3,626 matches
-
aceste culori sunt de fapt roțile drumului ce înaintează printre ramurile arborelui infinit... Multe povești au fost spuse și imaginate despre panglica de culori, despre multitudinea de nuanțe ce se aruncă prin cer într-un arc adeseori invizibil, însă întotdeauna norocos... adevărata sa menire este mai mult decât o aparență colorată... este ceea ce duce viața înainte, roata eterică a mișcării luminii... un cerc invizibil ce anunță întotdeauna infinitul vieții. Aceasta este o veste bună, cu certitudine... Hai cu noi, mi-au
Arborele Universal by Chrys Romeo () [Corola-publishinghouse/Imaginative/327_a_575]
-
focului. Să știi că și tu ai putea să faci asta. Ești liberă. Adică ești singură - nu-i așa? —E chiar așa de evident? —Deloc. De cum te-am văzut am început să mă uit prin preajmă ca să-l văd pe norocosul care e cu tine. —Ești prea bun. Jake i-a ignorat tonul ironic. Așa că vreau să spun că poți să faci orice vrei. Nu ești, ăăă, legată de nimeni. Și pun pariu că faci o grămadă de bani... Jake s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
covârșitoare încântare. Sigur, ar fi fost plăcut să fi avut posibilitatea să aleagă. Să fi plănuit sarcina alături de tată. Dar, sincer, date fiind vârsta și ovarele ei, astea nu mai erau decât niște lamentații nefundamentate. Nu era ea incredibil de norocoasă să i se fi oferit șansa asta? Abia acum, holbându-se la liniuța care îi indica viitorul copil, Alice a realizat cu câtă disperare își dorise un prunc. Și cât de mult se străduise să-și reprime ceea ce păruse un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Amanda, era probabil pe locul doi la capitolul frumusețe. — După părerea mea, copiii nu trebuie crescuți decât la țară, îi dădea înainte lordul Fairbourne. Aer curat, mult spațiu și o mai bună calitate a vieții. Suntem, cu-adevărat, teribil de norocoși! Într-adevăr, lordul Fairbourne avea o grămadă de spațiu la dispoziție, a sesizat Amanda. Și calitatea vieții lui probabil c-o făcea geloasă și pe regină. Dar ceea ce spunea el, de fapt, era că viața la țară era la modă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
mă duc la New York. Dar..., protestase Hugo înspăimântat. Prea târziu. Clic. Bârr. Amanda închisese. —Spre sfârșitul săptămânii, i-a spus el Laurei cu hotărâre. E foarte ocupată la muncă. Genele încărcate cu mascara ale Laurei au fluturat în jos. —Muncă! Norocoasa. Trebuie să fie plăcut. —De ce trebuie să fie plăcut? a întrebat-o Hugo mohorât, amintindu-și cât de mult întârziase. Pentru că ai un sens în viață. Starea de spirit a Laurei se schimbase brusc. În glas i se simțea amărăciunea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
încercăm să facem relația asta să funcționeze, de dragul Rosei. Până la urmă, Jake e tatăl ei, iar eu vreau ca fiica mea să se simtă în siguranță, așa cum m-am simțit și eu, lângă doi părinți iubitori. Nici nu știi ce norocoasă ești că niciodată n-a trebuit să te cerți cu tata. — Dar dacă mi-ați spune cine o caută... a plutit de la parter vocea iritată a lui Jake. E încă la telefon, a realizat Alice revenindu-și din visare. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
de pe tăvița din bambus împletit și s-a decis s-o impulsioneze. Era vital să pună lucrurile în mișcare. Laura, în calitate de mamă care stă acasă, evident că avea la dispoziție tot timpul din lume. Sincer vorbind, habar n-avea ce norocoasă era. — Ar cam trebui să mă îmbrac, a oftat Amanda. N-am vreme să lenevesc. Mă așteaptă o după-amiază grea. —Ce-o să faci? a întrebat-o Laura nesesizând apropoul. Maxilarul bine hidratat și ușor bronzat mastica cu seriozitate somonul cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
cuvânt. —Ei bine, eu cred că ar trebui să te consideri privilegiată. Laura a oftat. —Știu. Am un fiu sănătos, o casă frumoasă și așa mai departe. Nu e vorba numai de asta, a sărit Amanda vioaie. Gândește-te ce norocoasă ești față de mine, de exemplu. Să știi că eu te invidiez. Sincer. — Da? Laura era uluită. — Sigur că da. Te invidiez pentru faptul că tu nu pari a avea nevoie să-ți stimulezi creierul prin intermediul unei cariere. Laura a deschis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
cu un imprimeu cu pătrățele. Toți priveau de jur împrejur cu ochi care parcă-și cereau scuze. Acesta e soțul meu, a spus Amanda când Hugo a coborât scările. Jurnalista i-a zâmbit de complezență. — Deci, tu ești bărbatul cel norocos? Bărbatul căsătorit cu superfemeia asta? a zis ea indicând-o pe Amanda. Îmi închipui că uneori nu te simți prea comod. Ăăă, da, a recunoscut Hugo. Cu siguranță că rareori se simțise mai puțin comod decât în clipele alea. Ziarista
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Poochini, iar executorul meu testamentar se grăbise să i-l dea pentru că, după cum știe toată lumea, Harry este celebrul dresor de câini de la televizor. Poate i-ați și văzut emisiunea - Dosarele Fido? Cel mai mare rating, și multe, multe premii Emmy. Norocosul de Poochini. A venit și primarul - v-am zis? - și a stat cel puțin zece minute, ceea ce poate părea un fleac, dar el are de mers În multe locuri Într-o zi și-n cele mai multe stă mult mai puțin de-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
de voci angajate În discuții de la toate cinele, prânzurile și galele la care am participat vreodată. În fața ochilor aveam un amalgam de nume imprimate pe broșuri groase și lucioase, numele meu fiind plasat În categoria „Arhangheli“, sub numele celor mai norocoși cu acces la „Sfânta Sfintelor“, categorie mai puțin numeroasă din care părea să facă mereu parte și băiatul acela, Yang, cel care Își abandonase studiile la Stanford. Nici urmă de satisfacția pe care mă așteptam s-o resimt la sfârșitul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
-i dresați pe stăpâni - da, chiar așa, acele ființe umane neevoluate care umblă cu ziare făcute sul În mână cam cum umblau și oamenii peșterilor cu măciuci -, trebuie să-i dresați pe oameni să le arate câinilor ce preferă câinii norocoși să facă În loc să ronțăie și să scheaune sau să ia canapeaua de piele drept jucărie de mestecat. Ah! Iată, «a prefera» pare să fie verbul cel mai eficient, nu credeți?“... Harry Bailley credea că oamenii trebuie dresați cât mai din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
nu-i lăsa loc să-și rotească brațul pentru a-l proteja. Câteva clipe mai târziu, ieși din șanț tușind și Înjurând. Era o glumă? Sigur, asta era, dar nu una prea reușită. Își frecă umărul. Putea să se considere norocos dacă nu făcuse o Întindere musculară. Bine, ha, ha, ha. Acum prietenii lui ar trebui să se oprească și să se Întoarcă. Ar face mai bine să se grăbească. Mai așteptă puțin. Haide, nu se poate. Își imagină că aude
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
sugerase doar să facă liniște. De comun acord, hotărâseră să se furișeze afară fără să plătească hotelul și băutura. O decizie foarte proastă din partea lor. În Myanmarul condus de armată, furtul e o infracțiune foarte gravă. Trebuie să fii extrem de norocos ca să scapi, nebun să Încerci. Iar să mergi Împleticindu-te pe marginea șoselei nu-ți Îmbunătățește șansele de a evita ghinioanele. La vreo cincisprezece kilometri mai Încolo, intrară cu mașina Într-un șanț Încercând să evite un Nat călare pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
sunteți dispuși să-l plătiți, spuneți un preț care e jumătate din suma respectivă, iar apoi târguiți-vă crescător până ajungeți la prețul fixat În minte. Cum au pus piciorul pe pământ, vânzătorii ambulanți s-au năpustit spre ei. —Bani norocoși, dă bani norocoși, strigau toți. În mâini țineau animale de jad În miniatură. — Cred că prima vânzare a zilei le aduce bani norocoși, le explică Walter. Bennie Îi aruncă o privire neîncrezătoare. —Cum să fie asta prima vânzare din zi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
-l plătiți, spuneți un preț care e jumătate din suma respectivă, iar apoi târguiți-vă crescător până ajungeți la prețul fixat În minte. Cum au pus piciorul pe pământ, vânzătorii ambulanți s-au năpustit spre ei. —Bani norocoși, dă bani norocoși, strigau toți. În mâini țineau animale de jad În miniatură. — Cred că prima vânzare a zilei le aduce bani norocoși, le explică Walter. Bennie Îi aruncă o privire neîncrezătoare. —Cum să fie asta prima vânzare din zi? E aproape două
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
fixat În minte. Cum au pus piciorul pe pământ, vânzătorii ambulanți s-au năpustit spre ei. —Bani norocoși, dă bani norocoși, strigau toți. În mâini țineau animale de jad În miniatură. — Cred că prima vânzare a zilei le aduce bani norocoși, le explică Walter. Bennie Îi aruncă o privire neîncrezătoare. —Cum să fie asta prima vânzare din zi? E aproape două după-amiaza. Aha, de-aia Îi era foame. Căută În rucsac un Snickers. S-ar putea să fie, replică Walter. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
fire birmanezilor să mintă. Nu le-ar aduce nimic bun. E treaba cu karma, spuse Heidi. — Da, exact, karma. Dacă le cumpărați produsele, ei primesc noroc și voi - răsplată. Vera reflectă la acest lucru și apoi cedă cererii de „bani norocoși“ a unei tinere. Cumpără o broscuță de jad. O ridică În lumină și apoi o băgă În buzunarul caftanului. Ce simboliza broasca? Era vreun semn zodiacal, vreo calitate? Ce simbol putea avea un animal verde și plin de negi care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
că-i va face o surpriză Marlenei În noaptea aceea, cu așa-zisul „safir veritabil“. Vera, a cărei inimă bună și degete pline de inele deveniseră o legendă În piață, continua să atragă vânzătorii de flecuștețe care-i cereau „bani norocoși“. Heidi căuta leacuri naturale pentru mușcături de tot felul. „Bâzzzzz“, Îi spuse negustorului care nu Înțelegea că voia o soluție Împotriva insectelor. Ea descrise atunci un cerc cu un deget și apoi Își Împunse brațul cu el. „Bâzzzz“, repetă ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
el. De acord, era un pic cam prea serioasă uneori, dar, Într-un fel, asta făcea și mai plăcută misiunea lui de a o vrăji și Îmblânzi. Această reticență era misterul ei, gândi el, o enigmă Încântătoare, iar el era norocosul bărbat căruia Îi va fi permis să desfacă acest pachet complex și păstrat neatins, să-i vadă sufletul În toată goliciunea lui. Iar ea va ști că acesta era farmecul și recompensa. Da, se simțea pregătit să i se arate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
aruncat În Închisoare inclusiv pe jurnaliștii străini care au scris reportaje nefavorabile despre ei. Un tânăr așezat pe o canapea spuse cu un accent britanic: —Exact, iar spionii sunt tratați cu și mai multă asprime. Te-ai considera mai degrabă norocos dacă ai fi aruncat În Închisoare pentru următorii douăzeci de ani - iar asta, dragul meu prieten, s-ar Întâmpla după tortură. —La fel ca Belinda, ți-ai asumat un risc enorm pentru a face rost de acest material, nu-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
să simți, iar de obicei, În realitate asta nu se prea Întâmplă fără mici Întorsături urâte. Bennie era cel mai recunoscător pentru dragoste. O simțea atât de intens Încât plângea de câteva ori pe zi dându-și seama cât de norocos fusese. Simțea genul de mulțumire pe care eu nu am simțit-o niciodată când eram În viață. Marlena și Harry s-au bucurat În sfârșit de mult așteptata noapte de pasiune. Când au scăpat din junglă, tatăl lui Esmé le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
pahare. Poate Își făcea griji pentru nimic. Harry nu era tocmai În șanț. Nu conducea niciodată când era amețit sau, mai degrabă, nu părea amețit atunci când conducea. Mai mult, era un bărbat respectat și plin de succes, iar ea era norocoasă să fie iubită de el. Era un amant jucăuș și inventiv, care se lansa de fiecare dată În noi aventuri, era deschis oricărui tip de intimitate. Îi iubea fiecare pistrui și aluniță, nu că ar fi avut ea prea multe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
roșcată, cu gura cărnoasă și sprâncene stufoase peste ochii larg deschiși. Mai mult nu se zărea, dar suficient cât să-ți dai seama că, la epoca ei, sucise niște minți. Un fel de țigancă rasată, trecută prin saloanele cine știe cărui boier norocos. „Peste asta și-a pictat Luchian garoafele?“, am întrebat, aproape prostește. „Exact. De ce-a făcut-o, nu vom ști niciodată. În schimb, poate aflăm cine e tânăra.“ „Cum? Întrebăm la poartă?“ „Deloc. O să vezi imediat cum. Ține-mi puțin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
USB-uri de dimensiunea unor supozitoare, circulau fără pauze, ca metroul, 14 ore din 24, 7 zile din 7, îmbrăcați frumos, la costum (femeile pe tocuri mici, comode, în taior și cu ochelarii în cutiuța căptușită cu velur), cei mai norocoși zburau dintr-o parte într-alta cu mașini pe care erau desenate sigle și nume cât portiera de mari, urcau, coborau, urcau la loc, vorbeau tare la telefoane mobile (uneori la două deodată), făceau mereu câte-un gest, ceva din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]