1,599 matches
-
mai auzit numele acestui zeu. În acest moment, flacăra care arde în lucarna din perete pâl pâie violent. Următorul curent de aer o stinge. Întunericul îi ia pe amândoi prin surprindere. După o clipă de uluire, Rufus își pune palmele pâlnie la gură și începe să strige: — Ia fă-te-ncoace, unul cu un amnar! Până una alta, ia obscuritatea ca pe o binecuvântare. Se lasă îmbrățișat de ea din toate părțile. Un zid între el și lumea înconjurătoare. Mai ales
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
cap, când se mută într-un alt ținut, caută protecția zeităților locale. Ar trebui să considere un privilegiu că se poate împărtăși și el din binecuvântările altor divinități, nu să le hulească. Instructorul nu-i răspunde. Și-a dus mâna pâlnie la ureche, ca și cum n-ar auzi bine: Cu o mie de nume, zici? Își răsfrânge disprețuitor buza de sus peste cea de jos: Și tu, calicule, n-ai dat bani decât pe unul? Plesnește din palme, fals îngrijorat: — Păi nu
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
în primele patru colegii pontificale ce le sunt deschise numai lor. Se aud frânturi de cuvinte sacre. Regele întreabă: — Ați ales...? Restul se pierde în aer. Un măcelar se agită: — Cu ce facem umplutura? Flaminul lui Marte își duce mâna pâlnie la ureche: — Umplutura, zici? Decide imediat: — Ne trebuie câte o bucată din coadă, din pulpă și de la gât. — Care umplutură? șoptește Velleius Paterculus. — Pentru cârnații ce vor fi arși pe altar, îi explică Tiberius. Simte o bucurie răutăcioasă să-l
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
care vrea totuși să sporească randamentul muncii sale la semănatul porumbului. A nivelat terenul, l-a grăpat cu o grapă cu doi colți la 80 cm și longitudinal și transversal, și acum, la întretăierea liniilor, dă drumul boabelor printr-o pâlnie. Va putea astfel să aibă spor la prășit, pe care-l face cu o vită, eliminând total mâna de lucru. Urmează un stăvilar imens, iar apoi trecem podul în statul Wisconsin, în orașul La Crosse. Printre fermierii elvețieni din Wisconsin
30.000km prin SUA. 1935-1936 by Prof. dr. Nicolae Corn??eanu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83483_a_84808]
-
avea firul Ariadnei care să-l conducă spre ieșire. (Arthepios) Am ajuns Într-o sală aflată sub nivelul solului, luminată cu zgârcenie, cu pereții În rocaille, ca și fântânile din parc. Într-un colț am zărit o deschizătură asemănătoare cu pâlnia unei trompete Încastrate Într-un zid, și chiar de la distanță am auzit venind dinspre ea niște zgomote. M-am apropiat și zgomotele au devenit mai distincte, până când am putut prinde niște fraze, clare și precise ca și cum ar fi fost rostite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
pași. Nu pricepeam Încotro bătea Salon. M-am uitat În jur, strâns cum eram Între zidul de piatră și deschiderea urechii, și m-am simțit În subsol stând la rândul meu sub o boltă, și mi s-a părut că pâlnia acelui canal phonurgic nu era altceva decât capătul unei coborâri În niște coridoare obscure ce duceau către centrul pământului, furnicând pline de Nibelungi. Am simțit că mă ia cu frig. Tocmai mă depărtam, când am auzit o voce: „Veniți. Suntem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
merseră bizar În paralel, apoi Miller cedă. Vocea lui se auzi În depărtare. Băi labagiule! țipă el. Se auziră și alte ovații. Vocea lui Atkin - sau cine era - deveni și mai puternică, și mai libidinoasă. Probabil că-și ținea mîinile pîlnie la gură și mugea ca un taur. Dă-mi fata cu păr de castană, Căreia-i place-n sus, dar o vrea-n jos la vamă! Dă-mi fata cu păr roș de tot, Căreia-i place-n mînă, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
are impresia c-a mai văzut-o undeva, pe stradă. Când acul gramofonului alunecă spre centru, doamna Pereira îl ridică și pune un alt disc greu, din șelac, pe suport. Ecoul unui instrument se trezește din nou la viață prin pâlnia de alamă și grupul începe al doilea cântec. „Spirite vesele, spirite înțelepte, arătați-ne calea, Nouă, celor care căutăm să înțelegem cine ne-a întunecat această zi, Vom ridica vălul și vom alunga tristețea Pentru acele spirite atotputernice, ne vom
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
el, parcă pentru a-i dovedi că apa poate fi opusul negrului, dacă așa vrea. Bridgeman zâmbește și își ridică gulerul jachetei cât poate de sus, aproape peste cap, pentru a-și adăposti țigara pe care vrea s-o aprindă. Pâlniile coșurilor vor continua să pompeze fumul de cărbune spre stele, cuplurile vor continua să se plimbe pe puntea vopsită în culoarea pielii, iar vaporul îl va duce pe Jonathan Bridgeman până în gura mării Roșii, prin canalul Suez, și-l va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
calea pe care și-o alesese pe hartă. Un șanț vechi, care începe la vreo douăzeci de metri și merge până aproape de șanțurile rușilor... Împrejurul observatorului sunt rămășițe de tufe, lăsate înadins pentru mascare... De aici, tîrîndu-se prin cele două pâlnii de obuze, poate ajunge nesimțit la șanțul cel vechi, căci posturile de ascultare sunt mai departe... La cellalt capăt al șanțului va chema... Atâtea vorbe rusești știe... Pe urmă... Lumina rachetei se stinse și Bologa rămase mulțumit. La cinci fix
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
mai fac?" își zise dânsul, cu receptorul telefonului în mână, ascultând duelul artileriilor. Deodată auzi, la dreapta lui, la câteva zeci de metri, un vâjâit sfârșind într-o răbufnire scurtă. Întoarse privirea într-acolo și i se păru că vede pâlnia de pământ împroșcînd în beznă. " Iată că au început să dumice înfanteria!" ― îngînă disperat, simțindu-și creierul gol ca un burete uscat. Mai trecu un răstimp. Primprejur obuzele cădeau tot mai des. Apoi un țiuit prelung îi sfâșie urechile. Avu
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
o mulțumire caldă, moleșitoare... Apoi, într-o zi, ordonanța i-a povestit, cum s-a priceput, ce s-a întîmplat atunci, în noaptea ceea... Din povestirea lui, Apostol n-a aflat mare lucru: că a fost îngropat la marginea unei pâlnii de obuz, în dărâmăturile postului de observație, și că acolo l-a descoperit Petre, pe la amiază, după ce, cu ajutorul diviziei de schimb, muscalii au fost respinși în pozițiile inițiale... Povestirea soldatului însă i-a adus aminte nădejdile din noaptea aceea și
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
fund și că va fi floare la ureche nu se mai umflau în pene acum. Prima aniversare a izbucnirii ostilităților nu a fost sărbătorită decât în bistroul lui Fermillin, un ins înalt și slab, cu un cap în formă de pâlnie ce muncise zece ani la Căile Ferate din nord înainte de a-și descoperi vocația, „ca o chemare divină“, după cum îmi mărturisi într-o zi, pentru comercializarea spirtoaselor. Localul se numea La pasul bun. Mulți îi spuseseră că, pentru un birt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
dar nu le băgară în seamă. Nu era nimic mai rău ca acidul creaturilor. Hicks se întoarse spre Vasquez pentru a-i striga: ― Mulțumesc! Acum sunt surd de tot. Ea, cu o expresie de surprindere artificială, își făcu o mână pâlnie la ureche. ― Ce zici? Pătrunseră în laboratorul medical devastat. Vasquez fiind ultima, împinse ușa, după ce mai proiectă trei grenade prin întredeschidere. Cu o clipă înaintea exploziei, trânti ușa și intră alergând. Vacarmul îi asurzi, iar ușa grea de metal se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
o gură căscată și amenințătoare. Își aminti un amănunt: caporalul îi dăduse un obiect pe care ea i-l dăruise fetiței. ― Hicks, coboară la mine. Am nevoie de localizatorul brățării pe care mi-ai dat-o. Apoi își făcu mâinile pâlnie la gură și strigă:) Newt! Stai pe loc. Venim la tine! Copilul căzuse într-o gaură din cea de-a doua ramură a puțului. Peste tot locul, împânzit de canale și tuburi, de plastic, numai apă, care-i ajungea fetiței
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
ceasurile 4 după-amiaza când cei doi călugări ajunseseră în fața porților Curții domnești. Sus, pe parapetul zidului de la intrare, armașul Curții, preacinstitul Abăluță, se plimba moțăind cu buzduganul subsuoară. Când ajungea la capătul parapetului, Abăluță se îndrepta de spate, făcea mâinile pâlnie și striga: „Sunt ceasurile 4 și totul e biiine!”. — Preacinstite armaș! - strigă și Metodiu din umbra porții. Abăluță aplecă o ureche, își mută buzduganul în dreapta și se uită peste parapet: — Cine-i acolo? — Suntem noi, călugării Metodiu și Iovănuț! - răspunse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
care auditoriul să fie transpus în mijlocul desfășurării evenimentelor (spre deosebire de știre, reportajul se face la fața locului și pune în contact publicul cu specificul local). Interviul este "o conversație cu un scop investigativ"84. Acesta poate avea structuri diferite: de tip pâlnie ("pornește de la ideea generală și se aproprie treptat de detaliile și observațiile particulare", situând martorul în contextul unui anumit eveniment), de tip pâlnie inversată (presupune începerea discuției "de la un subiect bine determinat" pentru a ajunge, în final, la "o temă
Discursul jurnalistic şi manipularea by Alina Căprioară [Corola-publishinghouse/Journalistic/1409_a_2651]
-
local). Interviul este "o conversație cu un scop investigativ"84. Acesta poate avea structuri diferite: de tip pâlnie ("pornește de la ideea generală și se aproprie treptat de detaliile și observațiile particulare", situând martorul în contextul unui anumit eveniment), de tip pâlnie inversată (presupune începerea discuției "de la un subiect bine determinat" pentru a ajunge, în final, la "o temă mai generală"), de tip tunel ("adună laolaltă o serie de întrebări grupate în jurul aceleiași teme"), cu ordine mascată ("reporterul încearcă să își "trișeze
Discursul jurnalistic şi manipularea by Alina Căprioară [Corola-publishinghouse/Journalistic/1409_a_2651]
-
grăbiră să-i viziteze, Carmina trebui să-și ia rolul de gazdă în serios. Căuta ca o străină prin sertare și dulapuri, se distra când descoperea lingurițele, tirbușonul, ceștile, zahărul, cafeaua, ba chiar, insistând să scotocească, dădu și peste o pâlnie ce-i era pentru moment necesară să toarne vin în sticle. Ovidiu o ajuta în cercetările sale și anunța triumfător atunci când găsea obiectul căutat, se amuzau pe seama acelor descoperiri senzaționale, atâtea obiecte așezate într-un loc al lor, bine gândit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
lucrușoarele necesare și, aflată lângă vânzătoare, mașina de calculat să înceapă să înregistreze prețuri, cu clinchet după fiecare apăsare de clapă. Se ducea apoi cu sacoșa plină în apartamentul pustiu al Carminei, începea să scoată unul câte unul obiectele achiziționate. Pâlnia trebuia sa stea în raftul de sus acolo unde punea și dopurile de plastic și de plută, la un loc cu paharul gradat pentru măsurat diferite cantități de zahăr, făină, orez, apă. Strecurătoarea trebuia așezată pe un raft mai la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
s-o confund cu o străină. În loc să zâmbească și să-mi spună că pot să merg la culcare, Își scoase ochelarii minusculi și Îi așeză lângă o foarfecă la fel de minusculă, aflată masa minusculă. — Care-i problema? strigă, cu mâinile făcute pâlnie. Pe un deget Îi lucea un degetar. — Piper boabe, i-am strigat drept răspuns, sau măr, croitor, căniță... Am profitat de liniște ca să meditez asupra inscripțiilor cu litere mari de pe pieptul meu dungat. — Poftim? În clasa mea, i-am explicat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
altundeva, Sascha?“ n-am prea avut de ales. Acum Anton Își așeză haina pe scaunul de la birou și deschise geamul, crezând că poate face curent. Ținându-și cămașa Între doi nasturi, o scutură. Apoi, aplecându-se În afară, făcu o pâlnie din mâini și trase cu urechea. — Cântece de luptă menșevice. Ne protejează astea de teroarea soarelui? Am dat din umeri și l-am Întrebat dacă s-a descurcat În apartamentul Dorei. Abia acum și-a dat seama În ce hal
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
interne. Creierul este ascuns În spatele ochilor. Sacul acela este glanda digestivă, iar În spatele ei e stomacul sub care - o vezi pulsând - se află inima. Chestia aia mare din față este gonada și, coborând de la stomac, se găsește un fel de pâlnie; de acolo este Împroșcată cerneala și se realizează auto-propulsia. Este cu adevărat o specie nouă? o Întrebă Norman. Beth oftă: — Nu știu. Ca organizare internă este tipică. Dar nu mărul mai mic de tentacule o califică drept o specie nouă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
în nisip, pe lângă care se învârteau îngrijorați vreo câțiva soldați americani. Nimic grav: pana prostului, li se terminase benzina. Nu-i vorbă, soldați pregătiți pentru orice situație, fuseseră prevăzători și-și luaseră la ei câteva canistre de rezervă. Însă uitaseră pâlnia, iar rezervorul era amplasat cumva într-o parte, aproape imposibil să torni în el cu canistra. Nici românii nu aveau pâlnie, dar au avut o idee - să reteze de la jumătate o sticlă de plastic, pe care au transformat-o imediat
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2189_a_3514]
-
vorbă, soldați pregătiți pentru orice situație, fuseseră prevăzători și-și luaseră la ei câteva canistre de rezervă. Însă uitaseră pâlnia, iar rezervorul era amplasat cumva într-o parte, aproape imposibil să torni în el cu canistra. Nici românii nu aveau pâlnie, dar au avut o idee - să reteze de la jumătate o sticlă de plastic, pe care au transformat-o imediat în pâlnie. A doua. Incredibilă, dar spusă sub jurământ că merge (eu tot uit s-o testez!): „clonarea“ unei ștampile de pe
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2189_a_3514]