14,765 matches
-
publice), costul final al serviciului cerut de client va crește în mod proporțional. Clienții, persoane private sau întreprinderi, vor deveni consumatori, obligați să plătească direct serviciile cerute, fie sub formă de cumpărare directă de la prestatori, fie sub formă de prime vărsate în contul unor companii de asigurări - private sau publice -, substitute ale impozitelor, care vor scădea substanțial. Aceste companii de asigurări vor pretinde clienților nu doar să-și plătească primele îpentru a se asigura contra bolilor, șomajului, decesului, furtului, incendiilor sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2225_a_3550]
-
viitor, când apa de băut va începe să lipsească, asemenea conflicte vor deveni tot mai acute. India ar putea ca, din cauza lipsei de apă, să vrea să deturneze cursul celor trei mari fluvii ce izvorăsc pe teritoriul ei și se varsă în mare în Bangladesh. Instalarea de către Liban a unor pompe pe râul Ouazzane, afluent al Iordanului care alimentează lacul Tiberiada și furnizează Israelului o treime din necesarul de apă potabilă, va duce cu siguranță la izbucnirea unui conflict. Proiectul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2225_a_3550]
-
munte, rege pribeag străbătând hățișurile. Ațipea de obicei imediat după ce-și punea picături în ochi, se îndepărta de toate. La plecare, în timp ce-i conducea pe oaspeți, tatăl se lovi de căldarea cu apă, era cât pe ce s-o verse, gemu de durere și-și frecă genunchiul. Apa se clătină sărind în sus până la gura vasului. Unde te-oi fi uitând, îl apostrofă din urmă nevastă-sa, deși știa bine că omul are vederea slabă. Mergeau după cei doi oaspeți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
poate dura numai câteva luni, că el nu-i va aparține pentru tot restul vieții, crezuse că tinerețea și cumințenia ei sunt atuuri de neînlăturat și pusă în fața realității rămăsese perplexă, îl condusese la autobuz înmărmurită, pierită, Doamne, câte lacrimi vărsase, câte lacrimi, l-ar fi urmat și într-o gaură de șarpe, numai că el pleca spre mai bine, după audiențe și zbateri, mama lui reușise să-l readucă în oraș, lângă dânsa, era văduvă de război, stătuse în lagăr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
rareori la ei. Uneori o mai visez pe mama. Apare de undeva, din întuneric, și-mi reproșează: „Îți pare bine că am murit, nu?“ Nu-mi pare bine, dar nu sunt nici foarte tristă. Ca să-ți spun adevărul, n-am vărsat nici măcar o lacrimă la moartea ei, deși când mi-a murit pisica, pe vremea când eram copil, am plâns toată noaptea. De unde atâta fum? gândii eu. Nu se vedeau flăcări și nici nu mi se părea că focul s-ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
murit Kizuki, nu am știut cum trebuie să mă port cu alții, n-am știut ce înseamnă să iubești pe altcineva. A întins mâna după paharul de vin de pe masă, dar n-a făcut decât să-l dea pe jos, vărsând vinul pe covor. M-am aplecat, l-am luat și l-am pus iar pe masă. Am întrebat-o dacă mai vrea să bea. Naoko tăcu o clipă și apoi izbucni în plâns, tremurând toată. Și-a îngropat fața în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
Beach Boys, Stevie Wonder, apoi cu melodia Să pășim privind în sus, cu melodii ca Blue Velvet, Green Fields. Din când în când închidea ochii și dădea din cap sau fredona. După ce s-a terminat vinul, am băut whisky. Am vărsat vinul care a rămas în pahar pe felinarul de piatră și am turnat whisky. — La câte melodii am ajuns? a întrebat Reiko. — Patruzeci și opt, am răspuns eu. Cea de a patruzeci și noua melodie a fost Eleanor Rigby, după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
de la școală, iar maică-mea profita de ocazie și făcea niște comisioane, după ce punea cremă de rubarbă și lapte pe masa din bucătărie. Așteptam mereu să aud ușa și s-o văd ieșind pe stradă. După ce rădeam crema cu lingura, vărsam laptele rămas În chiuvetă și Îmi clăteam farfuria. Apoi, ștergându-mă pe mâini, alergam În camera maică-mii, stăteam câteva minute, ca și când m-aș fi rugat, apoi deschideam larg ușile șifonierului. — În capul meu, gustul de rubarbă și lapte rece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
poate de firesc, instinctul mă făcea să evit să fac zgomot. Probabil că o parte din mine se temea să nu fie descoperit. Nu prea mă am la inimă cu Stegemann, mai ales de la Paștele trecut când am reușit să vărs cafea fierbinte pe un morman de role de film - din păcate, nu doar pe filmul care figura În programul din seara respectivă, ci și peste câteva bobine, proprietate personală a șefului. Dacă n-ar fi fost Else Oloaga, care și-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
soarelui. După ce-și pierduse soțul, mătușa Cevriye Își vânduse casa și se alăturase celorlalte fiice care ajunseseră să accepte faptul că trebuiau să trăiască sub același acoperiș. În primele luni petrecute acolo n-a făcut nimic altceva decât să verse lacrimi. Își Începea ziua frunzărind fotografiile fostului ei soț, vorbindu-le, suspinând deasupra fiecăreia, pentru ca la sfârșitul zilei să fie frântă de oboseală de atâta supărare. Ochii Îi erau umflați ca două pungi roșii de atâta plâns, nasul jupuit de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
Shushan nu s-a putut abține să nu se tragă Înapoi Înspăimântată, de parcă s-ar fi aflat În fața unui răpitor care voia să-i ia fiul. Tresărise cu atâta putere și spaimă, Încât ceașca din mâna ei s-a cutremurat, vărsând o parte din ceai pe rochie. Preotul a dat Încet, amabil din cap, simțind umbra unei povești sumbre ascunse În trecutul ei. I-a mângâiat mîna și a binecuvîntat-o. Apoi a plecat și nu s-a mai Întors niciodată cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
observat. Pe cer se adunaseră nori Întunecați și mohorâți, atât de fumurii și de grei de parcă ar fi fost Încărcați cu plumb topit, plin de deochiuri. Fiecare gaură din fiecare nor era un ochi divin care nu clipea, dar care vărsa căte o lacrimă pentru fiecare păcat făptuit pe pământ. Însă ziua În care mătușa Zeliha a fost violată nu era o zi ploioasă. De fapt, nu era nici măcar un singur nor pe cerul de un albastru strălucitor. Și-a amintit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
sticlă sub puterea unui deochi. Însă numai gândul de plânge În fața altora era de-ajuns ca să o dezguste. De curând Își promisese că nu avea să devină niciodată una din femeile alea smiorcăite și că, ori de câte ori va simți nevoia să verse lacrimi, va face asta În singurătate. De aceea, În acea zi fără strop de ploaie de acum douăzeci de ani, Zeliha alesese să rămână acasă. Își petrecuse mare parte din zi zăcând În pat, răsfoind revistele sau visând cu ochii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
Trebuie să te Întreb ceva, a icnit Mustafa, iar icnetul lui semăna cu cel scos de un băiat Între două lovituri. O curea de piele cu cataramă de cupru. Pe când era copil, Mustafa se mândrea că nu plângea niciodată, nu vărsa nici măcar o lacrimă când tatăl Își scotea cureaua. Oricât de mult Învățase să-și stăpânească lacrimile, nu reușise niciodată să-și Înăbușe icnetele. Cât ura icnetelele astea. Luptându-se pentru aer. Luptându-de pentru spațiu. Luptându-se pentru afecțiune. S-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
Te ajut să plângi, draga mea, a spus mătușa Banu clătinând din cap. N-ai vrea ca oaspeții dinăuntru să te vadă În felul ăsta, nu-i așa? Oricât de liberă ai fi În spirit, până și tu trebuie să verși o lacrimă, două În casa mortului. Cu ceapa sub nas, mătușa Zeliha a Închis ochii arătând ca o statuie avangardistă care nu avea nici o șansă să fie expusă Într-un muzeu tradițional: Femeia Care Nu Putea Să Plângă și Ceapa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
că sunt acei șerpi. Beth, unde era Beth? Stătea nemișcat. Șerpii i se Încolăceau pe după gât, alunecând Înspre umeri, strecurându-i-se printre degetele mâinilor. Nu voia să-și deschidă ochii. Simți un val de greață. „Doamne, Îmi vine să vărs“. Simți șerpii la subțioară, apoi traversându-i pântecele. Fu năpădit de o sudoare rece. Se lupta cu greața. „Beth, o chemă În gând, nevrând să vorbească. Beth...“ Ascultă o vreme șuieratul și, când nu mai putu să suporte, deschise ochii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
se împarte egal între candidații rămași în cursă, așa cum adesea se întâmplă, tot Băsescu câștigă. Și atunci pentru ce atâta zbatere? Principalul câștig pentru PSD este că un candidat puternic ca Geoană, chiar înfrânt în final, ar putea colecta și vărsa întreg bazinul de vot al partidului de guvernământ în Consiliul Capitalei și în consiliile sectoarelor. Este important, mai ales în condițiile în care jertfirea pe altarul mimei anticorupție a primarului care a fost, Marian Vanghelie, va conduce în mod aproape
Nişte ciori vopsite-n roşu by Răsvan Popescu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1376_a_2711]
-
funcțiile. Senatorul de Iași Niculae Apostol a demisionat din partid, un primar i-a urmat exemplul. Ce va fi? Va contesta Iliescu votul din Congres? Sau va rupe partidul? Nori negri, așteptare... N-a fost nimic. Legendarul Pesedeu și-a vărsat oful, s-a delimitat de oamenii în care a crezut, pe care i-a crescut ca pe fiii săi politici și care i-au tras jilțul de sub el. Apropiații spun că, după Congres, Iliescu a plâns. Nu pentru morții de la
Nişte ciori vopsite-n roşu by Răsvan Popescu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1376_a_2711]
-
nu se rupe. Premierul și-a avertizat parlamentarii mai încinși să revină la sentimente mai bune față de PD; dincolo de aspectele punctuale, interesul unei bune guvernări este comun. Cu acest prilej el ar fi comparat Alianța D.A. cu o vacă ce varsă găleata după ce a umplut-o cu lapte. Părerea mea e că nu se va ajunge până acolo. Mai ales că, după recentele măsuri de austeritate, abia au rămas câteva picături pe fund. ACUM ORI NICIODATĂ PSD s-a jucat cu
Nişte ciori vopsite-n roşu by Răsvan Popescu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1376_a_2711]
-
mains, Bacchanales, Revue de la Maison de la poésie Rhône-Alpes, nr 48, 2012; transkrit, revue littéraire. Une publication du Centre Culturel Kulturfabrik, Luxembourg, mars 2012 Daniel Ioniță (with Eva Foster & Daniel Reynaud), Testament Antologie de poezie română modernă/ Anthology of Modern Romanian Verse, ediție bilingvă, română-engleză, ed. Minerva, 2012; Linda Maria Baros (choix et traduction), Anthologie de la poésie roumaine contemporaine. 1990-2013, ed. Tracus Arte, 2013; Jan H. Mysjkin, Voor De Prijs Van Mijn Mond, Hedendaagse Poëzie Uit Roemenië, PoëzieCentrum, Gent, Belgia, 2013; La
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
să dea un răspuns cinstit de tipul "nu știu". Cu cît sunt mai puțin informați într-o problemă de care sânt străini, cu atât se vor amesteca mai mult "ca musca în lapte" și , cum spune românul, în final "va vărsa cerneala". I. Primari ai marilor metropole Un mare oraș, o mare aglomerație urbană din orice țară, trebuie să fie angrenată în găsirea de soluții la problematica vremii, la provocările mari cu care se confruntă întreaga omenire a zilelor noastre. Înainte de
[Corola-publishinghouse/Administrative/1486_a_2784]
-
rupea inima. Eram un copil și mi s-a imprimat durerea mamei ca o marcare cu fierul roșu. Am avut bucuria să-i citesc mamei scrisori de la Majestatea Sa Regele și încă o dată am simțit aceleași lacrimi ca și cele vărsate de mama pe când aveam șase ani. Cred că puțini sunt cei care pot cuprinde în sufletul și cugetul lor trăirile mele, mai ales cele de acum, cele provocate de lacrimile bucuriei, dar nu depline. Poporul român a ratat ocazia de
[Corola-publishinghouse/Administrative/1486_a_2784]
-
medicația necesară, elixirul care limpezește mintea și curăță sufletul de murdăriile cotidiene. În marile creații ale geniului uman există licoarea divină, ceva ca ambrozia vechilor greci, ce limpezește lumina ochiului întors spre trecut, risipește ceața din privirea spre viitor și varsă în suflet puterea de a-ți reconsidera calea și ființa. Așadar, în cuvinte mai simple, 151 recursul la cultură este și corecție, și salvare, fiindcă te face să nu uiți cine ești. Cu acestea am numit încă un motiv pentru
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
medicația necesară, elixirul care limpezește mintea și curăță sufletul de murdăriile cotidiene. În marile creații ale geniului uman există licoarea divină, ceva ca ambrozia vechilor greci, ce limpezește lumina ochiului întors spre trecut, risipește ceața din privirea spre viitor și varsă în suflet puterea de a-ți reconsidera calea și ființa. Așadar, în cuvinte mai simple, 151 recursul la cultură este și corecție, și salvare, fiindcă te face să nu uiți cine ești. Cu acestea am numit încă un motiv pentru
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
eram eu, solicitarea notei de plată se transforma deseori în coșmar. Lucrurile se petreceau cam în felul următor : După ce, cu mișcări de o lentoare ieșită din comun, barmanul îmi pregătea totuși cafeaua și mi-o împingea neglijent pe tejghea, uneori vărsînd cîțiva stropi peste bucata de zahăr pusă alături pe farfurioară, torționarul meu se instala la celălalt capăt al barului și plonja în lectură sau în discuția cu vreun client cotidian. această atitudine era deja pentru mine un semn că urma
Negustorul de începuturi de roman by Matei Vişniec () [Corola-publishinghouse/Imaginative/605_a_1341]