13,950 matches
-
jud. Suceava), Biharea (jud. Bihor), Felnac (jud. Arad). În aceste localități s-au aflat și unelte (nicovale, ciocane, clești, dălți), dar importante sunt cele trei ateliere de la Lozna-Străteni. Și în necropole au fost descoperite unelte agricole, precum la Bandu de Câmpie (Transilvania). Piese și obiecte metalice se obțineau cu ajutorul tiparelor de lut, piatră sau os. Localități cu activitate meșteșugărească intensă, pe lângă cele menționate, sunt: Davideni (jud. Neamț), Dodești (jud. Vaslui), Olteni (jud. Teleorman), Dumbrăveni (jud. Sibiu), Costești (jud. Iași), Hansca-Chișinău. La
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Nu este vorba de o împărțire în hectare, ci în cote-părți de drepturi asupra fiecărei zone economice: câmp, ape, izlaz, pădure. Pe baza organizării pe bătrâni, pământul satelor (obștilor) se împarte în fâșii lungi de pământ, cuprinzând de la munte până la câmpie, participarea la toate zonele economice. Pentru fiecare linie de pământ, subîmpărțită la rândul ei în "curele de pământ", corespund mai multe familii descendente din moșul respectiv.17 Memoria genealogică, ce stă la baza organizării satelor de moșneni, nu se poate
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
civilizația) Dridu. Secolele VII-IX reprezintă prima etapă a culturii respective, în care se definesc principalele structuri social-politice ce se vor materializa în a doua etapă, între secolele IX-XI. Habitatul Majoritatea locuințelor din spațiul (arealul) românesc sunt situate în zonele de câmpie și mai rar în zonele subcarpatice. Dintre cele 250 de localități cercetate, unele au fost studiate integral: Comana de Jos (jud. Brașov), Fundu Herții (jud. Botoșani), Izvoare-Bahna (jud. Neamț), Dodești (jud. Vaslui), Hansca-Chișinău. Au fost cercetate apoi peste 100 de
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
cimitire ce aparțin unor obști sătești teritoriale. Pământul bogat și pășunile întinse au oferit populației sedentare autohtone o viață neîntreruptă de agricultori și păstori (crescători de animale), apoi pescuitul în lunca râurilor și în Dunăre. Multe așezări sunt și în câmpia Olteniei și Munteniei, unde codri întinși ofereau luminișuri încăpătoare. În acele vremuri de pericole și invazii străine, pădurile reprezentau un adăpost sigur țăranilor din obști. În zona subcarpatică din Oltenia și Muntenia, așezările erau mai rare, dar fiind locuri ferite
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
străine, pădurile reprezentau un adăpost sigur țăranilor din obști. În zona subcarpatică din Oltenia și Muntenia, așezările erau mai rare, dar fiind locuri ferite (de primejdii) erau intens locuite. Aceeași era situația în Banat și Maramureș, în secolele VII-X, în câmpia Crișanei-Arad, Bihor, Satu Mare și, în secolele XI-XIII, în Podișul Transilvaniei, în bazinele Oltului, Mureșului, Someșului și în câmpia transilvană. În Moldova, în secolele VII-X, așezările se aflau în bazinul Bahluiului, cel inferior al Prutului, în Câmpia Jijiei, în Podișul Sucevei
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
mai rare, dar fiind locuri ferite (de primejdii) erau intens locuite. Aceeași era situația în Banat și Maramureș, în secolele VII-X, în câmpia Crișanei-Arad, Bihor, Satu Mare și, în secolele XI-XIII, în Podișul Transilvaniei, în bazinele Oltului, Mureșului, Someșului și în câmpia transilvană. În Moldova, în secolele VII-X, așezările se aflau în bazinul Bahluiului, cel inferior al Prutului, în Câmpia Jijiei, în Podișul Sucevei, în Podișul Central Moldovenesc și în zona Hâncești (Basarabia), așezările sunt mai rare. Au fost cercetate cimitirele de
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
în secolele VII-X, în câmpia Crișanei-Arad, Bihor, Satu Mare și, în secolele XI-XIII, în Podișul Transilvaniei, în bazinele Oltului, Mureșului, Someșului și în câmpia transilvană. În Moldova, în secolele VII-X, așezările se aflau în bazinul Bahluiului, cel inferior al Prutului, în Câmpia Jijiei, în Podișul Sucevei, în Podișul Central Moldovenesc și în zona Hâncești (Basarabia), așezările sunt mai rare. Au fost cercetate cimitirele de inhumație, incinerație, birituale aflate aproape de așezări, dar fiecare așezare își are cimitirul său propriu. Populația autohtonă, daco-romană și
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
pământ în fața căruia se afla o întăritură și un șanț de apărare. Aceste cetăți erau amplasate pe terasele superioare ale văilor-Morești (jud. Mureș), Dăbâca (jud. Cluj), Fundu Herții (jud. Botoșani), Alcedar (Basarabia), datate secolele VIII-X. Mai erau apoi cetățile de câmpie: Biharea, Zărand, Vladimirescu (Arad) și castrele de pământ sau de zid din Dobrogea. Al doilea tip: o palisadă complexă, construită într-o tehnică specială-întăritura se situa în spatele valurilor de pământ sau pe culmea acestora. Al treilea tip: cetăți construite din
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
se înregistrează primele atacuri ale slavilor împotriva Imperiului, la începutul secolului al VI-lea, spre sfârșitul domniei lui Justin I (518-527). În perioada menționată, grupuri de slavi încep să se infiltreze în regiunile de la răsărit de Carpați sau în estul Câmpiei Munteniei, împreună cu alte grupuri nomade.2 Alianța slavilor cu unele popoare nomade din zonele de silvostepă a făcut ca unii istorici bizantini să-i confunde cu nomazii-de pildă, Procopius din Caesarea. Dar slavii nu erau nomazi, ci o populație sedentară
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
să-și limiteze acțiunile împotriva Imperiului, precum hunii, bulgarii, anții. După venirea avarilor, în regiunile din nordul Dunării de Jos mai acționau doar sclavinii (slavi) care reiau atacurile împotriva Imperiului, mai ales după 567, când avarii se instalează durabil în Câmpia Panoniei, dar exercită în continuare o dominație nominală asupra nordului Dunării. Astfel, în 580, se produce o mare invazie slavă în sudul Dunării, multe teritorii sunt jefuite, iar unele grupuri de slavi încercau să se așeze definitiv în sud. O
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
zone din Peninsula Balcanică. Să precizăm, înainte de a derula desfășurarea evenimentelor după 602, unde erau localizate zonele geografice stăpânite de slavi, la sfârșitul secolului al VI-lea, în nordul Dunării de Jos. S-a presupus că Dauritas stăpânea în sud-estul Câmpiei muntene, Ardagast în zona râului Ialomița, iar Musokios stăpânea de la Ialomița până la Buzău, mai precis până la vărsarea acestuia în Siret, în timp ce Piragast stăpânea în jumătatea de est a Câmpiei muntene. Alții susțin că Musokios ar fi un conducător local, dacic
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Dunării de Jos. S-a presupus că Dauritas stăpânea în sud-estul Câmpiei muntene, Ardagast în zona râului Ialomița, iar Musokios stăpânea de la Ialomița până la Buzău, mai precis până la vărsarea acestuia în Siret, în timp ce Piragast stăpânea în jumătatea de est a Câmpiei muntene. Alții susțin că Musokios ar fi un conducător local, dacic, iar Dauritas, având nume latin, ar fi exercitat o conducere militară autohtonă. Părăsirea masivă a regiunilor din nordul Dunării de Jos de către slavi, după 602, se poate verifica și
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
împreună. Repartiția geografică a vestigiilor slave arhaice arată (indică) faptul că din regiunile Niprului superior și mijlociu, al râurilor Pripet și Bug, traversând cursurile Nistrului, Prutului și Siretului, dinspre nord, slavii s-au infiltrat treptat în zonele extra-carpatice până în estul Câmpiei muntene. Apoi anumite grupuri de slavi s-au mișcat (deplasat) spre vestul Munteniei și Olteniei. Alte grupuri de slavi, pornind din regiunile Niprului mijlociu, dinspre răsărit, s-au deplasat de-a lungul zonelor de silvostepă spre sud-vest, au pătruns în
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
slavi s-au mișcat (deplasat) spre vestul Munteniei și Olteniei. Alte grupuri de slavi, pornind din regiunile Niprului mijlociu, dinspre răsărit, s-au deplasat de-a lungul zonelor de silvostepă spre sud-vest, au pătruns în spațiul carpato-nistrean (Moldova), apoi în Câmpia Dunării, și-au sporit numărul celor pătrunși aici dinspre nord. Din masa inițială slavă, unele grupuri s-au desprins și au pătruns prin pasurile Carpaților de nord în Slovacia și în bazinul Tisei superioare, iar altele, părăsind teritoriile de la răsărit
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
s-au descoperit vestigii slave din secolele VI-VII, deoarece aceste regiuni nu erau prielnice felului de viață, bazat pe agricultură, creșterea vitelor și meșteșuguri. Slavii au ocolit zonele montane și submontane întrucât preferau regiunile mai joase de podișuri și câmpii împădurite, chiar mlăștinoase. Numărul slavilor din sud-estul Transilvaniei era destul de mic, după cum indică puținele vestigii ce le aparțin, datorită prezenței gepizilor în Transilvania intracarpatică. Puține urme slave din secolele VI-VII sunt și în vestul Munteniei, Oltenia și Banat. Și
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
cu care slavii au intrat în contact și au coabitat un timp. Cele mai importante obiective în care au fost descoperite vestigii slave, din secolele VI-VII, sunt concentrate în regiunile estși sud-carpatice mai ales în zonele de podișuri și câmpii împădurite. S-au făcut descoperiri la Hliboca și Socol-Cernăuți (Bucovina), la Rașcov-Hotin, Hucea-Bălți, Dănceni și Hansca-Chișinău (Basarabia), Botoșana II (jud. Suceava), Cucorăni (jud. Botoșani), Davideni II (jud. Neamț), Crucea lui Ferenț (jud. Iași), Dodești (jud. Vaslui), Coroteni (jud. Vrancea), în
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Astfel, împăratul bizantin Tiberius incită pe khaganul avar Baian împotriva slavilor. Avarii cer slavilor să li se supună și să plătească darea din produse, însă aceștia refuză, războiul izbucnește și, în urma confruntării, slavii sunt înfrânți și supuși. Confruntarea militară din Câmpia munteană, în 578, evidențiază că triburile slave pătrunse în nordul Dunării, în secolul al VI-lea, erau independente față de stăpânirea avarilor.13 Pe de altă parte, subliniază Iorga, este limpede că slavii din al doilea val au cunoscut pe autohtoni
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
expediția peste Dunăre a lui Priscus, descrisă de Teofilact și Teofan, care a avut loc în 584 sau 585-toate "puterile romane" merg spre Dunăre, scopul fiind "împiedicarea semințiilor slave de a trece râul". Regiunea în care au loc luptele este Câmpia munteană, Ialomița cu afluenții ei, Prahova și Ilfovul, Neajlovul și Glavaciocul.16 Dar revanșa urmărită de romani este față de avari, singurul factor politic și militar, chaganul apare în numele supușilor de care se servește (slavii) și ale căror năvăliri le hotărăște
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
germanice din Dacia și Moesia-goți, taifali, gepizi-au fost strângători ai dijmelor în cereale și vite de la daco-romani. În privința raporturilor autohtoni-migratori, istoriografia mai veche românească considera că românii s-au retras în munți (subcarpați) în fața năvălirii barbarilor, coborându-se la câmpie mai târziu, după retragerea lor (A.D. Xenopol ș.a.). Dar, în acest fel, nici germanii, nici slavii sau hunii n-ar fi putut trăi (supraviețui) pe pământurile ocupate fără acei producători care munceau pentru ei. Astăzi, concluzia judicioasă care s-a
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
regiunile înalte sunt lipsite de așezări-limita joasă a așezărilor arată că autohtonii au rămas în văi și au cooperat cu alogenii. Năvălirile barbare au provocat "bejenii" și momente de panică, dar nu s-a produs un transfer de populație de la câmpie la munte. În anumite zone românești de la începutul evului mediu existau "cetățile" Cetățuia (84 cu acest nume), Grădiștea (80), locuri de adăpost, cetăți țărănești pentru vremuri tulburi. Acestea nu erau fortificații lipsesc armele din incinta lor ci mai ales locuri
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
erau fortificații lipsesc armele din incinta lor ci mai ales locuri de adăpost pentru oameni, pentru animale, unde se depuneau vasele (oale) cu produsul recoltelor. În ceasul primejdiei, oamenii apelau la adăpostul ridicat de obștea țărănească. Localnicii de la deal și câmpie pe vremea migrațiilor erau retrași în cetățile de pământ locuri de refugiu pentru oameni și animale, în vremuri de primejdie.23 Vremea așezării slavilor la Dunărea de Jos (a doua jumătate a secolului al VI-lea și începutul secolului al
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
al VII-lea, Imperiul a renunțat oficial la o parte din stăpânirea sa în Peninsula Balcanică. Slavii au fost așezați ca foederati în Imperiu. Dar, în sudul Dunării, slavii s-au manifestat ca războinici, ca și cuceritori, romanicii fugeau de pe câmpii și din cetăți, creștinii se refugiau din calea slavilor pe vârfurile munților și în locuri întărite, înalte. În fața mareei slave, Imperiul s-a retras din preajma Dunării pentru mai multe secole. Dar prin colonizarea grupurilor de seminții slave, Imperiul nu se
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
insule sau enclave etnice, slavii să fi pătruns și înainte de secolul al VI-lea, însă, în grupuri mari, organizate, ei pătrund abia în acest secol, în vremea lui Justin I (518-527). Deja, în vremea lui Justinian, ei erau instalați în câmpia munteană, nu departe de țărmurile Dunării (Procopius). Trebuie să subliniem că neamurilr (triburile) slave nu s-au limitat la ocuparea părții de câmpie a teritoriilor românești, ci s-au întins și în regiunea deluroasă-deal, ca și podgorie, sunt cuvinte slave
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
acest secol, în vremea lui Justin I (518-527). Deja, în vremea lui Justinian, ei erau instalați în câmpia munteană, nu departe de țărmurile Dunării (Procopius). Trebuie să subliniem că neamurilr (triburile) slave nu s-au limitat la ocuparea părții de câmpie a teritoriilor românești, ci s-au întins și în regiunea deluroasă-deal, ca și podgorie, sunt cuvinte slave-și în cea de munte, până în văile cele mai ascunse. De această dată, năvălitorii (slavii) se instalează efectiv în ținuturile ocupate și pretutindeni-asistăm
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
până la Munții Haemus și, în apus, până la râul Ogost. Cele șapte triburi slave, învinse de bulgari, se supun acestora, după cum notează un scriitor bisericesc: "Prin această năvălire, poporul cel vechi s-a risipit, locuitorii de la munte au fost mutați la câmpie și cei de la câmpie la munte, slavii supuși s-au răsculat de mai multe ori, unii au fost împinși în Țara Avarilor (nordul Dunării), alții în Imperiu (Bizanț) și alții în Macedonia" (Theofilact al Bulgariei). Dar, în cele din urmă
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]