1,471 matches
-
ta tăcere, în propria ta frică de moarte. Dar Eleonora m-a contrazis: ― Lucrurile pe care le-am dorit eu, profesore, nu le-am putut obține niciodată cerîndu-le sau luptîndu-mă pentru ele. Cum poți să lupți pentru tandrețe? Sau pentru duioșie? Cel mult poți să le aștepți. Așa că eu sânt învățată să aștept. Cred că asta fac de când mă știu. Aștept. Aici nu fac decât să aștept altfel. Să aștept altundeva decât în camera mea, lângă telefonul meu. După cum vedeți, de la
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
vorbesc aceste păsări și spune-mi și mie, ce ai înțeles? -Am înțeles că unul este supărat pe nevastă, altul pe copil, iar al treilea, chiar pe stăpân, dar nu știu ce-i de făcut?! -Draga mea Cris, spune Peter Pan cu duioșie, știu că ești o fată cu inimă sensibilă, dar trebuie să înțelegi, că pe lumea aceasta există mai multe culori, greu de explicat, roșu să știi că înseamnă dragoste, dar poate fi și revoltă aprinsă, galbenul este o culoare caldă
Pisica năzdrăvană by Suzana Deac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91517_a_93223]
-
plebeu. Câinele veni cu stâpânul și i se culcă alături după ce făcu cele trei ture În jurul lui Însuși care constituiau singura amintire care-i mai rămăsese din vremea când fusese lup. Muzicianul acorda violoncelul după la-ul diapazonului, restabilea cu duioșie armoniile instrumentului după tratamentul brutal la care Îl supuseseră trepidațiile taxiului pe piedrele caldarâmului. Pentru câteva momente reușise s-o uite pe femeia din lojă, nu chiar pe ea, ci conversația tulburătoare pe care o Întreținuseră la intrarea artiștilor, cu toate că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
timp să-și pună gândurile în ordine, să vadă ce e important. Leigh gândea prea mult, dar o să-și dea ea seama că se purta prostește. — OK. Să revenim la inel. Mai povestește-mi. — E foarte frumos, spuse Leigh cu duioșie. Atât de clasic. Nu știu cum de a știut că așa îmi place —nici măcar eu nu cred că știam că-mi place așa. Nu ne-am dus niciodată la cumpărături sau să ne uităm: nici măcar n-am vorbit vreodată despre el. — Așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
Merge rău , spune el. Și din adâncul plămânilor săi în flăcări un ciudat hârâit însoțea tot ce spunea. Rieux îi recomandase să nu vorbească și spusese că va reveni. Bolnavul avusese un surâs bizar și o dată cu el un soi de duioșie i se așternuse pe chip. "Dacă scap, jos pălăria, domnule doctor!" spusese el făcându-i cu ochiul, cu greu. Dar imediat după aceea căzuse într-o stare de prostrație. Câteva ore mai târziu, Rieux și Tarrou l-au găsit pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
într-adevăr trăită. Tarrou pierduse partida, cum spunea el însuși. Dar el, Rieux? Se alesese doar cu faptul că putuse să cunoască ciuma și să și-o amintească, că putuse să cunoască prietenia și să și-o amintească, să cunoască duioșia și într-o zi să și-o amintească. Tot ceea ce putea omul să câștige în focul ciumei și al vieții erau cunoașterea și aducerea aminte. Poate că asta era ceea ce numea Tarrou a câștiga partida. Din nou trecuse o mașină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
pe peron, ca de pildă Rambert, a cărui soție, prevenită de săptămâni întregi, făcuse tot ce trebuia pentru a sosi, se aflau în aceeași stare de nerăbdare și de zăpăceală. Căci Rambert aștepta tremurând să confrunte această iubire și această duioșie, pe care lunile de ciumă le redusese la abstracție, cu ființa vie care fusese suportul acestei iubiri și duioșii. El ar fi voit să redevină același care la începutul epidemiei voise să iasă alergând într-un suflet din oraș și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
sosi, se aflau în aceeași stare de nerăbdare și de zăpăceală. Căci Rambert aștepta tremurând să confrunte această iubire și această duioșie, pe care lunile de ciumă le redusese la abstracție, cu ființa vie care fusese suportul acestei iubiri și duioșii. El ar fi voit să redevină același care la începutul epidemiei voise să iasă alergând într-un suflet din oraș și să se avânte în întâmpinarea celei pe care o iubea. Dar știa că asta nu mai este posibil. Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
acești bărbați și aceste femei aspiraseră la o revedere care nu era pentru toți de aceeași natură, dar care pentru toți era la fel de imposibilă. Cea mai mare parte strigaseră din toate puterile spre cineva care lipsea, dorind căldura unui trup, duioșia și obișnuința. Unii, adesea fără s-o știe, sufereau de a fi puși în afara prieteniei oamenilor, de a nu mai putea ajunge la ei prin mijloacele obișnuite ale prieteniei, cum sunt scrisorile, trenurile și vapoarele. Alții, mai puțini la număr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
în poporul nostru. Uneori i se comentează fraza potrivit căreia domnul Cervantes (don Miguel) nu era lipsit de o anumită ingeniozitate și par a se indigna de atare necuviință; alteori reflecțiile sale melancolice despre căderea frunzelor îi sunt întâmpinate cu duioșie; ba se entuziasmează de strigătul „război războiului!“ pe care i l-a smuls durerea de a vedea oameni murind chiar fără a fi uciși; ba i se reproduce mănunchiul acela de adevăruri deloc paradoxale publicate de el după ce le-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
ce-a făcut cu mine, după cum regretă ce-a făcut cu Spania. Și simt pentru bietul epileptic Martínez Anido, care, într-o criză, cu spume la gură și tremurând tot, îmi cerea capul, simt pentru el o milă care e duioșie, căci presupun că nu-și dorește nimic mai mult decât iertarea mea, mai ales dacă bănuiește că mă rog zilnic: „Și ne iartă nouă greșelile noastre precum iertăm și noi greșiților noștri.“ Ah, dar e și rolul. Mă-ntorc pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Tot acest timp, călugărița m‑a privit cu o expresie perplexă, iar, în clipa în care termin, zice: — Draga mea, ești catolică? — Nu, adevărul e că nu sunt, spun. Voiai să vorbim despre ceva anume? — Îhm... nu neapărat. Mângâi cu duioșie strana pe care stau și îi zâmbesc prietenos. E foarte frumos sculptat, nu? Toată mobila pe care o aveți e așa frumoasă ca asta? — Suntem în capelă, zice călugărița, aruncându‑mi o privire ciudată. — Știu! Dar știți, o gramadă de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
vreme să-și contemple faptele. Dar, poate, n-ar trebui să-l judec prin prisma sensibilității mele retractile, care se teme să piardă ceea ce venețienii numesc la terra ferma, pămîntul sigur. El e ca acest cer lăptos si lipsit de duioșie sub care se aude distinct zgomotul surd al valurilor. Ploaia a spălat aerul și șuncile ude strălucesc. Totul e acum de o izbitoare limpezime. Și, poate, Tezeu pleacă tocmai pentru a rămîne senin. Mă Întorc astfel la statuile grecești și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
te‐or purta, Un loc de bună ‐ ziua , s‐arăți că‐ți pasă și nu uita să‐ i porți mereu cu tine Cei șapte ani, cei șapte ani de‐acasă! SPUNEȚI‐MI ALT CUVÂNT Spuneți‐ mi alt cuvânt 92 De duioșie și alint mai plin, Ce v‐a‐ nflorit copilăria Ca purtător de vise și senin. Care‐a deschis mereu în noi De ne‐ nțelesuri plină‐a lumii carte și ne‐ a purtat despovărați de gânduri, Pe drumul de aproape și
OMAGIU MAMEI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/416_a_1082]
-
sentimente. După ce‐a murit, mi‐ am împărțit sentimentele spre cele patru vânturi - păstrându‐i ei numai un colț adânc din fundul inimii. E drept însă, că nu pot să mă gândesc mai mult la ea, fără să simt lacrimi de duioșie și uneori de un fel de durere - nu mare, dar care nu se poate compara cu nimic. Gheorghe Ioniță „Am intrat în Academia Bârlădeană... Am fost chemat și primit de generosul poet (George Tutoveanu n.n.) cu multă amabilitate. Acest mod
OMAGIU MAMEI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/416_a_1082]
-
în cât mi‐am zis că nu‐i un om... Avea în glas și în privire - bunătatea lui Iisus...” Natalia Negru (Din Helianta, Ed. Viața românească, 1921, p.12 4) BUNICA Cu părul nins, cu ochii mici și calzi de duioșie, Aieve parc‐o văd aici Icoana firavei bunici Din frageda‐mi pruncie. Torcea, torcea, fus după fus, Din zori și până‐n seară; Cu furca‐ n brâu, cu gândul dus, Era frumoasă de nespus, În portu‐ i de la țară. Căta
OMAGIU MAMEI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/416_a_1082]
-
al absolutului. Poezia lui Eminescu este un spațiu al imaculării, un orizont serafic analog spațiilor poetice ale lui Hölderlin, analog Largo-ului din Simfonia IX a lui Beethoven, analog surâsului îngerilor lui Leonardo da Vinci. "Sfânt, senin, dulce, alb, blând, duioșie, lumină, ideal, armonie, iată simbolurile in jurul cărora polarizează ideile poetice eminesciene, deschiderile sufletești și ale intelectului. Cu ajutorul luminii constantă fizică, și duioșie, lumină sufletească, Eminescu a creat o lumină integrală care constituie o altă modalitate de armonizare între natură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
Simfonia IX a lui Beethoven, analog surâsului îngerilor lui Leonardo da Vinci. "Sfânt, senin, dulce, alb, blând, duioșie, lumină, ideal, armonie, iată simbolurile in jurul cărora polarizează ideile poetice eminesciene, deschiderile sufletești și ale intelectului. Cu ajutorul luminii constantă fizică, și duioșie, lumină sufletească, Eminescu a creat o lumină integrală care constituie o altă modalitate de armonizare între natură și suflet: Odată încă-n viață să mă-nec în lumină/ Să caut armonia a sferelor senină/In inima-mi... (Mureșanu). Comuniunea cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
Cu toată dragostea mamei mele, Veronica, și în amintirea tatălui meu, Victor. Motto: (Wilhelm Wundt) Amintiri Duioșie Seara târzie de mai își așternea năframa peste sat. Toate în jur se pregăteau pentru liniștea odihnitoare a nopții. Precum se știe, doar copiii nu sunt niciodată pregătiți pentru somn; prin urmare, cele două fetițe încă mai explorau viața cu
D’ale copilăriei by Adriana V. Neacșu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/774_a_1547]
-
iar la primăvară se va trezi odihnit și cu poftă de cântat. Atunci îl voi aștepta la primăvară, să-i dau apă când îi va fi sete, spuse Angelina cu o undă de tristețe în glas. Tatăl o privi cu duioșie, înțelese că fetița simțea lipsa greierașului care devenise prietenul ei. O luă în brațe și o duse la culcare, însoțindu-i somnul cu o poveste despre greieraș. Fetița adormi, cufundându-se într un vis cu micuțul său prieten. „Bătăușul” Ziua
D’ale copilăriei by Adriana V. Neacșu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/774_a_1547]
-
s-au oprit în prag și au început urarea către părinți, așa le învățase tata din primul an când au plecat cu uratul, la întoarcere să-i binecuvinteze și pe părinți cu urarea lor. Aceștia, ascultau cu mândrie și cu duioșie glasurile curate și melodioase ale fetelor. Mulțumim pentru urare. Poftiți în casă. Odată cu ele pătrunse în casă un val de aer rece și o atmosferă de veselie. V-ați udat la picioare? V-a fost frig? Nu, mămico! Ce daruri
D’ale copilăriei by Adriana V. Neacșu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/774_a_1547]
-
evitând sè-i spun adevèrul, Dar tu n-ai permis de conducere! îmi amintește ea, dar eu anunțând-o, M-am înscris deja la o școalè de șoferi, Bine, Matei, dar tu abia intrai în mașină asta! zâmbindu-mi cu infinitè duioșie, Dacè dau scaunul șoferului în spate, foarte în spate, explicându-i și, ca sè-i dovedesc, deschid portiera, mè așez în scaun și manevrez maneta care face ca scaunul sè ruleze în poziția maximè, Uite, încap perfect! Sigur cè nimeni nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2309_a_3634]
-
să-i reprezinte. Au tăiat la banzic suluri de mătase, kilometri de voal, hectare de poale, metri de satin pentru jupă, kilograme de burete și dantele pentru lenjeria intimă, le-au cusut cu vorbe de toate culorile și formele, de duioșie și tandrețe, de patimă și de abnegație, pentru tot ceea ce presupuneau ele: dăruire, desfătare totală, renunțare și virtuozitate, îmbuteliate pentru a fi oferite, dozat, fără a se întrece măsura, fără a depăși cuantumul de cerințe, dorințe, voințe, lăsându-se puțin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
un gând de recunoștință, dascălul va continua să trăiască printre noi... Fost profesor, Gabriela Muscaliu, In memoriam Maria Vrabie: Un om între oameni (1943-2006) Motto: Numai aceia trăiesc, care fac binele. (Lev Tolstoi) Să ne amintim cu drag și cu duioșie de omul exemplar care a fost profesoara Maria Vrabie, prin străduința căreia acest liceu ce poartă numele înțeleptului cronicar moldovean a luat ființă și a început să se afirme în peisajul dinamic al învățământului ieșean. Imaginea acestei adevărate doamne a
ARC PESTE TIMP 40 ANI 1972 – 2012 by Loredana Ţară () [Corola-publishinghouse/Imaginative/288_a_583]
-
iubeau mai mult, și mai mult. Aceste jurăminte îi aduseseră un succes enorm de casă. În țara aceasta minunată, în care telenovelele fac atâta succes la mulțime, popor, oșteni, Bărbați și femei devenise telenovela preferată. Mulțimea găsea în vocea lui duioșie și frumusețe, pentru că lumii îi place să fie mințită duios și cald, glasul lui era ceva sigur, căci adevărul minciunilor pe care le cânta se lipea de inimile zburdalnice și de ochii alunecoși, CD-urile cu interpretările lui erau palpabile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]