13,950 matches
-
83. PAVEL ILIE, fiul lui Pavel Ilie și Maria, născut la data de 10 decembrie 1975 în localitatea Cîmpia Turzii, județul Cluj, România, cu domiciliul actual în Austria, 1080 Viena, Bennoplatz 8/9, cu ultimul domiciliu din România, în localitatea Cîmpia Turzii, str. Griviței nr. 12, ap. 7, jud. Cluj.(500/2004) 84. PĂUNA IOAN, fiul lui Păuna Nicolae și Florica, născut la data de 27 iulie 1952 în localitatea Sibiu, județul Sibiu, România, cu domiciliul actual în Croația, Osijek, str.
EUR-Lex () [Corola-website/Law/169102_a_170431]
-
populația autohtonă, de la care au împrumutat-o migratorii.17 În plan spiritual-religios, după 275, daco-romanii și-au păstrat formele de înmormântare. Complexele funerare datează de la sfârșitul secolului al III-lea până în prima jumătate a secolului al VI-lea: Soporu de Câmpie, Iernut, Baciu-Cluj, Bratei-Sibiu. Sub aspectul ritualului și al practicilor funerare, se practică atât incinerația cât și înhumarea morților; în mediul rural, până în secolul al V-lea, predomină incinerația (vechiul ritual zalmoxian), însă după aceea se generalizează inhumația, în urma răspândirii creștinismului
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Daciei. Astfel de fortificații existau la Sucidava, Drobeta, Dierna ș. a. Teritoriile controlate de romani în nordul Dunării, prin capetele de pod pe malul stâng, au fost lărgite prin recucerirea regiunilor din sudul Daciei, de către Constantin la marginea extrem nordică a câmpiei Olteniei și Munteniei, s-a construit un mare val de pământ cu șanț în față, convențional numit "Brazda lui Novac", cu scopul de a proteja teritoriul de câmpie anexat. Pentru a lega mai strâns sudul Daciei de Imperiu, între Sucidava
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
recucerirea regiunilor din sudul Daciei, de către Constantin la marginea extrem nordică a câmpiei Olteniei și Munteniei, s-a construit un mare val de pământ cu șanț în față, convențional numit "Brazda lui Novac", cu scopul de a proteja teritoriul de câmpie anexat. Pentru a lega mai strâns sudul Daciei de Imperiu, între Sucidava și Oescus, s-a construit un pod de piatră și lemn, în 328, și a fost refăcut vechiul drum roman de pe valea Oltului între Sucidava și Romula. A
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
romano-bizantine la nordul Dunării are loc în timpul lui Justinian, în prima jumătate a secolului al VI-lea, care plănuia recucerirea Daciei Traiane. În final, au fost recucerite doar zonele limitate și o serie de puncte pe malul stâng al Dunării, câmpiile întinse ale Munteniei și Olteniei au rămas în afara dominației Imperiului, urme ale prezenței lor avem la Sucidava, unele fortificații au fost refăcute și acolo s-a construit o bazilică creștină. Așezările romano-bizantine de pe malul nordic au întreținut legături (în secolele
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
din nordul Dunării de jos. Spațiul dacic, în totalitatea sa, cuprindea regiuni cu statut politic diferit: teritoriul abandonat, Transilvania, Oltenia și Banat, era dezorganizat, dar era în continuare legat de Imperiu. Teritoriile aparținând dacilor liberi aveau alt statut: zone din Câmpia munteană și din sudul Basarabiei erau controlate de sarmați, dar zonele de podiș erau sub stăpânirea dacilor liberi, ca și Câmpia moldavă. Noua forță politică ce domina nordul Dunării de Jos, după 275, era populația gotă. Ca urmare a unui
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Banat, era dezorganizat, dar era în continuare legat de Imperiu. Teritoriile aparținând dacilor liberi aveau alt statut: zone din Câmpia munteană și din sudul Basarabiei erau controlate de sarmați, dar zonele de podiș erau sub stăpânirea dacilor liberi, ca și Câmpia moldavă. Noua forță politică ce domina nordul Dunării de Jos, după 275, era populația gotă. Ca urmare a unui proces de aculturație de proporții s-a constituit un vast complex cultural (de civilizație), Sântana de Mureș-Cerneahov. Aria de răspândire a
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
secolului al VI-lea și începutul secolului al VII-lea, împăratul Mauriciu, care vorbește despre "transfugii" romani din nordul Dunării folosiți drept călăuze de armata bizantină. La sfârșitul secolului al VI-lea, istoricul bizantin Teophanes amintește cu prilejul luptelor din câmpia munteană despre un "gepid creștin" (autohton) care arăta drumul armatei romane.23 Dacă informațiile scrise sunt puține, în schimb, evoluția societății autohtone în spațiul carpato-dunăreano-pontic poate fi cunoscută mai adecvat prin intermediul descoperirilor arheologice și numismatice. În secolele V-VI, asistăm
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
denotă continuitatea remarcabilă a comunităților romanice și creștine. Așezările din secolele V-VI, prezintă caracterul unor comunități umane stabile. În general, satele erau răspândite peste tot, în spațiul din nordul Dunării, dar mai ales în zonele de podiș și de câmpie, în cea mai mare parte împădurite. Satele cuprindeau între 20-60 de locuitori, fiind de mărimi diferite. Așezările erau situate în preajma unor surse de apă: râuri, lacuri, izvoare. Locuințele au forma unor bordeie în pământ sau la suprafață, construite din lemn
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Haemusacum se derulează episodul "torna, torna fratre". Conflictele bizantinilor cu avaro-slavii se întețesc, generalii Priscus și Petru le înfruntă cu succes. Priscus îi înfrânge pe sclavini și avari la Dunăre și reușește să-i învingă pe Ardagast și Musokios, în Câmpia munteană. În 596, Petru se opune sclavinilor și îi respinge până în Sciția Mică. În jurul lui 600, sub Mauriciu (582-602), în zona Dunării de Jos, se restabilește ordinea, dar, curând, revolta armatei romane de la Dunăre conduse de centurionul Focas și moartea
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
premisă a creștinării? Expresie a persistenței păgânismului, după retragerea aureliană (275), este domeniul funerar. Mormintele de incinerație, de la sfârșitul secolului III sau din secolul IV, de la Iernut, Lechința de Mureș și Sărățeni (jud. Mureș), Sf. Gheorghe (jud. Covasna), Soporu de Câmpie (jud. Cluj), cimitirul 1 Brateiu (jud. Sibiu), unde se practica, până la anul 400, același rit funerar, indică fără echivoc conservatorismul locuitorilor daco-romani din sate, întărit și de influențe venite din substrat, practici și obiceiuri funerare ce coboară în vremurile vechi
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
ce au contribuit la consolidarea și răspândirea noii religii, la sud și est de Carpați, menționăm construirea de romani pe malul stâng al Dunării a unor puncte fortificate și controlul unor teritorii din nordul Dunării, până la Brazda lui Novac, din câmpia munteană, și sudul Moldovei. Ca factori însemnați s-au aflat și "puncte de trecere" comune de pe linia Dunării: Durostorum, Noviodunum, Dinogetia. Și locurile de pelerinaj din Scythia Minor au avut un rol în atragerea creștinilor din nordul Dunării. Un rol
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
parte, în acest răstimp, se produce un exod continuu al populației agricole din Imperiu spre părțile "barbare" din nordul Dunării, unde domnea o viață mai liberă. Asistăm la o trecere masivă de populație latină din sud în nordul Dunării, în câmpia Munteniei, în sudul Moldovei și în podișul Transilvaniei, care s-a suprapus vechii populații daco-romane aflată aici între 106-275. Subliniem că originea creștinismului românesc nu se află în opera misionarilor veniți din Imperiu, ci în unitatea economică și cultural-religioasă între
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
sarmați, despre conflictele dintre ei, atestă existența, în secolul al IV-lea, a populației sarmato-iazige și în Banat, alături de autohtoni, conform datelor arheologiei și numismaticii. Sarmații (iazigii) s-au stabilit încă la începutul secolului I d. H., înainte de cucerirea Daciei, în câmpia Tisei, de unde apoi s-au extins treptat spre est, în teritoriile dacilor liberi. După ce autoritățile civile și militare romane au părăsit orașele Daciei, iazigii au pătruns în vestul Banatului, în teritoriul dintre Mureș și Timiș. Vestigiile iazigilor, cimitirele de înhumație
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
politic dominant asupra populației daco-romane, în schimburile dintre alogeni și autohtoni a existat și o reciprocitate (ceramică, podoabe) și complementa ritate.3 Gepizii-după prăbușirea puterii politice și militare a hunilor, în urma bătăliei de la Nedao (454), s-au extins treptat spre Câmpia Tisei și s-au așezat statornic, spre sfârșitul secolului al V-lea, în vestul Banatului, Crișana și Transilvania de nord și centrală. Aici s-au descoperit așezări, cimitire de înhumație (la Morești, Noșlac, Bratei), morminte și tezaure (Someșeni, Apahida), podoabe
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
și a adus o nouă dominație, cea gepidă. În această perioadă (454-567), viața populației autohtone din Dacia a cunoscut o relativă liniște și evoluție social-economică. Această perioadă se încheie în 567, când are loc răsturnarea stăpânirii politico-militare a gepizilor din Câmpia Tisei de către triburile războinice ale avarilor. Populația romanică din Dacia trăia în obști sătești, dezvoltate din obștea arhaică și, în evoluția sa spre românitate, nu a reușit să se ridice la forme superioare de organizare social-politică și, în acest fel
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
pentru turme, dar și de înaintarea altor grupuri de migratori, mai ales germanici, care au pătruns în spațiul ocupat de ei. Cei dintâi sarmați care s-au deplasat, la începutul secolului I d. H., departe spre vest în înaintarea lor, până în Câmpia Tisei, au fost iazigii. După plecarea lor din regiunile est-carpatice, locul lor a fost luat de roxolani. Despre sarmați, nomazi și războinici, ne vorbește geograful Pomponius Mela (prima jumătate a secolului I d.H.): "Sarmații nu locuiesc în orașe și nu
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
efectuau raiduri în provinciile romane din sudul Dunării. O prezență mai numeroasă a sarmaților în vremea aceasta se înregistrează în stepa Bugeacului, din sudul Basarabiei, la nordul gurilor Dunării și până la râul Bârlad, dincolo de Prut. Ei tindeau să ajungă în Câmpia munteană (Bărăgan). O altă direcție de deplasare a lor a fost de-a lungul Nistrului, având ca obiectiv zonele de câmpie ale Moldovei. Precizăm că descoperirile sarmatice din secolul I d. H., ca și acelea din secolele următoare, nu atestă întotdeauna
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Bugeacului, din sudul Basarabiei, la nordul gurilor Dunării și până la râul Bârlad, dincolo de Prut. Ei tindeau să ajungă în Câmpia munteană (Bărăgan). O altă direcție de deplasare a lor a fost de-a lungul Nistrului, având ca obiectiv zonele de câmpie ale Moldovei. Precizăm că descoperirile sarmatice din secolul I d. H., ca și acelea din secolele următoare, nu atestă întotdeauna o prezență efectivă a populației sarmatice. Pătrunderi sarmatice mai numeroase au loc abia după cucerirea Daciei (106), la începutul secolului II
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
treptat, dintre Argeș și Ialomița. Descoperirile răzlețe de morminte sarmatice ajung până la Olt, dar ei nu stăpâneau efectiv această zonă a Munteniei. Infiltrările sarmatice erau controlate de romani. În teritoriile dintre Carpați și Nistru, sarmații erau prezenți mai ales în Câmpia Bugeacului, de-aici ei se extind mai ales în Câmpia Moldovei și spre Bârlad și Răut, dar stăpânirea lor nu are proporțiile celei din Câmpia munteană. În paralel cu extinderea teritoriilor stăpânite de sarmați, se produce și o creștere a
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
ajung până la Olt, dar ei nu stăpâneau efectiv această zonă a Munteniei. Infiltrările sarmatice erau controlate de romani. În teritoriile dintre Carpați și Nistru, sarmații erau prezenți mai ales în Câmpia Bugeacului, de-aici ei se extind mai ales în Câmpia Moldovei și spre Bârlad și Răut, dar stăpânirea lor nu are proporțiile celei din Câmpia munteană. În paralel cu extinderea teritoriilor stăpânite de sarmați, se produce și o creștere a populației lor, prin pătrunderea continuă a noi grupuri de nomazi
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
controlate de romani. În teritoriile dintre Carpați și Nistru, sarmații erau prezenți mai ales în Câmpia Bugeacului, de-aici ei se extind mai ales în Câmpia Moldovei și spre Bârlad și Răut, dar stăpânirea lor nu are proporțiile celei din Câmpia munteană. În paralel cu extinderea teritoriilor stăpânite de sarmați, se produce și o creștere a populației lor, prin pătrunderea continuă a noi grupuri de nomazi. Infiltrarea sarmaților în spațiul dacic și cel daco-roman (după 275) a avut loc numai în
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
paralel cu extinderea teritoriilor stăpânite de sarmați, se produce și o creștere a populației lor, prin pătrunderea continuă a noi grupuri de nomazi. Infiltrarea sarmaților în spațiul dacic și cel daco-roman (după 275) a avut loc numai în zonele de câmpie, de unde au înaintat de-a lungul unor râuri, precum valea Bârladului, niciodată ei nu s-au stabilit în regiuni mai înalte, ocupate în mod tradițional de populația locală (dacică). În Moldova, la vest de Siret, lipsesc descoperiri sarmatice, deoarece infiltrarea
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
locală (dacică). În Moldova, la vest de Siret, lipsesc descoperiri sarmatice, deoarece infiltrarea lor nu s-a produs și pe valea Siretului, ce străbătea zone înalte locuite de daci liber, în secolul II d. H.8 Între sarmați, iazigii din Câmpia Tisei și roxolanii aflați la est de Carpați, s-au păstrat legături pe la nord de munți, cale lungă și ocolitoare, neprielnică pentru populațiile nomade. Cele două seminții sarmatice, iazigii și roxolanii, întrețineau legături comerciale directe între ele, prin teritoriul Daciei
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
și al Mării Caspice. Iazigii au ajuns la începutul secolului I d. H. în teritoriile est-carpatice stăpânite de dacii liberi, o parte din ei s-a infiltrat pe valea Nistrului mijlociu, au ocolit Carpații pe la nord și au coborât apoi în Câmpia Tisei, cu acordul romanilor sau la sugestia lor. Iazigii erau reduși ca număr, la început, ocupau doar partea de nord a Câmpiei Tisei. După sosirea lor aici, ei au intrat în alianță cu cvazii (populație germanică). În războaiele ulterioare dintre
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]