1,452 matches
-
și Kissinger, apare ca un personaj eroic, romantizat. Adeseori înțeleasă greșit chiar și de cei care se autointitulează realiști, politica realistă nu este proiecția exterioară a unei ideologii militare sau reacționare, ci o adaptare constantă la o realitate tristă. Pentru realiști, Realpolitik nu este o chestiune de alegere, ci o necesitate pe care actorii responsabili trebuie să o modereze. 3. Evoluția conceptelor realiste fundamentale în timpul celei de-a doua dezbateri Prima dezbatere din cadrul disciplinei relațiilor internaționale, cea dintre realism și idealism
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
celelalte domenii academice pe baza obiectului specific, dar nu a reușit să ofere demarcație metodologică. În consecință, disciplina relațiilor internaționale a reflectat întotdeauna capriciile metodologice ale altor discipline, în special pe acelea ale științei politice americane. Pe fondul acestei dezbateri, realiștii aparținînd ambelor orientări au cercetat amănunțit conceptele centrale de anarhie, interes național, balanță a puterii și chiar de putere, fie pentru a arăta cum s-a putut construi știința realistă behavioralistă a relațiilor internaționale, fie pentru a respinge întreprinderea însăși
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
la îndrumarea comportamentului politic în sfera internațională. În ciuda ambivalenței sale, menționate în capitolul precedent, Morgenthau a contribuit totuși la progresul cercetării behavioraliste și din ce în ce mai matematice, pe care a disprețuit-o atît de mult (Morgenthau 1970). O REVENIRE ASUPRA DILEMEI SECURITĂȚII: REALIȘTII ȘI ATENUAREA ANARHIEI Din momentul în care mulți dintre realiștii clasici și-au exprimat nemulțumirea față de încercarea de a subsuma relațiile internaționale unui model pur de politică a puterii, asumpția anarhiei din dilema securității a fost în mod repetat revizuită
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
menționate în capitolul precedent, Morgenthau a contribuit totuși la progresul cercetării behavioraliste și din ce în ce mai matematice, pe care a disprețuit-o atît de mult (Morgenthau 1970). O REVENIRE ASUPRA DILEMEI SECURITĂȚII: REALIȘTII ȘI ATENUAREA ANARHIEI Din momentul în care mulți dintre realiștii clasici și-au exprimat nemulțumirea față de încercarea de a subsuma relațiile internaționale unui model pur de politică a puterii, asumpția anarhiei din dilema securității a fost în mod repetat revizuită. Termenul de anarhie era înțeles în două feluri. Pe de
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
stării naturale de care vorbea Hobbes, din care au derivat versiunile sumbre ale politicii puterii. Ca urmare, dilema securității, bazată pe un concept neatenuat al anarhiei, pare să-și fi pierdut mult din forța sa explicativă. În opinia unora dintre realiștii clasici, nu se poate deduce vreun comportament necesar pe baza acestei dileme. Atenuarea anarhiei: amiciție / dușmănie Cea mai obișnuită cale urmată de tradiționaliști pentru a atenua sensul anarhiei internaționale este introducerea a două tipuri distincte de relații internaționale în condiții
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
arată că anarhia nu creează aceleași imperative și, prin urmare, nici aceleași efecte în toate sistemele internaționale. Distribuția puterii este așadar insuficientă pentru a caracteriza sistemele internaționale. În schimb, folosind o altă distincție, cea între dușmănie și amiciție, un alt realist, Arnold Wolfers, a descifrat foarte timpuriu implicațiile teoretice: "Merită menționată una dintre consecințele unor astfel de distincții. Ele răpesc teoriei caracterul determinat și predictiv, care părea să confere ipotezei puterii pure valoarea ei specifică. Nu se mai poate spune acum
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
în practică, națiunile conduse de interesul național definit în termeni de securitate tind să promoveze o politică de securitate uniformă și, în consecință, imitabilă" (Wolfers 1962: 156). Atenuarea anarhiei: "societatea anarhică" Dacă anti-idealismul este un criteriu definitoriu pentru a fi realist, așa numita școală engleză a relațiilor inter-naționale temperează în mod sigur acest lucru. Mai mult, Hedley Bull, probabil autorul cel mai reprezentativ, argumentează că însuși punctul de plecare al realismului, anume starea de natură așa cum o concepea Hobbes, este eronat
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
normelor în chestiunile internaționale. Însă, derivînd normele din autorizarea reală a statelor și din puterea lor, Bull a confirmat în esență abordarea materialistă a puterii din cadrul realismului. Astfel, deși anarhia rămîne indiscutabil o trăsătură fundamentală a abordării realiste, mulți dintre realiștii clasici au contestat uniformitatea dilemei securității, precum și evidenta sa însemnătate explicativă, atașată de către realiștii mai pozitiviști. Pe de o parte, anarhia a fost nuanțată în așa fel încît să admită intervale de timp și/sau părți ale sistemului internațional care
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
puterea lor, Bull a confirmat în esență abordarea materialistă a puterii din cadrul realismului. Astfel, deși anarhia rămîne indiscutabil o trăsătură fundamentală a abordării realiste, mulți dintre realiștii clasici au contestat uniformitatea dilemei securității, precum și evidenta sa însemnătate explicativă, atașată de către realiștii mai pozitiviști. Pe de o parte, anarhia a fost nuanțată în așa fel încît să admită intervale de timp și/sau părți ale sistemului internațional care ar putea să nu fie guvernate de necesitățile dilemei securității. Pe de altă parte
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
școala engleză a insistat asupra faptului că anarhia în sistemul inter-național trebuie interpretată ca o formă particulară a organizării politice: este vorba despre o societate internațională care nu corespunde stării naturale hobbesiene, înțeleasă ca o permanentă stare de război. CRITICA REALIȘTILOR CLASICI LA ADRESA REALISMULUI MECANICIST ȘI OBIECTIV Aripa tradiționalistă din cea de-a doua dezbatere a criticat cele două modele pe care s-a bazat transformarea științifică a disciplinei relațiilor internaționale teoria sistemelor și teoria economică precum și încercarea lor de a
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
statului. Critica era îndreptată în principal împotriva a două concepte: balanța puterii ca o constrîngere obiectivă (macro-nivel) și interesul național ca cea mai bună și obiectivă bază a politicii externe (micro-nivel). Un mecanism care se reglează singur: balanța puterii Toți realiștii sînt de acord cu privire la includerea conceptului de balanță a puterii în teoriile lor. Nu același lucru se poate spune și despre înțelesul propriu-zis al termenului. Morgenthau, de exemplu, dă patru sensuri diferite. În viziunea lui, acest concept poate fi înțeles
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
dacă, în fiecare caz în care o țară nu este la fel de puternică precum posibilele ei rivale, vacuumul de putere ar fi inevitabil umplut; sau în care orice creștere a puterii ar fi inevitabil compensată. Pe lîngă aceasta, așa cum au argumentat realiști precum Wolfers, statele nu reușesc să facă ceea ce le cere balanța puterii; și nici nu ar trebui să o facă, în condiții de împăcare și ordine legitimă. Prin urmare, din moment ce Morgenthau n-a putut demonstra necesitatea echilibrului, tot ce spune
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
vor acumula putere, putere ce poate fi folosită uneori pentru a echilibra puterea altora. Dacă nu e nevoie de un echilibru, tot ce rămîne este o descriere întrucîtva "sinonimă cu însuși sistemul de state" (Wight [1946] 1979: 179). În consecință, realiștii mai clasici, ca și Morgenthau în unele pasaje ale tratatului său (vezi capitolul 2), au înțeles balanța puterii ca o practică diplomatică. Balanța puterii este pentru ei o instituție a societății internaționale. Este o practică conștientă și circumscrisă cultural de
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
europeană) a oamenilor de stat, nu un mecanism 'natural' pe care se poate întemeia analiza politică (Bull 1977: 111-12). Legile obiective și interesul național Critica balanței puterii viza analogiile homeostatice propuse de abordările mai științifice ale disciplinei relațiilor internaționale. Dar realiștii au criticat și analogia cu echilibrul neoclasic al pieței, conform căreia piața și echilibrul ei corespund echilibrului puterii, iar tendința spre maximizarea utilității corespunde urmăririi interesului național, exprimat în termeni de putere. Într-un context anarhic, lipsit de un mecanism
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
ale războiului). Concentrîndu-se asupra sistemului internațional ca prin-cipală cauză a războiului și principal domeniu al cercetării, savanții au examinat amănunțit natura exactă a nivelului sistemic. Aici, anarhia era în egală măsură un răspuns și o reformulare a problemei. Mulți dintre realiștii clasici au încercat să distingă diferite tipuri de anarhie internațională sau, așa cum a propus școala engleză, să înlocuiască conceptul de anarhie cu cel de societate internațională, datorită trăsăturilor sale societale specifice. În cele din urmă, unii realiști nu au fost
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
problemei. Mulți dintre realiștii clasici au încercat să distingă diferite tipuri de anarhie internațională sau, așa cum a propus școala engleză, să înlocuiască conceptul de anarhie cu cel de societate internațională, datorită trăsăturilor sale societale specifice. În cele din urmă, unii realiști nu au fost de acord cu încercarea de a remodela conceptele de bază, de dragul aplicării teoriei economice sau a celei sistemice. Nici puterea, nici interesul național, nici balanța puterii nu au fost considerate capabile de a atinge o dimensiune explicativă
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
a modului în care înțelegerea caracteristică erei postbelice, ghidată de cel puțin unele dintre conceptele realiste, a influențat formularea politicii externe americane. În a doua etapă, analiza teoretică a conținutului îngrădirii se va referi în principal la părintele ei spiritual, realistul George F. Kennan. În a treia etapă, cîteva cazuri remarcabile, incluzînd planul Marshall, doctrina Truman și războiul din Vietnam, vor fi examinate pentru a ilustra aplicarea ambivalentă a îngrădirii. În ultima etapă va fi abordată reformularea îngrădirii în timpul destinderii relațiilor
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
n-ar fi fost conștientă de limitele resurselor, deși vaste, ale SUA. În Vietnam, administrațiile care s-au succedat au avut dificultăți în a stabili un raport echilibrat între scopuri și mijloace și au fost consecvent criticate, chiar și de realiști. De asemenea, epuizarea resurselor Americii în conflictul din Vietnam a subminat pînă la urmă legitimitatea contractului social intern, întărit la început prin conturarea de către președintele Johnson a unei "mari societăți". Deși nu sînt neapărat legate de greșelile conceptuale, și astfel
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
la teorii care să explice comportamente. Dacă realismul se referea la explicarea comportamentului statului, cartea lui Allison sugerează că deciziile care stau la baza politicii externe au nevoie de un aparat conceptual și de o diversitate de variabile, neglijate de realiști. Analiza politicii externe ar fi trebuit să fie însăși baza oricărei teorii realiste din disciplina relațiilor internaționale. Dar, în loc să explice originile politicii externe, realiștii le consideră de foarte multe ori de la sine înțelese. Așadar, cadrul propus de Allison a făcut
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
politicii externe au nevoie de un aparat conceptual și de o diversitate de variabile, neglijate de realiști. Analiza politicii externe ar fi trebuit să fie însăși baza oricărei teorii realiste din disciplina relațiilor internaționale. Dar, în loc să explice originile politicii externe, realiștii le consideră de foarte multe ori de la sine înțelese. Așadar, cadrul propus de Allison a făcut să explodeze agenda de cercetare a relațiilor internaționale. El a redefinit limitele disciplinei și astfel a amenințat suprapunerea dintre asumpțiile realiste asupra politicii mondiale
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
sau cel heterogen, opus celui omogen - care explică prezența unor strategii diferite în vederea unei politici externe optime. Insistînd asupra impactului proceselor organizaționale și cognitive, aceste modele de politică externă cer analizarea cu precădere nu a diverselor contexte internaționale, cum făceau realiștii clasici, ci a proceselor independente față de structura internațională. Această abordare se bazează pe analiza tradițiilor naționale specifice în materie de politică externă, care sînt într-un fel idiosincratice și care alcătuiesc fundalul acțiunilor din această sferă. Dacă îngrădirea și analizele
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
încercare nu susține cîtuși de puțin că analiștii politicii externe au dezvoltat vreo teorie satisfăcătoare, verificabilă empiric. În acest studiu termenul de model, dacă nu se fac alte precizări, trebuie înțeles ca schemă sau cadru conceptual." (Allison 1971: 4) Dar realiștii care au în vedere primul model ar face de asemenea o mare greșeală să creadă că, din moment ce modelele celelalte ale lui Allison nu duc la falsificarea lui, putem continua cu modelul I ca și cum nimic nu s-ar fi întîmplat. Acest
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
Morgenthau 1947: 114 și urm.). În mod similar, pentru Lenin, puterea fără procesul istoric era inutilă (împotriva cursului timpului). De ase-menea, se pare că teoriile sovieticilor nu sînt înclinate în mod necesar către schimbare. În realitate, ei presupun, ca și realiștii, o perpetuă tendință spre echilibru și status quo. Această tendință este la rîndul ei înțeleasă ca o variabilă independentă cu ajutorul căreia sînt explicate - și legitimate - comportamentul în politica externă, precum și politica internațională. Atunci cînd schimbarea a afectat sfera lor de
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
se ordoneze în așa fel încît să permită flexibilitatea conexiunii. În fine, subordonarea noilor națiuni emergente, cum le-a numit Kissinger, balanței centrale, militare, contrazice dinamica politică independentă. Cu alte cuvinte, pentru a face noul sistem al Concertului să funcționeze, realistul Kissinger avea nevoie nu doar să închidă în cușcă ursul sovietic, ci și să impună o logică exclusiv geo-politică unei situații internaționale care nu se mai preta unei astfel de abordări. Politica sa rămîne în cele din urmă prizoniera ideii
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
elaborat de Easton. Partea centrală a disciplinei rămîne explicarea comportamentului statului în materie de politică externă. Dar variabilele cauzale semnificative au fost extinse la nivel internațional, guvernamental și transnațional. Postulînd o dilemă a securității în contextul unei anarhii internaționale, gînditorii realiști timpurii credeau că cunoașterea distribuției internaționale a puterii este suficientă pentru a explica comportamentul statului (pentru aceasta și pentru ceea ce urmează, vezi capitolul 3). Domeniul internațional a fost ulterior caracterizat ca o societate anarhică sau ca diferite contexte descrise așa cum
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]