13,950 matches
-
răpunerea citopului și triumful binelui, găsirea armoniei etc. - Lasă-l pe ăsta! Mai zi din ăla cu pițele și cudatele! "...să mulgi un bleazăr, să cînți la ran, s-arunci cu pietre-n apă, s-asculți cum bîzîie hondrii peste cîmpia înflorită!... Odihnește-te lîngă mine, iubito! Nu pleca!..." Am rîs împreună. El de fragmente și eu de el. În miezul zilei ne întrerupem orice activitate și ne așezăm pe pietrele rotunde. Ne concentrăm și ne unim energia cu cea a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85073_a_85860]
-
fericirii, a împlinirii noilor sarcini și proiecte. O dată, nici nu terminasem bine polarizarea și echilibrarea energhiilor, că se și realizase devierea lanțului muntos Engran, cum își doriseră cîțiva dintre noi, pentru a lăsa fluviul Ulpt să ude și să fertilizeze cîmpiile joase din Naudalessa. După ce am văzut mai multe reproduceri superbe după Michelangelo, un celebru artist "renasentist", specializat în zugrăvirea caselor speciale, l-am întrebat dacă nu cumva arta a influențat religia lor într-un mod negativ. A apropiat religia de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85073_a_85860]
-
mecanici. Până la urmă, a apărut și impiegatul cu felinarul verde gata să dea plecarea trenului... Am găsit și momentul când să urcăm... Mergeam de două zile... Peisajul din jur se schimba mereu, arătându-ne că am ajuns În zonă de câmpie. Când soarele se afla spre chindie, a Început să ne lumineze din față, semn că ne Îndreptam spre apus. ― Ce facem, Costache? Coborâm la prima stație sau?... ― Să așteptăm. Deocamdată se pare că suntem pe calea cea bună... A treia
Hanul cercetaşului by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1198_a_2268]
-
răcit. Da' aibi nădejde-n mine. Te apăr io de oportunistu' de motan. Ia aminte, Tano, mă încrunt la el, fii mai pașnic. Iau, Doamnă, cum să nu iau. Da' dacă nu mă lași să-l flocăiesc, o să-mi iau cîmpii. Să fii umilit chiar de Doamna ta, în fața lu' Mișu Negrițoiu, asta nu prea miroase a nas de om. Și se depărtează de gard, țîfnos. M-am întors la imaginea celor doi adolescenți curați și goi, pe margine de lac
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1471_a_2769]
-
renunța la Iordan. Nu atunci. Trecuseră ca veacuri cîteva luni fără el. Motivul păcatului, după Sfîntul Maxim Mărturisitorul, este egoismul. Îngerul (cu blîndețe) și dracul (persuasiv) tot asta îmi șopteau: Nu vezi în ce hal ai ajuns de cînd bați cîmpii cu rațiunea? Ce urît îți este? Ești, dar îți este urît". A urmat împăcarea. Și iarăși trăiam la tensiunea partiturii impuse de Iordan. Și iarăși cînta liliacul și înflorea privighetoarea. Și iarăși mă rostogoleam, ca Tano, pe mantia ierbii de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1471_a_2769]
-
aratul pămînturilor lui, la seceratul bucatelor lui, la facerea armelor lui de război și a uneltelor carelor lui. 13. Va lua pe fetele voastre să-i facă miresme de mîncare și pîine. 14. Va lua cea mai bună parte din cîmpiile voastre, din viile voastre și din măslinii voștri, și o va da slujitorilor lui. 15. Va lua zeciuială din rodul semințelor și viilor voastre, și o va da famenilor și slujitorilor lui. 16. Va lua pe robii și roabele voastre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85041_a_85828]
-
David: Pentru tine voi face tot ce vei vrea." 5. Și David i-a răspuns: "Iată că mîine este lună nouă, și ar trebui să șed să mănînc cu împăratul; lasă-mă să mă duc și să mă ascund în cîmpii pînă în seara zilei a treia. 6. Dacă tatăl tău va băga de seamă lipsa mea, să-i spui: "David m-a rugat să-l las să se ducă pînă la Betleem în cetatea lui, pentru că acolo se aduce pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85041_a_85828]
-
porni cu voi. Dacă este în țară, îl voi căuta printre toate miile lui Iuda." 24. S-au sculat dar și s-au dus la Zif înaintea lui Saul. David și oamenii lui erau în pustia Maon, și anume în cîmpia dinspre miază-zi de pustie. 25. Saul a plecat cu oamenii săi în căutarea lui David. Despre lucrul acesta s-a dat de veste lui David, care s-a coborît la stîncă și a rămas în pustia Maon. Saul, cînd a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85041_a_85828]
-
să o trăim, noi suntem dirijorii vieții noastre. Și până în acest moment, povestea noastră e adevărată, e sinceră, curată. Domină înțelegerea, pacea, sinceritatea și tot așa va fi. Satul meu Trăiesc într-un sat frumos, înconjurat de dealuri, păduri, livezi, câmpii. Da, avem un sat minunat, cu o floră bogată, care te face să te îndrăgostești de acest coltișor de rai. Câmpiile vara sunt pline de floricele colorate, cu fluturi și păsări care cântă și care-ți bucură sufletul. Floarea soarelui
Şoapte by Svetlanu Iurcu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/101016_a_102308]
-
pacea, sinceritatea și tot așa va fi. Satul meu Trăiesc într-un sat frumos, înconjurat de dealuri, păduri, livezi, câmpii. Da, avem un sat minunat, cu o floră bogată, care te face să te îndrăgostești de acest coltișor de rai. Câmpiile vara sunt pline de floricele colorate, cu fluturi și păsări care cântă și care-ți bucură sufletul. Floarea soarelui își întoarce umilă cununa după soare, îți dă impresia că totul este făcut pentru a slăvi pe Dumnezeu. Dimineața devreme, întâlnești
Şoapte by Svetlanu Iurcu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/101016_a_102308]
-
și el fusese convins că îl spionaseră din spatele perdelelor, râzând pe înfundate de scriitorul care umblă beat și caută scandal în loc să scrie... Îi înjurase și pe ei, apoi intrase în casă și făcuse dragoste cu Lucia ore în șir. Bați câmpii. Din nou. Ești un iepure urmărit de un Detectiv deștept, să nu uiți asta. Un iepure criminal, care l-a trimis pe un nefericit agent imobiliar direct sub roțile unui jeep apărut de nicăieri. Chiar se poate spune asta, știi
Roman care se scria singur by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91657_a_93186]
-
uneori cu viteză mare, alteori cu viteză mai mică, dar nu se opresc niciodată. Ziarul pe care l-ai ținut în mână există? Normal, nu. În lumea reală. Dar în lumea fantasmagorică a creierul tău totul este posibil. - Iar bați câmpii... - Eu nu bat câmpii niciodată. Eu sunt un Magician. Și prefer să rămân fără tine, până la urmă. Găsesc pe altcineva. Puse mâinile în șolduri și declamă: - Magicianul și-a făcut datoria, Magicianul poate să moară! Să dispară, ca să fiu exact
Roman care se scria singur by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91657_a_93186]
-
alteori cu viteză mai mică, dar nu se opresc niciodată. Ziarul pe care l-ai ținut în mână există? Normal, nu. În lumea reală. Dar în lumea fantasmagorică a creierul tău totul este posibil. - Iar bați câmpii... - Eu nu bat câmpii niciodată. Eu sunt un Magician. Și prefer să rămân fără tine, până la urmă. Găsesc pe altcineva. Puse mâinile în șolduri și declamă: - Magicianul și-a făcut datoria, Magicianul poate să moară! Să dispară, ca să fiu exact! - Ce bine-ar fi
Roman care se scria singur by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91657_a_93186]
-
privi cerul mereu la amurg Acoperit de nori bruni, încărcați de furie, Poate am realiza că și-apusul e-un început Pentru cei ce văd în noapte ziua de mâine. De și-ar trage seva din tot sângele uscat Întregi câmpii de flori roșcate, Poate am descoperi că în loc să moară Străvechiul animal e doar adormit. De-am fi într-o lume roșie prinși etern, Lume închinată zeului păgân Marte, Poate ne-ar alerga privirea spre petice de cer, Ferestre către lumi
Ramuri, muguri si mugurasi de creatie olteniteana Antologie de poezie și proză oltenițeană by Nicolae Mavrodin si Silviu Cristache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91640_a_93422]
-
în grai medieval, Și l-au rugat de-acolo, de departe, Să ni-l trimită-acas pe mareșal. Pe Țepeș,pe Mihai Întregitorul, Pe Decebal, Mușatini, Brâncoveni, Cândva veni acasă visătorul Să-l apere o țară de oșteni. La Dor Mărunt câmpia știe rostul A toate câte sunt și câte-au fost, La Dor Mărunt, pe lângă „Tatăl nostru”, Se spune Eminescu pe de rost. LaDor Mărunt, precum cândva-n Flămânzi, Românii tăinuiesc o socoteală, Pe Eminescu n-ai cum să-l ascunzi, Ei
Dor de Ipotești by Marin Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/269_a_514]
-
aș putea să Îmi exprim mai clar aprobarea față de decizia ta de a publica articolul apărut În numărul din aprilie despre modul În care roșul va Înlocui negrul - e o idee Îndrăzneață, dar genială!“ exclama o alta. Câteva scrisori băteau câmpii despre o reclamă Gucci care era prea erotică, pentru că prezenta două femei care purtau pantofi cu toc cui și portjartiere zăcând laolaltă pe un pat mototolit și Își presându‑și trupurile unul de altul, iar altele descriau fotomodelele cu ochii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
Și nu țipase la mine. Și nu o apucaseră nici un fel de istericale. Nici măcar nu mă certase și nu Îmi spusese că e ridicol să nu vreau o promovare pe undeva, În cadrul revistei Runway. Era ca și când - poate că deja băteam câmpii, dar nu prea credeam că o fac - ea m‑ar fi ascultat și m‑ar fi Înțeles. M‑ar fi Înțeles și ar fi fost de acord. Era aproape prea mult de Înțeles aici. M‑am dezbrăcat agale, cu grija
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
-l ținea la Îndemână, ca pe un scriitor preferat.) „Uite cum Începe acest roman.“ Citește: „Sub cerul cenușiu de toamnă ca un clopot uriaș de sticlă aburită, spânzurătoarea nouă și sfidătoare Înfiptă la marginea satului Întindea brațul cu ștreangul spre câmpia neagră...“. „Uite cum sfârșește“ (acum trece la sfârșitul cărții și citește): „Crestele munților se desenau pe cer ca un ferăstrău uriaș cu dinții tociți. Drept În față lucea tainic Luceafărul, vestind răsăritul. Apostol Își potrivi singur ștreangul“. Apoi, continuă comentariul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
abstracte, aproape o Înșiruire de silogisme. Nu mi-a plăcut decât poemul cu care a Încheiat recitalul, se numea Quadriga. Deodată, am simțit acel frison secret, ce mă cutremură de câte ori mă găsesc În fața a ceva extraordinar: „Șuieră o quadrigă pe câmpia/ secundelor mele./ Are patru cai, doi luptători./ Unul e cu ochii-n frunze, altul/ cu ochii În lacrimi./ Unul Își ține inima Înainte, În cai,/ altul și-o târăște peste pietre, În urmă./ Unul strânge frâiele cu mâna dreaptă,/ altul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
ochii În lacrimi./ Unul Își ține inima Înainte, În cai,/ altul și-o târăște peste pietre, În urmă./ Unul strânge frâiele cu mâna dreaptă,/ altul tristețea În brațe./ Unul e neclintit, cu armele,/ celălalt cu amintirile./ Șuieră o quadrigă pe câmpia/ secundelor mele./ Are patru cai negri, are doi luptători./ Unul Își ține viața În vulturi,/ altul Își ține viața În roțile rostogolite,/ și caii aleargă, până când sparg cu boturile/ secunda,/ aleargă-n afară, aleargă-n afară/ și nu se mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
mai scurt timp, trimitem amândoi la Luceafărul. Despre asta vom mai discuta. Eu Îți doresc mult succes În viață și... pe hârtie! Zuluf 9 iulie 1963 Dragul meu, Unde mai văzusem un cer atât de minunat? Trenul gonea peste tăcerea câmpiei și parcă roțile șopteau zgomotul lor, ca să nu tulbure imensitatea cerului și a pământului, ca să nu tulbure Întunericul. Mai aveam 7 ore până la București. Știam că vor fi ultimele clipe În care pot să-l mai văd, să-l ascult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
aici, o aduc În memoria scrisă, o descriu de frică s-o Întâlnesc și să n-o mai recunosc; să fiu obligat să-i schimb trăsăturile feței; acea paloare de hârtie a tenului fin, prea fin pentru aerul tare al câmpiei din cotul acela al Oltului, o pieliță subțire transparentă: se conturau vinișoarele albăstrii, pulsând la tâmple, când afluxul de sânge sporea spontan; nu avea acea piele sănătoasă, arsă de vânt și soare, a celorlalte colege din clasă; nici acea carne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
ochii spre genunchi, la șapca pe care o mototolise cumplit. Plecând, Titu dădu mâna pe rând cu toți. Mâna lui Petre era grea, și aspră, și reavănă ca pământul. Capitolul II PĂMÎNTURILE 1 În gara Burdea, posomorâtă și singuratică în mijlocul câmpiei, pe linia Costești-Roșiori, aștepta brișcă galbenă, cunoscută, de la Amara. Când opri trenul, un băiețandru se repezi la vagonul în ușa căruia se arătase Grigore Iuga, strânse bagajele și le duse la trăsură. Vizitiul Ichim, bătrân și sfătos, ținea strâns din
Răscoala by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295613_a_296942]
-
pe aici? ― Toate, conașule, și sănătate! ― Ei, dă-le drumul! Un țâțâit energic, și caii porniră atât de brusc, că băiețandrul de lângă vizitiu se îndoi de spate. Din dosul gării, brișcă, după câțiva pași, coti pe drumul nepietruit care taie câmpia curmeziș până la Curteanca. Drept înainte, în zarea plumburie, satul se zugrăvea ca un mușuroi uriaș, crescut cu bălării. Pe de lături, de jur împrejur, miriștea arămie se întindea nesfârșită, tăcută și netedă. Numai ici-colo poposeau cârduri de ciori, punctând cu
Răscoala by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295613_a_296942]
-
de două sau trei ori, a tras la conacul din Lespezi, al fratelui ei, în orice caz mai prezentabil... Vreun sfert de ceas, în trapul cailor, brișcă merse printre moșiile Vlăduța, la stânga, și Babaroaga, la dreapta. Priveliștea era monotonă. Aceeași câmpie, pleșuvă, pustie, cu pământul răscolit de brazde printre care firicelele de grâu de toamnă, abia răsărite, păreau niște plăpânzi fulgi verzui pe un trup înfrigurat. ― Uite, aci șade Platamonu, arendașul moșiilor Nadinei și a lui Gogu, zise iar Grigore când
Răscoala by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295613_a_296942]