5,330 matches
-
care este dat în antrepriză unui domn Weiss". Firma Thiel et Weiss din tipografia cărei apare "Timpul" a câștigat prin lucrările sale de arte de mult dreptul de-a nu mai fi citată cu cuvintele "un domn oarecare despre care habar n-avem cine-i". Oare le-ar conveni redactorilor "Presei" dac-am începe un articol astfel: Un domn oarecare, habar n-avem cine-i, dar care răspunde la numele Boerescu etc.? Desigur că nu. Destule reputații uzurpate esistă în țară
Opere 10 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295588_a_296917]
-
lucrările sale de arte de mult dreptul de-a nu mai fi citată cu cuvintele "un domn oarecare despre care habar n-avem cine-i". Oare le-ar conveni redactorilor "Presei" dac-am începe un articol astfel: Un domn oarecare, habar n-avem cine-i, dar care răspunde la numele Boerescu etc.? Desigur că nu. Destule reputații uzurpate esistă în țară, lăsați intacte cel puțin pe cele întemeiate. Firma Thiel et Weiss, ca firmă tipografică, e în orice caz mai cunoscută
Opere 10 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295588_a_296917]
-
adâncime are scriitorul acelui articol și ce sistematic își închipuiește dumnealui învățămîntul, cititorul n-are decât să observe cum sus se formează buni profesori de gimnazii și cum c-un șir mai jos toate gimnaziile se desființează. Scriitorul acelui articol habar n-are de ce propune, nici prin vis nu-i trec urmările unilateralității cu care privește învățămîntul. Școalele pe cari le dorește introduse în România cu escluziunea culturii și puterii educative a clasicității ar deveni escelente pepiniere de... mari oameni de
Opere 10 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295588_a_296917]
-
tineretul erau pe front; rămăseseră femeile. Săracii, vai de capul lor, i-au mai dat unu’ o barabulă... Unu’ Îl Întreabă pe tata: „Băi, Între voi, Între evrei, acolo, nu este vreun doctor?”. Tata zice: „Uite, eu Întâmplător Îs doctor”. Habar n-avea. Zice: „Ce s-a Întâmplat? Ce aveți?” - „Uite, domnule, este o epidemie de scabie În sat”. Erau plini din cap până În picioare de bubulițele alea. Zice: „Uite, dacă ar putea cineva să ne scape de râia asta v-
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
ne-am mai văzut de atâtea ori -, povestește-mi și mie cum a fost acolo, că eu eram copil”. Zice: „Eu te-am Învățat acolo pe tine să scrii și să citești, și să socotești, Îți mai aduci aminte?”. Zic: „Habar n-am, nu știu nimic”. Dar știu că atunci când am intrat În clasa I știam să scriu, să citesc, știam eu ce știam - că, de fapt și de drept, eu nu vorbeam numai limba română acolo. Vorbeam și idiș, și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
vorbești despre ceva frumos Îți place foarte mult să comentezi, dar când este ceva dureros, nu prea. Pe urmă, pe vremea aceea, Înainte de revoluție, nu se vorbea despre asta. Am avut colegi de la serviciu, de la policlinică, asistente, doctorițe - le spuneam, habar n-aveau, nu știau că s-a Întâmplat, nimeni nu știa. Din cauza că așa era politica; se ascundea. Ei, acum s-a schimbat treaba, acum se arată realitatea așa cum a fost și chiar asta e tendința - de a spune adevărul
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
lege, au intrat rușii acolo, că Cernăuțiul era al lor. Și au zis: „Cine vrea să se repatrieze În România e liber s-o facă”. Și noi ne-am Îmbarcat Într-un tren, nici nu știu unde ne-au Întrebat unde vrem, habar n-aveam de Brașov, dar cineva a spus că Brașovul e foarte frumos și Într-adevăr era tare frumos atunci - nu știu câți locuitori avea, vreo 20.000... Habar n-ai ce frumos era. — Și acum e frumos Brașovul. — Da, dar atunci
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
ne-am Îmbarcat Într-un tren, nici nu știu unde ne-au Întrebat unde vrem, habar n-aveam de Brașov, dar cineva a spus că Brașovul e foarte frumos și Într-adevăr era tare frumos atunci - nu știu câți locuitori avea, vreo 20.000... Habar n-ai ce frumos era. — Și acum e frumos Brașovul. — Da, dar atunci era o stațiune. Cu 20.000 de locuitori. Am zis că venim la Brașov și aici au fost altele, dar astea nu vă mai interesează. Însă au
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
Vama, În special cât am stat acolo, probabil că ne-am fi putut ascunde, dar nici nu s-a pus problema, nu a fost nici un fel de discuție. În legătură cu locul unde urma să plecăm noi aveam idee, pentru că tata știa, habar n-am de unde, pentru că deja când eram În vagoane el Încerca să ne Învețe pe noi, copiii, limba ucraineană - deci știa Încotro mergem. Discuțiile legate de viitorul nostru au Început abia când ne aflam În vagon, pentru că până În acel moment
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
dar bolnav de tifos exantematic. Nici nu a stat foarte mult, pentru că s-a Îmbolnăvit de tifos exantematic la minele de turbă. Cum tratați tifosul la vremea aceea? Pe vremea aceea tifosul putea fi tratat În manieră ucraineană, ceea ce noi habar nu aveam, din care motiv au și murit foarte mulți oameni. Nu erau medicamente, nu știu nici astăzi cum se tratează tifosul... Localnicii tratau tifosul cu gheață: bolnavul, care avea 40 de grade temperatură, era ținut În cearșafuri cu gheață
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
foarte interesantă treabă, rabinul din Herța, că era un singur rabin, la un moment dat a murit și la Înmormântarea lui a venit lume multă, fiindcă era un om foarte cult și foarte popular. Și când s-a luat cuvântul, habar n-am avut, dar țin minte că m-a surprins că a venit șeful Partidului Național Liberal să vorbească, fiindcă rabinul era Înscris În acest partid... Țin minte că preotul ortodox avea o casă frumoasă cu etaj - la Herța, o
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
venit și diareea; bine că n-am murit. Când ne-au dus În lagăr aveam aproape 60 kg, cred că vreo 50 și ceva, iar când m-am eliberat aveam 38. Eram ca un băiat, numai piele și os. Musulmane - habar n-am, nu știu de ce ne ziceau așa. Apoi ne-au dat lapte, că era de mâncare, au avut grijă de noi și după ce ne-am Însănătoșit, după vreo trei-patru săptămâni ne-au spus: „Noi, echipa asta mică, trebuie să
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
o frumoasă muzică de orchestră, și așa coboram din vagoane, cu bătăi din partea SS-iștilor: „Repede, repede, coborâți, coborâți!” - nici nu știam unde suntem. Era o rampă, unde am coborât din vagoane, era o comisie alcătuită din ofițeri SS... Noi habar n-aveam ce se Întâmplă: Imediat ne-au despărțit de bărbați, iar eu am rămas cu mama, care era tânără - vă puteți Închipui, la 46 de ani o femeie Încă este la vârsta cea mai frumoasă. Mergeam cu mama așa
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
am Înfulecat vreo cinci linguri, am dat mai departe la următoarea... deci era ceva groaznic. N-am ieșit deloc, tsăteam Închise acolo și, Într-o noapte, după cinci zile... Totul se Întâmpla noaptea, noaptea! Nu știam Încă ce și cum, habar n-aveam ce se Întâmplă În jurul nostru, și atunci noaptea au venit SS-iștii, „repede, repede”, ne-au Împărțit ceva uniforme și ne-au băgat repede În vagoane și ne-au dus pe noi, grupul din baraca aceea, lângă Cracovia
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
cheamă și totuși am primit din Elveția hârtie cu totul: când m-am născut, cum mă cheamă, cine-i tatăl meu, cine-i mama, cine-i sora... Acolo au scris la meserie „ucenic lăcătuș”. Deci și asta au știut. De unde, habar n-am. Când ați primit documentele acestea? Acum vreo patru-cinci ani. Cu ce ocazie? Ne trebuia adeverință, ceva, că am fost deportați și am cerut de la Crucea Roșie. Și ne-au trimis. E foarte interesant, vă pot arăta cum arată
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
Asta mai ales la Auschwitz. Dar să mă Întorc. După ce ne-au băgat În acest ghetou de unde nu se putea ieși, peste vreo trei săptămâni ne-au băgat În vagoane de marfă cu destinația Auschwitz. Nu știam unde ne duc, habar n-aveam ce se Întâmplă cu noi, dar speram că ne duc undeva Într-un lagăr de muncă, unde familiile vor fi Împreună. Dar n-a fost așa. Timp de patru zile, 84 de persoane am fost Înghesuite Într-un
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
furioși - ne băteau, strigau la noi: „V-ați lăsat mânați ca niște vite la abator” - „Ce abator?” - „E fumul acela mare, negru, gros. Acolo o să ajungeți dacă ați fost dobitoci și nu v-ați răsculat”. Noi eram de bună credință: habar n-aveam ce ne așteaptă, o turmă neputincioasă, fără nici un fel de posibilități de a riposta acelor vremuri foarte dure și foarte milităroase. Și ca să vedeți viclenia acelora care ne-au primit acolo și ne-au cazat În niște barăci
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
că am ajuns cu bine și că suntem bine, sănătoși și că lucrăm. După sosire a Început selecția: cei care erau bătrâni sau prea tineri, până În 14-15 ani, toți erau trimiși la stânga sau la dreapta și mergeau la gazare. Noi habar n-aveam - pe urmă am aflat de la unii ce se Întâmplă, dar nici nu ne venea să credem; era un fel de secret de lagăr, că nu se spunea exact ce se Întâmplă. Probabil că dumneavoastră ați citit literatură de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
duce de acolo. Ziceam că ne vor lăsa acolo. Și frontul era aproape de granița maghiară... Erau vreo 50-60 de kilometri de graniță, că rușii Înaintau și asta ne dădeau oarece speranțe că regimul va fi răsturnat. Nu știam de comunism, habar nu aveam... După vreo trei-patru zile... Acolo era o gârlă, puteam și fugi... Era o pază slabă. Populația locală nu se manifesta În jur, să vină să condamne... - Unde dormeați? - Jos. Eram În săli de clasă. Fiecare aveam niște țoale
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
țigani și de alte etnii care le cad sub mână. Depinde la cine se manifestă xenofobia În acel moment. Adică treburile m-au marcat. Aud la televizor anumite negări, anumite interpretări și nenorocirea e că o fac niște oameni care habar nu au, cer documente... Nu tot ce se Întâmplă apare și În documente. Pe mine m-au găsit În arhivele germane - sunt meticuloși, și pe morți i-au Înregistrat. Noi suntem mai balcanici... Aici cred că nu mă găseau... Eu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
și slovaci... Erau ăia care s-au pornit spre răsărit. - Deci toți aceștia țineau de spitalul condus de dumneavoastră? - Da, da. Dar cu ei am conlucrat. Că au venit și ei, ne-au sfătuit ... Începuseră cu antibiotice, cu penicilină... Noi habar n-aveam ce-i cu penicilina. Ne-au explicat. De dat nu ne-au dat penicilină, că nu aveau nici ei prea multă. Dar așa, mâncare consistentă și medicamente ne-au dat. - Spuneați că toți aceștia - erau români, unguri, slovaci
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
Când au venit ungurii nimeni dintre evrei nu era speriat, pentru că Își făceau următoarea socoteală: În România tocmai apăruse primul semn al venirii legionarilor la putere... Chiar guvernele anterioare erau profund antisemite. În Ungaria noi nu știam ce se Întâmplă, habar nu aveam. Cum să spun? Lumea acum este foarte mică - te uiți la televizor, asculți la radio și afli tot. Pe vremea aia nu aflai nimic... Citeai ziarul local Lupta Ardealului, sau mai știu eu cum se chema, și aflai
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
o oaie... La radio dădeau știri cu ce se Întâmplă În capitală, dar nu știai ce se Întâmplă În Ungaria sau În Cehoslavacia. Știai, sigur, că a Început războiul... Asta se auzea, dar amănunte despre viață nu știai nimic. Noi habar n-aveam ce Însemna viața evreiască În Ungaria - nici măcar nu aveam idee ce sunt legile rasiale din Ungaria, că există... Era incomparabil mai rău decât ce era În România. - Chiar mai rău? - Sigur că da, mult mai rău. În România
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
prietenesc: dumneata erai cu... - treaba o făceam tot eu și Împărțeam banii după aia. Deci, practic, oamenii puteau să trăiască În continuare. Foarte mulți au practicat sportul ăsta. În România mai mulți, În zona Transilvaniei; nu știu cum a fost În Ungaria, habar n-am, Îți spun sincer, dar la Cluj, În speță, erau foarte mulți Strohmann, care se descurcau În continuare... - Dar nu exista o legislație Împotrivă? - Exista, sigur că da. Cum să nu existe? Dar legislația asta putea fi ocolită, pentru că
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
n-ai răspuns, te uitai drept Înainte, ca o statuie”. În aceste clipe, am spus, am revăzut toată scena. Când s-a terminat, am zis: „Aici am fost eu, În baraca asta”. Nu știam că a existat un lagăr B, habar n-aveam. Uitându-ne pe hartă, am descoperit că chiar acolo a fost. Baraca nu mai exista: fusese arsă de către nemți, când au plecat. Dar cum era cu transporturile? Transporturile erau deosebit de interesante. După ce eram Încolonați, apăreau doi civili, unul
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]