuire mai adecvată a concretului, în pofida impasurilor în care-l duc dualismul și consecința lui, „căderea” în dialectică (în Doctrina Substanței „dialectica” e un viciu speculativ, în opunere cu „gândirea concretă”). Spuneam la început că Doctrina Substanței e un antidot la lenea minții. Lenea minții e cu atât mai funestă cu cât se află la niveluri mai înalte și cu cât acestea
Despre lucrurile cu adev\rat importante by Alexandru Paleologu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/827_a_1562]
-
ani de goană inutilă după certitudine, mi se pare necesar să ne întoarcem la întrebările și îndoielile sofiștilor, mai ales că relativismul proclamat de ei este reluat astăzi de știința cea mai sigură, de fizica modernă însăși” (ibid., p. 117) ; „Dialectica a împiedicat necontenit, prin obsesia absolutului și a purității, care dusese la nașterea ideilor, o analiză efectivă a realității necesare” (ibid., p. 135) ; „Idealul raționalismului, de a porni de la date clare și distincte, e irațional, fiindcă în concret nu sunt
Despre lucrurile cu adev\rat importante by Alexandru Paleologu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/827_a_1562]
-
iar tălmăcitorii considerați nici mai mult, nici mai puțin decât urmașii spirituali ai profeților. Philon, cu un secol după Pseudo-Aristeas, redă ceva din această atmosferă, elogiind acuratețea transpunerii și felicitându-i encomiastic pe făptuitori: „Așa cum, cred eu, În geometrie și dialectică, noțiunile nu suportă un vălmășag de interpretări, ci aceea stabilită de la Început rămâne neschimbată, tot astfel, pare-se, și acești traducători au găsit cuvintele care să coincidă cu realitățile exprimate, singurele și cele mai În măsură să le redea cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
care nu lasă nici o șansă doctrinei palamite. Câteodată, tonul lui Jugie capătă accente pamfletare. Atunci când descrie isprăvile intelectuale ale favoriților săi, el nu-și poate camufla aroganța: „Cu sângele său rece imperturbabil și cu mână foarte sigură, Prochoros plimbă spada dialecticii aristotelice și tomiste pe rana palamită, dând astfel cep buboiului de ipocrizie” (col. 1805). El critică mai cu seamă inconsecvența Bisericii ortodoxe. Conform poziției sale, rușii ar fi respins palamismul Începând cu secolul al XVIII-lea, În vreme ce, chiar În sânul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
paradoxului temporal nu înseamnă decât existența a două universuri paralele, ce adesea se suprapun, fără ca personajele să conștientizeze asta (fapt întâlnit în mai multe opere). Autorul folosește tehnica narativă a paradoxului temporal, ca modalitate de prelungire a ambiguității narațiunii; întâlnim dialectică sacrului și a profanului, ambivalența oricărui fapt, existența individului ca o suită de probe inițiatice, însă personajul nu este conștient de aceste inițieri. În drama lui Gavrilescu se ascund idei ale filosofiei indiene, comune buddhismului, filosofiei Samkhya sau filosofiei Yoga
Maria Ungureanu by Fantasticul în opera lui Mircea Eliade – Monografie () [Corola-publishinghouse/Science/1606_a_2947]
-
din La țigănci, și constă în depersonalizare și derealizare individului, cu pierderea sau distorsiunea reperelor spațio-temporale. Pentru această se folosește tehnica paradoxului temporal, adică crearea a două universuri paralele, care adesea se suprapun, fără ca el să conștientizeze acest fapt; întâlnim dialectica sacrului și a profanului, ambivalența oricărui fapt, existența individului ca o suită de probe inițiatice, însă personajul nu este conștient de aceste inițieri. Gavrilescu la umbra nucilor rămâne pentru o clipă derutat zâmbind: „Parcă s-ar fi aflat dintr-o dată
Maria Ungureanu by Fantasticul în opera lui Mircea Eliade – Monografie () [Corola-publishinghouse/Science/1606_a_2947]
-
trecem de Lespezi, încep a rămânea în urma coloanei soldați osteniți, pe când șiragul lung și negru, se înmlădie după cutele pământului cu tremurătoare luciri metalice în soarele fierbinte. Doctorul răcnește la cei ce rămân șchiopătând în urmă, adaogă la răcnete o dialectică cazonă destul de înflorită cu metafore și comparații, apoi îi trimite la căruțele din urmă pe cei mai slabi, iar pe alții îi ușurează de ranițe și arme. Un bărbat tânăr, fără mustață, din Deleni, gemând cere parcă îndurarea noastră. Urcat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]