15,310 matches
-
mă mir. Din deșert nu putea ieși un sfinx care să pună Întrebări, ci numai unul cu fălcile Încleștate Într-un surîs metafizic. Probabil de aceea nici nu poate fi imitat. Sfincșii copiați În Europa sînt niște lei decorativi, fără mister, placizi și sterpi, degenerați parcă prin grădini zoologice. Cel desenat pe vasele antice grecești pentru ars mirodenii pare și el un monstru epigonic, o corcitură arbitrară. Are figura unei femei, ca mama sa Echidna, aripi ca Harpele, trup de leu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
de fapt, am și ales. Deosebirea dintre cei doi sfincși depășește În realitate faptul că unul interoga călătorii, iar altul Îi neliniștește prin tăcere. Mi se pare că aflăm aici un semn specific al celor două culturi. Cea egipteană are misterul sfincșilor săi impenetrabili surîzÎnd ideii de timp, În vreme ce cultura greacă se regăsește În orgoliul lui Oedip de a fi Înfrînt sfinxul. Replica animalului himeric din deșert e o fiară care se teme la Theba de logică. Ceea ce mă interesează Însă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
drumul spre adevăr Între două puncte ar putea fi și altul decît linia dreaptă. Apoi, adevărul nu este un ideal prin excelență mediteranean. Însă claritatea este. Aventura lui Tezeu Îmi apare astfel ca un efort de a scălda În lumină misterul labirintului, chiar dacă acest mister rămîne intact. Întrebările sînt anulate nu prin răspuns, ci prin faptul că sînt rostite În plin soare. În definitiv, ce altceva Înseamnă și ceasurile cînd marea limpede Îmi neagă orice tristețe și sînt plin de ceea ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
două puncte ar putea fi și altul decît linia dreaptă. Apoi, adevărul nu este un ideal prin excelență mediteranean. Însă claritatea este. Aventura lui Tezeu Îmi apare astfel ca un efort de a scălda În lumină misterul labirintului, chiar dacă acest mister rămîne intact. Întrebările sînt anulate nu prin răspuns, ci prin faptul că sînt rostite În plin soare. În definitiv, ce altceva Înseamnă și ceasurile cînd marea limpede Îmi neagă orice tristețe și sînt plin de ceea ce simțurile mele descoperă? Entuziasmul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
deschid unul din albumele de artă antică pe care le-am adus cu mine. Sau să recitesc din Plutarh povestea acelui cuceritor macedonean care a scris la Atena, anunțînd că vroia să fie inițiat, Îndată ce va sosi, atît În micile mistere eleusine cît și În cele ce presupuneau revelația ultimă; dorință contrară legilor de la Eleusis; micile mistere se celebrau În luna Anthesterion, iar cele mari În Boedromion; pentru a concilia legea religioasă și voința macedoneanului, atenienii au trebuit să schimbe numele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
recitesc din Plutarh povestea acelui cuceritor macedonean care a scris la Atena, anunțînd că vroia să fie inițiat, Îndată ce va sosi, atît În micile mistere eleusine cît și În cele ce presupuneau revelația ultimă; dorință contrară legilor de la Eleusis; micile mistere se celebrau În luna Anthesterion, iar cele mari În Boedromion; pentru a concilia legea religioasă și voința macedoneanului, atenienii au trebuit să schimbe numele lunii În care se găseau, declarînd-o Anthesterion; și cînd cuceritorul a fost inițiat În micile mistere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
mistere se celebrau În luna Anthesterion, iar cele mari În Boedromion; pentru a concilia legea religioasă și voința macedoneanului, atenienii au trebuit să schimbe numele lunii În care se găseau, declarînd-o Anthesterion; și cînd cuceritorul a fost inițiat În micile mistere, aceeași lună a fost decretată Boedromion. Desigur, toate acestea au valoare În măsura În care mă ajută să pun ordine În sentimentele mele. Altfel, Între sărbătorirea lui Tezeu și mirarea cu care se uitau astăzi dimineață copiii la o meduză moartă azvîrlită de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
ar putea fi recucerit prin ignoranță și amnezie? Cunoscînd lucrurile ni le Înstrăinăm? Le numim pentru a le pierde? Cucerind lumea o transformăm În ruine? Și ținînd minte totul nu-i Îngăduim să-și recapete echilibrul? Fiecare lucru deposedat de mister e o cărămidă mai puțin la templul speranței? Un lotofag e oare mai liber decît mine, care depind Într-o atît de mare măsură de memoria mea? Drumul spre noi Înșine cere cumva barbaria de a dă-rîma mai Întîi statuile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
de a privi un copac ca pe o poveste. Riscul de a urca muntele din nou e de a-l găsi gol, legendele au murit, vîntul suflă pe stîncile și prin iarba de pe Olimp singur, demistificator și nostalgic, dovadă că misterul s-a risipit. Scepticismul față de lucrurile cu care venim În contact e o descoperire a adulților. Nici un copil nu e sceptic, toți ne naștem cu darul de a crede În ceea ce descoperă simțurile noastre și În ceea ce ni se propune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
și uităm tristețea de a nu fi nemuritori. Ne cad aripile și ne săpăm mormîntul. Dar Înainte de asta semănăm cîmpia și culegem grîul. E frumos că la greci aceeași zeiță care le-a dat oamenilor griul le-a descoperit și misterele eleusine. Don Quijote e un om al Muntelui. Aproape zeu cînd recreează lumea după legea iluziilor sale. Dar mă Întreb În ce măsură n-ar trebui să-i recunoaștem un rol mult mai important lui Sancho Panza, pus În umbră de silueta măreață
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
care grecii se feresc de fascinația prea asiduă a necunoscutului. Prin epigonos ei Înțelegeau descendent, fără ca noțiunea să implice o ironie. Mai mult, epigonii au reușit ceea ce nu reușiseră Înaintașii lor, să Învingă Theba. Exploratorul e un Oedip Însetat de mister, care nu acceptă sinuciderea sfinxului ca victorie; el refuză să se oprească la Theba chiar dacă i se oferă tronul. În schimb, Sisif devine după prima rostogolire a stîncii propriul său epigon. Exploratorii sînt pionieri ca și cuceritorii. Dar cei ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
strălucește un soare negru și echivoc. Tiresias Erau taine pe care grecul antic nu vroia să le afle, să le distrugă prin curiozitate. Eschil a riscat o dată să fie linșat de mulțimea care-l suspecta că dezvăluiseîn opera sa un mister eleusin. De aceea bătrînul prezicător orb Tiresias vorbeștecu două Înțelesuri. (...Puțini pricep cum a fost cu putință ce mi s-a Întîmplat pe muntele Cyllene unde am Întîlnit Într-o zi doi șerpi Înlănțuiți și i-am separat cu toiagul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
Don Quijote avant la lettre; dar un Don Quijote care nu rămîne Înlăuntrul iluziei sale și, trezindu-se, vede morile de vînt cu care s-a războit stînd batjocoritoare cu aripile desfăcute În vînt. Decăderea din iluzie aduce după sine decăderea din mister. Un Don Quijote internat Într-un ospiciu pentru a se vindeca de rătăciri și vedenii n-ar interesa decît medicul său. Și poate și mai rea, În cazul lui Aiax, e decăderea din ceea ce orgoliul unui om izbutește să suporte. Însă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
reversul lor, mulțimea adaptabilă, glumeții nepăsători? — Nu știu. Nu-s teolog, nici psiholog, nici ideolog. Sunt olog, ologul ologilor, stimată patrulă. Lasă-mă să dorm, să dorm și să tac. — Înlocuiește și tovarășul Ianuli pe cineva? Mitul, iluzia, utopia? Sau misterul, conspirația? Ce dracu’ înlocuiește legenda Ianuli? Cum se vinde azi, într-o lume de amorțiți, legenda? Are preț bun, se mai cere acest produs? — Nu înțeleg, nu înțeleg ce vreți. — Credincioșii, inflexibilii, neadaptații... ăștia sunt adevărata primejdie sau mulțimea de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
ar fi de nasul vulgului, de parcă i seconferise un grad mai mare decât al colegilor, de parcă banala rețea de ascultare-transmitere în care erau cuprinși cu toții nici nu-l interesa. Îi irita până la ură, dar îi și intimida. Suspiciunea, combinată cu misterul, inhiba reacția. L-ar fi zvârlitcât colo... Țicneala era o cursă, erau convinși, nu știau niciodată cât de stupefiați sau sceptici să se arate. Vorbea despre dictatori, ca și cum ar fi vorbit despre cel mai firesc lucru, apoi filozofa despre mediocritate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
durabilă, adică de acțiunile mele. Ați înțeles atunci calitatea corespondentului, știu asta. Nu scâncete și reclamații și retractări, ca atâția alții... Cer scuze, am cam bătut câmpii. E proasta dispoziție după întâlnirea cu unul din ăștia care fac pe grozavii. Misterele lor nu fac două parale, credeți-mă. Știu asta: sunt și ei proprietatea statului. Am și alte motiv de indispozitie, e adevărat. Unchiul nu a mai primit medicamente de două săptămâni. Stă gata să explodeze, știu asta. Singura speranță este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
trucurile lui Marga. Ține la el, într-un fel, dar observă dedesubturile, știu asta. Ortansa reprezintă calitățile noastre naționale. Conlucrarea strânsă, inseparabilă, dintre bine și rău, ceea ce oamenii numesc bine și rău. Calitatea extraordinară, respectată, a locului nostru în lume, misterul, bogăția noastră. Șperaclu recunoaște că fiecare trebuie să-și plătească cotizația, într-un fel, ca să aibă patul și păpica și pizdica asigurate. Cine aspiră aerul aici a cotizat sau va cotiza, cumbuine ați spus in convorbirea cind mi-am asumat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
roman ca Plicul negru cu mult mai bogată și mai captivantă. În ciuda structurii sale atât de complexe - asemănătoare multora dintre romanele moderniste (de la Musil la Mann, de la Kafka la Robbe-Grillet) -, cartea minuțios construită a lui Manea este în esență un mister psihologic, istoria căutării unei organizații oculte, povestea unui anchetator care își pierde mințile și, până la urmă, un foarte ingenios construit puzzle linear. Ca într-o enigmă, cititorul este invitat să speculeze pe marginea unor indicii și să facă în permanență
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
controlează câmpul conștiinței narative, linia despărțitoare dintre vis și realitate, percepție și fantezie anxioasă, memorie, anticipare se șterge tot mai mult. Mai devreme aflăm că Tolea - probabil într-un ultim efort de a-și salva identitatea - își propune să elucideze misterul morții tatălui său. Un filosof devenit comerciant de vinuri, Marcu Vancea, primise o scrisoare fatidică în jurul Paștelui ortodox din 1940: o scrisoare anonimă de amenințare, formulată în violentul limbaj antisemitic al Gărzii de Fier, o organizație fascistă din România. Bucureștiul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
neprihănit, Fără patimi și osândă. Noi să dăm din viața noastră, Părinteasca ocrotire. Pentru fericirea voastră, Să plângem de fericire. Fericirea noastră este Pe pământ și‐ acolo‐n cer; Căci în cer te‐avem pe tine, Pe pământ e un mister. Doamne, tu ești bun și mare ‐ și în cer și pe pământ. Ne rugăm cerând iertare Să fie de‐ ajuns atât. EPITAF (DIALOG) Nu mai plânge scumpă mamă, Eu sunt tot copilul tău, Dar m‐am dus Sus între îngeri
OMAGIU MAMEI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/416_a_1082]
-
și muziciană Sappho. Și tot aici are loc instituirea unui oracol și a unor misterii orfice, iar lira este ridicată de zei la cer, unde formează constelația lirei. Privită prin prisma multiplei simbolice orfice, poezia, muzică a verbului, este un mister care nu se înțelege decât cu misterul din noi înșine, setos de elanurile zborului eliberator către cele mai înalte creste ale simțirii și gândirii, luând pe aripi frumosul și sublimul naturii pentru a le înveșnici în prezenturi absolute. Ca atare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
loc instituirea unui oracol și a unor misterii orfice, iar lira este ridicată de zei la cer, unde formează constelația lirei. Privită prin prisma multiplei simbolice orfice, poezia, muzică a verbului, este un mister care nu se înțelege decât cu misterul din noi înșine, setos de elanurile zborului eliberator către cele mai înalte creste ale simțirii și gândirii, luând pe aripi frumosul și sublimul naturii pentru a le înveșnici în prezenturi absolute. Ca atare, potrivit mitului lui Orfeu, în creuzetul alchimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
unor poeme în întreaga lor desfășurare, trebuie de spus că există strofe, distihuri sau un singur vers care sunt pură incantație și inițiere. Așa are loc cu distihul din poezia Noi a lui Octavian Goga, prin care ne inițiază în misterul absolutului cântului românesc: "Privighetori din alte țări/ Vin doina să ne-asculte". Sau finalul din poezia lui Lucian Blaga, Cântăreții bolnavi: Răni ducem izvoare/ deschise sub haină./ Sporim nesfârșirea/ c-un cântec, c-o taină". Iată interdicția lui Hafiz adresată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
țări/ Vin doina să ne-asculte". Sau finalul din poezia lui Lucian Blaga, Cântăreții bolnavi: Răni ducem izvoare/ deschise sub haină./ Sporim nesfârșirea/ c-un cântec, c-o taină". Iată interdicția lui Hafiz adresată celor cred că-i pot descifra misterul inefabilului din gazelurile sale: Nu-ți pune istețimea ca să-nțelegi ce-am spus, Căci pana-mi are-o taină și scrie cu nespus. Și versul lui Arthur Rimbaud: "Și poate că adevărul ne așteaptă în jurul nostru cu îngerii săi în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
cea mai înaltă voluptate !" Poezia lui Charles Baudelaire Harmonie du soir Armonia serii este de asemenea exemplară ca magie și inițiere orfică. Incantația datorită melodicității excepționale, însoțită de mișcarea ritualică suitoare, poartă cu perfectă logică internă către inițierea într-un mister, cel al sacralității și perenității iubirii: E ceasul când pe lujer în seara ce se stinge, Cădelnițând miresme, se-evaporă-orice floare; Și zvonuri și arome se-nvălmășesc ușoare; Vals trist și o sfârșeală ce sfâșie și-nfrânge. Cădelnițând miresme, se-evaporă-orice floare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]