14,274 matches
-
zilele. Să ne oprim la Psalmul 8: „Doamne, Dumnezeul nostru, cât este de minunat numele Tău în tot pământul!” Măreția lui Dumnezeu o putem vedea pretutindeni și menirea omului e să cunoască, să iubească și să preamărească pe Dumnezeu, să tindă spre această măreție a lui Dumnezeu, conștient și liber și prin aceasta să ajungă la adevărata fericire, realizându-se pe sine. Proorocul David folosește în multe locuri numele acestea: „Mărturisească-se numele Tău Celui mare, ca înfricoșător și sfânt...”. Și
RUGĂCIUNEA, CALE SPRE DESĂVÂRŞIRE ŞI MÂNTUIRE by Ion CÂRCIULEANU () [Corola-publishinghouse/Science/91546_a_107349]
-
o înfățișare. A făcut din El Tatăl nostru, fratele nostru, Mântuitorul nostru. Pentru a ajunge la Dumnezeu, nu mai sunt necesare ritualuri și sacrificii sângeroase. Tehnica rugăciunii s-a simplificat. Pentru a ne ruga, trebuie doar să facem efortul de a tinde, de a aspira lăuntric către Dumnezeu. Acest efort trebuie să fie afectiv, emoțional, sufletesc, nu doar mental, intelectual. De exemplu, o meditație asupra măreției lui Dumnezeu este o rugăciune numai dacă ea este, în același timp, o expresie a dragostei
RUGĂCIUNEA, CALE SPRE DESĂVÂRŞIRE ŞI MÂNTUIRE by Ion CÂRCIULEANU () [Corola-publishinghouse/Science/91546_a_107349]
-
tot păcatul din sufletele noastre, să se împlinească desăvârșit toată voia Ta. Sf. Ioan Gură de Aur se minunează de înțelesul acestei rugăciuni. „Vezi cât de minunat se leagă? Mai întâi ne-a poruncit să dorim starea viitoare și să tindem spre Patria Sa; dar până va să fie aceasta, cei ce viețuiesc aici, pe pământ, trebuie să se străduiască să ducă o viață cerească. Fiindcă se cuvine să dorim, zice Domnul, cerul și cele cerești; dar, înainte de a dobândi cerul
RUGĂCIUNEA, CALE SPRE DESĂVÂRŞIRE ŞI MÂNTUIRE by Ion CÂRCIULEANU () [Corola-publishinghouse/Science/91546_a_107349]
-
viu al părinților este lucrarea cea mai importantă ce se poate face în formarea omului de mâine. Viața spirituală este o viață de zidire sufletească în care rugăciunea are un rol important. Zidirea sufletească a copilului prin rugăciune trebuie să tindă spre a crea un locaș lui Hristos, prin duh. „Rugați-vă neîncetat”, ne îndeamnă Sf. Ap. Pavel, pentru că rugăciunea este izvorul ființei noastre și forma cea mai intimă a vieții noastre. Intră în camera ta și, închinzând ușa, roagă-te
RUGĂCIUNEA, CALE SPRE DESĂVÂRŞIRE ŞI MÂNTUIRE by Ion CÂRCIULEANU () [Corola-publishinghouse/Science/91546_a_107349]
-
a ziaristicii, dicționare de istorici, geografi, actori, regizori, muzicieni, o colecție editorială cu toate cărțile dedicate Bucureștilor, o enciclopedie a teatrului..., mă rog, fiecare e liber să adauge alte și alte exemple. CITAT RETRAS!!! Sub influența limbii engleze, termenul eseu tinde să-l Înlocuiască pe mult prea demodatul compunere. La școală, elevii nu mai scriu compuneri, ci... eseuri! Mai nou, ei fac proiecte! În fine, să mai notăm o observație judicioasă a Magdalenei Vulpe (2002): nu tot ce e scris Într-
[Corola-publishinghouse/Science/2315_a_3640]
-
G., Pânișoară I. O., 2005, pp. 216-225) încearcă să analizeze cultura organizațională potrivit criteriilor sociabilității și ale solidarității. În acest context, sociabilitatea este definită prin intermediul relațiilor ce se stabilesc între indivizii ce împărtășesc anumite idei, atitudini, interese și valori și tind să se asocieze de pe poziții egale, fără a exista constrângeri în această asociere. La rândul său, solidaritatea organizațională vizează cooperarea/colaborarea interindividuală și intergrupală, dar fundamentată pe relațiile formale, pe rolurile deținute în organizație, relaționare asigurată de necesitatea îndeplinirii unor
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
la prima vedere și la primul impuls). Acest tip de cultură organizațională se mai caracterizează și prin alte elemente, precum: • spațiul este organizat astfel încât să ajute angajații să-și facă treaba eficient; • spațiile nu sunt organizate pentru "șuete"; vizitatorii neinvitați tind să fie goniți dacă cineva este ocupat; • rămâne foarte puțin spațiu nefolosit. Pereții birourilor sunt decorați cu premii, diplome și trofee; • de obicei, comunicarea este scurtă, directă și focalizată pe probleme de muncă. Conflictele se rezolvă prin confruntări directe. Exprimarea
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
unor relații afective pozitive cu o altă persoană". Puterea ei de manifestare se reflectă în ansamblul relațiilor pe care un individ le întreține cu celalți, în virtutea participării la viața socială. În acest context, indivizii cu o trebuință de afiliere puternică tind să încerce (în opinia lui Crouse și Mehrabian, apud Pânișoară, Pânișoară, 2005, p. 79) în mai mare măsură să întâlnească alte persoane și să stabilească relații de prietenie (nu de pseudoprietenie) cu acestea. Totodată, Stanley Schachter (1959, apud Chelcea, Iluț
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
fundamentală care motivează ființa umană este tendința de (auto)actualizare, de împlinire a tuturor capacităților și posibilităților organismului (în limitele eredității sale). Potrivit lui A. Maslow, trebuința de autoîmplinire implică necesitatea exprimării și realizării persoanei la nivelul întregului său potențial. Ea tinde să devină ceea ce este capabilă să devină. În aceste condiții, criteriul de apreciere a propriilor experiențe și a contextului relațional îl reprezintă măsura realizării de sine: • dacă acestea ne încurajează și ne susțin dezvoltarea, atunci le percepem ca pozitive, ca
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
conștientă de propriile sale responsabilități, acționează în mod realist și cooperant. Ea are încredere în propriile capacități, trăiește sentimente de prietenie, de unitate, de forță, de acord cu sine însuși și cu viața. Persoana cu această poziție fundamentală de viață tinde să-și actualizeze potențialul, vrea să trăiască profund la toate nivelele (senzații, emoții, idei, valori). Este corectă cu sine, activă și productivă. E. Berne (2006) precizează faptul că "Eu+Tu+ este fie poziția cu care persoana crește la începutul vieții
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
sentimente. În multe ipostaze, devine ascultător, hiperpoliticos, hiperaprobator, hiperrecunoscător, generos. El "se convinge pe sine că iubește pe oricine, că toți sunt "simpatici" și vrednici de încredere" (idem, p. 45). Căutând să evite certurile, competiția, confruntările, această categorie de indivizi "tinde să se subordoneze, să ocupe un loc secundar, lăsând altora lumina rampei; va fi împăciuitor, conciliant și cel puțin conștient nu va avea pică pe cineva" (ibidem). b. Indivizii caracterizați prin trebuința de a merge împotriva celorlalți sunt duri și
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
sau avere să-i poată întări propria poziție. Nu vede niciun motiv pentru care să aibă considerație față de ceilalți" (ibidem). Fiecare să-și aibă grijă de sine. Comparând tipul iubitor, supus și cel agresiv, dur, autoarea scrie: "În timp ce tipul docil tinde la împăciuire, tipul agresiv face orice l-ar putea evidenția ca pe un bun luptător. El este ager și subtil în argumentare și nu va pregeta să facă totul de dragul de a dovedi că are dreptate" (1998, p. 54). Dezvoltând
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
Fiecare avem nemulțumirile noastre, însă complexații au tendința de a se considera nesemnificativi, neinteresanți. Aceste persoane ar dori să treacă neobservate sau cred că trec neobservate. Ele sunt umile, amabile și adesea retrase. Nu au încredere în forțele lor și tind să-și ignore propriile calități. Au totuși trăsături de vitalitate și de încredere în sine. Ele pot fi, în multe situații, dificile, incomode, ezitante. h. Conformiștii. Sunt acei oameni care respectă regulile, sunt ascultători până la obediență. Lor li se potrivesc
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
ceilalți): a. dimensiunea asertivă 13; b. dimensiunea referitoare la centrarea pe un anumit scop. În situații conflictuale, tendința noastră obișnuită se accentuează, deplasându-se spre polul cel mai apropiat. De exemplu, putem deveni mai asertivi decât de obicei (mai precis, tindem să-i dominăm pe ceilalți, să devenim mai autoritari, mai agresivi, mai impulsivi, mai violenți chiar, fără a mai ține seama de partener) sau mai nonasertivi (adică: mai docili, mai supuși, mai pasivi, mai ezitanți). În cazul celeilalte dimensiuni centrarea
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
sensibilitate. Capitolul 5 Relațiile competitive/concurențiale și relațiile de cooperare/colaborare 1. Relațiile competitive/concurențiale În viața de zi cu zi, între persoane, grupuri, comunități, societăți, culturi apar și există relații conflictuale, concurențiale și parteneriale, cooperante. În (foarte) multe situații tindem să confundăm (poate, chiar să identificăm) conflictul cu competiția. Ca interacțiune socială, opoziția dintre oameni, grupuri, comunități etc. poate lua forma conflictului sau a competiției. Cum am văzut, conflictul este o opoziție deschisă, o luptă între indivizi, grupuri sociale (mai
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
și suspiciunea reciproce în procesul interacțiunii; • diminuează dorința de a răspunde pozitiv la solicitările altora, indiferent de costurile implicate (Milcu, 2005, p. 67). În planul percepției sociale reciproce, procesul competitiv/concurențial are următoarele caracteristici/efecte: • sensibilitatea participanților în perceperea similarităților tinde să scadă, în timp ce sensibilitatea diferențelor dintre ei tinde să crească semnificativ; • acțiunile neutre sau chiar bine intenționate ale celorlalți (ale celuilalt) sunt percepute în mod eronat. Lor li se atribuie intenții negative, dubioase; • orientează atenția participanților către interesele personale, în detrimentul
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
de a răspunde pozitiv la solicitările altora, indiferent de costurile implicate (Milcu, 2005, p. 67). În planul percepției sociale reciproce, procesul competitiv/concurențial are următoarele caracteristici/efecte: • sensibilitatea participanților în perceperea similarităților tinde să scadă, în timp ce sensibilitatea diferențelor dintre ei tinde să crească semnificativ; • acțiunile neutre sau chiar bine intenționate ale celorlalți (ale celuilalt) sunt percepute în mod eronat. Lor li se atribuie intenții negative, dubioase; • orientează atenția participanților către interesele personale, în detrimentul intereselor celuilalt/celorlalți; • încă de la începutul interacțiunilor, erorile
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
celorlalți (ale celuilalt) sunt percepute în mod eronat. Lor li se atribuie intenții negative, dubioase; • orientează atenția participanților către interesele personale, în detrimentul intereselor celuilalt/celorlalți; • încă de la începutul interacțiunilor, erorile percepției sociale au un rol important în alegerea strategiilor comportamentale, tinzând ulterior să se amplifice, să se consolideze; • prin încurajarea și amplificarea acestor fenomene pe parcursul interacției competitive/ concurențiale se deschide calea conflictului interpersonal. În planul comunicării, știm și recunoaștem faptul că actul comunicării afectează percepțiile, atitudinile, credințele, motivațiile și stările noastre
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
La acest nivel, subiectul îl investește pe celălalt afectiv și presupune că acesta a interiorizat scopurile și preferințele sale. Șt. Boncu (2006) menționează faptul că "o probă suplimentară în favoarea ideii că sentimentele pozitive întăresc încrederea o constituie faptul că indivizii tind să aibă încredere în membrii propriului grup și în general în persoanele similare" (p. 95). De regulă, încrederea interpersonală se dezvoltă greu. Este nevoie de multe experiențe pozitive pentru ca relația dintre două persoane să se înnobileze cu sentimentul (stabil) al
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
descompunere. Potrivit lui Karl Weick (1995, apud Rimé, 2008, pp. 399- 400), activitatea emoțională rezultă, în mod esențial, dintr-o încălcare a așteptărilor. Când intervine emoția/sentimentul, situația este identificată ca problematică; aceasta ia loc pe lista preocupărilor curente, prioritare și tinde să devină obiectul eforturilor de soluționare. Individul caută să reinstaureze ordinea (interioară), să-și recreeze un sens. Sensul astfel recreat este cu atât mai plauzibil, cu cât a reușit mai mult să micșoreze distanța dintre rezultatele discrete ale producției de
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
Erik Erikson vorbește despre ceea ce el a numit încredere în sine fundamentală. Dacă un copil a crescut într-un mediu care i-a oferit încredere, care i-a stimulat dezvoltarea sentimentului de încredere în relațiile cu cei apropiați, atunci el tinde să crească cu acest admirabil sentiment. Pe parcursul vieții sale, el va avea tendința să presupună că oamenii și univesul nu reprezintă o amenințare; că oamenii sunt demni de încredere, cu excepția celor care se dovedesc nedemni. Se observă faptul că oamenii
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
de pe piedestal, suntem permanent atenți la orice fragment de informație care sugerează că nu e atât de perfectă pe cât pare, iar dacă îi merge prost suntem încântați", remarcă R. Holmes și J. Holmes (2001, p. 124). Ca simțământ nivelator, invidia tinde să micșoreze totul în cel pe care îl ia în stăpânire; și de câte ori ea intră în joc, judecata invidiosului "este înăsprită și ieftinită" (Epstein, 2008, pp. 158-159); ies la suprafață umbrele și rudimentele sufletului său. Invidia ne otrăvește mintea și
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
ostilă în haina dorinței de dreptate, atitudine desigur mult mai nobilă. Invidia cuprinde în conținutul ei între altele și "o mare dragoste de dreptate" (W. Hazlitt, apud Epstein, 2008, p. 38). Când le afectează interesele și stima de sine, invidioșii "tind să devină colecționari de nedreptăți" (idem, p. 38). Frecvent, ei consideră că au fost trădați și că viața este profund nedreaptă cu ei. Chiar dacă se însoțesc de multe ori, invidia și resentimentul nu sunt identice. Bunăoară, dacă invidia are, de
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
anumită persistență, se insinuează în personalitate, devenind o latură permanentă a caracterului cuiva (idem, p. 130). Când nu putem îndrepta o anumită situație care ne frustrează/ne deranjează și nu ne putem resemna cu ea, rezultatul este, adeseori, resentimentul. Acesta tinde să subevalueze și, prin aceasta, să diminueze lucrul, rezultatele, poziția pe care nu le poate obține (sau nu le poate face), avea sau egala (Scheler, 1998). Resentimentul îi lasă pe cei pe care îi stăpânește cu un sentiment general de
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
înșine (modul în care ne vedem propria persoană); b. supărare benefică bazată pe autoacceptare. Și în dreptul acestui tip de supărare constatăm diferența dintre supărarea benefică situațională și supărarea benefică temperamentală (Dryden, 2000). Atunci când trecem printr-o stare de supărare benefică, tindem să ne exprimăm într-o manieră care respectă ținta supărării noastre. Nu mai avem tendința nici pe termen scurt, nici pe termen lung de a deteriora relațiile interpersonale. Este vorba despre faptul că "pe termen scurt nu vom încerca un
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]