2,391 matches
-
pe ceilalți pasageri, care se Înșiră la urcarea În avion. — De ce te uiți așa de urît la ei? Îl Întreb după o vreme. — Încerc doar să-mi dau seama dacă e terorist vreunul, răspunde el cu toată seriozitatea, iar eu mormăi: — Ah, minunat. Și după ce anume te uiți? Vreunul cu o bombă legată În jurul taliei și cu fire care-i atîrnă de sub tricou Într-un mod mai mult decît evident? — Ha, ha, ha. Își Întrerupe cercetarea ca să se se uite la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
spate și, În vreme ce noi dăm colțul, ea Își ridică privirea și zîmbește cu gura pînă la urechi. Îi face semn cu mîna Lisei și-l aud pe Dan trăgînd scurt aer În piept. — În regulă, respiră adînc și relaxează-te, mormăi eu, bătîndu-l ușor pe braț, deși trebuie să recunosc că, așa dată cu ulei și plutind prin piscină pe salteaua gonflabilă, cu sînii goi Îndreptați către tării, Lisa arată al dracului de bine. — Lisa, o strig, În vreme ce se Îndreaptă leneș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
Soțul meu e pe cale să facă atac de cord. — De ce-aș fi cheltuit atîția bani pe ei dacă nu-i vede nimeni? strigă și ea. Am priceput, răspund eu. Oricum, măcar o să-l faci pe socru-meu fericit. Apoi, mormăi către Dan, pe un ton mult mai scăzut: — Dar nu sînt sigură ce-o să spună maică-ta. Probabil că o să se Înverzească de invidie, zice el. Și vreau neapărat numele chirurgului ei. Dan trage două șezlonguri lîngă Gregory și Trish
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
poartă mereu pernuțele de Înot, mă Îngrozesc de fiecare dată cînd ajunge la cinci metri de apă. — N-am zis noi că o să fie o vacanță relaxantă? o Întreb eu, enervată, pe Trish. — Roag-o pe soacră-ta să Îl ia, mormăie ea drept răspuns, arătînd cu mîna spre locul În care Linda se prefăcea că citește o carte, privind cu jind spre Tom la fiecare două secunde. — Nu, refuz eu, dar, cum Tom Începe să se agite În brațele mele, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
mai rău. Nu Încearcă decît să fie o soacră și o bunică bună. Te-ai lăsat antrenată de ura pe care i-o porți și-acum Îi sari la beregată din orice fleac pe care-l spune. — Mulțumesc pentru sprijin, mormăi eu, Într-un mod care pînă și mie mi se pare incredibil de pueril. — Ellie, știi că ai tot sprijinul meu, dar trebuie să privești lucrurile mai În profunzime. Te-ai gîndit vreodată că poate e așa cum e pentru că se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
din celălalt capăt al Încăperii. Ce i-ai tot spus bietei Ellie? Orice-ar fi, Încetează, s-a făcut ca sfecla. Te-a necăjit cu ceva, Ellie? Nu-l băga În seamă, așa e el. — Nu, nu, e-n regulă, mormăi eu, iar Dan Îmi aruncă o privire Întrebătoare. — Flirtează cu tine? rînjește Jonathan, moment În care eu mă Înroșesc și mai rău. În cazul cînd așa ceva ar mai fi posibil. — O, Charlie, continuă el. Ești un fustangiu. — Ce lucru oribil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
fără vise. Trish mă trezește a doua zi dimineață. Telefonul, care sună de sare din furcă, mă face să tresar violent și, timp de cîteva secunde, chiar cînd bîjbîi după receptor, nu sînt sigură cine, unde și ce sînt. — Alo? mormăi eu, mijindu-mi ochii ca să văd cît e ceasul. O, Doamne, e 8.11. Tom sigur moare de foame. Nu-mi vine să cred că am dormit atît de mult. — Bună, eu sînt. Te-am trezit? După voce, Trish pare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
cu vomă pe toată mîneca, În mai puțin de cinci minute. — O să-l Îmbrăcați seara, Îmi spune ea zîmbind, după ce copilul s-a culcat. Și, dacă aveți un bebeluș, ăsta e un motiv În plus să vă răsfățați. Mă răsucesc, mormăi, după care mi se cam taie răsuflarea cînd văd eticheta cu prețul. — O, faceți-vă un cadou, Îmi zice. E foarte sexy. Soțul dumneavoastră ar trebui să vină și să-mi mulțumească. Nu răspund, dar, după cîteva minute, ies din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
nu sînt pregătită. SÎnt doar separată de soțul meu, iar În cazul În care eu și Dan ne-am Împăca, nu mi-aș ierta niciodată dacă s-ar Întîmpla ceva. Deci, nu-ți place măcar puțin de el? — Of, bine, mormăi eu, amintindu-mi valul de dorință care mă cuprinsese cînd eram cu el. Îmi place de el nițel, dar n-o să fac nimic În privința asta, OK? — OK, zice Fran, fericită că În sfîrșit mi-a smuls cuvintele. Deci, dacă Marcus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
Mă privește și așteaptă un răspuns, dar nu știu ce să zic. Planurile mele de a-l seduce s-au topit demult. Intențiile mele de a mă comporta ca Lisa și-au luat zborul pe fereastră. Mă bîlbîi ca o adolescentă, apoi mormăi ceva la iuțeală despre strînsul mesei. Mă ridic, Înșfac farfuriile și le duc În bucătărie, unde fac eforturi să mă linișteșc, sprijinindu-mă de chiuvetă. Ochii Îmi sînt Închiși și respir adînc ca să-mi recapăt echilibrul interior. Nu-l aud
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
mințit. * Trish și cu mine ajungem la locul de joacă și, În timp ce trecem de copaci, o zăresc pe Lisa șezînd de una singură pe o bancă și vorbind la mobil. Amy merge În patru labe prin groapa cu nisip. — Rahat, mormăi eu Înșfăcînd-o pe Trish de braț și trăgînd-o Înapoi, la adăpostul copacilor. — Ce e? Ca de obicei, Trish e dusă pe altă lume. — E Lisa. Nu ne-a văzut. Nu pot, pur și simplu nu pot, să fac față situației
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
să ne pitim. Salut, spune ea apropiindu-se și uitîndu-se la mine. — Salut, Lisa. Trish zîmbește vesel, străduindu-se să-și ia un ton cît mai normal. — Ce mai faci? — OK, răspunde ea ridicînd din umeri. Salut, Ellie. — Salut, Lisa, mormăi eu. Reușesc să o privesc În ochi o secundă, după care mă uit În altă parte. — Ellie, mi se adresează Lisa, am putea să mergem undeva să vorbim? Stau eu cu cei mici, se oferă Trish la repezeală. De ce nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
familiei. Asigură-te că nu se mai întoarce. Da, domnule, zise portarul luând o poziție de soldat. Pran Nath nu vrea să mai fie bătut. Fuge cu ochii în lacrimi. Acum, știe că este adevărat. A rămas singur pe lume. Mormăind și suspinând ca un om cu mintea tulburată, se îndreaptă spre aleile înguste din sabzi mandi. Presupunând că este bolnav, oamenii îl evită, dându-se la o parte din calea lui când îl văd venind. Se oprește să-l vadă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
tărăgănat. Dacă o împuști, se împrăștie cocaina! Pornesc toți de-a lungul coridorului țipând și chicotind, lăsând o sticlă goală de Dom Perignon învârtindu-se pe podea, în urma lor. Khwaja-sara privește scena dezgustat. — Vezi cu ce trebuie să ne mulțumim? mormăie mai mult pentru sine, decât pentru Pran. Cum crede papițoiul ăsta că poate conduce Fatehpurul? Odată întorși la zenana, Khwaja-sara se așază la o măsuță joasă, plină de recipiente și boluri închise. Degetele lui lungi ca de maimuță, mânuiesc pisălogul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
să se dezbrace și el, maiorul Privett-Clampe nu se mai abține și sare în picioare, șocat. Pentru un moment, se leagănă dezechilibrat, silueta lui mătăhăloasă acoperind mare parte din ecran. Semiconștient, în spatele sălii, De Souza sau cine o fi fost, mormăie nemulțumit și dă din mâini, indicându-i că trebuie să se așeze. — Cum Dumnezeu se poate... este dezgustător. Maiorul nu-și crede ochilor. — Mi se spune că va fi și mai grozav. Birch promite o scenă foarte picantă în care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
celui ce i l-a dăruit. Prințul Firoz dorește să fie primite ferventele, sincerele sale scuze. În mod sigur, maiorul va găsi în inima sa loc pentru iertare și uitare. Noaptea trecută? O aberație. O lamentabilă lipsă de bun-gust. Maiorul mormăie ceva și întinde cadoul unui servitor. Firoz îl părăsește la fel de îndoit cum a venit. Măcar să nu fi băut așa de mult noaptea trecută! Firoz petrece o după-amiază ușor amuzantă, uitându-se peste titlurile noilor filme ale lui Birch: Bărbatul galben
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
freacă de mâna lui ca o pisică. Nu le-ai dat o doză prea mare? întreabă fotograful. O să-i tragi după tine până acolo. Nu, domnule. Nu. Sunt destul de treji ca să fie împușcați. Oricum, străinii ăștia nu observă diferența. —Adevărat, mormăie fotograful, apoi se așează să aștepte. La oarecare distanță, în pădure, grupul principal ia o gustare. Coșuri cu capac. Sticle de vin puse la rece. Mese pliante pe care se întind fețe albe de masă. Prințul Firoz se plimbă printre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
de ani de luptă, femeia, cu părul de culoarea paiului, strâns la spate într-un coc, îl privește lung. — Chandra? strigă ea. — Poftim, Ambaji, răspunde Robert. — Ți-ai terminat îndatoririle? — Da, Ambaji. El mai are nevoie de tine? Pastorul Macfarlane mormăie: — Spune-i că am nevoie de tine. A sosit echipamentul cel nou. Vreau să-l încercăm. — Da, are nevoie, ambaji. — Alte cranii? Foarte bine. Spune-i să nu te rețină prea mult. Chandra-Robert se întoarce spre barbă și spre perete
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
pământ? Viața și moartea avansează mână în mână Teama dispare, totul este doar bucurie și voioșie.“ Cealaltă femeie europeană pare să nu știe cuvintele. Sprâncenele ei desenate cu creionul în sus, arcuite până la jumătatea frunții, sunt încordate de concentrare. Totuși, mormăie ceva cu buzele ei rujate și, ca și cum ar vrea să le arate că vrea cu tot dinandinsul să ia și ea parte, se leagănă ușurel pe muzică. Bobby are impresia c-a mai văzut-o undeva, pe stradă. Când acul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
feței, precum găluștele într-o supă prea grasă. Beat, capul lui avea o mobilitate neplăcută sub bretonul drept, de păr castaniu. Părea piftios. Instabil. Oricum ar fi, are bani. O dovedește, scoțându-i din buzunar și fluturându-i. — Așadar, amice, mormăie el, o să ne distrăm. O mare finală. Dar unde este bovina aia blestemată? Este de neînduplecat, nu vrea să renunțe la ea. Chiar când realizează că vaca a dispărut, tot vrea s-o caute. La un moment dat, acceptă pierderea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
lângă ușă, incapabil să facă vreun pas în interior, deschizând și închizând gura într-o încercare născută moartă de a se face plăcut. Ochii femeii se înșurubează în el ca două butoane negre. — Bună ziua, reușește să spună. Mătușă. — Mătușă Berthilda, mormăie mătușa, lipsită de emoții, dar și de farmec. Nu mă ții minte. Vino să mă săruți. Se apleacă asupra obrazului pudrat și este izbit de un miros oribil de mucegai care se ridică din hainele ei. Fără să vrea, își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
femeie tânără cu un chip pământiu, în timp ce un tânăr cu același chip de cartof se rezeamă nesigur de spătarul scaunului ei. Ochii copilului, ca niște nasturi, îl privesc acuzator din fotografie. — Erai și tu tare plăpând, zice mătușa Berthilda. Da, mormăie Jonathan, răgușit. — Știi, practic eu l-am crescut pe tatăl tău. Eram ruda lui preferată - presupun că ți-a spus ceva din poveștile... Când vede că Jonathan nu-i răspunde, îi spune ea una, relatându-i cum Bridgeman senior stătea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
din zid, când observă un chip urmărindu-i dintre copaci. Este un chip de heruvim, pe care nu-l poate confunda. Este Waller, Târfa Casei, cu fața încadrată de bucle castanii și priviri calculate, viclene. Când Gertler aterizează lângă el mormăind și căzând pe o parte, Jonathan i-l arată cu degetul. Waller sesizează c-a fost observat și se ascunde după un tufiș. Se vede cum fuge printre copaci. Gertler aleargă după el, înjurând. Oripilat, Jonathan se uită la el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
Levine spune că totul este doar o conspirație împotriva spălatului. Se poate purta același guler mai multe zile. —Uită-te naibii pe unde mergi! A dat peste un tânăr uscățiv, care a ieșit din Trinity, sprijinindu-se într-un baston. Mormăie niște scuze și se grăbește mai departe. Fantomă. În Oxford sunt multe, care au luptat în război, apoi s-au întors. Au tendința de a trăi cât mai departe de centru, pe cât le permit regulamentele și nu vor să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
Selwyn ia un aer foarte acru. Nu pare să moară de dorința de a-l revedea pe Jonathan. Star face prezentările, Selwyn îi adresează un foarte scurt ce mai faci, abia atingându-și degetele de ale lui Jonathan. Este important, mormăie el, întorcându-și atenția asupra unei femei cu un nas coroiat și un turban enorm de mătase ca un munte, să ne pierdem speranța. Dacă nu facem asta, negăm condiția de bază sub care trăim. Suntem oamenii care trăiesc niște
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]