2,108 matches
-
cuiva apropiat se "smulge" din codru un arbore drag pentru a-l resădi, ca veșnică aducere-aminte, la căpătâiul celui pierdut: Iar când am auzit/ Că bărbatul mi-au murit,/ Teiu-acesta am sădit,/ Crește teiul și-nflorește/ Și viața mi-o umbrește./ Și în umbra-i cum trăiesc/ Eu nu mai îmbătrânesc 155 (s.n.). Ideea că oamenii trec, în vreme ce pădurea e veșnică, se desprinde ușor din Lumineze stelele: Neamurile-mbătrânească/ Și pădurile să crească 156. Raiul pierdut al copilăriei este pentru Eminescu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
care se tem să nu fie puși - direct sau indirect - la stâlpul infamiei, cum ar merita. N-aveam de gând s-o fac, dacă mi se dădea și mie rând la cuvânt, căci nu aș dori În nici un fel să umbresc frumusețea sărbătoririi. Vreau Însă - fie că se ține, fie că nu se ține comemorarea - să apară articolul meu, care se găsește acum la dna Oltea Tănase și pe care Îl vei retrage numai În cazul, când D-sa nu-l
CORESPONDENŢĂ FĂLTICENEANĂ VOL.II by EUGEN DIMITRIU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/700_a_1279]
-
senin de pe copertă. Mulțumesc! șoptește doamna Cristina. Ce-ai mai publicat pe urmă? o întreb. Aceea era cartea ta de debut. Ai început să-mi spui din nou pe nume, dar pe alt ton, surîde ea, apoi surîsul i se umbrește și colțul gurii se strînge nervos, deschizînd o paranteză în jurul lui. "Pe urmă" m-am căsătorit, îmi răspunde pe un ton rece. Da-da, începe ea să se înflăcăreze, m-am căsătorit. M-am căsătorit cu un bărbat foarte frumos
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
acasă, să văd dacă observ ceva între ei, o tensiune, un schimb de replici sau de priviri, sau dacă se zărește iar mortăciunea aia detestabilă între mine și ei, dar cerul văzut de la etajul opt al blocului nostru nu părea umbrit de nici o scamă de nor. Am fost atât de absorbită de această neliniște în privința alor mei, încât abia undeva pe la mijlocul săptămânii, când a plecat tata în delegație și ne-a anunțat că se întoarce vineri, abia atunci mi-am dat
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
câte - un plan mai ridicat se văd curți văruite cu îngrijire, cu arătarea plăcută și liniștită. Fereștile dreptunghe strălucesc în soare, în cerdacul nalt duc scări curate, în fața curții se-ntinde o ogradă mare în semicerc, încunjurată cu zaplaz șindilit, umbrit de plopi, salcâmi sau nuci. În dreapta curții, care se numește "sus", sunt în genere grajduri și hambare, în stânga - acarete pentru bucătărie si servitori, numită "jos", iar din dosul curții se întinde-n pătrat, cu șanț, pomătul, florăriile, via și prisaca
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
duce lipsa acestui sentiment. Abia după vreo alte zece cărți Porfiri întoarse un șapte de inima neagră, pereche a șaptelui de inimă roșie de pe grămada din partea stângă. ă Am câștiat, cred, spsue Porfiri. Era precum se așteptase - bucuria câștigului fiind umbrită de regretul că întrecerea se sfârșise. Voia să continue jocul. Însă celălalt bărbat încuviință și își admise înfrângerea. ă La stânga, pe acolo, dincolo de femeia care tușeșete. Este o ușă. Duce la dependințe. Virginski locuiește acolo, la parter, cu meșterul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
noastre despre „starea națiunii”, dau cărții consistență și-i justifică apariția editorială. Autorii din carte fac memorialistică, vorbesc despre ei înșiși și despre tarele societății românești la răspântii de veacuri, atrăgând atenția că identitatea noastră ca popor începe să fie umbrită de un import masiv de „viață occidentală” cu pretenții de globalizare. Că floarea activă a societății a migrat în străinătăți, fără gând de întoarcere, silită de condițiile vitrege - consecință a schimbării structurii economice și politice a României. O sută de
Constantin Huşanu by Reflecţii la reflecţii. Pe portativul anilor () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91645_a_93058]
-
de ziua Franței, cu toate că era flancat de doi oameni de bază a României, Boc și Geoană . Geoană a demonstrat, pentru a nu mai știu câta oară, că stă al naibii de prost cu reflexele, permițându-i încă odată micului pedelist să-l „umbrească” . Dar nu despre asta era vorba acum. Aici voiam să remarc și eu, ca mulți alți români, o vorbă care dacă ar fi pusă în practică ar pune, în sfârșit, lumea în situația de a privi cu alți ochi pe
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
început un cor uriaș de fluierături și huiduieli, huiduieli care s-au oprit abia în momentul în care Bute a renunțat să-i mai mulțumească „Doamnei”. Oare de ce a trebuit ca un astfel de moment, o asemenea victorie să fie umbrită chiar și pentru o clipă de un gest, de o reacție? Unora chiar le este greu să înțeleagă. Ce a crezut oare Rudel Obreja? Ce a crezut „Doamna”. Or fi crezut că simțurile românilor din sală au uitat de necazuri
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
din familie. Aplaudau constant din cinci în cinci minute, nerăbdători să înceapă spectacolul. Grupurile gălăgioase ale celor mari se trezeau apostrofate de cei mai în vârstă. Erau catalogate după ultimele noutăți dar oricâte apelative ar fi primit nici unul nu putea umbri fericirea acestor elevi aflați în pragul vacanței de vară! În culise, paradă de personaje și haos. Se încurcau costume, se pierdeau accesorii, unii dintre protagoniști lipseau "cu desăvârșire". Emoțiile, grijile, panica, îi zăpăceau pe toți, laolaltă. În sfârșit, se sting
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
împreună cu Sanda se prezentă la ușa vărului ei, cu o față radioasă de sărbătoare ițită din spatele unui cadou cât roata carului de mare. Amândouă îl sărutară pe obraji iar băiatul le însoți în sufragerie, cu fața arzând. Intrarea Emei fu umbrită, ca de fiecare dată, de sporovăiala continuă și fără sens a Vandei. Luă cadoul din mâinile fetei și-l întinse băiatului, cu o expresie atât de mândră, de parcă-i dăruise Turnul Eiffel. Unchiul Dali îl sărută zgomotos, îl ridică în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
xerox, în a doua erau înșirate patru mașini de scris. În ciuda numărului mare de candidate, Luana câștigă. Seara, împreună cu bărbatul ei, destupă o sticlă de șampanie iar negura în care acesta-i prevedea viitorul ca dactilografă nu reuși să-i umbrească fericirea. Se trezi devreme, se îmbrăcă cu ce avea mai frumos și se prezentă la lucru. Din capul locului, patronul o înștiință că va munci două luni în perioadă de probă, fără s-o plătească. Fața Luanei se lungi dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
putu abține și spuse: Doamnă scumpă și distinsă, mai aveți o guriță de cafea? Doamna Noia era singura vinovată de penibilul situației în care se afla. Doamna Noia era responsabilă pentru tot răul din viața ei. Îi furase bărbații, îi umbrise frumusețea, o înstrăinase de colegii ei. Trebuia să se răzbune. Cu o forță care s-o scoată din circuit pentru totdeauna. La nici o săptămână de la întoarcerea la muncă, referenta constată că-i lipsește un document cu caracter special. Lucraseră cu toții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
bărbatul unic prin iubirea ce i-o purta, prin frumusețea sufletului și a gândului, căreia îi era înzecit datoare pentru răbdarea și fidelitatea cu care o aștepta. Lui îi datora viața. El era responsabil pentru speranțele ei renăscute. Privirea visătoare, umbrită de tristețe, îi alunecă peste tulpinile înghețate ale copacilor și-i căzu pe trupul gârbovit, aplecat de gânduri, al nefericitului Radu Noia. Stătea pe gărduțul din jurul blocului cu haina descheiată, fluturată de vântul rece al începutului de iarnă. Părul frumos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
o scoată din casă. Dar, fericit s-o știe lângă el, Escu ar fi acceptat orice corvoadă. Seara, împreună cu Aniela ieșeau la plimbare. Îl găseau pe Radu așezat pe gărduțul de la intrare și de fiecare dată prezența acestui năpăstuit le umbrea distracția. La început, deși prostesc și lipsit de o soluție viabilă, gestul făcuse o oarecare impresie. Luana apreciase intenția lui, stângace și neghioabă, de a-și ispăși păcatele. Mai târziu însă, obsesia de a sta, la nesfârșit, "spânzurat" pe lemnul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
strânse în brațe și se îmbătă cu parfumul ei inconfundabil. Își afundă degetele în părul cârlionțat, ferindu-se să creadă că ar putea să se bucure de mai mult. Dar Luana nu se putea concentra la altceva. Îngână, cu fruntea umbrită de griji cufundată la pieptul lui: Trebuie să fac ceva... * * * Era prima frunză pe care o vedea căzând. Unduindu-se, plutind, așteptând, ca și cum ar mai fi avut speranțe că nu va ajunge acolo unde urma să fie călcată în picioare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
să ia un prânz de bârfă împreună cât de curând, ca să se pună la curent cu toate noutățile. Darcey dădu din cap cu entuziasm. California și orice altceva mai voia să-i povestească Nieve, oricât de minunat, aveau să fie umbrite de superbul său inel de logodnă. După ce aceasta plecă, Darcey îi zâmbi parcă scuzându-se față de Aidan. —E foarte drăguță, dar cam exagerează câteodată, îi spuse. Îmi place de ea, zise Aidan. Îmi plac energia și hotărârea ei. Știu că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
grajdul vitelor se găsesc În stânga, cum intri pe poartă, lângă magazia de lemne. În dreapta, sub casă, două pivnițe În care sunt ferecate esențele tari ale acestui paradis - sub formă de compoturi, gemuri, zacuști, slănină, cârnați, vin și țuică. Urci scările, umbrite de cei doi peri pletoși așezați de o parte și de alta, și ajungi la o portiță vopsită În albastru, care, cu scârțâit răsunător, marchează intrarea În regnul oamenilor. Și miroase atât de frumos și de sălbatic când pășești pe
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1756]
-
ce ne-ar mai rămâne fărĂ ele ? Aș vrea să te văd zâmbind cât mai des ! În țara ta oamenii nu știu să zâmbească ! Nu te mai gândi la lucruri care te tulbură. Aș vrea ca nimic să nu ne umbrească astă-seară fericirea de fi Împreună. Santé ! Adina Dabija 142 Privesc canarul Împănat din farfurie și mă Întreb dacă totuși soarta mea e cu mult diferită de a lui. oare dacă ar fi viu acum, știind ce-l așteaptă la bucătĂrie
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1756]
-
Întuneric, incapabile de a-și alege calea, se Îndreptau trupele lui Hideyoshi, În ziua a douăzeci și treia din Luna a Zecea. Spre apus. Spre apus. Era o răspundere grea. În timp ce călărea sub stindardul său cu tigva de aur, chipul umbrit de vizieră al lui Hideyoshi era tulburat. Avea patruzeci și unu de ani. Gura avea Întipărită o grimasă mută, pe când calul Înainta, neabătut. Praful adus de vânt acoperea Întreaga armată. Din când În când, Hideyoshi Își reamintea că avansa spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
ceva ce-l supărase pe Seniorul Nobunaga. În secret, Mitsuhide suferea pentru vărul său. Și, Întocmai așa cum se temuse Mitsuharu, de când Îl primise la castel În acea dimineață, Înfățișarea lui Mitsuhide nu fusese Încurajatoare. Faptul de a vedea gravitatea care umbrea fruntea vărului său nu fusese o surpriză prea mare pentru Mitsuharu. Știa că nu există nimeni care să Înțeleagă caracterul lui Mitsuhide mai bine decât el, datorită trecutului lor comun. — Da, te Înțeleg. Ai petrecut toată noaptea În șa, venind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
aur la mesele nemuritoare Copiii tăi din áripile lor de foc bătut-au, încoronați cu-al cerurilor aur. 230 Și sfintele-ți picioare pe treptele divine au pășit, prea sfinte pentru picioare alte, Si buclele-ți bălaie ochii ți-au umbrit în fața strălucirii cei divine, Căci pe atunci păzeai cu Aprigul Urthona viile porți a' cerului, Însă cu el acuma te-ai plecat, cu-adevărat pînă la porțile infernului. Fiindcă vinu-Atotputernicului lui Urizen l-ai dat 235 Pentru-ai Luminii Aprigi
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
Vremurilor / Evurilor) (Rock of Ages): Sinonima cu "Stîncă Albionului" (Rock of Albion). Este locul în care Iisus Hristos l-a așezat pe Albion cel adormit (Omul arhetipal, primordial, căzut din Eden); se află la marginea lui Beula (zona psihismului), fiind umbrită de Stejarul Plîngerii (Oak of Weeping) și Palmierul Suferinței (Palm of Suffering) (cf. Vala, I, 456-460; Jerusalem, 59, 6). Blake afirmă o dată în Jerusalem (94, 7) că aceasta Stîncă este albă, identificînd-o astfel cu insula stîncoasa a Albionului (Anglia). (Cf.
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
înzestrează lucrările. Cât privește contrastul dintre tinerețea Fecioarei și maturitatea lui Cristos, el spu‑ nea lui Ascanio: Nu știi că femeile nepri‑ hănite își păstrează tinerețea mai mult de‑ cât celelalte? Cu atât mai mult, Fecioara nicicând nu a fost umbrită de cea mai mică dorință de păcătuire care să‑i schimbe trupul. În ceea ce îl privește pe Fiu, nici o minu‑ ne: întrupându‑se, arată matur; nu e nevoie ca umanitatea să‑i fie ascunsă în spatele di‑ vinității, de aceea să
Michelangelo Buonarroti / Mesajul biblic al operelor sale by Ioan Blaj () [Corola-publishinghouse/Science/442_a_992]
-
sufletul omului, imprimând în el chipul și asemănarea sa. Sufletul omului fiind imagi‑ nea lui Dumnezeu, radiază frumusețea lui Dumnezeu. Această realitate îl în‑ dreptățește pe sfântul Paul să afirme că suntem înfiați de Dumnezeu. Frumusețea interioară când nu este umbrită de păcat, se reflectă și în exte‑ rior; de aceea, toți copiii sunt frumoși, de aceea sfinții sunt atât de frumoși; fascinant este exemplul sfântului Ștefan căruia, în timp ce era ucis cu pietre, fața îi strălucea de frumusețe ca fața unui
Michelangelo Buonarroti / Mesajul biblic al operelor sale by Ioan Blaj () [Corola-publishinghouse/Science/442_a_992]