2,628 matches
-
este redată printr-un yod marcat cu un punct, numit în sistemul tiberian hireq. De asemenea, cel puțin în privința unei origini comune, se pot desluși asemănări între sistemul tiberian, cel nestorian și cel arab. În jurul anului 700, în araba scrisă vocala „i” era redată printr-un punct infralinear, vocala „a” printr-un punct supralinear, iar „u” era redat printr-un punct medial; primul și ultimul semn sunt identice cu hireq și șureq din sistemul tiberian. Astfel, deși acest tip de redare
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
punct, numit în sistemul tiberian hireq. De asemenea, cel puțin în privința unei origini comune, se pot desluși asemănări între sistemul tiberian, cel nestorian și cel arab. În jurul anului 700, în araba scrisă vocala „i” era redată printr-un punct infralinear, vocala „a” printr-un punct supralinear, iar „u” era redat printr-un punct medial; primul și ultimul semn sunt identice cu hireq și șureq din sistemul tiberian. Astfel, deși acest tip de redare a vocalelor în limba arabă a fost înlocuit
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
era redată printr-un punct infralinear, vocala „a” printr-un punct supralinear, iar „u” era redat printr-un punct medial; primul și ultimul semn sunt identice cu hireq și șureq din sistemul tiberian. Astfel, deși acest tip de redare a vocalelor în limba arabă a fost înlocuit cu timpul de un altul, fiind folosit doar în copiile ornamentale ale Coranului, este clar că sistemul arab și cel nestorian prezintă asemănări cu cele tiberian, posibil chiar o strânsă legătură. Vocalizarea tiberiană se
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
obișnuite. La început, toate formele qere erau plasatate pe marginea textului, forma ketiv rămânând nevocalizată, în cuprinsul textului. Mai târziu, copiștii au adunat aceste variante marginale în liste speciale pe care le-au adăugat cărților biblice. În Biblia Hebraica Stuttgartensia, vocalele formei qere sunt puse sub formele ketiv din text, în timp ce consoanele formei qere se găsesc pe marginea textului, fiind indicate prin litera ebraică qof având un punct deasupra. În textele ebraice tiberiene se introducea un cerc (indicatorul tipic al notelor
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
formele qere erau scrise la început pe marginile manuscriselor, ca variante adunate din mai multe surse 4. În a doua jumătate a primului mileniu d.Hr., tradiția textului ebraic al Bibliei cunoaște două transformări importante: sistemul de simboluri pentru notarea vocalelor ebraice și sistemul formelor ketiv-qere, sisteme a căror cronologie nu este sigură, întrucât nici Talmudul palestinian, nici Talmudul babilonian nu menționează nimic în acest sens1. Atunci când, la începutul secolului al VII-lea, înțelepții evrei s-au hotărât să introducă vocale
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
vocalelor ebraice și sistemul formelor ketiv-qere, sisteme a căror cronologie nu este sigură, întrucât nici Talmudul palestinian, nici Talmudul babilonian nu menționează nimic în acest sens1. Atunci când, la începutul secolului al VII-lea, înțelepții evrei s-au hotărât să introducă vocale în textul consonantic nevocalizat al Bibliei ebraice, au trebuit să aleagă câteva manuscrise pe care să le vocalizeze; în momentul în care au constatat că manuscrisele prezintă deosebiri, înainte de a introduce vocalele, au fost nevoiți să aleagă între mai multe
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
-lea, înțelepții evrei s-au hotărât să introducă vocale în textul consonantic nevocalizat al Bibliei ebraice, au trebuit să aleagă câteva manuscrise pe care să le vocalizeze; în momentul în care au constatat că manuscrisele prezintă deosebiri, înainte de a introduce vocalele, au fost nevoiți să aleagă între mai multe variante. Orlinsky socotește că masoreții alegeau în primul rând cele mai bune trei manuscrise ale textului biblic ebraic pe care îl aveau la dispoziție. Dacă cele trei manuscrise nu prezentau deosebiri, vocalizarea
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
Al tiqre 3, „a nu se citi X, ci Y”, care se deosebește totuși de sistemul qere. În termeni simpli, această formulă se referă o încercare exegetică 1 de a introduce și alte interpretări bazate pe schimbări ale consoanelor sau vocalelor din textul biblic ebraic. Principalele tipuri de schimbări asociate acestei formule masoretice sunt2: a) schimbări ale vocalelor; de exemplu, la Ieș. 14,29, a nu se citi hm*j) (zid), ci hmîj@ (mânie)3; la Deut. 32,20, a nu
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
În termeni simpli, această formulă se referă o încercare exegetică 1 de a introduce și alte interpretări bazate pe schimbări ale consoanelor sau vocalelor din textul biblic ebraic. Principalele tipuri de schimbări asociate acestei formule masoretice sunt2: a) schimbări ale vocalelor; de exemplu, la Ieș. 14,29, a nu se citi hm*j) (zid), ci hmîj@ (mânie)3; la Deut. 32,20, a nu se citi /m%a@(credincioșie), ci /m@a*(amen)4; b) metateza a două consoane ale unui
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
marchează acele situații în care trebuie citit un cuvânt care nu apare scris în text. În Biblia Hebraica Stuttgartensia întâlnim zece cazuri în care consoanele unui cuvânt apar scrise pe margine, în timp ce în rândul coresponzător al textului sunt scrise numai vocalele (Jud. 20,13; 2Rg. 8,3; 16,23; 18,20; 4Rg. 19,31.37; Ier. 31,38; 50,29; Rut 3,5.17). De asemenea, există alte șapte cazuri care prezintă reversul acestui fenomen: ceea ce este scris nu se citește
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
2Rg. 8,3; 16,23; 18,20; 4Rg. 19,31.37; Ier. 31,38; 50,29; Rut 3,5.17). De asemenea, există alte șapte cazuri care prezintă reversul acestui fenomen: ceea ce este scris nu se citește; din acest motiv, vocalele nu sunt scrise (2Rg. 13,33; 15,21; 4Rg. 5,18; Ier. 38,16; 39,12; Iez. 48,16; Rut 3,12). În alte cincisprezece cazuri, un cuvânt scris ca un întreg, trebuie citit ca și cum ar fi două cuvinte separate
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
în două volume Qiryat Sefer. Primul volum conține regulile scrierii sulurilor Torei, cu informații despre formele qere/ketiv și formele speciale ale literelor ebraice. Volumul al doilea conține reguli gramaticale referitoare la particularitățile literelor din grupul begadkefat, ori de câte ori urmează după vocale, regulile de citire a lui șeva. Tratatul Hidayat al-Qaria a fost scris în limba arabă, în secolul al X-lea, părți din el păstrându-se sub formă de manuscrise care vor fi publicate mult mai târziu. Cea mai importantă parte
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
dată1 la Veneția, în anul 1618, ca parte a cărții sale Șete Yadot. Lucrarea conține note masoretice ale Torei, prezentate în ordine alfabetică. Spre deosebire de predecesorii săi, Menahem ben Șelomo ha-Neiri și Meir ben Todros ha-Levi Abulafia, autorul se axează asupra vocalelor și accentelor textului biblic, ocupându-se foarte puțin de textul consonantic. În același timp, corectează multe dintre greșelile de tipar ale Bibliei de la Veneția, din 1524-1525. Lucrarea sa se bazează pe manuscrise sefaradice și așkenazice 2. În anul 1626, Yedidia
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
de compilare a notelor masoretice. Dintre principalii cercetători, îl menționăm pe Yahya Salih, în a doua jumătate a secolului al XVIII-lea, care, în lucrarea sa Heleq ha-Diqduq (qwdqdh qlj) a comentat Biblia, în întregul ei, pe baza accentelor, a vocalelor și a altor note masoretice. Acesta cunoștea foarte bine majoritatea manuscriselor yemenite, dar și targumurile și traducerea arabă a gaonului Saadya. Printre evreii din Yemen, lucrarea lui s-a bucurat de respectul pe care l-a primit cartea Minhat Șay
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
1241 de la numărarea documentelor 4, pentru rabbi Abraham și rabbi Salih, fiii lui rabbi Maimun”. Din aceste două pasaje putem trage câteva concluzii importante privind redactarea codexului Aleppo: 1. Solomon ben Buya’a obișnuia să copieze textul ebraic, lăsând introducerea vocalelor, a accentelor și a tuturor celorlalte note masoretice în seama unui specialist în aceste probleme. 2. Efraim ben Buya’a care a vocalizat textul și-a încheiat lucrul în anul 1241 al erei seleucide, adică în anul 930 d.Hr
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
în ebraică, iar în 1482, apare, în același oraș, prima ediție a Pentateuhului; cărțile Profeților văd lumina tiparului pentru prima dată în 1485-1486, la Soncino, celelalte cărți, Ketubim, apar în 1486-1487 la Napoli, iar textul complet al Vechiului Testament, cu vocale și accente, este tipărit pentru prima dată la Soncino, în 1488. Cele mai importante ediții ale Bibliei rămân însă Biblia complutensiană poliglotă (1514-1517) de la Alcala (Spania) și Biblia rabinică, opera lui Iacob ben Chayyim (1524-1525). 6.1.1. Biblia complutensianătc
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
în Vulgata. De asemenea, împărțirea masoretică a textului biblic în mai multe părți este înlocuită cu împărțirea în capitole, introdusă în bibliile latine de către Stephan Langton, în secolul al XIII-lea. Deși accentele textului ebraic lipsesc în majoritatea cazurilor, iar vocalele nu sunt puse corect de cele mai multe ori, textul consonantic este redat cu foarte multă grijă. Se pare că textul de bază folosit pentru această ediție a Bibliei a fost codexul 1, de la Ginsburg, datat în 1280, actualmente aflat la Biblioteca
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
HUB) este prima editio critica maior a Bibliei ebraice. Prima ediție critică modernă, cea a lui Benjamin Kennicott, din 1776-1780, nu ține cont decât de textul consonantic, în timp ce ediția lui Giovanni Battista De Rossi, din 1784-1788, deși ținea cont de vocale, nu oferea decît un aparat selectiv al unor anumite texte. Hebrew University Bible își propune să analizeze toate datele textuale, consoanele, vocalele, accentele (te’amim), împărțirea în setumot și petuhot, oferind în același timp, mărturiile vechilor versiuni, mărturii textuale neebraice
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
cont decât de textul consonantic, în timp ce ediția lui Giovanni Battista De Rossi, din 1784-1788, deși ținea cont de vocale, nu oferea decît un aparat selectiv al unor anumite texte. Hebrew University Bible își propune să analizeze toate datele textuale, consoanele, vocalele, accentele (te’amim), împărțirea în setumot și petuhot, oferind în același timp, mărturiile vechilor versiuni, mărturii textuale neebraice ale Bibliei ebraice, pe care Kennicott nu le menționase. Textul HUB este însoțit de un aparat împătrit. Primul aparat este dedicat traducerilor
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
urmare, ortografia samariteană nu reprezintă o ameliorare medievală a vocalizării, ci dimpotrivă, reflectă practicile scribale de la începutul erei noastre 1. Din moment ce această ortografiere era întrebuințată și de către evrei, devine limpede că ortografia masoretică este tardivă. Odată cu inventarea punctuației (pentru desemnarea vocalelor), vechile matres lectiones au devenit superflue și au fost eliminate, în mare parte, din textul masoretic. Însă această teză, puțin cam pripită, pare să neglijeze existența scrierilor paralele de la Qumran, cum ar fi cartea profetului Isaia, care, într-un manuscris
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
fără a le închega însă într-un sistem obligatoriu. Pe lângă faptul că nu este întrebuințat în mod constant, acest sistem este foarte puțin abordat în gramaticile samaritene. Din moment ce preocuparea principală a samaritenilor era transmiterea orală a Legii, reproducerea scrisă a vocalelor nu prezintă coerența necesară încadrării lor într-un adevărat sistem. Majoritatea manuscriselor samaritene nu prezintă vocale, puținele texte vocalizate parțial apelând la vocale doar pentru a face distincție între omografe. Analizând cu atenție caracteristicile gramaticale fundamentale, Tal îndrăznește să afirme
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
mod constant, acest sistem este foarte puțin abordat în gramaticile samaritene. Din moment ce preocuparea principală a samaritenilor era transmiterea orală a Legii, reproducerea scrisă a vocalelor nu prezintă coerența necesară încadrării lor într-un adevărat sistem. Majoritatea manuscriselor samaritene nu prezintă vocale, puținele texte vocalizate parțial apelând la vocale doar pentru a face distincție între omografe. Analizând cu atenție caracteristicile gramaticale fundamentale, Tal îndrăznește să afirme că ebraica Pentateuhului samaritean se apropie de ebraica literaturii rabinice reprezentate de Mișna și de alte
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
abordat în gramaticile samaritene. Din moment ce preocuparea principală a samaritenilor era transmiterea orală a Legii, reproducerea scrisă a vocalelor nu prezintă coerența necesară încadrării lor într-un adevărat sistem. Majoritatea manuscriselor samaritene nu prezintă vocale, puținele texte vocalizate parțial apelând la vocale doar pentru a face distincție între omografe. Analizând cu atenție caracteristicile gramaticale fundamentale, Tal îndrăznește să afirme că ebraica Pentateuhului samaritean se apropie de ebraica literaturii rabinice reprezentate de Mișna și de alte lucrări contemporane. Desigur, aceasta nu înseamnă că
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
Pentateuhul samaritean se apropie cel mai mult de textul ebraic premasoretic 1. Odată cu prima publicare a Pentateuhului samaritean în secolul al XVII-lea, bibliștii au fost de-a dreptul fascinați de ortografia sa și de modul explicit de exprimare a vocalelor. Edmund Castell a semnalat rolul de vocală al literelor waw și yod2, iar Wilhelm Gesenius i-a dedicat o întreagă carte în care spune că Pentateuhul samaritean conține mult mai multe scriptiones plenae decât textul masoretic. Mai mult, vocalizarea textului
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]
-
de textul ebraic premasoretic 1. Odată cu prima publicare a Pentateuhului samaritean în secolul al XVII-lea, bibliștii au fost de-a dreptul fascinați de ortografia sa și de modul explicit de exprimare a vocalelor. Edmund Castell a semnalat rolul de vocală al literelor waw și yod2, iar Wilhelm Gesenius i-a dedicat o întreagă carte în care spune că Pentateuhul samaritean conține mult mai multe scriptiones plenae decât textul masoretic. Mai mult, vocalizarea textului s-a păstrat mult mai bine în
[Corola-publishinghouse/Science/2096_a_3421]