13,756 matches
-
care este limba prestigiului, a supremului rafinament, a elitei intelectuale și a accesului la universalitate prin forțarea barierelor unei culturi "minore". Dincolo însă de aceste nuanțe, desigur esențiale, toți cei care aleg franceza ca limbă de expresie și mă refer îndeosebi la scriitori sunt un fel de migranți, care se văd confruntați cu un idiom ce dispune de un statut aparte: este fie străin, fie matern, dar împărțind cu alte limbi spațiul lingvistic al unui loc geografic dat. Și, mai cu
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
discursivă și o repunere în discuție tot mai radicală a noțiunii de "identitate". Mai multe elemente au contribuit la această disoluție rapidă. Mai întîi, ar trebui probabil avute în vedere loviturile puternice produse cam în același timp de descoperirile științifice, îndeosebi în materie de fizică cuantică, psihanaliză și deconstructivism postmo dern, ale căror teorii au zdruncinat considerabil metafizica occi dentală, lingvistica, semantica, sociologia etc. Această revoluție a fost îndreptată împotriva unei anumite viziuni statice despre lume, subiect și limbaj, considerate anterior
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
formă detotalizantă, descentrată, multiplă. Nu e vorba de a abandona sau a aboli subiectul ca atare, ci de a-l reconcep tualiza, de a-l regîndi în poziția sa deplasată, decalată și de a-i rearticula relația cu practica discursivă, îndeosebi, în cazul discutat aici, cu practica scriiturii. Identificarea cu un anumit spațiu lingvistic, cu un anume spațiu pur și simplu, reprezintă ceea ce Freud numea o "fantasmă de încorporare", care, însă, nu ajunge niciodată la o fuziune totală. După spusele reputatului
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
Gilles Deleuze), este susceptibilă de a atinge și influența un număr mai mare de persoane și, puțin cîte puțin, de a modifica formele mentale sau viziunea asupra vieții. O a doua axă a abordării noastre este centrată pe franco fonie, îndeosebi pe francofonia literară, care ni se pare problema tică. De ce problematică? Ei bine, francofonia pare să suscite paradoxuri: pe de o parte, ea reunește în jurul unei singure limbi, majore franceza, pe de alta, exprimă mai mult ca oricînd diversitatea lingvistică
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
pur și simplu de literatură, în sensul în care înțelege Salman Rushdie literatura engleză ("despre care am considerat mereu că înseamnă, simplu, literatura de limbă engleză") (Salman Rushdie, 1993)? Teoriile recente din jurul limbii ca numitor comun al scriitorilor ziși francofoni, îndeosebi cele ale Lisei Gauvin, vorbesc despre o anume paradigmă care ar fi cea a raportului de alteritate cu limba. E cu siguranță valabil pentru acea categorie de scriitori "minori", dar nu este, oare, vorba de o situație emblematică pentru orice
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
sale, și care aspiră la a se mișca altundeva și altfel decît în cadrul ce i-a fost prea îndelung trasat, chiar și într-un mod valorizant. Decurge de aici un proces de rescriere a genurilor tradiționale, o debordare transgenerică și îndeosebi o viziune a romanescului în termen de difracție: doar la nivelul fracturii din discurs, al acestei imposibilități de a locui pe deplin limba franceză se poate observa singulara aventură a scriiturii francofone, o literatură a răspîntiilor culturale, lingvistice, ontologice, un
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
majoritate a scriitorilor care și-au părăsit țara încearcă să se topească în limba de adopție, sau cel puțin încearcă să ajungă la o relație intimă, profundă cu aceasta, chiar sacrificînd-o pe cealaltă, căci exercițiul lingvistic în expresia sa literară îndeosebi este extrem de exigent și atrage sacrificii dureroase. Străinătate, înstrăinare, străin și toate derivativele "rizomi ce" ale îndepărtării de centrul vital par să configureze noul spațiu psiho-literar al scriitorilor-călători. Bernard Michon și Michel Koebel remarcau că "identitatea conferită unui loc este
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
de muze, ba chiar sfîrșeau prin a rămîne în istorie mai degrabă pentru contribuția lor literară decît pentru vreo mare izbîndă istorică. E cazul, printre alții, al lui Charles, duce de Orléans (1394-1465), delicat poet cu o bogată operă, realizată îndeosebi în timpul lungii sale captivități în Anglia, și protector temporar al mult mai celebrului François Villon. Să nu uităm, mai apoi, nici rolul de frunte jucat de literatură în consolidarea absolutismului (Voltaire scrie apologetic despre secolul lui Ludovic al XIV-lea
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
presupusei victime, ceea ce contravine total obiceiurilor presei americane în materie de agresiuni sexuale. Cocktailul exploziv, ce s-ar putea numi "Sex, putere și bani", a pigmentat evidențierea unor diferențe majore între cele două siste me juridice, între practicile jurnalistice și îndeosebi aici frige de-a dreptul în problemele feministe și rasiale. Pe scurt, francezii le reproșează americanilor brutalitatea deliberată și umilirea inutilă a unui om căruia, pînă una alta, nu i s-a respectat statutul de suspect, întrebîndu-se dacă Statele Unite sunt
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
moartă din peisajul audio-vizual, editura sa construind și alimentînd ulterior o aură enigmatică în jurul scriitorului, refugiat de altfel în Irlanda, apoi în Spania, distilînd cu pipeta și cu mult simț comercial informații sau frînturi de texte incitante din creația sa, îndeosebi înainte de apariția fiecărui nou roman. Sau, cum ar fi să ni-l imaginăm pe burduhănosul și greoiul Balzac într-o emisiune de-a lui Bernard Pivot? Cine i-ar mai cumpăra cărțile? "Personajul" auctorial și elementele paratextuale au, prin urmare
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
le promoveze, iar cititorii ajung să formeze într-adevăr o masă critică de cert impact asupra vînzărilor unui text sau altul. Parteneriatul acesta dintre editori / rețele online cititori / critici cîștigă tot mai mult teren și presupune tot mai puține costuri (îndeosebi din partea editurilor, care altfel ar trebui să pompeze bani grei în criticii reputați pentru a-i convinge să scrie despre favoriții lor!) Oricum, dat fiind că ponderea criticii teoretice a ajuns neglijabilă în fața celei jurnalistice, de întîmpinare, iar cei care
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
contrar. Desigur, tehnologia își urmează cursul accelerat și multe din obiceiurile noastre, inclusiv de scriere și lectură, s-au modificat considerabil. Dar cartea nu a dispărut, pentru că un roman nu se citește pe ecran. Bun, sunt unii care o fac, îndeosebi pentru textele scurte, dar în marea lor majoritate, oamenii, de indiferent ce vîrstă, preferă încă să trăiască întreg complexul de senzații, de la cele fizice atingerea filelor, mirosul cărții, plăcerea estetică trezită de organizarea vizuală și pînă la pătrunderea în fabulă
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
Ambiția lor țintește către îmbogățirea sau cel puțin modificarea acelui "freamăt mitologic", a acelei băi de imagini în care trăiesc contemporanii lor și care este oxigenul sufletului. (Tournier,1979) Gilbert Durand merge încă și mai departe, afirmînd că "Literatura, și îndeosebi povestirea romanescă, sunt un departament al mitului." (Durand, 1961) În fapt, orice scriere presupune o sumă nesfîrșită de voci suprapuse, voci tăcute, topite în țesătura cuvîntului, o multitudine de surse și de instanțe ; e nevoie de mai mulți pentru a
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
la capătul unui fel de proces de erezie, halucinant într-o perioadă în care tocmai ne plîngem de absența tot mai clară și nocivă a unei critici teoretice de anvergură, care să permită cernerea unei producții agresive și eterogene; incredibil, îndeosebi, venind din partea unui grup care predică abandonul romanescului psihologic și al manierismelor culturale în beneficiul trăirii personale, pledînd pentru o "multiplicitate a textelor" și identităților! Cu alte cuvinte, paradigma lipsei de model permisivitate discutabilă în abstract, dar lăudabilă în ceea ce privește acceptarea
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
un văl democratic și tolerant. Multe s-ar putea scrie doar pe marginea alegerii formulelor de desemnare a personajelor ; în afara celor deja menționate, majoritatea figurilor interșanjabile apar sub inițiale anodine: V, C, Y, acronime Dog, sau, mai rar, cu prenumele, îndeosebi femeile. Doar "victima" aleasă din start este mai apăsat semnalată prin răsunătorul (și interpretabilul!) nume de familie, Grossman. Unicul care beneficiază de nume și prenume, fiind, la început, o ființă întreagă, este eroul principal. Ca într-un Bildungsroman pe dos
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
o indică și titlul, e vorba de războaie, de Franța și de artă, dar nu numai. Dezbaterile publice asupra identității naționale s-au înmulțit în Hexagon, odată cu accentuarea îndoielilor legate de prezența trupelor franceze în diferite zone fierbinți ale lumii, îndeosebi în 2011, cînd a fost trimisă armată în Coasta de Fildeș și în Libia. Țara pare să-și revizuiască intens poziția și rolul în Europa și în lume, dar o face, în viziunea lui Jenni, cultivînd o anumită imagine a
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
Jonathan Littell). Dar ineditul analizei lui Morgan Sportès rezidă în ilustrarea cauzalității vidului intelectual și educațional, al relațiilor între aculturație și uniformizarea valorilor mondializate foarte vizibilă în discuțiile dintre tineri, pline de formule servite de-a gata de ziare și îndeosebi de televiziuni, precum "schimbarea strategiei de comunicare", despre care vorbește liderul grupului, în evidentă necunoștință de cauză. Unul din cele mai dramatice efecte ale globalizării este tocmai diluarea identității și a responsabilității individuale în nerozia incultă a unui grup, disimularea
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
Simon Liberati îi oferă un amar, dar elegant titlu de glorie postumă: acela de a fi fost starul prin care a început crepusculul idolilor. Formația sa de fost jurnalist îl determină să purceadă la o investigație atentă și meticuloasă, reconstituind îndeosebi ultimii ani ai existenței actriței, apelînd și la punctele de vedere diferite exprimate în presa americană a vremii sau în biografiile apărute pînă acum, confruntîndu-le adesea pentru a scoate în evidență personalitatea contrastantă și năucitoare a divei, al cărei cuvînt
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
mai are vreun sens, dacă se poate spune așa... Și totul, cu nestinsa încîntare a observatorului senzual atașat de lumea pe care o contemplă și o răstoarnă în cărțile sale. Desigur, ochiul de artist rămîne veșnic îndrăgostit de natură și, îndeosebi, de frumusețea femeii, pe care o contemplă din toate unghiurile imaginabile și care îl subjugă cu aceeași forță, indiferent de rasă, culoare sau temperament. Grainville se lasă rostogolit, mîn gîiat, înșelat sau chiar ucis de mîinile delicate ale numeroaselor sale
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
Stieg Larsson (publicată postum, între 2005 și 2008, după ce autorul a murit subit în urma unei crize cardiace), ecranizarea aducîndu-i în scurt timp recunoașterea mondială. Spărgătorul de gheață suedez a antrenat în siajul său o serie de autori scandinavi ce excelează îndeosebi în sub genuri ca thriller, polițist, sau roman "negru", precum cele ale Camillei Lakberg, Lisa Marklund, Mons Kallentoft, Anne Holt, Arnaldur Indridason, sau Henning Mankell, între alții, vîndute deja în zeci de milioane de exemplare în întreaga lume. Nu mai
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
Joseph consideră că stilul "e destul de diferit de thriller-ele franceze sau americane, e mult mai așezat și mai ales amestecă genurile: analiză politică, economică, socială și adevărată anchetă de roman polițist." Și o formă aparte de autoironie "națională", aș adăuga, îndeosebi la islandezul Arnaldur Indridason (un fel de Amélie Nothomb arctic, care scoate cîte un roman pe an începînd cu 1997), dar și la suedezul Bjorn Larsson, care ia peste picior această nouă vogă occidentală, intitulîndu-și ultimul text Poeții morți nu
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
vreodată în Occident. O virtuozitate lexicală și ritmică ce se regăsește în mare măsură în textele contemporane care, în ciuda diversității revendicate, afirmă cu claritate o identitate nordică bine definită. Natura, de pildă, este o componentă esențială în viziunea autorilor nordici, îndeosebi lumina aceea unică, ce are virtuți transfiguratoare, magice. De fapt, scandinavii sunt mari povestitori, iar vraja creațiilor lor, deși atît de diferită de "realismul magic" al sud-ameri canilor, nu e cu nimic mai prejos, natura nefiind pentru ei simplu decor
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
Renaudot 2012, pentru romanul Notre-Dame du Nil. După propriile spuse, jurații Renaudot se cam învîrteau în jurul cozii, ezitînd între două valori sigure, Philippe Djan și Vassilis Alexakis, cînd Jean-Marie Le Clézio, atît de impregnat el însuși de alte culturi și îndeosebi de soarele african, a lansat numele prozatoarei rwandeze, care făcuse, de altfel, parte din prima selecție a juriului, dar nu fusese reținută pentru finală. Romanul încheie o trilogie inițiată în 2006 (Inyenzi ou les cafards, urmat de La femme aux pieds
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
cu o frază pe care autorul pretinde că nici acum nu a înțeles-o pe deplin: "Vă situați deliberat în afara literaturii"! Recunoaște însă că a început prin a scrie "în negativ", împotriva unei imagini prea cuminți și ferchezuite a literaturii, îndeosebi franceze, și mai cu sea mă pariziene, acolo unde e plasată pe un postament foarte înalt, acolo unde și președinții ajung să-și dorească o glorie literară, convinși că e mai trainică decît una politică. Dar, consecvent cu sine, Djian
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]
-
unei "voracități bibliofile" și așa mai departe, întîlnind personaje reale, ca cele de mai sus, Edith Piaf, Jung, Tolstoi, de Funès, sau imaginare, restituite cu aceeași forță a privirii ascuțite pe care Emmanuelle Pireyre o aruncă asupra epocii noastre și îndeosebi asupra derapajelor sale din ultimii ani. Pistele false le intersectează pe cele reale, rîsul se îneacă adesea în gînduri amare, jocul de roluri ca remediu la morozitate și angoasă duce, în fapt, mult mai adînc și mai tulburător în zone
[Corola-publishinghouse/Science/1552_a_2850]