15,310 matches
-
imprecisă împresurată de visări. Și adormi. Adormi pentru că avusese parte de o noapte proastă, cu insomnii. — Domnișorule! — Ha? - exclamă el trezindu-se. — Prânzul e servit. Oare vocea valetului sau apetitul, căruia glasul acela nu-i era decât ecou, îl trezise? Mistere psihologice! Așa cugetă Augusto și se duse în sufragerie zicându-și: „Oh, psihologia asta!“ Își luă cu plăcere prânzul cel de toate zilele: două ouă prăjite, biftec cu cartofi și o bucată de brânză Gruyère. Își luă apoi cafeaua și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
în urma unei vome, și cadaveric. Și-n inimă îi răsuna, de la o atât de mare distanță, acel: „fiule!“ rostit de mama sa, fără a ști dacă-i fusese adresat tatălui muribund sau lui însuși, lui Augusto, împietrit de neînțelegere în fața misterului morții. Ceva mai târziu, mama sa, tremurând de neliniște, îl strângea la piept și, cu o litanie redusă la „fiul meu!, fiul meu!“, îl boteza cu lacrimi de foc. Plânsese și el, ghemuindu-se lângă maică-sa și necutezând să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
limbajul biblic. Și crede-mă, nu există altă cunoaștere mai suculentă și mai esențială decât aceea, cunoașterea penetrantă. — Taci, omule, taci; nu mai bate câmpii. — Cunoașterea, Ermelinda... Se auzi soneria de la intrare. — Ea e! - exclamă unchiul cu vocea încărcată de mister. Augusto simți un val de foc urcând din podea și pierzându-se, după ce-i trecea prin cap, sus, desupra lui. Inima începu să-i aplice lovituri ca de ciocan în piept. Se auzi deschizându-se ușa și apoi un zgomot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
exclamă Carrascal, și o lacrimă ce i se ivise într-unul din ochi păru a-i răspândi o lumină lăuntrică -. Soția mea! Am descoperit-o! Până la cumplita mea nefericire n-am știut ce aveam într-însa. N-am pătruns în misterul vieții decât atunci când, în nopțile teribile ce-au urmat sinuciderii dragului meu Apolodoro, îmi lăsam capul în poala ei, a mamei, și plângeam, plângeam, plângeam. Și ea, trecându-și cu blândețe mâna pe creștetul meu, îmi spunea: „Bietul meu copil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
spus Liduvina mea, și anume că trebuie să vă apucați de politică. XXI — Da, ai dreptate - îi spunea don Antonio lui Augusto în după-amiaza aceea, la Club, între patru ochi și într-un colț mai retras -, ai dreptate; e un mister dureros, foarte dureros în viața mea. Ceva, ceva ai ghicit. Rareori mi-ai vizitat bietul cămin... cămin?, dar pesemne ai observat... Da, ceva ciudat, plutea acolo nu știu ce tristețe care mă atrăgea... — În pofida copiilor, a bieților mei copii, dumitale ți s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
mintea logodnicului trecură, cu duiumul, presimțiri stranii. „Femeia asta pare că știe ceva“, își zise el, iar apoi cu glas tare: — Știi tu ceva? — Eu? - răspunse ea simulând indiferența, și-l privi iarăși. Între cei doi plutea o umbră de mister. — Presupun că oi fi uitat-o... — De ce însă atâta insistență ca să-mi vorbești de ... fetișcana aia? — Ce știu eu!... Uite-așa, și ca să schimbăm vorba, ce-o fi zicând un bărbat când altul i-o răpește pe femeia la care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
nu eram tată. — Și ce dacă ești tată...? — Faptul de a fi tată, în cine nu-i nebun sau smintit, trezește lucrul cel mai teribil din om: simțul responsabilității! Eu îi încredințez fiului meu moștenirea perenă a umanității. Meditația asupra misterului paternității te poate face să înnebunești. Și dacă majoritatea taților nu înnebunesc, explicația este că sunt proști... sau nu sunt tați. Bucură-te, așadar, Augusto, de împrejurarea că prin fuga ei ai scăpat poate să fii tată. Eu unul ți-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
eternitatea acele clipe trecute care face prezentul etern? Nu ți s-a întâmplat oare niciodată, cititorule, să cazi pe gânduri în fața unui portret de-al tău, de-al tău însuți, de-acum douăzeci sau treizeci de ani? Prezentul etern este misterul tragic, e tragedia misterioasă a vieții noastre istorice sau spirituale. Și iată de ce voința de a reface gata făcutul, desfăcutul, este o tortură tragică. Și aici își află locul și întreprinderea de a te retraduce pe tine însuți. Și totuși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
el însuși la rându-i. Deși nu mi s-a șters orice imagine cu el, ci, confuz, într-o ceață oceanică, fără trăsături distincte, încă îl străvăd într-un moment în care mi s-a revelat, pe când eram foarte micuț, misterul limbajului. În casa mea părintească din Bilbao era un salon de primire, sanctuar liturgic al căminului, unde noi, copiii, nu eram lăsați să intrăm, pentru ca nu cumva să pătăm pardoseala ceruită sau să mototolim husele jilțurilor. De tavan spânzura un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
meu - tăticul! - vorbind într-o limbă care-mi suna ciudat și ca de pe altă lume, și impresia aceea mi-a rămas întipărită, cea despre tata care vorbește o limbă enigmatică și misterioasă. Căci pe atunci franceza era pentru mine limba misterului. L-am descoperit pe tata- tăticul! - vorbind o limbă misterioasă și poate alintându-mă într-a noastră. Oare fiul îl descoperă însă pe tată? Nu cumva mai curând tatăl îl descoperă pe fiu? Oare filialitatea pe care o purtăm în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
în raport cu originalul grecesc, a unui pasaj din Sfântul Pavel (Romani, 1, 20) -, dar aceea este calea naturii, iar natura e moartă. Există calea istoriei, și istoria e vie; și calea istoriei însemnează să te apropii de invizibilitatea lui Dumnezeu, de misterele sale, prin ceea ce se face, per ea quae fiunt. Nu prin poeme - cum este expresia paulină precisă -, ci prin poezii; nu prin intelect, ci prin înțelegere sau mai bine zis prin intenție - propriu zis prin intensiune -. (De ce oare, de vreme ce avem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
că sunt chiar adevărate. În ciuda aerului ușor demonstrativ, bunătatea ei e reală. — Poftim. Pune o ceașcă de ceai jos și mă cântărește din priviri câteva momente. Ți-e dor de casă ? Are un ton victorios, de parcă tocmai a rezolvat marele mister. Pe fata din Filipine o mai apuca din când în când aleanul, dar îi ziceam : capul sus, Manuela ! Se oprește meditativă. După care am aflat că numele ei era Paula. Extraordinar. — Nu mi-e dor de casă, spun, sorbindu-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
început, lacrimile o împiedicau să vadă bine, dar, încetul cu încetul, în timp ce mâna câștiga siguranța, ochii i s-au limpezit, și capul câinelui, parcă apărând din fundul unei ape tulburi, i se înfățișă în întreaga lui frumusețe și forță, în misterul și interogația lui. Începând din ziua aceea, Marta îl va iubi la fel de mult pe câinele Găsit cum știm că îl iubește Cipriano. Olarul lăsase în urmă satul, cele trei case izolate pe care nimeni nu le va vedea ridicându-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
Cipriano Algor ca să se afle în treabă, la care subșeful răspunse pe un ton condescendent, Dragă domnule, presupun că nu așteptați să vă dezvălui secretul albinei, Mereu am auzit că secretul albinei nu există, că e o mistificare, un fals mister, o fabulă care a rămas de inventat, o poveste care ar fi putut fi, dar n-a fost, Aveți dreptate, secretul albinei nu există, dar noi îl cunoaștem. Cipriano Algor se retrase ca și cum ar fi fost victima unei neașteptate agresiuni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
a interzis să vorbim între noi despre acest subiect, spuse Marçal, întorcându-și privirea pentru că aceste cuvinte nu-și meritau numele de adevărate, fiind o versiune interesată a ordinelor și recomandărilor comandantului, liber adaptate la dificultățile retorice ale ocaziei, Mare mister, după cât se pare, spuse Marta, Se pare că da, încuviință Marçal, în timp ce încerca cu o grijă exagerată să-și potrivească manșetele cămășii ca să apară cu lungimea corectă pe sub mânecile hainei. Îmbrăcat civil, arăta mai vârstnic decât era în realitate. Vii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
și merse la culcare. Nu-i era somn. Își spunea că n-avea motive de îngrijorare, că și alți gardieni stătuseră de planton în locul acela și nu se întâmplase nimic, de câte ori s-au prefăcut pentru nimica toată că dețin niște mistere teribile, ca și cum ar fi fost adevărați balauri cu șapte capete, și când s-au apropiat de ele s-a văzut că nu erau decât fum, vânt, iluzie, voință de a crede în incredibil. Minutele treceau, somnul era departe, Marta își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
vârsta mea, Ce e acolo jos, repetă Marta după ce se așezară, Sunt șase oameni morți, trei bărbați și trei femei, Nu mă suprinde, bănuiam că e vorba de rămășițe omenești, se întâmplă adeseori în timpul săpăturilor, dar nu înțeleg de ce atâta mister, atâta secret, atâta supraveghere, oasele nu fug, și nu cred că furtul lor ar merita efortul, Dacă ai fi coborât cu mine, ai fi înțeles, de altfel, mai ai timp să cobori, Nici nu mă gândesc, Nu e ușor să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
dispărut, deja e toată numai văluri. Abu Taher vrea să-și prezinte prietenul hanului, pregătește terenul: — Augustul dumneavoastră acoperiș Îl adăpostește astăzi pe cel mai mare savant din Khorasan, Omar Khayyam, pentru el plantele n-au taine, stelele n-au mistere. Nu e o Întâmplare că Abu Taher a pus accentul, Între numeroasele discipline În care excelează Omar, pe medicină și astrologie, ele s-au bucurat Întotdeauna de favorurile principilor, cea dintâi pentru străduința de a le ocroti sănătatea și viața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
În când, un rubai poate fi considerat drept o distracție, un păcat ușor, aproape o cochetărie; dar ideea că el Își asumă sarcina de a-și consemna versurile, În modul cel mai serios de pe lume, Într-o carte Înconjurată de mister, iată ce uimește și neliniștește o poete să consacrată normelor elocinței. Omar pare jenat; Djahane este nedumerită: — Ai putea să-mi citești câteva versuri? Khayyam nu vrea să continue discuția. Voi putea să ți le citesc pe toate Într-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
vălul rămânea ridicat. De astă dată, ochii ei priveau În depărtare, Îmi oferea putința să-i contemplu profilul, pielea Întunecată de un pigment atât de pur. Dacă blândețea ar fi avut o nuanță, aceea ar fi fost a ei; dacă misterul ar fi avut un licăr, acela ar fi fost al ei. Aveam obrajii jilavi, mâinile reci. Fericirea Îmi străbătea tâmplele. Dumnezeule, cât era de frumoasă prima mea imagine din Orient, o femeie pe care n-ar fi știut s-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
Poate că n-am să apuc să aflu niciodată. Dar tu, tinere prieten, tu ai să afli. Și a avut cutezanța de a râde! În realitate, n-am aflat-o niciodată. Împrejurările morții marelui reformator al Orientului au rămas un mister. Am aflat vestea la câteva luni după Întoarcerea mea la Annapolis. O notiță din ziarul L’Intransigeant din 12 martie 1897 mă informa despre moartea sa, survenită cu trei zile mai Înainte. Doar spre sfârșitul verii, când Îmi parveni faimoasa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
apărut, ce de zgomote ciudate s-au auzit sau s-a crezut că sunt auzite, venite, după câte se pare, din măruntaiele pământului! Așa s-a născut cea mai cunoscută legendă din Samarkand, cea care contribuie, În bună măsură, la misterul care Învăluie numele cetății. L-am lăsat să povestească. — Se spune că un rege din Samarkand a vrut să Împlinească visul oricărei ființe omenești: să scape de moarte. Convins că aceasta venea din cer și dornic să facă În așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
persoanelor noastre, se Întâlnesc două națiuni, sfidând distanțe și deosebiri: Statele Unite, care sunt o națiune tânără, dar deja o veche democrație, și Persia, care este o națiune străveche, de câteva ori milenară, dar o democrație foarte tânără. O umbră de mister, o boare de solemnitate, o privire spre Fazel ca să se asigure că fraza nu-l deranja. Apoi a continuat: — Eram, acum câteva zile, invitatul Clubului democratic din Teheran, am exprimat În fața auditoriului meu profunda simpatie pe care o nutresc pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
dreptate, evident. Nu era de ajuns să găsești sursa semnalului. Trebuiau să ajungă la generator, să afle mai multe despre cauza acestui apel și prezența acestei astronave pe această lume minusculă. Să vină atât de departe și să nu exploreze misterul îngropat aici era de-a dreptul de neconceput. Curiozitatea și spiritul întreprinzător, la urma urmelor, au fost motoarele care au condus speța umană departe de planeta originară, izolată, neînsemnată prin golful imens dintre stele. Luă o hotărâre, singura logică în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
de lumină împrejmuit de noapte. Pe pasarelă, Ripley aștepta, se resemnase să nu mai facă altceva decât să zică " DA" primul lui apel al exploratorilor. Neputința ei de a-i preveni pe cei trei de pri-meidia care-i păștea și misterul destinului lor se risipiseră. Nu mai rămăsese decât o vagă toropeală care-i apăsa pe corp și pe suflet. Nu putea nici măcar să se uite afară la planeta înfuriată. Așezată în fața pupitrului ei, dezorientată, abătută, se mulțumea să soarbă din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]