3,245 matches
-
eclectic fiind, criticul, în tentativa de a da o notă originală interpretărilor operei literare are sentimentul bizar al unei investiri personale inconștiente. Și asta pentru că este interesat de inconștientul Autorului. Ciudata osmoză duce la o stare deconcertantă de incompletudine, de perpetuă neîmplinire euristică. Impresia noastră a devenit o certitudine abia când am recitit un fragment al cărții lui Marthe Robert: "Pentru o lectură psihanalitică a operelor literare (și implicit pentru comentarea studiilor care propun o asemenea lectură), idealul ar fi, desigur
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
prin care conștiința face prezente, prin anticipare sau amintire, obiectele care îi lipsesc pentru a-și împlini dorința, atunci sensul unei vieți, la rândul său, nu este nimic altceva decât semnificația acestei plenitudini a lui a fi, a cărei lipsă perpetuă este existența. Totuși, este esențial să înțelegem că plenitudinea aceasta nu ar putea fi desemnată decât printr-un limbaj simbolic, pentru că simbolul, departe de a fi eroare sau ocultare, e însăși adevărul vieții mele concrete. Lucru perfect înțeles de psihanaliza
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
Hristos asupra răului. Zoomorfismul apare nonechivoc în poezia Patul lui Procust. Dacă, așa cum am remarcat, mai demult, Fred și d-na T. ne apar ca eroi solari, Ladima se situează în cealaltă extremitate; la primii doi existența trăită într-o perpetuă lumină ține de vocație, pe când la ultimul e mai degrabă un deziderat spre care nu poate accede decât cu prețul unor eforturi neplăcute. Autoportretul lui Ladima conține vădite tușe ofidiene: "Hrăniți cu putrezime, de asemenea, / Se-ngrașe nuferii suavi și
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
divine. După câteva luni de îmbrățișări dezlănțuite, Fred își impune o stavilă ascetică în relația cu d-na T., conform scenariului cavaleresc. Anima scriitorului este obiectivată de rigorile conștiinței. Pentru a simplifica, ar fi potrivit să ne închipuim o confruntare perpetuă între defulările inconștiente, din care irumpe imaginea Animei, și conștiință; victoriile alternează de la o "tabără" la alta. De aceea, Fred Vasilescu este când misogin în raporturile cu o serie de femei, când manierat și fermecător în compania celorlalte. Fiindcă autorul
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
da desigur rezultate și mai probante".169 (s. n.) Temperamental, este aproape evident că autorul român poate fi apropiat de Flaubert, "absența compartimentelor" și fluidul interior fiindu-i imanente, fapt remarcat indirect de către cei din anturajul său: într-o stare de perpetuă anxietate, cu ochii care întotdeauna păreau a căuta ceva, o inteligență vioaie și mereu în stare de a veni cu o idee originală pe marginea oricărui subiect de discuție. Dragostea pătimașă înseamnă disoluția ființei, după cum observam și din alt adevăr
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
bucătărie), cu o participare de 9g ‰ la viața terestră (pelicula clăbucului). În mod constant vorbim de materie vie și materie moartă, organic anorganic, dar paradoxal domeniul anorganic există și trăiește cel puțin la fel de activ precum cel organic (vezi fenomenele energetice perpetue ale orbitelor atomice, ce nu fac parte dintr-o celulă vie) Orientarea apei, spre domeniul organic sau anorganic, se face polarizat (ca și lumina laser): adică: . Orientându-ne dinspre H2O ca punct de plecare ambivalent (polarizat), viață înseamnă a vira
Fitoterapie clinică by Mihai V. Botez, Viorel D. Donţu () [Corola-publishinghouse/Science/1133_a_2099]
-
mod direct semantica textului cu forma lui ortografică și cu punctuația sa, subliniind și posibilitatea învățării intuitive a ortografiei și punctuației. Notăm și faptul important că în legătură cu ortografia, Papadopol observa și pentru atunci „nesiguranța sistemelor ortografice” (Papadopol,1925: 57), problemă perpetuă a școlii românești. Predarea ortografiei nu este abordată teoretic de către Fl. Ilioasa, ci este subsumată predării compunerilor, unde sînt încadrate și dictările. în cadrul lămuririlor metodice, se face precizarea că: „fragmentul de lectură pe care îl dăm ca subiect de dictare
Bibliografie signaletică de didactică a limbii şi literaturii române : (1757-2010)/Vol. 1 : Sistematizare după criteriul apariţiilor lucrărilor : ordonare cronologică şi alfabetică by Mihaela Secrieru () [Corola-publishinghouse/Science/440_a_1359]
-
relației predicative, LL, 2, 1976, 380. [52] MĂRGHITAȘ, DOINA, Elemente structurale în comentariu literar din ciclul gimnazial, în Caiet de informare metodică pentru limba română, Cluj-Napoca, 1976, p. 37-56. [53] MĂRUȚĂ, VASILE, “Mai am un singur dor” - Imn al existenței perpetue. - Considerații artistice și stilistice. în: ȘA, 1976, p. 14-17. [54] MIHUȚ, ION, Simbolism, modernism în avangardism (îndrumări metodice), București, Ed. ped. 1976. [55] MITRĂNESCU, GABRIELA, Activități didactice diferențiate la lecțiile de gramatică in clasele II-IV, RPed, 25, nr.11, 1976
Bibliografie signaletică de didactică a limbii şi literaturii române : (1757-2010)/Vol. 1 : Sistematizare după criteriul apariţiilor lucrărilor : ordonare cronologică şi alfabetică by Mihaela Secrieru () [Corola-publishinghouse/Science/440_a_1359]
-
învățătorului”, „Viitorul la pătrat”, „Orizonturi”. A coordonat revistele școlare: „Suflet de copil”, „Inimi lângă inimi”, „Și eu mănânc sănătos”. MOTTO: R. DOTTRENS - “A educa și a instrui” Cuvânt înainte Societatea viitorului nu mai poate fi concepută decât ca o explozie perpetuă de competență, competitivitate și creativitate. Democratizarea școlii și a societății, în general, trebuie să aibă în vedere problema omului capabil să se adapteze la noile realități economice, sociale și politice, a omului care gândește profund, care poate să găsească singur
Compunerile şcolare : forme eficiente de stimulare a creativităţii elevilor by Elena Sonea () [Corola-publishinghouse/Science/653_a_1256]
-
III, 131). În fine, la rădăcinile bolii, insomnia, căreia Cioran pare să-i datoreze totul. Notează într-un loc: „Cea mai nefericită epocă din viața mea: de la nouăsprezece la douăzeci și cinci de ani. Nu înțeleg cum am reușit să rezist. Insomnie perpetuă. Tensiune nervoasă care mă istovea și mă silea să stau culcat toată ziua: efectiv, cea mai mare parte a timpului mi-am petrecut-o culcat, ca într-un sanatoriu. // În perioada aceea am înțeles, am cunoscut oribilul. Am descoperit atunci
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
și în spaimele ei. Așa ceva trebuia plătit, nu putea rămâne nepedepsit” (III, 350). Și dacă Cioran se credea mai degrabă evreu decât român, într-un loc, cineva îi spune că românii înșiși par niște evrei. „Se complac toți într-o perpetuă self-hatred”, îi spune Patricia Blake, și îi numește „evreii din Sud-Est, fiindcă, după ea, ura de sine e trăsătura fundamentală a evreilor” (III, 237). Comentariile lui Cioran nuanțează: “însă trăsătura asta se însoțește la ei cu un mare orgoliu, explicabil
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
sufletul neadormit ce-n mîndria-i pierit-a", cum se exprima William Wordsworth cu privire la el în Resolution and independence / Hotărîre și independență (43-44); precum și ca "băiatul viselor", "a cărui minte a fost răpită în lumea lui Canynge și a cavalerilor", "locuind perpetuu într-un tărîm de stranii viziuni" (Russell 1908: 32). În exprimarea lui Keats (1900: 65; 1994: 285), el rămîne "cel mai englez dintre poeți cu excepția lui Shakespeare" (cf. Endymion) și "dragul copil al suferinței - fiu al restriștii" (cf. Sonnet to
[Corola-publishinghouse/Science/84941_a_85726]
-
omnes: războiul tuturor împotriva tuturor, deasupra căruia plana amenințător și monstruos Leviathan, adică statul, "acel Zeu Muritor, căruia îi datorăm, sub Dumnezeul Nemuritor, pacea și protecția noastră", (Hobbes 1998: 114) și fără de care omul tinde să fie bîntuit de "frică perpetuă și pericol de moarte violentă", ducînd astfel o viață "singuratică, sărăcăcioasă, ticăloasă, brutală, și scurtă" (Hobbes 1998: 84). Așa cum aceste idei au șocat generația Războiului Civil din Anglia, cartea lui Hobbes Leviathan ajungînd că fie inclusă pe liste de lucrări
[Corola-publishinghouse/Science/84941_a_85726]
-
pentru dezacord. f. D. Dickson, O. Hargie, N. Morrow 13 vorbesc de alte câteva principii, respectiv: Comunicarea interpersonala este un proces tranzacțional Una dintre cele mai des citate trăsături ale comunicării, aceea de proces îi evidențiază caracterul dinamic, natura de perpetua transformare. Procesul implică prezenta a minimum două persoane, care acționează individual, deopotrivă că emițători și receptori. Conceptele relaționate sunt: mesajul (ceea ce interlocutorii își împărtășesc); medium-ul (atingerea, vorbirea etc.); codul (limba în care își vorbesc și alte semnse și simboluri
by Livia Durac [Corola-publishinghouse/Science/1054_a_2562]
-
relația, contribuind la a determina modul în care participanții definesc asocierea în raport cu gradul de încredere și intimitate etc14. I. 2. Comunicarea intrapersonală 2.1. Conceptul de comunicare intrapersonală " Dacă viața este comunicare, așa cum însăși comunicarea este viața în sensul de perpetua acțiune și interacțiune, atunci nu există viață fără Celălalt"15. Acceptată de o mare parte a specialiștilor 16, comunicarea intrapersonală este un concept care merită abordare, dat fiind că aserțiunile merg până într-a-colo încât este considerată ca stând la baza
by Livia Durac [Corola-publishinghouse/Science/1054_a_2562]
-
e atât de impresionant, încât binele pe care l-ar putea așterne asupra planetei e ținut în suspensie din cauza autoepatării și a delirului tehnolatru ce tulbură adesea și împuținează conștiințele. Omenirea deține azi, ireversibil, virtualitatea propriei ei distrugeri. Față de această perpetuă și apocaliptică primejdie, se impune o lărgire a conștiinței în spirit umanist. Aceasta nu se poate fără o cultură clasică, ceea ce înseamnă neapărat o cultură literară. Nu puțini sunt cei care consideră cultura literară și clasică un lux frivol și
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
Despre acesta, Svetlana Matta, autoarea celei dintâi cărți despre Bacovia, face următoarea observație: „Plumbul lui Bacovia este prototipul, expresia cea mai completă a ponderii, a celui de al patrulea element: Pământul mort. În radioactivitate se declanșează o serie de transformări perpetue... după care rămâne încă un rest ce nu mai e apt de transformări vii, un produs stabil și final, un reziduu ce supraviețuiește dezintegrării și, ca un precipitat, cade la fund: acesta e plumbul”. (L’existence poétique de Bacovia, Zürich
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
fel de trădare. Era unul dintre acei oameni care nu pot cu nici un preț răbda neadevărul și tind din toată ființa lor să-l stârpească; ei izbutesc prin stăruința lor necontenită să-l împuțineze efectiv, ceea ce e, de când lumea, biruința perpetuă (și poate singura) a conștiinței umane. Omul acesta a fost un ostaș al generozității. Ca atare era nu rareori necruțător și violent; aceasta era la el o pornire firească, dar și o atitudine deliberată, fiind convins că toleranța față de felonie
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
În orice caz, invectivele nimicitoare din Scrisoarea III îmi par de o frumusețe irezistibilă; forța imprecației, clocotul mâniei și gheața disprețului întrec la Eminescu toate motivările actualității și toate datele inițiale, căpătând un caracter definitiv și absolut, cu o putere perpetuă de exorcism. De asemenea, găsesc această sublimă putere a invectivei, această încântare prin violență și ultragiu, la Victor Hugo, care poate n-a fost niciodată mai inspirat decât în Les Châtiments, la Arghezi, la Léon Bloy, la Agrippa d’Aubigné
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
cea mai mare admirație și simpatie) își revendicau sfidător (și naiv, aș zice) apartenența la ea: găsesc că-i făceau astfel o cu totul necuvenită cinste. Cred că toți cunoaștem persoane de așa-numită „elevație spirituală”, care trăiesc într-un perpetuu extaz estetic, „evadează” mereu din realitatea cotidiană și nu caută altceva decât „hrana spiritului”. De regulă, aceste persoane fac mare caz de pretinsa lor lipsă de simț practic (chiar dacă, pe de altă parte, știu foarte bine să-și vadă de
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
arta lor, firește.” Dar ce contează arta, în definitiv? - „că-z talentul nu-i doar ghe vro samă! cu metoaghele mogherne doară, totul zașe numai în aplicățiune”. „Aplicățiunea” savantului nostru absolut e de a fi nedezmințit un om de școală nouă, perpetuu în postura de a putea da socoteală de cele mai „mogherne” tendințe culturale și firește, deoarece este, așa cum încă se recomandă, un „hermeneut”, să le tălmăcească în lumina tuturor cărților din toate bibliotecile, inclusiv cea din Alexandria. Și fiindcă azi
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
cu alte cuvinte, cântec orfic. Firește, în primul rând, cântec de iubire, chemând femeia, ca pe Euridice, și celebrând-o în ipostazele ei fundamentale. Moartea e conjurată prin identificarea ei cu iubirea și prin resurecția pe care o efectuează sacrificiul perpetuu al femeii. Imnurile lui Dan Verona celebrează principiul feminin ca factor cosmogonic; el cântă fiorul genezic pe toată întinderea lui, începând cu „tandra învăluire a staminei”. Poezia aceasta e de laudă a firii, de magnifiere a lumii în esențele ei
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
în timp parcurge procesul de instituționalizare. Există și modele sociale a căror persistență nu este asigurată prin procese reproductive auto-activate, așa cum se întâmplă în cazul instituțiilor. Pot exista consecințe neintenționate chiar dacă persistente, dar care nu sunt modele ce se reproduc perpetuu. De ce avem nevoie de instituții Instituțiile reprezintă resurse esențiale, în măsură să ofere mijloacele de a rezolva problemele sociale și de a depăși conflictul social. Ele sunt reguli sociale impuse fie cu ajutorul legilor, fie prin intermediul altor mecanisme de control social
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
celor occidentale; - experiența colonială a alterat radical calea lor de dezvoltare. HYPERLINK \l "Frank" Frank (1966) arată că inferioritatea „periferiei” în raport cu „centrul” (pe dimensiunile productivitate economică, acumulare de capital și tehnologie) nu poate duce decât la o „dezvoltare a subdezvoltării” perpetuă, prin migrarea continuă a resurselor (umane, capital financiar, materii prime) dinspre „satelit” către „metropolă”. O altă formă de dependență este subliniată de HYPERLINK \l "Cardoso" Cardoso (1972) și HYPERLINK \l "Falleto" Cardoso și Falleto (1979) - cea a săracilor față de bogați
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
nu o continuare a educației școlare tradiționale, ci un continuum, în sensul alimentării nevoii de informație, dar și al orientării valorice cu modele acționale și stiluri de viață, nevoie pe care o resimte omul contemporan. Adultul nu e un școlar perpetuu, dar el și-a format în anii școlarizării deprinderi de a se informa, de a încorpora noul din problematica lumii contemporane. Se face astăzi o strictă demarcație între „a preda”, „a învăța pe alții” și „a învăța” (ca subiect activ
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]